Een typische Raveel. Met enige goede wil te klasseren onder de noemer “Vlaamse neoromantiek”, maar dan met een zware Raveliaanse inslag. De suggestieve kracht van de grootmeester komt hier voor de volle tweehonderd procent tot haar recht. Het vensterraam en het profiel van de schilder (binnen de krachtige contouren!) maken de handtekening – onder rechts – in feite overbodig. De kunstenaar laat ons, samen met hem, in dezelfde extase, genieten van het lentegebeuren dat zich buiten aan het oog ontrolt, in stilte. De kleuren zijn overwegend groen en geel. Treffend is het geel van de lucht, met meesterlijke hand geschilderd. Intrigerend is de vertikale lijn op de gevel van het gebouw links: nogmaals een typische trek van de schilder die nimmer nalaat vragen bij de kijker op te roepen. Terwijl hijzelf meekijkt in anonimiteit en nederigheid.