Laila en ik konden de laatste tijd steeds beter en beter met
elkaar opschieten. We zagen ook maar één uitweg voor de ogen en dat was
ontsnappen aan Rasheed. Maar dit was makkelijker gezegd dan gedaanen we werden natuurlijk gepakt. Ik had Laila
nog zo gewaarschuwd dit niet te doen, maar ja..
Hij deelde rake klappen uit aan Laila, maar ook ik werd niet
gespaard.Het was de bekende
stelselmatige gang van afstraffen. Ik werd opgesloten in de schuur.
Het leven ging min of meer zn normale gangetje, maar
Rasheed verdacht Laila ervan dat Aziza zijn dochter misschien niet was, maar de
dochter van Tariq.
Laila stond op het puntvan te bevallen, maar het ziekenhuis waar we naartoe gingen, behandelde
op dat moment niet langer vrouwen. Te belachelijk voor woorden. Daarbij dan ook
nog eens dat Lailas baby in stuitligging lag, wat ik eerst niet begreep. De
dokters waren verplicht te opereren in burka, maar voor deze situatie maakte ze
een uitzondering. Lailas tweede kindje werd geboren. Zalman.
Ondertussen gebeurde werkelijk het ongelofelijke. Rasheed
had al die tijd beweerd dat Tariq dood was, maar hij leefde nog. Laila sprak
met hem af, maar dit bleef niet onopgemerkt. Uiteraard had dit ook de nodige
gevolgen. Laila werd afgeranseld. Ik had er genoeg van. Laila had er genoeg
van. Toen zag ik de spade staan en de klus was op nog geen seconde geklaard. Ik
zei lange tijd niets. We besloten Rasheed op te bergen in de schuur. Ik moest
er een nacht over slapen. Ik moest een plan bedenken.
Laila sloeg wartaal uit. Ze dacht zomaar een nieuw leven te
kunnen opbouwen met Tariq in Pakistan, maar ze hakten er al je hoofd af wanneer
je een brood stal, laat staan wanneer twee vrouwen een man hebben vermoord?
Laila moest denken als een moeder. Ik haar kinderen beroofd van hun vader. Voor
mij was dit het einde. Er was niets meer wat ik nog wou. Ik nam afscheid van
Laila en de kinderen en vroeg Aziza te kussen namens mij.
Laila vroeg me wanneer ze me zou terugzien, maar ik
antwoordde niet.
Ik had besloten de schuld volledig op mij te nemen. De
gevangenis leek wel op de kolba van vroeger.
Mijn proces werd een week eerder gehouden. Er was geen
openbare hoorzitting geweest, geen verdediger en geen kruisverhoor over het
bewijsmateriaal .
Ik bekende schuld over de hele lijn en een laatste keer deed
ik wat er mij bevelen werd.
Ik knielde en keek naar beneden.
REFERENTIE MET HET BOEK
Pag 235/236: -Ze gingen buiten op de klapstoelen zitten en
aten de halwa met hun vingers uit een schaal Een kennersblik zonder achterdocht Vanaf
die avond verrichtten Mariam en Laila samen de klussen in huis.
Pag 252: -Laila zag de vuistlag niet aankomen Beneden begon
de afstraffing.
Pag 253: -Ze zag hem Mariam de gereedschapsschuur in duwen.
Pag 270: - De vliezen van mijn dochter zijn gebroken en de
baby wil maar niet komen, schreeuwde Mariam.
Pag 325: -Rasheed liet de riem opnieuw aankomen begon ze te
bloeden.
Pag 330: -Toen zag ze de spade Zalmai mag dit niet zien.
Pag 335: -Laila begon hole frasen uit te slaan Ze hakken je
handen af als je brood steelt...
Ik woonde nu al reeds lange tijd bij Rasheed en er is ook
ondertussen veel gebeurd. Mijn leven is echt geen pretje geworden. Al vanaf dag
één ik bij hem introk, werd ik verplicht een burka te dragen wanneer ik de
straat wou opgaan.
De eerste maanden samen met hem waren doenbaar, maar toen ik
zijn droom niet kon verwezenlijken,hem een zoon geven, veranderde zijn gedrag
zeer sterk.
Ook bleef het daar niet bij. Ik heb reeds zes miskramen
gehad en het lijkt wel alsof Rasheed steeds meer haatdragender is geworden. Ook
hebben we steeds vaker woordenwisselingen die meestal eindigen voor mij met
gekneusde ribben en blauwe ogen.
Kabul werd verscheurd door burgeroorlogen en dit ging
gepaard met een enorme raketaanslag. Niet iedereen bleef gespaard en er vielen
vele slachtoffers.
Rasheed had tussen het puin een meisje gevonden, maar in de
eerste weken deed ze niet veel meer dan slapenen wou niet eten. Gelukkig gaf ze
uiteindelijk toe en liet ze toe dat we haar verzorgden. Het was een mooi meisje
met lange blonde krullen. Het liefst van al zou ik haar willen troosten, haar
helpen het verlies van haar ouders en vriendje Tariq te verwerken, maar wat kon
ik haar toespreken?
Dagen gingen voorbij en het meisje beterde. Ook gedurende
deze dagen moest ik aanzien hoe Rasheed opeens weer netjes en gemanierd kon
zijn terwijl hij al die tijd bij mij niet meer dan een varken was. Het was niet
meer dan een zwak gespeeld toneelstuk, maar ik wist waar hij mee bezig was. Hij
voor Laila voor zich. Op een avond confronteerde ik hem ermee en ik had ergens
gehoopt dat hij alles zou ontkennen, maar integendeel.
Hij wou alles wettig maken, want het was een schande dat er
een ongehuwde vrouw bij ons zou wonen. Achttien jaar lang had ik dat varken met
rust gelaten, achttien jaar lang had ik nooit ergens om gevraagd. Dit was het
enige.
Hij wou het niet doen, maar zette me voor een voldongen
feit. Volgens hem zou ze nergens geraken. Laila had geen geld, geen eten, geen
water, geen niets. Ik wist niet wat te zeggen of wat te antwoorden. Hij zei dat
ik het zo moest bekijken: hij gaf mij een hulpje en haar een toevluchtsoord. Ik
kon mij oren niet geloven, maar zijn wil was wet.
Laila bleef bij ons wonen, maar tussen ons liep niet alles
van leien dakje. Ze hoefde niet te denken dat ze met dat mooie snoetje van haar
alles kon gedaan krijgen. Het kon me geen barst schelen, moest Rasheed hiervoor
me de keel oversnijden, maar ik ben haar bediende niet.
Laila beviel ondertussen van een meisje Aziza.
REFERENTIE MET HET BOEK
Pag 188: - Het was
Rasheed geweest die het meisje gevonden had en haar vanonder het puin had
opgegraven Ik dacht dat ik een combinatietang nodig had
Pag 190: -Het meisje keek terug alsof ze erop wachtte dat
Mariam een beetje wijsheid zou doorgeven. Maar wat voor wijsheid had Mariam te
bieden?...Welke woorden konden haar last verlichten?
Pag 198: -Jarenlang
had Mariam toegekeken hoe hij at, de malende spieren bij zijn slapen, de ene
hand compacte rijstballetjes maakte Nu at hij met een lepel. Gebruikte een
servet Onophoudelijk en levendig.
Pag 200: -Het was het toneelstukje dat hij opvoerde. Een
voorstelling. Een poging van zijn kant, zowel sluw als zielig, om indruk te
maken. Om te charmeren ,niets anders was dan hofmakerij.
Pag 201: -Mensen
praten gauw Ik vraag het nu.
Pag 202: -Maar dit is
het beste. Dat zul je zien. Kijk er eens als volgt tegen aan, Mariam. Ik geef jou
een hulpje in huis en ik geef háár een toevluchtsoord.
Pag 212/213: - Ik wil niet jouw bediende zijn, zei Mariam Je moet spijt voelen.
In tussentijd woonde ik bij Jalil thuis. Hij had
verscheidene vrouwen en dus ook allerlei andere kinderen.
Dagenlang lag ik in
bed. Ik deed niets liever in deze periode, want Nana miste ik verschrikkelijk
tot wanneer één van Jalils vrouwen me vroeg om naar beneden te komen. Ik zei
dat ik niet wou, maar ik moest. Ze zei dat het belangrijk was. Ik vroeg me af
wat er in hemelsnaam nu zo belangrijk kon zijn..
Eenmaal beneden moest ik aan de tafel met Jalils vrouwen
plaatsnemen. Ze schonken me wat water in en vroegen hoe het ging met me. Of dit
medeleven echt gemeend was, heb ik nog steeds mijn twijfels bij. Mijn aandacht
werd afgeleid naar de perenbomen en de foto van Jalil met 3 jongens en een
grote vis. Ik schoot als het ware wakker toen één van de vrouwen zei dat ze me
naar beneden had laten komen ,omdat ze goed nieuws voor me hadden. Ik was
benieuwd en voelde toch wat spanning hangen in de woonkamer. Jalil zat op zijn
stoel en staarde wezenloos naar de kan op tafel.
Je hebt een huwelijkskandidaat klonk mijn verrassing of
beter verASSING. Ik kromp helemaal ineen bij deze gedachte. De vrouwen bleken
vol lof over deze man en hier en daar ving ik iets op over ene Rasheed en
schoenen. Ik vroeg Jalil om bevestiging, maar hij was nog steeds de levenloze
plant van daarnet starend naar de kan met water.
De vrouwen ratelden door over Rasheed, zijn leeftijd, zijn
overleden vrouw en zoontje. Ik onderbrak het gesprek simpelweg met ik wil niet.
De vrouwen zeiden dat het tijd was om zelf een gezinnetje te starten.
Ik was daar helemaal nog niet klaar voor, ik zou wel bij
mullah Faizullah gaan wonen. De vrouwen beweerden dat hij oud en Ja! Ik weet
wel wat ze willen zeggen. Ik zou te dichtbij wonen. Ik ben nu eenmaal de
schande van de familie en het was nu hun ideale kans voor eens en voor altijd
van mij af te komen. Ze wouden hun straatje schoonvegen en beweerden dat hij
oud en zwak is en dat er geen toekomst meer zou zijn voor mij wanneer hij zou
sterven.
Nee, ik zou zijn familie tot last zijn zoals ik was voor hen
hier. Ik wist wat ze wouden zeggen.
Ik zag het voor me, ik daar in Kabul, in het huis van een
vreemde man. Ik zou moeten wassen, plassen en koken voor die vreemde man
Rasheed. En dan nog het ergste waar Nana me voor gewaarschuwd had. Dat wat
mannen en vrouwen doen, die intimiteiten, die perverse daden.
Ik had er nu al genoeg van en wendde me tot onze levenloze
plant, Jalil. Ik beval hem te zeggen tegen de vrouwen dat hij dit niet toeliet,
maar Jalil antwoordde niet.
Deze woorden waren te veel Je vader heeft Rasheed al
antwoord gegeven, zei een vrouw. Ze ging verder dat de nikka morgenochtend al
zou plaatsvinden. Ik wist niet meer wat te zeggen en deed een laatste hoop op
Jalil, maar het enige wat hij kon uitbrengen was dat ik hem dit niet mocht
aandoen.
Hij vergeet dat hij dit alles mij heeft aangedaan.
Ik werd naar boven gebracht en hoorde de sleutel in het
sleutelgat omdraaien. Ik zat gevangen als een vogel.
REFERENTIE MET HET BOEK
Pag 47: -Een week
later werd op een middag op haar deur geklopt We moeten met je praten. Het is
belangrijk.
Pag 48: -Afsoon
schonk water uit de kan en zette het glas voor Mariam neer, op een stoffen moet
wel hard voor je zijn. Moeilijk hoor.
-Door het brede raam achter Jalil zag Mariam
een aantal bloeiende perenbomen Er zat een klok in en een ingelijste foto van
Jalil met drie jonge jongens die een vis vasthielden.
Pag 49: -Mariam
richtte haar ogen op Jalil, haar hart tolde in haar borst. Is dat waar? Is
het waar wat zij zegt? Maar Jalil wilde haar niet aankijken. Hij bleef op een
hoekje van zijn onderlip bijten en naar de kan staren.
Pag 50: - Ik wil
niet,zei Mariam. Ze keek Jalil aan. Ik wil dit niet. Dwing me er niet toe.
Pag 51: -Ze
zag zichzelf daar al wonen in Kabul Ze stelde die zich voor als pijnlijke,
pervers
Vandaag is een dag die me voor het leven zal bijblijven.
Gisteren kwam Jalil niet opdagen, maar dit had ik nooit durven hopen.
Deze ochtend werd ik wakkergeschut door de chauffeur van
gisteren. s Nachts had er iemand een deken over mij gelegd, maar ik weet niet
wie. Hij zei me dat ik naar huis moest gaan, dat Jalil Kahn had gezegd dat ik
naar huis moest gaan. Het drong eerst niet tot me door, maar wie had gezegd dat
ik naar huis moest gaan? Ja! Jalil Kahn! Ik protesteerde om in de auto te
stappen en voelde dat mij ogen zich me tranen begonnen te vullen. Ik moet hem
zien! De chauffeur zuchtte en beval me in de auto te stappen. Net toen bedacht
ik me dat ik net voor ik de auto zou stappen, zou rennen naar de poort. En ja
het lukte me..
Minuten leken uren
toen ik me in Jalils prachtige tuin bevond. Er was een visvijver, fruitbomen en
bloemen in de meest prachtige kleuren. Toen zag ik plots boven vanachter een
gordijn een gezicht te voorschijn komen, maar net toen ik keek, werd een hand
zichtbaar die verwoed aan een koord trok.
Ruwe handen namen me onder de oksels en probeerde me in alle
mogelijke bochten los te wringen.
Tevergeefs belandde ik met mijn achterste op het koude leer.
De chauffeur probeerde mijn geweten te sussen door allerlei
dingen te zeggen en probeerde op me in te praten, maar ik was ontroostbaar. Het
waren tranen van verdriet, woede en teleurstelling. Maar hoofdzakelijk waren
het tranen van diepe, diepe schaamte. Hoe kon ik me zo dwaas overgeleverd
hebben aan Jalil? Hij heeft op mijn hart getrapt. En dan nog te bedenken dat ik
zo een drama had gemaakt over mijn jurk en mijn niet bijpassende hijab om dan
helemaal tot in Herat te lopen en dan te moeten slapen op straat zoals een
vieze, vuile straathond. Nana had me zo dikwijls gewaarschuwd dat ik niets voor
hem beteken. Ze heeft gelijk.
Ik wou niemand anders bij me dan mullah Failzullah zo dat
hij me zou kunnen troosten.
Het ergste van deze dag stond me natuurlijk nog te wachten,
Nana. Zou ik me moeten verontschuldigen?
Was het dat maar geweest, simpele excuses en alles weer
zoals het was.
Maar zo simpel was het niet. Jalils chauffeur wou me naar
huis lopen en dat deed hij ook, maar plots sprong hij voor me en zei me niet te
kijken. Het was te laat.
Ik had het al gezien, de omgevallen stoel met de rechte rug en
het dikke touw aan de hoogste tak. Nana was niet meer.
Je kan wel stellen dat dit één van de raarste dagen in mijn
leven is.
Zelf had ik niet gewild dat het zo zou lopen, maar veel kan ik
nu niet aan veranderen. Ik hoop dat ik Jalil zo snel mogelijk zie, want ik heb best
wel honger en het wordt hier toch aardig koud.
Mijn dag had er normaal heel anders uitgezien. Ik had zo
uitgekeken naar vandaag. Naar het gevoel van de botsing van een auto en je het
metaal kon in je botten voelen schieten. Naar de film, het ijsje.
Ik wou er extra goed uitzien vandaag dus besloot ik van mijn
crèmekleurige jurk aan te trekken en mijn groene hijab over mijn haren te doen.
Het paste wel niet echt bij elkaar, maar de motten hadden in mijn witte hijab
gaten gevreten dus moest ik deze wel nemen.
Jalil en ik hadden vandaag op onze plek bij de rivier
afgesproken om 12u, maar toen ik na enige tijd terugkeerde naar de kolba en zag
op de klok dat we hadden gekregen van mullah Faizullah dat het al 13u was. Ik
keerde terug naar de rivier en wachtte nog een poosje. Hij kwam maar niet.
Deze maal besloot ik niet terug te keren naar de kolba, maar
hem zelf te gaan zoeken.
Zo begon ik te wandelen naar Herat. Eenmaal in Herat
aangekomen wist ik niet goed wat te doen, maar ik schraapte toch al mijn moed
bijeen en vroeg de eigenaar van een gari of hij wist waar Jalil Kahn woonde.
Hij antwoordde dat iedereen dat wist en gaf me een toffee. Ondanks ik geen geld
had, mocht ik toch meerijden op zijn kar.
Toen we afsloegen in de grote straat dacht ik geluk te
hebben, want daar stond de glanzende zwarte auto van Jalil.
Ik besloot van aan te kloppen en een getatoeëerd meisje deed
de deur open. Ze keek me met volle verbazing aan toen ik zei dat ik de dochter
van Jalil Kahn was, maar even later kwam de flits van herkenning. Ze zei me te
wachten. Even later kwam er een man bij en die zei me dat hij de chauffeur van
Jalil was en hij er momenteel niet was door dringende zaken.
Ik vind het raar want Jalil en ik hadden vandaag
afgesproken, maar ja tenslotte is hij wel een belangrijk persoon.
Ik wou Jalil kostte wat het kost zien en zette me op de
grond. Ik zou wachten op Jalil. De man beval me vannaar huis te gaan, maar ik wou niet.
Nu heeft het getatoeëerde meisje me een bord met brood en
rijst gebracht. Ik heb honger, maar ik weiger het op te eten. Ik wil Jalil.
REFERENTIE MET HET BOEK
Pag 31: -Mariam kon
zich herinneren dat hij had verteld dat op het doek het gezicht van een mens
net zo groot was als een huis en dat als een auto een botsing kreeg je het
metaal in je eigen botten voelde schieten.
-Ze zag zich op het balkon al op een Ik ontmoet je hier op deze plek.
Oké? Morgen?
Pag 33: - De volgende dag droeg Mariam een crèmekleurige
jurk de motten hadden gaten in haar witte hijab gevreten.
-Ze keek op de klok..een cadeau van mullah
Faizullah.
Pag 34: -Ditmaal
keerde ze niet terug naar de kolba en liep voor het eerst de heuvel af naar
Herat.