Eventjes proberen, kwestie van de zekerheid te vinden die ik in mijn leven zoek. Ik weet niet of anderen hierin de zekerheid vinden die ze zoeken in het leven, voor velen houdt de zekerheid veel meer in dan dit. Het gaat in ieder geval over een klein deel van de zekerheid die ik in het totaal zoek.
Het gaat hier enkel over de zekerheid i.v.m. het materiële, de eerste maal iets gebruiken waarvan men vermoeden kan dat het nog een lange tijd zal duren voordat men het gebruikt. Zo vergaat het dikwijls de elektrische apparatuur die men koopt ter voorbereiding van de verhuis naar een nieuwe woning in de, nog niet vermoedende, verre toekomst.
De zekerheid in contacten heeft een veel grotere invloed op het leven, doch is veel moeilijker en onmogelijk volledig te vatten. Weet ik veel of de persoon die ik toespreek mijn woorden begrijpt zoals ik ze bedoel, en nog meer, zelf ervaar. Spiegelen zou hieraan moeten verhelpen, maar mijn ervaring bij een woord is gewoonweg niet te vatten dus ook niet te spiegelen. Hoe snel wordt soms niet gezegd dat men iemand begrijpt, ook al gaat het om gevoelens die elk op zich bestaan en verschillen van de ene persoon tot de andere. Hiermee trachten we de andere een goed gevoel te geven, die persoon bij te staan, het tegendeel is wel eens waar. Daarom laat ik het om te melden dat ik iets begrijp, ik zeg dan ook dat ik het steeds dat ik denk te verstaan wat wordt bedoeld, maar dat ik het geenszins kan aanvoelen zoals de spreker het bedoeld. Zelfs deze melding heeft zijn eigen gevoelswaarde, die door de toehoorder reeds wordt geïnterpreteerd wil deze me trachten te begrijpen.
Bij deze staat vast dat men tracht te begrijpen en men dit als onderdeel kan zien van het 'mens' zijn. Dat trachten verklaart de onnoemlijk inzet van zij die trachten verklaringen te vinden voor zaken waarvan ze weten dat ze deze uiteindelijk slechts bij benadering kunnen vatten. Er worden constructies gecreëerd om te vatten wat niet te vatten valt en waarvan men zich bewust is dat het te vatten iets nooit te vatten zal zijn, kwestie van de zekerheid te creëren dat men weet zaken een plaatsje te kunnen geven in zijn leven. Hokjes komen om de hoek kijken, zoals ook getracht wordt mensen te vatten in een hokje, wetende dat we van het hokje enkel de grenzen kennen, wetende dat deze grenzen onderhevig zijn aan interpretaties die het hokje op zich weer zeer wankel maken.
Weten dat dit gebeurd en verzaken aan het gebruik van hokjes brengt de wereld die men ervaart op een hoger niveau, denken buiten de lijntjes geeft in het verleden bewezen dat het nieuwe dingen met zich mee kan brengen. Het vergt immense moed, zich te ontdoen van het gareel waarvan men in het verleden gebruik gemaakt heeft onder druk van de omgeving die alles vatbaar wou maken. In iedere cultuur is het vatbaar maken van zaken primordiaal, over wat het ook mag gaan.
Wat ik versta onder cultuur, alsook onder zaken, dien ik te verklaren, wil men trachten te begrijpen wat ik hier naar voor breng.
Cultuur is voor mij de manier waarop eenieder zijn leven wil organiseren, in groepsverband of individueel, waarbij de ene cultuur in de andere kan bestaan. Dit houdt alles in wat een mens kan zijn. Wat dieren en andere levende wezens betreft zal ik de denkoefening nog wel eens maken met betrekking tot cultuur.
Zaken zijn voor mij gebeurtenissen, van welke aard ook, die steeds betrekking hebben op de interactie tussen mens en omgeving. In deze interactie begrepen het opnemen via zintuigen van de omgeving door de mens.
Terwijl ik voorgaande intyp, kom ik tot het besef dat alles wat ik schrijf gezien dient te worden als een deel van het geheel, het geheel dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit volledig zal vatten, omdat mijn leven zijn einde niet kent en ik weet dat ook mijn denken zich beperkt tot wat mijn lichaam toestaat, mijn geest me ingeeft.
Later wil ik hier verder op ingaan.
Ik hoop dat jij, als lezer en diegene die mijn gedachten wil trachten te begrijpen, je eigen weg vindt in dit denkproces en, indien je dit wilt, me deelgenoot maakt van jou denkproces. Mijn honger naar uitbreiding van mijn leefwereld bepaald mijn leven, niet mijn honger naar kennis van het denkbare vatbare, maar mijn honger naar kennis van hetgeen waarvan ik weet dat het onvatbaar is, om dichter te komen bij wat het leven beheerst.
Dit geschreven te hebben voel ik dat ik steeds op mijn hoede moet zijn voor een gevoel waarbij ik denk bijna alles te weten, want ongeacht welke denkprocessen ik tracht te ontdekken, steeds zullen zij slechts een klein, miniem deel uitmaken van een puzzel die mijn eigen gedachten ver te buiten gaat. Ik kan slechts bevatten wat mijn lichaam aan kan. En zelfs dit bedacht zijn roept op zich terug een vraag op waarin ik me verder wil verdiepen, tot ik uiteindelijk het diepste van mijn gedachten heb bereikt, waardoor ik mijn mens zijn wel eens zou kunnen verliezen, althans wat mijn omgeving als mens zijn interpreteert.
Windows 7: stream eenvoudig je muziek. Ontdek hoe.
