Zelf had ik niet gewild dat het zo zou lopen, maar veel kan ik nu niet aan veranderen. Ik hoop dat ik Jalil zo snel mogelijk zie, want ik heb best wel honger en het wordt hier toch aardig koud.

Mijn dag had er normaal heel anders uitgezien. Ik had zo uitgekeken naar vandaag. Naar het gevoel van de botsing van een auto en je het metaal kon in je botten voelen schieten.  Naar de film, het ijsje.

Ik wou er extra goed uitzien vandaag dus besloot ik van mijn crèmekleurige jurk aan te trekken en mijn groene hijab over mijn haren te doen. Het paste wel niet echt bij elkaar, maar de motten hadden in mijn witte hijab gaten gevreten dus moest ik deze wel nemen.

Jalil en ik hadden vandaag op onze plek bij de rivier afgesproken om 12u, maar toen ik na enige tijd terugkeerde naar de kolba en zag op de klok dat we hadden gekregen van mullah Faizullah dat het al 13u was. Ik keerde terug naar de rivier en wachtte nog een poosje. Hij kwam maar niet.

Deze maal besloot ik niet terug te keren naar de kolba, maar hem zelf te gaan zoeken.

Zo begon ik te wandelen naar Herat. Eenmaal in Herat aangekomen wist ik niet goed wat te doen, maar ik schraapte toch al mijn moed bijeen en vroeg de eigenaar van een gari of hij wist waar Jalil Kahn woonde. Hij antwoordde dat iedereen dat wist en gaf me een toffee. Ondanks ik geen geld had, mocht ik toch meerijden op zijn kar.

Toen we afsloegen in de grote straat dacht ik geluk te hebben, want daar stond de glanzende zwarte auto van Jalil.

Ik besloot van aan te kloppen en een getatoeëerd meisje deed de deur open. Ze keek me met volle verbazing aan toen ik zei dat ik de dochter van Jalil Kahn was, maar even later kwam de flits van herkenning. Ze zei me te wachten. Even later kwam er een man bij en die zei me dat hij de chauffeur van Jalil was en hij er momenteel niet was door dringende zaken.

Ik vind het raar want Jalil en ik hadden vandaag afgesproken, maar ja tenslotte is hij wel een belangrijk persoon.

Ik wou Jalil kostte wat het kost zien en zette me op de grond. Ik zou wachten op Jalil. De man beval me van  naar huis te gaan, maar ik wou niet.

Nu heeft het getatoeëerde meisje me een bord met brood en rijst gebracht. Ik heb honger, maar ik weiger het op te eten. Ik wil Jalil.

REFERENTIE MET HET BOEK

Pag 31: -“Mariam kon zich herinneren dat hij had verteld dat op het doek het gezicht van een mens net zo groot was als een huis en dat als een auto een botsing kreeg je het metaal in je eigen botten voelde schieten.”

             -“Ze zag zich op het balkon al op een…Ik ontmoet je hier op deze plek. Oké? Morgen?”

Pag 33: -“ De volgende dag droeg Mariam een crèmekleurige jurk…de motten hadden gaten in haar witte hijab gevreten.”

              -“Ze keek op de klok..een cadeau van mullah Faizullah.”

Pag 34: -“Ditmaal keerde ze niet terug naar de kolba…en liep voor het eerst de heuvel af naar Herat.”

Pag 35/36/37/38: Dit heb ik samengevat.