Dood gaan, deel van het leven, geen leven zonder de dood. Als er iets is waar we met zekerheid kunnen naar uitkijken, dan is het wel de dood. De enige zekerheid in ons bestaan.

Wat daarna is, blijft een vraag. Voor zij die de dood reeds in de ogen gekeken hebben, wordt een tipje van de sluier gelicht. Doch, aan wat hierna komt hoeven we nu niet te denken.

Hoe vrij voel ik me dit te weten, en te weten dat wanneer mijn leven een einde neemt, ik hier niet bevreesd voor hoef te zijn.

Sedert deze ingeving voel ik me pas echt vrij, vrij om te doen en te laten, om mezelf te zijn.

Zo kon ik meer van mezelf geven, kon ik makkelijk delen, zag ik in mensen om me heen steeds het goede, wetende dat ook in mij het kwaad woede.

Ik ben alles, en toch niets, ik vertegenwoordig goed en kwaad, groot en klein, en binnen de massa die op aarde leeft ben ik slechts een speld in een hooiberg, ben ik niets, vervangbaar. Althans, dat proberen anderen me steeds duidelijk te maken. Op dat moment besef ik, die persoon geeft om me, is blij met me, geeft schrik dat ik hem verlaat, of, die persoon moet me niet, geeft me liever uit zijn buurt. Wat er ook van zei, het moment dat ik van geen belang meer ben, is het moment dat men hard op zoek zal moeten gaan voor een vervanger. Iedereen is vervangbaar, als het puur om werken gaat, maar als het gaat om dat ietsje meer tijdens dat werk, dat valt nog maar te bezien.

Ik dien men tanden nog te poetsen, mijn mond te spoelen, en dan naar bed toe te gaan, om morgenvroeg voor de vogels op te staan. Zodat ik terug in de ogen kan zien een dag vol afwisseling, contacten en zoveel meer, om moe maar uitgerust de dag verder te zetten voor mij alleen. Zeker weten dat het laatste zinsdeel de ogen zullen fronsen. Wil men mij begrijpen, zal men zijn geest moeten openen, gedachten de vrije loop laten. Moeten ze dan geïndoctrineerd worden? Helemaal niet, een open geest geeft zoveel meer te bieden dan een gesloten krat.

Teveel is het dat men dit vergeet, om dat men soms van niet beter weet.

Geven is leuker dan nemen, zo mocht ik ervaren. Jaren nadat ik kinderen getrakteerd had op een ijsje, wisten ze me nog steeds te vertellen dat ik dat voor hen gedaan had. Ongelooflijk hoe kleine zaken zoveel kunnen betekenen voor anderen. Kinderen die trots op je zijn, niet om wat je voor hen doet, maar om wat je voor hen betekend, niet dat ze het met zoveel woorden zeggen, maar het is vooral hun blik die boekdelen vertellen. Als je voorbij een groep kinderen loopt op straat, een aantal je aanspreken en een ander kind, dat je totaal niet kent, met blijheid meld dat ook hij je kent, dan voel je wat het betekend iemand te zijn.