Alle rozengeur is weer verdwenen en dit door een stom gedicht in mijn gastenboek. Het is eigenlijk niet zozeer het gedicht, want dat is prachtig, maar wat erbij komt :

Dit is dus het gedicht, hetgeen mij meeste zorgen baart, kon ik niet kopiëren. Het gaat om smileys met kusjes en knuffels, hartjes…. Ik ben opnieuw bang van mezelf, ik dacht dat ik mezelf in de hand had… Stuur ik signalen waarvan ikzelf niet bewust ben…Ik wou hem juist bedanken voor de mooie gedichten die hij achterliet tijdens een heel moeilijke periode. ’k Had dat beter niet gedaan, maar hij kwam zelf terug op bezoek en liet een vraag om vriendschap na. Waarop ik dan schreef: “ Vriendschap moet groeien.” Ik heb veel zin om mijn profiel volledig te verwijderen, maar ik kan dat niet doen! Ik heb iemand een belofte gedaan… alhoewel al mijn gedachten op papier….heel veel van mijn gedachten gaan verloren of ik moet constant voor mijn pc zitten en dat is niet haalbaar. Mijn muziek brengt ook al geen verlichting of toch niet genoeg. Ik haat mezelf en hoe kan je dan in staat zijn om van iemand anders te houden?

Toch wil ik niet opgeven! Lees de twee laatste regels van het gedicht, het is belangrijk dat ik het doe…

Schrijven bedoel ik dan.

Vandaag had ik echt veel zin om te klikken op die mooie torso… maar ik ben er lang niet klaar voor! Toch is mijn gevoel voor hem zo speciaal, zo echt… of lijkt het alleen maar zo.

Het is beter dat is ermee stop voor vandaag, want deze slechte dag is mijn eigen schuld… weeral! Gisteravond niet kunnen weerstaan aan een joint. Waarom grijp ik het minste naar die smeerlapperij? Zal het mij ooit lukken om daar vanaf te blijven?

Ik zal beginnen met vandaag, dag per dag. Het moet me lukken!!!!

Ik vertel je morgen of het mij gelukt is hé….

Hier ben ik weer! En ja hoor, het heeft geholpen. ‘k Voel me super vandaag. Ik weet nu dat ik niet meer hoef te twijfelen, ik moet schrijven! Het is niet zinloos, het heet zelfredzaamheid… een woord die praktisch in elk boek over autisme te vinden is.

Waarom ik met een dagboek begonnen ben, is een verhaal op zich.

Dit ook nog even: Nest heeft een bericht gestuurd, … kreeg bezoek van zijn vriendin waarvan hij zou willen dat het zijn vrouw wordt… maar ze heeft hem verteld dat ze haar man niet kan missen…waar ik op zei dat het tij kan keren, bedoeld op zijn meisje…. Kreeg vanmorgen bericht terug:

Toeval???

Ik moet ophouden voor nu. Ik ben op het werk en niemand mag iets merken, dus ik moet zorgen dat alles in orde blijft hé…

Voila,

hier zit ik, recht tegenover mijn “beste” vriend, mijn computer! Ik moet schrijven, maar vandaag lijkt alles zinloos. Waar ben ik mee bezig? Zo sterk ik vorige week was, zo zwak ben ik nu!

Wie ben ik? Dat wil ik zo graag weten, maar zal ik het ooit weten…..Vandaag heb ik echt het gevoel dat ik met twee ben. Zit daar iemand binnenin….. Als ik lees wat ik vorige week schreef naar Nest, dan kan ik amper geloven dat ik het zelf schreef. Toch was ik het, maar veel sterker… of ben ik toch gek? Nee, daarvoor heb ik al teveel bewijzen verzameld, maar toch…

Wat verlang ik naar een echte warme knuffel van iemand die het meent…. Waarom kan ik niemand vertrouwen?

Vorige week schreef ik zelf: “Je moet vertrouwen geven om vertrouwen te kunnen krijgen.”

Alles is mijn eigen schuld…. Ik wou dat ik er niet was… maar ik ben er, dus moet ik verder!

Een uurtje geleden kreeg ik een bericht van Nest. Ik kreeg echt de indruk dat hij niet meer wil praten. Hij antwoordt niet of nauwelijks op mijn vragen. Heb ik hem afgeschrikt of denkt hij ook dat ik gek ben? ‘k Heb het hem in ieder geval gevraagd, ik zal het wel horen hé…

De voorbije weken is er zoveel gebeurd, zoveel onverklaarbaars… dit kan toch geen toeval meer zijn? Mag ik nog in mijn geluk geloven? Help, wat moet ik nu doen?

Ik weet wat ik nu gaan doen! Zaterdag ging ik naar de bib en bracht 3 boeken ivm autisme mee… als ik daar nu eens mee begin. Wie weet vind ik daar wel de antwoorden die ik nodig heb…

Tot later beste vriend….