In tussentijd woonde ik bij Jalil thuis. Hij had verscheidene vrouwen en dus ook allerlei andere kinderen.

 Dagenlang lag ik in bed. Ik deed niets liever in deze periode, want Nana miste ik verschrikkelijk tot wanneer één van Jalils vrouwen me vroeg om naar beneden te komen. Ik zei dat ik niet wou, maar ik moest. Ze zei dat het belangrijk was. Ik vroeg me af wat er in hemelsnaam nu zo belangrijk kon zijn..

Eenmaal beneden moest ik aan de tafel met Jalils vrouwen plaatsnemen. Ze schonken me wat water in en vroegen hoe het ging met me. Of dit medeleven echt gemeend was, heb ik nog steeds mijn twijfels bij. Mijn aandacht werd afgeleid naar de perenbomen en de foto van Jalil met 3 jongens en een grote vis. Ik schoot als het ware wakker toen één van de vrouwen zei dat ze me naar beneden had laten komen ,omdat ze goed nieuws voor me hadden. Ik was benieuwd en voelde toch wat spanning hangen in de woonkamer. Jalil zat op zijn stoel en staarde wezenloos naar de kan op tafel.

Je hebt een huwelijkskandidaat klonk mijn verrassing of beter verASSING. Ik kromp helemaal ineen bij deze gedachte. De vrouwen bleken vol lof over deze man en hier en daar ving ik iets op over ene Rasheed en schoenen. Ik vroeg Jalil om bevestiging, maar hij was nog steeds de levenloze plant van daarnet starend naar de kan met water.

De vrouwen ratelden door over Rasheed, zijn leeftijd, zijn overleden vrouw en zoontje. Ik onderbrak het gesprek simpelweg met ‘ik wil niet’. De vrouwen zeiden dat het tijd was om zelf een gezinnetje te starten.

Ik was daar helemaal nog niet klaar voor, ik zou wel bij mullah Faizullah gaan wonen. De vrouwen beweerden dat hij oud en… Ja! Ik weet wel wat ze willen zeggen. Ik zou te dichtbij wonen. Ik ben nu eenmaal de schande van de familie en het was nu hun ideale kans voor eens en voor altijd van mij af te komen. Ze wouden hun straatje schoonvegen en beweerden dat hij oud en zwak is en dat er geen toekomst meer zou zijn voor mij wanneer hij zou sterven.

Nee, ik zou zijn familie tot last zijn zoals ik was voor hen hier. Ik wist wat ze wouden zeggen.

Ik zag het voor me, ik daar in Kabul, in het huis van een vreemde man. Ik zou moeten wassen, plassen en koken voor die vreemde man Rasheed. En dan nog het ergste waar Nana me voor gewaarschuwd had. Dat wat mannen en vrouwen doen, die intimiteiten, die perverse daden.

Ik had er nu al genoeg van en wendde me tot onze levenloze plant, Jalil. Ik beval hem te zeggen tegen de vrouwen dat hij dit niet toeliet, maar Jalil antwoordde niet.

Deze woorden waren te veel ‘Je vader heeft Rasheed al antwoord gegeven’, zei een vrouw. Ze ging verder dat de nikka morgenochtend al zou plaatsvinden. Ik wist niet meer wat te zeggen en deed een laatste hoop op Jalil, maar het enige wat hij kon uitbrengen was dat ik hem dit niet mocht aandoen.

Hij vergeet dat hij dit alles mij heeft aangedaan.

Ik werd naar boven gebracht en hoorde de sleutel in het sleutelgat omdraaien. Ik zat gevangen als een vogel.

REFERENTIE MET HET BOEK

Pag 47: -“Een week later werd op een middag op haar deur geklopt…We moeten met je praten. Het is belangrijk.”

Pag 48: -“Afsoon schonk water uit de kan en zette het glas voor Mariam neer, op een stoffen…moet wel hard voor je zijn. Moeilijk hoor.”

                -“Door het brede raam achter Jalil zag Mariam een aantal bloeiende perenbomen…Er zat een klok in en een ingelijste foto van Jalil met drie jonge jongens die een vis vasthielden.”

Pag 49: -“Mariam richtte haar ogen op Jalil, haar hart tolde in haar borst. ‘Is dat waar?’ Is het waar wat zij zegt?’ Maar Jalil wilde haar niet aankijken. Hij bleef op een hoekje van zijn onderlip bijten en naar de kan staren.”

Pag 50: -“ ‘Ik wil niet,’zei Mariam. Ze keek Jalil aan. ‘Ik wil dit niet. Dwing me er niet toe.’ “

19-04-2013 om 16:40 geschreven door Mariam  

Vandaag is een dag die me voor het leven zal bijblijven. Gisteren kwam Jalil niet opdagen, maar dit had ik nooit durven hopen.

Deze ochtend werd ik wakkergeschut door de chauffeur van gisteren. ’s Nachts had er iemand een deken over mij gelegd, maar ik weet niet wie. Hij zei me dat ik naar huis moest gaan, dat Jalil Kahn had gezegd dat ik naar huis moest gaan. Het drong eerst niet tot me door, maar wie had gezegd dat ik naar huis moest gaan? Ja! Jalil Kahn! Ik protesteerde om in de auto te stappen en voelde dat mij ogen zich me tranen begonnen te vullen. Ik moet hem zien! De chauffeur zuchtte en beval me in de auto te stappen. Net toen bedacht ik me dat ik net voor ik de auto zou stappen, zou rennen naar de poort. En ja het lukte me..

 Minuten leken uren toen ik me in Jalils prachtige tuin bevond. Er was een visvijver, fruitbomen en bloemen in de meest prachtige kleuren. Toen zag ik plots boven vanachter een gordijn een gezicht te voorschijn komen, maar net toen ik keek, werd een hand zichtbaar die verwoed aan een koord trok.

Ruwe handen namen me onder de oksels en probeerde me in alle mogelijke bochten los te wringen.

Tevergeefs belandde ik met mijn achterste op het koude leer.

De chauffeur probeerde mijn geweten te sussen door allerlei dingen te zeggen en probeerde op me in te praten, maar ik was ontroostbaar. Het waren tranen van verdriet, woede en teleurstelling. Maar hoofdzakelijk waren het tranen van diepe, diepe schaamte. Hoe kon ik me zo dwaas overgeleverd hebben aan Jalil? Hij heeft op mijn hart getrapt. En dan nog te bedenken dat ik zo een drama had gemaakt over mijn jurk en mijn niet bijpassende hijab om dan helemaal tot in Herat te lopen en dan te moeten slapen op straat zoals een vieze, vuile straathond. Nana had me zo dikwijls gewaarschuwd dat ik niets voor hem beteken. Ze heeft gelijk.

Ik wou niemand anders bij me dan mullah Failzullah zo dat hij me zou kunnen troosten.

Het ergste van deze dag stond me natuurlijk nog te wachten, Nana. Zou ik me moeten verontschuldigen?

Was het dat maar geweest, simpele excuses en alles weer zoals het was.

Maar zo simpel was het niet. Jalils chauffeur wou me naar huis lopen en dat deed hij ook, maar plots sprong hij voor me en zei me niet te kijken. Het was te laat.

Ik had het al gezien, de omgevallen stoel met de rechte rug en het dikke touw aan de hoogste tak. Nana was niet meer.

REFERENTIE MET HET BOEK

Pag 38-40: Dit heb ik samengevat.

19-04-2013 om 15:25 geschreven door Mariam  

Je kan wel stellen dat dit één van de raarste dagen in mijn leven is.

19-04-2013 om 14:55 geschreven door Mariam