Ik woonde nu al reeds lange tijd bij Rasheed en er is ook ondertussen veel gebeurd. Mijn leven is echt geen pretje geworden. Al vanaf dag één ik bij hem introk, werd ik verplicht een burka te dragen wanneer ik de straat wou opgaan.

De eerste maanden samen met hem waren doenbaar, maar toen ik zijn droom niet kon verwezenlijken,hem een zoon geven, veranderde zijn gedrag zeer sterk.

Ook bleef het daar niet bij. Ik heb reeds zes miskramen gehad en het lijkt wel alsof Rasheed steeds meer haatdragender is geworden. Ook hebben we steeds vaker woordenwisselingen die meestal eindigen voor mij met gekneusde ribben en blauwe ogen.

Kabul werd verscheurd door burgeroorlogen en dit ging gepaard met een enorme raketaanslag. Niet iedereen bleef gespaard en er vielen vele slachtoffers.

Rasheed had tussen het puin een meisje gevonden, maar in de eerste weken deed ze niet veel meer dan slapenen wou niet eten. Gelukkig gaf ze uiteindelijk toe en liet ze toe dat we haar verzorgden. Het was een mooi meisje met lange blonde krullen. Het liefst van al zou ik haar willen troosten, haar helpen het verlies van haar ouders en vriendje Tariq te verwerken, maar wat kon ik haar toespreken?

Dagen gingen voorbij en het meisje beterde. Ook gedurende deze dagen moest ik aanzien hoe Rasheed opeens weer netjes en gemanierd kon zijn terwijl hij al die tijd bij mij niet meer dan een varken was. Het was niet meer dan een zwak gespeeld toneelstuk, maar ik wist waar hij mee bezig was. Hij voor Laila voor zich. Op een avond confronteerde ik hem ermee en ik had ergens gehoopt dat hij alles zou ontkennen, maar integendeel.

Hij wou alles wettig maken, want het was een schande dat er een ongehuwde vrouw bij ons zou wonen. Achttien jaar lang had ik dat varken met rust gelaten, achttien jaar lang had ik nooit ergens om gevraagd. Dit was het enige.

Hij wou het niet doen, maar zette me voor een voldongen feit. Volgens hem zou ze nergens geraken. Laila had geen geld, geen eten, geen water, geen niets. Ik wist niet wat te zeggen of wat te antwoorden. Hij zei dat ik het zo moest bekijken: hij gaf mij een hulpje en haar een toevluchtsoord. Ik kon mij oren niet geloven, maar zijn wil was wet.

Laila bleef bij ons wonen, maar tussen ons liep niet alles van leien dakje. Ze hoefde niet te denken dat ze met dat mooie snoetje van haar alles kon gedaan krijgen. Het kon me geen barst schelen, moest Rasheed hiervoor me de keel oversnijden, maar ik ben haar bediende niet.

Laila beviel ondertussen van een meisje Aziza.

REFERENTIE MET HET BOEK

Pag 188: - “Het was Rasheed geweest die het meisje gevonden had en haar vanonder het puin had opgegraven…Ik dacht dat ik een combinatietang nodig had ”

Pag 190: -“Het meisje keek terug alsof ze erop wachtte dat Mariam een beetje wijsheid zou doorgeven. Maar wat voor wijsheid had Mariam te bieden?...Welke woorden konden haar last verlichten?”

Pag 198: -“Jarenlang had Mariam toegekeken hoe hij at, de malende spieren bij zijn slapen, de ene hand compacte rijstballetjes maakte…Nu at hij met een lepel. Gebruikte een servet…Onophoudelijk en levendig.”

Pag 200: -“Het was het toneelstukje dat hij opvoerde. Een voorstelling. Een poging van zijn kant, zowel sluw als zielig, om indruk te maken. Om te charmeren…,niets anders was dan hofmakerij.”

Pag 201: -“Mensen praten gauw…Ik vraag het nu.”

Pag 202: -“Maar dit is het beste. Dat zul je zien. Kijk er eens als volgt tegen aan, Mariam. Ik geef jou een hulpje in huis en ik geef háár een toevluchtsoord.”

19-04-2013 om 17:59 geschreven door Mariam  

In tussentijd woonde ik bij Jalil thuis. Hij had verscheidene vrouwen en dus ook allerlei andere kinderen.

 Dagenlang lag ik in bed. Ik deed niets liever in deze periode, want Nana miste ik verschrikkelijk tot wanneer één van Jalils vrouwen me vroeg om naar beneden te komen. Ik zei dat ik niet wou, maar ik moest. Ze zei dat het belangrijk was. Ik vroeg me af wat er in hemelsnaam nu zo belangrijk kon zijn..

Eenmaal beneden moest ik aan de tafel met Jalils vrouwen plaatsnemen. Ze schonken me wat water in en vroegen hoe het ging met me. Of dit medeleven echt gemeend was, heb ik nog steeds mijn twijfels bij. Mijn aandacht werd afgeleid naar de perenbomen en de foto van Jalil met 3 jongens en een grote vis. Ik schoot als het ware wakker toen één van de vrouwen zei dat ze me naar beneden had laten komen ,omdat ze goed nieuws voor me hadden. Ik was benieuwd en voelde toch wat spanning hangen in de woonkamer. Jalil zat op zijn stoel en staarde wezenloos naar de kan op tafel.

Je hebt een huwelijkskandidaat klonk mijn verrassing of beter verASSING. Ik kromp helemaal ineen bij deze gedachte. De vrouwen bleken vol lof over deze man en hier en daar ving ik iets op over ene Rasheed en schoenen. Ik vroeg Jalil om bevestiging, maar hij was nog steeds de levenloze plant van daarnet starend naar de kan met water.

De vrouwen ratelden door over Rasheed, zijn leeftijd, zijn overleden vrouw en zoontje. Ik onderbrak het gesprek simpelweg met ‘ik wil niet’. De vrouwen zeiden dat het tijd was om zelf een gezinnetje te starten.

Ik was daar helemaal nog niet klaar voor, ik zou wel bij mullah Faizullah gaan wonen. De vrouwen beweerden dat hij oud en… Ja! Ik weet wel wat ze willen zeggen. Ik zou te dichtbij wonen. Ik ben nu eenmaal de schande van de familie en het was nu hun ideale kans voor eens en voor altijd van mij af te komen. Ze wouden hun straatje schoonvegen en beweerden dat hij oud en zwak is en dat er geen toekomst meer zou zijn voor mij wanneer hij zou sterven.

Nee, ik zou zijn familie tot last zijn zoals ik was voor hen hier. Ik wist wat ze wouden zeggen.

Ik zag het voor me, ik daar in Kabul, in het huis van een vreemde man. Ik zou moeten wassen, plassen en koken voor die vreemde man Rasheed. En dan nog het ergste waar Nana me voor gewaarschuwd had. Dat wat mannen en vrouwen doen, die intimiteiten, die perverse daden.

Ik had er nu al genoeg van en wendde me tot onze levenloze plant, Jalil. Ik beval hem te zeggen tegen de vrouwen dat hij dit niet toeliet, maar Jalil antwoordde niet.

Deze woorden waren te veel ‘Je vader heeft Rasheed al antwoord gegeven’, zei een vrouw. Ze ging verder dat de nikka morgenochtend al zou plaatsvinden. Ik wist niet meer wat te zeggen en deed een laatste hoop op Jalil, maar het enige wat hij kon uitbrengen was dat ik hem dit niet mocht aandoen.

Hij vergeet dat hij dit alles mij heeft aangedaan.

Ik werd naar boven gebracht en hoorde de sleutel in het sleutelgat omdraaien. Ik zat gevangen als een vogel.

REFERENTIE MET HET BOEK

Pag 47: -“Een week later werd op een middag op haar deur geklopt…We moeten met je praten. Het is belangrijk.”

Pag 48: -“Afsoon schonk water uit de kan en zette het glas voor Mariam neer, op een stoffen…moet wel hard voor je zijn. Moeilijk hoor.”

                -“Door het brede raam achter Jalil zag Mariam een aantal bloeiende perenbomen…Er zat een klok in en een ingelijste foto van Jalil met drie jonge jongens die een vis vasthielden.”

Pag 49: -“Mariam richtte haar ogen op Jalil, haar hart tolde in haar borst. ‘Is dat waar?’ Is het waar wat zij zegt?’ Maar Jalil wilde haar niet aankijken. Hij bleef op een hoekje van zijn onderlip bijten en naar de kan staren.”

Pag 50: -“ ‘Ik wil niet,’zei Mariam. Ze keek Jalil aan. ‘Ik wil dit niet. Dwing me er niet toe.’ “

19-04-2013 om 16:40 geschreven door Mariam  

Vandaag is een dag die me voor het leven zal bijblijven. Gisteren kwam Jalil niet opdagen, maar dit had ik nooit durven hopen.

Deze ochtend werd ik wakkergeschut door de chauffeur van gisteren. ’s Nachts had er iemand een deken over mij gelegd, maar ik weet niet wie. Hij zei me dat ik naar huis moest gaan, dat Jalil Kahn had gezegd dat ik naar huis moest gaan. Het drong eerst niet tot me door, maar wie had gezegd dat ik naar huis moest gaan? Ja! Jalil Kahn! Ik protesteerde om in de auto te stappen en voelde dat mij ogen zich me tranen begonnen te vullen. Ik moet hem zien! De chauffeur zuchtte en beval me in de auto te stappen. Net toen bedacht ik me dat ik net voor ik de auto zou stappen, zou rennen naar de poort. En ja het lukte me..

 Minuten leken uren toen ik me in Jalils prachtige tuin bevond. Er was een visvijver, fruitbomen en bloemen in de meest prachtige kleuren. Toen zag ik plots boven vanachter een gordijn een gezicht te voorschijn komen, maar net toen ik keek, werd een hand zichtbaar die verwoed aan een koord trok.

Ruwe handen namen me onder de oksels en probeerde me in alle mogelijke bochten los te wringen.

Tevergeefs belandde ik met mijn achterste op het koude leer.

De chauffeur probeerde mijn geweten te sussen door allerlei dingen te zeggen en probeerde op me in te praten, maar ik was ontroostbaar. Het waren tranen van verdriet, woede en teleurstelling. Maar hoofdzakelijk waren het tranen van diepe, diepe schaamte. Hoe kon ik me zo dwaas overgeleverd hebben aan Jalil? Hij heeft op mijn hart getrapt. En dan nog te bedenken dat ik zo een drama had gemaakt over mijn jurk en mijn niet bijpassende hijab om dan helemaal tot in Herat te lopen en dan te moeten slapen op straat zoals een vieze, vuile straathond. Nana had me zo dikwijls gewaarschuwd dat ik niets voor hem beteken. Ze heeft gelijk.

Ik wou niemand anders bij me dan mullah Failzullah zo dat hij me zou kunnen troosten.

Het ergste van deze dag stond me natuurlijk nog te wachten, Nana. Zou ik me moeten verontschuldigen?

Was het dat maar geweest, simpele excuses en alles weer zoals het was.

Maar zo simpel was het niet. Jalils chauffeur wou me naar huis lopen en dat deed hij ook, maar plots sprong hij voor me en zei me niet te kijken. Het was te laat.

Ik had het al gezien, de omgevallen stoel met de rechte rug en het dikke touw aan de hoogste tak. Nana was niet meer.

REFERENTIE MET HET BOEK

Pag 38-40: Dit heb ik samengevat.

19-04-2013 om 15:25 geschreven door Mariam  

Je kan wel stellen dat dit één van de raarste dagen in mijn leven is.

19-04-2013 om 14:55 geschreven door Mariam