Niets moeilijker dan het evenwicht te vinden in de assertiviteit die je je kind wil bijbrengen. Aan de ene kant wil je dat je kind het kan opnemen voor zichzelf, aan de andere kant wil je dat je kind dit op zon diplomatisch mogelijke manier aanpakt. Tracht daar dan maar eens een evenwicht in te vinden.
Ik vind het bijvoorbeeld zeer assertief wanneer iemand niet ingaat op de uitdagingen van anderen, het vergt heel wat persoonlijkheid om aan de uitdagingen van onze omgeving te weerstaan. Zo kan je denken aan sigaretten (nooit begrepen hoe iemand na zijn/haar eerste trekje aan een sigaret dan toch nog beslist om de volledige sigaret op te roken) (dat ik dit niet zou begrijpen dien je anders te zien als zou ik dit effectief niet begrijpen, t is bij manier van spreken dat ik het zo zeg. Ik begrijp dat de druk zeer zwaar kan wegen op iemands keuzes), maar evenzeer aan alcohol, zaken die je doet waarvan je bij het begin al het gevoel had van dat wil ik niet doen, . Assertiviteit is als het ware de tegenpool van manipulatie door een ander, maar beiden kunnen ook bestaan naast elkaar, maar dan vooral in eenzelfde persoon. Veel hangt samen met de persoonlijkheid van een persoon.
De assertiviteit van een kind verhogen is belangrijk voor het welzijn van het kind, zo zijn kinderen die gepest worden soms te weinig assertief. Echter is het niet enkel bij deze kinderen dat assertiviteit een belangrijke rol speelt. Wil men later van enige betekenis zijn, dient men zich te laten horen. De manier waarop bepaalt dan weer of je al dan niet gehoord zal worden. Uw gedacht zeggen op een bruuske manier kan wel eens aversie opwekken bij de tegenpartij. Te omfloerst spreken zorgt er dan weer voor dat mensen achterdochtig worden. Het midden tussen deze twee manieren is moeilijk te vinden en hangt vooral af van de omgeving waarin men vertoeft. Tracht dit maar eens over te brengen bij een kind, het vergt enige oefening.
Wat het niet aangaan van de uitdagingen betreft, hier gaat het vooral om zaken waar men van weet dat je het beter niet doet. Men mag al eens een uitdaging aangaan, zolang je van jezelf weet geen enkele grens te overschrijden van je uiterste grenzen. Het is belangrijk om uitdagingen aan te gaan, maar je dient op ieder moment te beseffen dat je de uitdaging naast je neer kan leggen, dat je de uitdaging niet tot het eind dient te volbrengen indien je je er niet veilig bij voelt. Of het dan nut heeft om de uitdaging aan te gaan? Zeker wel, je leert zo beter je eigen grenzen kennen, wat belangrijk is voor het bepalen van je toekomst. Iemand die geen enkele uitdaging aanvaard, zal zich beknot weten in zijn vrijheid. Daar is men zich dan pas later van bewust. Indien je alle uitdagingen aangaat, weet je dat je je eigen grenzen zal moeten overtreffen en dat je misschien wel eens de grenzen van je omgeving dient te overschrijden.
Ik ga ervan uit dat iedereen wel enig besef heeft van goed en slecht. Dit zijn de termen die een onderscheid maken tussen wat we aanvaardbaar vinden en wat niet, zij leggen de grenzen vast van wat we bereid zijn te doen. Vind je alles goed in het leven, zal je weinig grenzen kennen in je bestaan. Heb je schrik dat alles wat je doet wel eens verkeerd zou kunnen zijn, dan zullen je grenzen zich niet ver strekken.
