waren, was ik zwanger. En wat ik nu ga schrijven, valt me heel zwaar: ik heb dit met opzet gedaan! Zo wist ik dat hij niet bij me wegkon wat eigenlijk niet echt zeker was achteraf gezien, maar hij is wel nog steeds bij mij. Hoe ik dat deed, is niet zo moeilijk: een paar pilletjes overslaan, bezoekje aan de gynaecoloog die medicatie voorschrijft tegen een vaginale ontsteking- die dan op hun plaats de werking van de pil afbreekt- en heel veel seksueel contact. En zo word je makkelijk zwanger… Ik wou hem persé aan mij binden, ik heb steeds iemand nodig waarop ik kan terugvallen. Maar uiteindelijk heb ik niemand nodig, want ik haat het als iemand mij commandeert en al de beslissingen neem ik toch zelf. Alles wat mijn leven mij al gebracht heeft, heb ik aan mezelf te danken en daarom vind ik het nu ook zo belangrijk om mijn problemen ALLEEN op te lossen. En ook dit klopt weer niet helemaal, want er zijn wel een paar mensen waar ik op kan terugvallen bv Nest. Zonder dat hij het beseft, helpt hij mij. Ik heb het één en ander trachten te verklaren, maar hij begrijpt me niet en dat ben ik al gewoon, reeds lange tijd…Toch hetgeen ik tegen hem zeg, gebruik ik voor mezelf. Zo zei ik: “Je moet meer tijd maken voor jezelf.” en dat was op dat moment hetgeen ikzelf nodig had. Ik vind het zelf heel vreemd, maar zo zie ik het.

Terug naar het boek. Een ander verhaal, een vrouw over haar autistische man: { hier staat normaal een passage uit een boek die letterlijk werd overgenomen, maar dat mag hier niet hé. }........................ Ook dit herken ik bij mezelf! Ik wil ook normaal zijn, enkel doe ik dit niet via de drank, maar via weed - het resultaat blijft hetzelfde. Toch is het anders, want toch ben ik het zelf die vind dat dit te ver gaat. Vrijdag ben ik dan ook grof geweest tegenover mijn man. Zonder er bij na te denken, heb ik hem gezegd dat hij moet stoppen met weed roken of dat hij eruit ligt. Dit enkel omdat ik zelf besef dat het mij anders ook niet zal lukken. Om mijn beslissing wat extra kracht bij te zetten, heb ik dit dan ook aan 2 vrienden meegedeeld. Zij reageerden nogal ongelovig… maar ze zullen wel zien, ik meen echt wat ik zeg!

Als ik weet dat ik ga schrijven, heb ik ook geen probleem om nee te zeggen tegen een joint… en dit omdat ik dan heel anders ga denken. Alles wat ik denk als  onder invloed ben, staat lijnrecht tegenover hoe ik nu denk.

Terug naar het boek. { opnieuw letterlijk overgenomen uit een boek, dus verwijderd ........................} Zover was ik ook al, lees maar enkele dagen terug toen ik het over het vertrouwen had.

Dit boek heeft me een stuk vooruit gebracht al was dat aanvankelijk niet zo. Het enige wat me wel wat stoort, is dat het steeds (of toch in de meeste gevallen op 1 uitzondering na) de niet-autistische partner is die men aan het woord laat. Daarbij komen de autisten eruit als hulpeloze wezens die zich niet alleen kunnen redden. Laat het even duidelijk zijn dat mijn ganse gezin rond mij draait. En dat ik degene ben die vind dat mijn relatie geen zin meer heeft. Dat ik veel meer geef, dan ik krijg… Zoals ik al zei, ik begrijp mezelf steeds beter. Al twijfel ik soms nog steeds maar ik ben echt wel anders….. Of toch niet?

Steeds meer en meer zie ik van mezelf dat ik mensen naäap. Zo gebruik ik mijn ma voor mijn gezin. Zowat alles wat ik doe, heb ik in mijn jeugd van mijn moeder gezien. Dingen die ik anders doe, heb ik dan weer van iemand anders en dan denk ik aan Angel ( dit is de naam die ik hier wil gebruiken voor mijn beste vriendin, collega van het werk) die heeft mij ook al heel wat geleerd om beter door het leven te gaan. Tegen haar kan ik heel goed praten, ze weet veel over mij maar niet alles! Toch ben ik zeker als ik haar dit dagboek zou laten lezen, dat ze me zou begrijpen…

Voor het moment ben ik bang van mezelf omdat ik mezelf niet altijd in de hand kan houden. Op zo’n moment moet ik even alleen kunnen zijn, maar dat lukt niet altijd. Dan heb ik het heel moeilijk, want ik kan ook heel agressief zijn. Alhoewel ik de personen wel verwittig loopt het soms mis… Zo heb ik in de lagere school een meisje tegen de betonnen platen geklopt omdat ze niet wou ophouden met me lastig te vallen en ik had haar verwittigd. Resultaat: hersenschudding. Ook voor mannen deins ik niet terug… Rond mijn zeventiende heb ik een man op de grond tussen de barkrukken geduwd omdat hij niet van mij af wou blijven. Hij was niet gewond, maar vooral geschrokken. Ook een leerkracht heeft mijn temperamentvolle kant leren kennen en ook hier kwam ik als winnaar uit de bus. Toch is het niets om fier op te zijn. Jaren zijn voorbij gegaan zonder dat ik er nog echt last van had, maar de laatste weken voel ik dat het terug komt. Vooral mijn oudste dochter baart me zorgen. Die zit volop in haar pubertijd en daagt me voortdurend uit. Steun van mijn man op dat gebied is er niet. Gisteren heb ik haar verwittigd dat dit wel eens slecht zou kunnen aflopen, maar gelooft ze mij wel… Ik moet echt iets vinden waar ik mijn agressie kwijt kan of ik moet terug naar het weed grijpen en dan komt er nooit een eind aan.

Voorlopig kan dit nog een oplossing bieden…

Op naar een volgend boek… en naar morgen. ‘k Ben echt blij dat ik dit even kon schrijven, al ben er zeker van dat wanneer ik dit morgen lees, het ook weer het liefst zou wissen. Maar daarvoor schrijf ik ook een dagboek, een momentopname en daar mag je niets aan wijzigen of het is niet meer echt.

Nest is ook al terug, 2 dagen vroeger dan verwacht, vreemd vind ik wel. Zijn reactie over Marokko was vrij positief al is hij toch liever thuis zegt hij zelf. Maar waarom vertrek je dan? En slechts voor 2 dagen, wat heb je daar dan aan? Wou Marokko eens zien zegt hij dan. En ik ben dan moeilijk te volgen…

Nu moet ik er echt vandoor, want mijn man kan ieder moment terug komen en dit hoeft hij echt nog niet te zien.

Bye