|
Tom dixit:
Ik ben ondertussen weer terug op de lodge aangekomen, Lien is me op mn kot komen halen. Omdat het weekend is: een extra lang verhaal, want ik heb veel te vertellen. Dit is mn dagboek van de laatste dagen:
Dinsdag 31 maart.
Ik had vandaag mn laatste dag op de afdeling infeksiesiektes, en heb afscheid genomen van de dokters. Ik heb ze op Belgische Côte d’Or mignonettes getrakteerd, en ze konden het zeer appreciëren. Ze vertelden me dat ik altijd in Zuid Afrika mocht komen werken, een aanbod dat ik toch nog eens moet overwegen. Lien vermeldde dat ik misschien tropisch anesthesist kon worden. Ik vind dat geen slecht idee, mijn anesthesiegassen ruiken dan naar bloemen, de beademing wordt gedaan door wapperende palmbladen en de groene OK (operatiekwartier) pakjes worden vervangen door uniformen met tijger- zebraprints.
Ik heb een lijstje gemaakt, naar analogie van ‘the rules of The House of God’, (http://www.amazon.com/House-God-Classic-American-Hospital/dp/0385337388/ref=pd_bbs_sr_1?ie=UTF8&s=books&qid=1238779498&sr=8-1), van de 10 regels van de infectieziekten kliniek in Tygerberg.
- Never work too hard.
- If the patient doesn’t have HIV or TB, check again
- Birds are cool
- Night sweat + weight loss = TB
- Sleepy patient? Check TIK (chrystal meth)
- CRP is for loosers, we evaluate on clinical grounds
- The microbiology is more fascinating than the patient
- We like chocolates, certainly when they’re free
- Thank you US AID for donating funiture and computers
- You can’t win the battle against HIV if the patient is not cooperating
Het leven in Somerset West.
Ik heb een fiets gekocht, hij kostte 1099 Rand, en met een slot en een fietspomp erbij komt het op 1245 Rand, zo’n 100 euro. Ik heb er vandaag een fietstochtje mee gedaan naar de winkel in het centrum. Heen was zo’n 3 minuten fietsen, terug zo’n 15 minuten, waarvan de laatste 5 te voet. Het kan hiet al eens wat heuvelachtig zijn, maar dat geeft een prachtig uitzicht over de baai van Kaapstad / Somerset West. Ik ben even gestopt om van het uitzicht te genieten, ik beloof een foto op de blog te zetten.
Morgen start ik in het ziekenhuisje enkele kilometers verder.
Dag 1 @ Hottentot Holland Hospital
Op tijd vertrokken met mn fiets, maar na 3 straten zat mn pedaal los. Geprobeerd te repareren, maar ik had niet de juiste sleutel. Verder gewandeld met het plan het deze avond te repareren na een sleutel te kopen in de Brico. Wanneer ik bijna aan het ziekenhuis was, bleek de pedaal (+arrm) er volledig afgevallen te zijn. Ik had geen zin om het volledige traject terug te stappen, en hoopte dat ik het verloren onderdeel ’s avonds wel terug zou vinden. Dat was dus niet het geval, ik ben langs een fietsenmaker gereden en heb voor 125 rand een nieuwe trapper gekocht. En ook lampjes met een hoog gadgetgehalte.
Het ziekenhuis (zie ook foto’s): het is zoals reeds vermeld een erg klein ziekenhuis, en ze plaatsen zichzelf ergens tussen een rural hospital en een secondary hospital, iedereen mag er komen, maar ze hebben bijvoorbeeld wel een Rx toestel. Ze hebben 2 OK’s, en vooral veel baby’s met diarrhee, vandaag lagen er 45 baby’s met diarrhee. Waar liggen dan al de andere patiënten? Op spoed. (Casualties – Ongevalle) Het ziekenhuis is redelijk rustig, maar op spoed is het een hel. Daar is een zaal, 5 x 10 meter of zo, met op piekmomenten zo’n 70 patiënten. Ik beloof foto’s :). Er is een reanimatiekotje, en de assistent heeft mij getoond waar het intubatiemateriaal en de defibrillator staat, want ik zou ze zeker moeten gebruiken. Hij heeft ook getoond waar de nietjesmasjientjes liggen, want hechten met naald en draad duurt te lang als de mensen wonden langer dan een halve meter hebben. Ik was meer dan welkom om wanneer dan ook een wacht spoed te doen, ik ga zeker op het verzoek ingaan, vanaf volgende week, ik geef mezelf 3 dagen de tijd om de boel een beetje te verkennen.
De dag zelf: de dokter bij wie ik me moest aanmelden was er uiteraard niet, ik heb me dan maar in de wachtzaal gezet, en 2 uurtjes gewacht tot hij er wel was. Een hele vriendelijke kerel trouwens, die vroeg wat ik graag wou doen. Ik mocht kiezen, maar heb verteld dat de unief toch graag wou dat ik in mn maand gynaeco en verloskunde wat gynaeco en verloskunde doe. Tijdens de wacht is heel het systeem niet zo gescheiden, er zijn telkens (in Vlaamse benamingen): 1 senior resident arts, 1 junior resident arts, 1 ouderejaars assistent en 1 jonge co-assistent van wacht en die doen alles: interne, pediatrie, psychiatrie, verloskunde, heelkunde, orthopedie en anesthesie (!). Er is dus geen anesthesist van wacht, want die kunnen alleen maar anesthesie en niet al de andere dingen, en daar valt dus niets mee aan te vangen, de sukkelaars :) Op de gynaeco hebben ze trouwens nog nooit een stagiair gehad, ik ben daar de eerste, en dus weten ze nog niet zo goed hoe ze met mij moeten omspringen, ik zal mezelf wat moeten bewijzen.
Over de assistenten anesthesie van hier gesproken: dat zijn er geen goeie. Er is ook geen supervisie, ze doen alles zelf. Vandaag lukte de epidurale verdoving niet goed (madam te dik), en dus besloot de chirurg het over te nemen, want haar geduld was op. Zij deed het van de eerste keer uitstekend, maar wat wil je als je tijdens je wacht alle epidurale verdovingen zelf moet doen...
Met vele groeten uit Chateau Saint Hottentot,
Tom
Dag 2 @ HHH
Vanochtend de tour van de neonaten en pediatrie gedaan, gynaeco en pediatrie liggen hier nog erg dicht bij elkaar. Het was een ‘acedemical’ versie, dus met veel vragen in mijn richting. Ik moest het opgeven bij de biological markers van rickets (osteomalacie bij de neonaat door vitD tekort) en bij de radiologische tracers voor het opsporen van protein loosing enteropathy. Daarna een beetje naar echo’s gekeken, en daarna een bevalling gevolgd. Het was voor een eerste keer een beetje onwennig, en het stonk nogal. De vroedvrouw knielde naast de mama op het hoofdeinde, en duwde met de 2 handen op de buik van de mama, wat erg pijnlijk leek. De mama vond het ook erg pijnlijk want ze riep nogal luid. Daarna scheurde er nog vanalles, maar als ik die vetzakkerij op onze blog zet kunnen ze hem in China niet meer lezen.
Een epidurale verdoving heb ik trouwens nog niet gezien, enkel bij een keizersnede krijg je verdoving. Daarna nog 2 spoed keizersnedes gedaan. Wanneer ik wat later op de middag langs de kraamzaal liep, hoorde ik DOOOOOOOCTEEEEEEEERRRRRRR !!!!!!!!, en ik besloot mn hoofd maar even binnen te steken. Ik zag een mama met tussen haar benen een half kinderhoofd. Er was niemand bij, ze lag daar gewoon op een bedje zonder iets van doeken of zo. DOOOOOOOOO SOMETHIIIIIIIIING !!!!!!!!!!! Riep de mama naar mij. Ik steek dus mijn kop even buiten de deur en roep SIIIIIIIIISTEEEEEERRRRRRR !!!!!!!!!!! Want geloof me, zonder een verpleegster kan een dokter dus niets. Ik doe rap wat steriele handschoenen aan, en trek zo’n plastieken slagerschort aan (in omgekeerde volgorde), en duw wat tegen de madam haar gat (damsteun noemen ze dat). Ik zeg wat random push en andere nonsens, en hoop dat de echte dokter of de zuster snel binnenkomt. Juist als het hoofdje er helemaal uitfloept is de dokter er om het kindje op te vangen. Het was zo’n bevallingsvariant die in 1 seconde gebeurt, niets met draaien en voorste en achterste schouder en zo, gewoon AAAAAAAAAAH- KLOTSJ, en het kindje is er uit. Ondertussen was er ook een verpleegster, en we hebben dan een doekje en zo gepakt, en ik heb de navelstreng doorgeknipt. Een fotootje, hij heet Dion.
Ik heb lang van zo’n scenario gedroomd, dat er iemand DOOOOOOOCTEEEEEEEERRRRRRR !!!!!!!! DOOOOOOOOO SOMETHIIIIIIIIING !!!!!!!!!!! roept en dat ik de enige ben die er is, maar als dat moment er dan effectief is, is het toch even slikken. Ik denk dat ik goed gehandeld heb, namelijk iemand erbij gehaald ipv enkel bij de mama te blijven staan. Een vlotte bevalling zou prima gaan (ook zonder iets van materiaal – hoe moeilijk kan het zijn – vangen en navelstreng vastpakken) maar als het een schouderdystocie of navelstreng rond de nek of een reanimatie zou geweest zijn, had ik het mezelf nooit vergeven van er niet direct iemand bijgehaald te hebben.
De volgende bevalling is voor mij, morgen of zo, hopelijk met een beetje assistentie.
Volgende dag (vandaag dus:)
Ik heb nog geen bevalling gedaan, want de mensen waren juist aant bevallen als ik echo's aan het doen was.
in bijlage wat foto's van achtereenvolgens de baby die er rap uitfloepte, de drukke spoed, een gang naast het ziekenhuis, de hoofdingang, en de helft van het ziekenhuis.
Tom
03-04-2009 om 19:38
geschreven door babs 
|
