Ik weet niet of het ooit op papier is gezet, maar tot volgende conclusie kwam ik zelf. De weg naar de conclusie zet ik er ook bij, kwestie van het groeiproces mee te geven.
Op een dag in oktober passeerde ik ijlings het huis van mijn ex-vriendin. Wetende dat haar zoon thuis was, maar het onbeleefd zou zijn om zomaar binnen te hoppen, reed ik de straat voorbij. Het moment dat ik dit deed voelde ik een gemis. Haar zoon had me 3 jaar papa genoemd, zonder hem dit op te dringen en dit raakt je tot het diepste van je hart. Voor mij bleek hij onvervangbaar, niemand zou ooit zijn plaats kunnen innemen. Ik dacht aan het verleden en de dag dat mijn grote voorbeeld stierf, ook hij was onvervangbaar, zo bleek tientallen jaren later.
Op mijn werk hoorde ik wel eens, door collega's, dat iedereen vervangbaar is. Ik vroeg of dit wel zo is en ging dieper in op de materie. Ondanks de onenigheden die ik had met bepaalde collega's, zag ik steeds de positieve persoonlijkheidskenmerken naar boven komen. Zonder hen zou ik een andere kijk op het leven gehad hebben, zou mijn leven waarschijnlijk een andere draai gevonden hebben. Collega's waren dus onvervangbaar. De persoonlijkheidskenmerken van ieder van hen maakt hen een deel van wat ik ervaar in mijn leven, en zijn dus onvervangbaar, gelukkig maar. De uniekheid van ieder van hen zorgt er op zijn beurt voor dat ik me ook uniek voel.
Ik ging verder in mijn gedachtenstroom en kwam uit op de kinderen die ik begeleid of begeleid heb op mijn vrijwilligerswerk. Af en toe zat er wel een kind tussen dat ik wel eens als zeer onaangenaam ervaarde, maar ik wist dat ook zij hun leuke kantjes hadden. Zonder hen zou ik nooit geweten hebben, geleerd hebben om om te gaan met zeer verschillende persoonlijkheden, dus ook zij zijn voor mij onvervangbaar.
Ieder mens die ik persoonlijk gekend heb, ken, blijkt onvervangbaar. Er drong zich een nieuwe vraag op: zou een wildvreemde voor mij vervangbaar zijn: de vriendelijke toiletdame, het kind dat lacht wanneer het me aankijkt, een gestresseerde chauffeur die me de hel toewenst, enz. . Ieder van hen maakte ooit een emotie bij mij los, die ik als aangenaam of minder aangenaar ervaarde. Was het een andere toiletdame geweest, een ander kind of een andere chauffeur, het zou niet hetzelfde zijn geweest. Niet dat ik me nog het gezicht herrinner van één van deze mensen, maar toch deden ze me iets, en dat gevoel blijf ik onthouden, voor de rest van mijn leven, en alle zaken die ik er toen aan opgehangen heb: toiletdames zijn over het algemeen lieve dames, kinderen hebben een open geest, sommige chauffeurs zitten niet altijd even graag aan het stuur, enz. .
Dus ook mensen die ik nauwelijks ken, maar die me een indruk gaven, zijn onvervangbaar want maken deel uit van een leven dat ik al geleden heb en hoedanook niet meer kan vervangen, de geschiedenis kan men niet herhalen in de strikte zin van het woord.
Passeer ik een verkeersbordje, vraag ik me af of dat wel vervangbaar is. Als verkeersbord wel, maar in de grond van de zaak is ook het verkeersbord onvervangbaar. Wordt het vervangen zal het hoedanook met ander materiaal geproduceerd zijn, met andere grondstof, ook al is die grondstof misschien gerecycleerd. Maar dat leek me wat te simplistisch geredeneerd. Ik ging op zoek naar de betekenis van het verkeersbord, en kwam tot volgende vaststelling: het bord werd ooit geproduceerd door een machine, bediend of geprogrammeerd door een mens. Die mens dankt zijn job aan de 'in c' vervanbare borden. Mochten zij niet vervangen worden, zou die mens werkloos worden, dus dank zij reproductie is het bord onvervangbaar geworden voor die mens, maar ook voor ons. Het bord schept werkgelegenheid en gezinnen een boterham op hun bord. Dankzij deze gevolgen komen deze mensen niet terecht op mijn vrijwilligerswerk, waar ik op vakantie ga met mensen uit de vierde wereld. Dit zorgt ervoor dat ik me minder zorgen dien te maken over de ellenlange wachtlijsten voor deze vakanties, want er is een gezin minder die dient te hopen op 'eindelijk' een vakantie met het gezin.
De eindconclusie van dit alles is dan ook dat alles onvervangbaar is, vanaf het moment dat we het kennen, is het niet meer vervangbaar, net zoals een moeder die weet dat er een kindje in haar buik groeit.
Mochten je opmerkingen hebben bij de redeneringen waardoor ik me liet leiden, laat het me weten. Hoe ervaar jij dergelijke zaken, stond je er al eens bij stil, wat doet het met je als je erover een conclusie leest?
Wat mij betreft, toen ik tot de eindconclusie kwam voelde ik me als een vis in het water, ik had het belang van alles in mijn leven in kaart gebracht, en kwam tot de conclusie dat ik een uniek leven leidt, dank zij de uniekheid van alles om me heen, ik vond en vind het nog steeds fantastisch.
