Inhoud blog
  • Zondag 30/03/08
  • Vrijdag 28/03/08
  • donderdag 27/03/08
  • Woensdag 26/03/08
  • Dinsdag 25/03/08
    Zoeken in blog

    Ik ben wie ik ben

    25-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vrijdag 28/03/08



    Dat springtouw ligt in de garage, maar van afreageren is er niet echt veel sprake. An hé, het is vakantie. Ze is thuis en kan zich moeilijk alleen bezig houden. Ik hoop dat het weer snel beter wordt, dan gaat ze meestal buiten spelen met haar vriendjes. Terwijl ik schrijf, voel ik mij hier niet goed bij. Ik ben egoïstisch, ik denk alleen aan mezelf! Had ik niet gezegd dat An prioritair was en ik ben er weeral niet voor haar.

    Ik vergeet de laatste tijd ook heel veel. Zo schreef ik dat ik bij de psychiater moet zijn op 10/04, maar dat is niet zo. Gelukkig heb ik een memobord…maar dan moet ge dat wel noteren hé. Vroeger had ik geen probleem met mijn geheugen. Zou dat het werk van het weed zijn of de leeftijd? Nog zo iets, ik wil er niet mee stoppen om te studeren. Maar wel omdat mijn oudste dochter op een leeftijd komt waarbij ze niet alles zomaar slikt. En geef nu toe, een goed voorbeeld is wel iets anders hé…Ik ben slecht, mijn ganse leven is één leugen. Kan ik nog terug? ‘k vrees ervoor…

    Mijn ouders noemen me rebels, mijn broer noemt me niet gewoon, sommigen vinden me raar, een vriendin vindt me extravagant,….Mijn hele leven hoor ik hetzelfde: “Doe eens normaal!”, “Waarom kunt gij niet doen als een ander?” En ergens doet dit heel veel pijn- terwijl ik dit schrijf, heb ik moeite om mijn tranen te bedwingen. Ik doe gewoon, ik ben zo! Naarmate je leven vordert, begin je te twijfelen. Je denkt echt dat het aan jezelf ligt. Daarom leef ik nu zoals mijn ouders, maar vooral mijn vader, het willen. Hij is tevreden zolang ik luister, want soms bied ik toch wel wat weerstand. Blijkbaar gaat het er niet volledig uit. Nee, het gaat er niet uit, het zit verborgen! Maar het komt terug!

    Niemand weet hoe ik echt ben. Als ik eerlijk mag zijn, weet ik het zelf ook niet meer. Ik weet niet of ik mezelf nog mag geloven, want er zijn zoveel leugens…. teveel. Wat zou het leuk zijn om eens alles te kunnen vertellen, waarom houd ik zoveel voor mezelf? En als ik nu al eens schrijf…maar waar moet ik beginnen?

    Het eerste wat me nu te binnen schiet, is iets wat ik niemand durf te vertellen. Niemand zal mij geloven…

    Het gaat over mijn jongste broer. Toen hij een jaar of 14-15 was, ging hij uit of was hij al ouder. Ik weet het niet meer precies, maar dat speelt ook geen rol hé. Veel van mijn broer zijn vrienden, kende ik ook. Telkens hij thuis kwam, kwam hij mijn kamer binnen om te zien of ik nog wakker was. Dan deed hij het relaas van zijn avond. Op een keer had hij liefdesverdriet… hij weende! Vreemd vond ik toen, want mijn broer was stoer. Het begon een vast ritueel te worden, uitgaan en dan z’n babbeltje komen doen. Later, ik kan het niet goed meer plaatsen, kwam hij op een avond mijn kamer binnengeslopen. Hij zette zich op zijn knieën naast mijn bed en ging met z’n hand onder het laken om mij te strelen. Ik protesteerde niet, want ‘k vond het eigenlijk best leuk (erg hé). Zat meneer zich daar lekker af te rukken…zo heeft hij mij ook enkele keren gelikt,… mijn broer verdomme! Hij was wel fair- in zijn ogen- ik werd ervoor betaald. Telkens hij toen thuiskwam de zaterdagnacht, kreeg ik het kleingeld dat nog in z’n zakken zat en dat was best wel veel. Dit is gestopt toen hij een vaste relatie kreeg met z’n vriendin die uiteindelijk z’n vrouw is geworden. En zeggen dat ik zo opkeek naar mijn broer, ik vond hem mijn beste vriend binnen de familie. Ondertussen is mijn vader ook al te weten gekomen hoe hij echt in elkaar steekt. Mijn broer heeft de zaak van mijn vader, die hij met veel zweet en hard werken uit de grond heeft gestampt, overgenomen mits de nodige financiële steun ook al van mijn vader. Nu blijkt dat hij laatst, slechts een paar maanden geleden, mijn vader heeft opgelicht op zakelijk gebied! Dat heeft mijn vader mij onlangs verteld omdat hij weet, en dat zijn zijn woorden, dat ik kan zwijgen. En toch ben ik niet kwaad op mijn broer. Hij is en blijft mijn broer…maar dat hij mijn vader zo behandelt, daar ben ik duchtig van geschrokken. Zoiets verdient mijn vader niet! Hij zou hemel en aarde verzetten om ons te helpen en gelukkig te zien. Hij heeft aan mij toegegeven dat hij ,wanneer wij ons huis kochten, ons huis cadeau wou doen. Maar mijn moeder hield hem tegen omdat dit niet fair was tegenover mijn broers en zussen. Ze had wel gelijk. Van die openbaring was ik ook al geschrokken, want ik dacht niets goeds te kunnen doen voor hem. Ik ben zijn lieveling… dus ik mag hem niet teleurstellen hé!

    Ik moet stoppen hierover te schrijven, want tranen wellen weer op. Ik zit hier wel nog steeds achter mijn loket…moet klanten bedienen. Ik ga een andere keer wel verder. Het doet wel deugd om het eens te kunnen schrijven. Het maakt me wel bang te weten dat iemand dit nu kan lezen al weet niemand van dit dagboek buiten Nest.

    Nog iets wat ik kwijt wil. Weet je nog, het fameuze gedicht in mijn gastenboek? Wel, hij blijft volgen…met het paasweekend een tekening , gisteren weer een gedicht… deze keer over dromen

     

     

     

    ...Dromen...

    Beelden van oorlog,
    flitsen van rampen
    staan op het netvlies gebrand !

    De wereld draait door,
    bedrog en macht
    steken elkaar de loef af !

    Ik droomde dat er vrede was.
    Het woord bestaat !
    Maar daadkracht ontbreekt...

    ,-(“-.,(“-.,*o*,.-“),.-“)-,_____,-(“-.,(- - “-.,*o*,.-“),.-“)-,
    ’-(,.-“(,.-“*o*”-.,)”-.,)-‘¯--¯¯¯-- -(,.-“(,.-“*o*”-.,)”-.,)-‘

    Uit kleine dingen ontwikkelen zich grote,
    en ook in de allerkleinste onthullen de mensen hun karakter.

    En weer zijn het die laatste regels….

    Toch ga ik weer niet reageren. Ik ken zijn bedoelingen niet en ik wil hem geen valse hoop geven. Zijn profielfoto was vroeger een indiaan. Die wijzigde hij naar een hond, nu hijzelf met zijn hond. En weer kusjes, hartjes en van die dingen…ben wel benieuwd naar z’n levensverhaal, maar ik wacht af.

     

    Deze middag ga ik toch mijn springtouw weer bovenhalen. ‘k Zal An wel aan de muziek zetten of ze moet maar tellen. Ze kan misschien met haar cadeau van de paashaas spelen, een telegeleide mini maar dan moet het weer wel droog blijven en dat zit er niet echt in. We zien wel, ik vind wel iets…Vakantie is leuk, maar zal toch blij zijn als de school weer start. Ik heb nu meer dan ooit tijd nodig voor mezelf!

    ‘k Vraag mij af hoe gaat met Nest in Marokko. Spijtig dat hij mijn bericht niet meer heeft gelezen voor hij vertrok. Hij vroeg om hulp…Tja, hij zal het maandag wel lezen hé. ‘k Ben toch benieuwd naar het vervolg van z’n verhaal, maar weerom moet ik geduld hebben. Er zit niets anders op.

    Ik ga afsluiten voor vandaag. Ik wil nog eens neuzen op het internet. Het weekend is weer in aantocht, zie er tegenop…niet veel tijd alleen of misschien toch…desnoods met mijn hond op stap, die helpt mij trouwens wel meer.

    Daar moet ik het ook nog eens over hebben en mijn muziek. ‘k Ben nog lang niet klaar met schrijven…

    Tot maandag, dada


    25-04-2008 om 09:37 geschreven door Xandee


    24-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.donderdag 27/03/08



    Vandaag ben ik weer mijn zekerheid voor een stuk kwijt! Die joint gisteren heb ik niet kunnen weerstaan en het zal mij nooit lukken. Zolang ik geen steun krijg, lukt het me niet… Steun van het thuisfront, daar hoef ik niet op te rekenen! Mijn man zal nooit stoppen al zegt hij van wel. Ik wil echt stoppen, ik wil terug studeren… zal het bij dromen blijven… Het mag niet, ik moet doorzetten. Niet moeten, ik wil doorzetten voor mezelf en voor An.

    Ik heb mijn geluk reeds lange tijd geleden opgegeven. Ik leef nu voor het geluk van iemand anders, mijn ouders, mijn gezin…Ikzelf ben op de achtergrond verdwenen. Zo’n 10 jaar geleden leerde ik iemand (mijn knuffelbeer) kennen op het werk. Het klikte, had toen ook een goed gevoel . Maar het vertrouwen was er toen ook niet…Het werd een relatie van éénrichtingsverkeer en achteraf bleek dat mijn wantrouwen terecht was. Ik ben toen voor de zoveelste keer gekwetst geweest en het heeft me enorm veel moeite gekost om het te boven te komen. Maar het is me toch gelukt. Toch was toen de maat vol, toen zijn “alle” gevoelens naar de achtergrond geduwd om daar te blijven, dacht ik…

    Tot die bewuste dag op het internet. Ik reageerde enkel op die foto, had geen profiel bekeken. De antwoorden die ik kreeg lagen in mijn stijl, dus bleef ik verder gaan. Wanneer het overgaat naar msn, houdt het voor mij op.

    Maar deze keer kon ik het niet, ik had echt het gevoel dat ik met mezelf aan het praten was. Het voelde goed, maar tegelijkertijd was het beangstigend. Naarmate het gesprek verder ging, was het echt voor mij niet meer duidelijk wat hij wou. Vooral wanneer ik het over hem persoonlijk wou hebben, bracht hij het gesprek weer in een andere richting, mijn richting. De psychologische prietpraat werd me teveel! Met psychologie kan je iedereen krijgen waar je ze wil, vooral iemand die zwak is en dat was ik of ben ik…

    Vannacht had ik een vreemde droom. Waarover weet ik niet precies. Ik zie enkel een tekst voor me…. Veel woorden, kan niet zien dewelke. Alleen de laatste regels zijn duidelijk:

    Ken je de bron?

    Wil je er iets aan doen?

    Nu meteen…..

    Wat betekent dit? De ganse morgen speelt dit al door mijn hoofd. Ik twijfel, weer eens, of ik een bericht moet sturen… waarin ik echt eerlijk schrijf wat ik voel. Of doe ik er beter aan te wachten tot ik alles op papier heb gezet? Maar kan hij zolang wachten…als hij er nog is…

    De boeken die ik lees, helpen me soms 5 stappen vooruit. Andere dagen helpen ze me 10 stappen achteruit. Dat is wat er gisteren gebeurd is, denk ik.

    Het huidige boek gaat over relaties met mensen met autisme, “dag vreemde man “ heet het boek. Ik heb nog maar enkele pagina’s gelezen, maar het klopt niet meer. Zoals er staat beschreven is een relatie met iemand met autisme praktisch onmogelijk vooral qua intimiteit. Ook in een ander boek werd iets in die aard geschreven:

    slechts een handvol van de autisten hebben een succesvolle intieme relatie… Waar houd ik mij dan mee bezig?

    Loont dit nog de moeite? Heb ik teveel fantasie? Wij voelen toch hetzelfde, alleen het vertrouwen ontbreekt. Al wordt daar wel aan gewerkt, van mijn kant toch….

    Ik ga voorlopig niets doen, verder lezen. En wachten…. Dat geduld hé, raakt vlug op bij mij!

    Trouwens ik zei het al eerder, ik ben er niet klaar voor. ‘k Zou toch terug dichtklappen zoals de vorige keer.

    Misschien brengt morgen opnieuw licht in de tunnel voor mij.

    Nestje,… ik mis je…voor de dagelijkse babbel wel te verstaan.

    Ik moet mij afreageren! ‘k Ga deze middag inkopen doen, springtouw gaan halen… zal wel helpen. Dat hielp vroeger ook, dus waarom nu niet…

    ‘k Moet weeral gaan. Wat gaat de tijd snel als je weet wat gedaan, eigenlijk heb ik nu tijd tekort om alles te kunnen schrijven. ‘k Ben al blij dat ik kan schrijven….

    Tot morgen

    24-04-2008 om 10:16 geschreven door Xandee


    22-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Woensdag 26/03/08



    k Heb gisteren een zalige namiddag gehad. De kindjes en papa uithuis, tijd om nog eens naar mijn favoriete filmpje te kijken. Een paar weken geleden zag ik bij het zappen een stukje uit de film Step up2. Die wou ik echt zien, een gevoel… Dit weekend zag ik hem voor het eerst. Een film voor mij: steengoede muziek, prachtige dansscènes en een ontroerend verhaal! Enkele zinnen uit die film gaan niet uit mijn gedachten:

    “ Don’t give up, just be yourself, life’s too short to be anybody else !”

    “ Ever since you’re around, I feel more like myself.”

    “ The streets isn’t about what you have, it’s about what you make of it.”

    Toch wel toepasselijk voor het moment en zeggen dat ik jaren geen films meer heb bekeken….buiten die ene, ook al een paar weken geleden. Maar dat was echt toeval, het lot zoals ik het nu noem! Steeds meer komt het lot naar boven. Op het werk had ik het er al over met I., alé eigenlijk zij met mij. Het kwam toen aan bod omdat ik een boek aan het lezen was over autisme. Zij had die nacht liggen piekeren over het woord, ze dacht aan het lied van Stef Bos maar kon de juiste term niet vinden. Ze vond het toen heel vreemd om mij de volgende dag het boek te zien lezen: het lot, zo noemde ze het. En alweer een verklaring in een boek van iemand waar ik de naam allang weer kwijt ben, maar ‘k moest er eens over lezen…. En wie weet doe ik dat wel eens!

    Ik krijg steeds meer het gevoel dat “mijn gevoel” het overneemt. Ik moet mezelf niet meer lezen, ik weet verdomd goed wat ik doe! Dat was een 2-tal maanden geleden wel anders… Het doet verdomme raar wanneer je de volgende dag pas ziet waar je mee bezig bent, dan denk je echt dat je gek bent. Zo was er mijn blogbericht:

    Kijk eens goed!
    Zie je iets?
    Neen?

    Maar ik voel het wel...
    Ooit was ik er fier op,
    dat is allang vergaan!

    Het doet pijn
    iemand zien lijden
    als je weet hoe het voelt!

    Mijn doktor zei onlangs:
    "Goed dat je ermee bezig bent,
    help ze praten,
    nu het nog kan!"

    Voor mij is het te laat
    Het zit te diep

    Iemand leerde me:
    Zoek de oplossingen waar ze liggen,
    niet waar ge ze niet kunt vinden

    Een vriend was anders.
    Die gaf het op!
    Dit gaf nog meer verdriet!

    Negeren heeft geen zin,
    het blijft,
    je hele leven lang.

    Ik weet nu wat te doen
    IK BEN WIE IK BEN
    en zal helpen waar ik kan!

    Dit was echt als afscheid geschreven! Ik wist dat het aan mezelf lag en dat ik mezelf eerst moet aanvaarden zoals ik ben.  

    Het doet pijn iemand….. verwijst naar mijn dochter en het doet echt pijn.

    Een vriend was anders… verwijst naar de beste jeugdvriend van mijn man die 3 jaar geleden overleden is aan

    een overdosis. Velen denken dat het gaat om drugs van slechte kwaliteit, maar z’n ex

    en ik zijn bijna zeker dat het zelfmoord was. En dat verdriet, wel z’n dochter kan het

    niet verwerken!

    Negeren heeft geen…. dat verwijst naar mezelf,…..

     

    Ik was toen ook heel verrast , toen “hij” opnieuw bij mijn vrienden stond. Toen ik het bericht nog eens goed las, zag ik hoe dubbelzinnig het wel geschreven is… een vriend was anders, die gaf het op, dat bracht nog meer verdriet, past ook wel bij hem. En ja, ik had een vriend nodig op dat moment… maar toen kwam dit :

    "We kunnen minstens vrienden zijn, vind je niet…? Ik zal minder overrompelend zijn....beloofd "

    In dit bericht val ik over twee woorden: minstens, legt de druk veel te hoog. Ik wil in eerste instantie een vriend, niets meer, alhoewel…

                                                                          minder, minder is niet genoeg! Het zou “niet” moeten zijn, maar dat durf ik natuurlijk niet te schrijven hé …

    Wanneer je dan dagen later muziek afhaalt, omdat je TH wat beu bent en je ziet dit:

    Eerst een voorgaande bericht:

    "Als Lennie Kravits reeds 3 jaar geen relatie meer gehad heeft...moet ik nie wanhopen....
    En het ligt aan mij ook, zunne, ik leg de lat véél te hoog!"

    De rest van het bericht is niet van belang. Toen ik dit las, had ik iets van: “Wat bedoelt hij hiermee…”

    Bij het afhalen zie je dan staan: Lenny Kravits - I’ll be waiting

    Ik kan je verzekeren dit doet raar, moet je dan de tekst nog eens lezen:

    He broke your heart
    He took your soul
    You're hurt inside
    Because there's a hole
    You need some time
    To be alone
    Then you will find
    What you always know

    I'm the one who really loves you baby
    I've been knocking at your door

    As long as I'm living, I'll be waiting
    As long as I'm breathing, I'll be there
    Whenever you call me, I'll be waiting
    Whenever you need me, I'll be there

    I've seen you cry
    Into the night
    I feel your pain
    Can I make it right
    I realized there's no end inside

    Yet still I'll wait
    For you to see the light

    I'm the one who really loves you baby

    I can't take it anymore

    As long as I'm living, I'll be waiting
    As long as I'm breathing, I'll be there
    Whenever you call me, I'll be waiting
    Whenever you need me, I'll be there

    You are my only I've ever known
    That makes me feel this way
    Couldn't on my own

    I want to be with you until we're old

    You have the love you need right in front of you
    Please come home

    As long as I'm living, I'll be waiting
    As long as I'm breathing, I'll be there
    Whenever you call me, I'll be waiting
    Whenever you need me, I'll be there

    Dit kan toch niet! Heb ik teveel fantasie… of was het zo bedoelt…?

    Hetzelfde gebeurde wanneer ik zelf een clip (Whine up- Kat DeLuna) op mijn profiel zette. Volledig onbewust, een goed up-tempo nummer om mijn gedachten te verzetten. Het was ikzelf niet maar mijn dochter die aandrong om het erop te zetten. Zo zou ik het niet voortdurend moeten zoeken, dus ik stem toe… Op de koop toe ga ik zijn profiel nog eens bezoeken, want ik wil zien hoeveel bezoekers erbij gekomen waren om zijn intenties te controleren. Toen ik daarna de tekst eens goed beluister, krijg ik zenuwen… veel zenuwen! ‘s Avonds durf ik niet aan pc te gaan zitten en doe dat dan ook niet. Maar “hij” was er wel…

    De volgende dag met een klein hartje de pc opstarten. ‘k Was toen echt depressief, heb slechts 2 reacties geschreven: 1 op een reactie die ik zelf kreeg owv mijn hond en 1 op een blogbericht van een man…

    Vrijdag en zaterdag geen pc wegens omstandigheden, maar wel liggen nadenken over mijn eigen gegeven reacties. En wat blijkt, ik schrijf onbewust naar hem! Nog straffer, hij reageert… Toen ik zijn laatste reactie op een foto las, omdat ik hem niet vertrouw, was dit voor mij bedoeld.

    DAG COLLEGA….. GEEN GEVAAR…. De rest weet ik niet meer, want heb onmiddellijk geklikt…

    Dit kon niet, ik wou dit niet…. Ik was gek!! De dagen daarop heb ik mij heel slecht gevoeld en troost gezocht in het vertrouwde weed. De pc, die had ik toen enkel nodig voor mijn muziek! Zo heb ik in die periode een ganse middag ( ongeveer 4 uur) naar dezelfde twee nummers geluisterd: Whine up en Anders (Trust, mijn dochtertje haar favoriete nummer voor het moment en ook toen). Een hele week lag ik in mijn zetel, muziek beluisteren en

    nadenken, de pc daar was ik bang van!

    Toch vind ik het heel vreemd dat niemand iets merkt… als er een opmerking komt op mijn gedrag, dan zeg ik ook letterlijk dat ik gek ben… en dat wordt dan weer door hen weggelachen.

     

    Ondertussen ben ik wel bewust van wat ik schrijf, al blijft het bij schrijven. Maar de vraag blijft nog steeds wie ben ik? Ik mag dan misschien wel autist zijn, of iets in die aard, maar daarmee weet ik niet wie ik ben….

    Volgens Nest ben ik een goed persoon, maar hoe kan hij dit weten? Hij snapt geen snars van wat ik hem probeer duidelijk te maken! Wat zijn schuld niet is en die van mij ook niet, ofwel?

    Vandaag liet Nest weten dat hij op reis vertrekt. Zijn Mieke is terug langs geweest. Voor zover ik het begrijp, zit haar man in de gevangenis… Hij praatte ook over “ haar ex”… weet je nog toen ik het had over: het tij kan snel keren. Krijg ik toch gelijk?

    ‘k Zal hem missen terwijl hij weg is….al heb ik hem strikt gezien niet meer nodig, maar hij is een VRIEND.

    Flink wat geschreven vandaag.

    Kan ik vandaag nee zeggen tegen een joint? Gisteren toch niet…. Uit noodzaak…

    ‘k Moet gaan, dada


    22-04-2008 om 10:04 geschreven door Xandee


    21-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dinsdag 25/03/08



    Het is inderdaad dinsdag…. Had het gisteren moeilijk, wou schrijven en het kon niet!!

    Met An gaat het stukken beter! Haar stem klinkt weer normaal, ze heeft geen pijnstillers meer nodig, ze slaapt weer beter…. Ik maak ook weer tijd voor haar. Zo ga ik ‘s avonds weer op haar bed zitten tot ze slaapt, tijdje geleden.

    De afspraak met de psychiater ligt ook vast, is pas op 10/04 dus toch nog na de EEG!

    Een 2-tal weken geleden schreef An een tekstje voor mij, zij voelt ook, lees maar….

    (letterlijk overgeschreven)

    rwaaren eens 3 mensen

    een mama en een papa en een zus

    de zus zeij het is moren mijn verjaardag

    en mama is er niet en dan kan ik geen feestje heeven

    een uurtje taater

    papa zijze ik hep een iedee

    we kenen gewon mama op belen

    en mama zal wel koomen hoor papa

    en mama komt ineens binen en ze zegt

    hepie birtij toejoew

    de zus zegt mama

    zus ik had jullie gemist hoor

    en de zus je bent nu terug en

    mama heeft haar een dike knefel

    en papa zegt

    en ik kijg geen knefel schat

    ik ben ook blijj dat je tereg bent


    Toen ik dit las, kreeg echt de tranen in mijn ogen,

    Weet zij wat ik mis? Of mist ze dit zelf?

    Eén ding is zeker, we hebben veel gemeen

    En ik ben niet de enige die dit beweer….

     

    Het weekend is best meegevallen, buiten gisteren dan!

    Vrijdag kreeg ik telefoon van P. Weer geen goed nieuws, het drankprobleem weer hé. Zaterdag ben ik op pad geweest om opa te zoeken. Maar hij was eigenlijk gewoon thuis, heb een goed gesprek met hem gehad! Maar ik vrees of dit het gewenste effect zal hebben. P. en ik zijn zowat zeker dat we komend weekend het schokeffect zullen moeten toepassen. Opa moet nee kunnen zeggen tegen alcohol! Zoals ik nee moet zeggen tegen weed en dat lukt mij ook niet…zaterdag- en zondagavond deed ik het voor het plezier van mijn man, al heb ik mezelf voorgenomen om vanaf nu voor mezelf te leven… gisteren deed ik het uit eenzaamheid! Het lukt mij nooit… alleen.

    ‘k Moet weeral afsluiten, het werk hier zit er alweer op. Het is vakantie, dus komt van schrijven thuis niets in huis! Tot morgen….

    21-04-2008 om 10:18 geschreven door Xandee




    Archief per week
  • 28/04-04/05 2008
  • 21/04-27/04 2008
  • 14/04-20/04 2008

    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs