Ik wil jullie even alvast melden dat ik goed ben aangekomen in panama en dat ik het goed maak. Het kan zijn dat ik spelfouten of grammaticale fouten maken, maar ik zit momenteel alle talen door elkaar te gooien en soms is het wat moeilijker voor mij, dus kijk hier overheen. Dus, ik zal maar eens beginnen.
25 juli zijn we vanuit zaventem vertrokken met 9 vlamingen. Om 20 voor 6 P.T (panamese tijd). Hier is het dus 7 uur vroeger dan in Belgie, voor als jullie het nog niet wisten. We zijn dus aangekomen in Panama City. Zonder twijfel is dit de mooiste stad, die ik tot nu toe in mijn leven heb gezien. Er zijn zoveel wolkenkrabbers en zoveel leven, dat het vergelijkbaar is met Miami. Het panama kanaal loopt dwars door de stad en is enorm indrukwekkend. Overal heerst leven, daarom is het ook niet gek dat hier de helft van de bevolking woont. Hier zijn we 3 dagen verbleven, voordat we vertrokken naar onze gastfamilies. De eerste dag hebben we niet veel gedaan, we hebben rustig wat gedronken en hebben mensen van Canada en de VS leren kennen, waarmee we later op de avond zijn gaan zwemmen op het dak. Het was erg indrukwekkend want je had een prachtig uitzicht over de hele stad. Vroeg gaan slapen die nacht, want iedereen had last van zijn jetlag. De volgende dag waren we al vroeg wakker (half 7) door onze jetlag en kregen we een uitgebreid ontbijt. Ondanks dat het niet belgisch was, was het toch lekker. We hebben noig uitleg gekregen over panama die ochtend en erna zijn we wee gaan zwemmen op het dak. Die middag saaie dingen gedaan zoals naar het immigratiekantoor geweest enzovoort... S avonds hebben we voor het eerst een feestje gebouwd met de amerikanen en canadezen op onze kamer. Om 12 uur zijn we toen gaan slapen. De volgende dag was het zover, we gingen eindelijk naar onze gastfamilies.
Vrijdag 27 juli, na 5 uur in een bus te hebben gezeten kwam ik eindelijk aan in Las tablas, dat is mijn nieuwe woonplaats. Ik werd hartelijk begroet door miojn gastfamilie, maar jammer genoeg kon ik hun niet terug begroeten omdat ik geen woord spaans kon en zij geen woord engels, dus soms loopt de communicatie wel lastig. Ze hadden het huis versierd met balonnen in de kleur van de belgische vlag, dat vond ik wel leuk en ik had voor hun belgische pralines en belgisch bier meegenomen wat ze ook heel lekker vonden. Op het eerste gezicht woon ik in een arm gezin, klein huis, geen warm water, geen internet, en gwn ja een huis wat wij 30 geleden als normaal beschouden. Op het platteland is er een enorm verschil in tijd en een enoirm verschil tussen rijk en arm. Maarja, uiteindelijk gaan ze bijna iedere dag op restaurant, vandaag heb ik bv kreeft gegeten :D. Ik denk dat de mensen hier hun rijkdom minder laten zien, omdat ze bang zijn om beroofd te worden. In mijn streek is immers weinig misdaad, maar ik heb ook een vriend in een ander gedeelte van Panama, en de jongeren daar doen veel aan drugs en wapens en spelen russian roulette, dus ik ben blij dat ik dat niet aan de hand heb. Ik leef in een redelijk rustig stadje en op dit moment is er echt geen fuck te beleven. Daarom ben ik morgen van plan een sport club te zoeken en zeer binnekort ga beginnen met surfen. Alles is hier immers ook spotgoedkoop. (biertje is 60 cent, taxirit van 10km is 5 dollar, busrit van 5 km is 75 cent, een huis kost 30000 dollar, je kunt op restaurant gaan met 6 dollar,... vandaag heb ik bijvoorbeeld een fiets gekocht voor 125 dollar nog een redelijk degelijke. de kapper kost 2 dollar... Dus ik ben hier eigenlijk de rijke stinkerd tot nu toe.
De afgelopen dagen ben ik nog naar Chitre geweest, dat is een ander stadje om kleren en algemene dingen te kopen. Ik ben 2 keer naar het strand geweest, en hier staan echt letterlijk overal palmbomen echt een heel mooie natuur. Ik ben 2 keer savonds weggeweest. 1 keer naar een feest waar een meisje 15 werd, dat is blijknbaar een heel belangrijke leeftijd, want dan worden ze blijkbaar volwassen. Ohja de feesten gaan er hier heel anders aan toe. Ik heb tot nu toe nog maar 1 westerse artiest gehoort en dat is snoop dogg, voor de rest is alle muziek hier anders. Echt latino en reggae en hip hop. Hier word echt gedanst, om 12 uur op stap zie je iedereen de salsa dansen. Echt gek om te zien, maar goed dat ik kan dansen haha. Voor de rest is het wel chill hier, mijn gastouders zijn overdreven chill en dwingen mij soms om op stap te gaan. Ik krijg hier letterlijk alles wat ik wil en ze doen ook alles wat ik vraag, echt heel gek. Mijn spaans gaat al stukken beter als in het begin, en als iemand heel traag praat kan ik ze zelfs al voor een gedeelte verstaan :d.
Zo dit was mijn eerste echte blog, als jullie vragen hebben ofzo kunnen jullie me altijd via email of facebook bereiken.
Vandaag zijn we 24 juli 2012. Het is de dag voordat ik begin aan het grootste avontuur van mijn leven. In deze blog wil ik jullie vooral uitleg geven over AFS zelf, over het land Panama en over mijn gastfamilie. Enige ervaringen kan ik er nog niet op zetten, omdat ik simpelweg nog niet hier ben. Waarom een jaar naar Panama? Dat is de vraag die ik afgelopen jaar en zeker afgelopen weken, verschillende keer gehoord heb. Wel, het begon allemaal 2 jaar geleden, in het 5e middelbaar, toen ik voor het eerst in aanraking kwam met een uitwisselingsproject. Mijn leerkracht Nederlands, was een dikke 10 jaar terug naar Canada geweest, met een organisatie waar ik de naam niet meer van ken en had heel leuke ervaringen en foto's. Lange tijd niet meer over nagedacht, totdat we in het begin van dit jaar een nieuwe student in onze klas kregen. Tomas Palocios Crisostomo. Hij zat in de organisatie AFS, wat american field service letterlijk betekent. Als jullie willen weten waar deze naam vanaf komt, kijk maar even snel op internet. Hij kwam dus van Chili en blijkbaar was AFS veel groter als ik dacht. Ik kwam in aanraking met mensen uit omstreken en zelfs uit Lanaken, die hetzelfde avontuur naar het buitenland hadden meegemaakt. Een levenservaring, om nooit meer te vergeten, zo had iedereen het omschreven. De kriebels begonnen al te komen en rond oktober heb ik dan de knoop doorgehakt. Ik zou en moest een jaar naar het buitenland gaan. Ik wou er een jaar tussenuit, school was ik een beetje beu en het weer evenmin. Opeens zaten we in november. het eerste weekend van november, noemde het wegwijsweekend. Dit is een weekend waar al de AFS-studenten van ZUL (zuid-limburg) bij elkaar komen. We hadden allemaal één ding gemeenschappelijk. We wouden allemaal dolgraag naar het buitenland. Dit weekend was overigens heel erg belangrijk, want hier moesten we onze definitieve landenkeuze opgeven en kregen we veel informatie over alle landen die mogelijk waren. Eerst heb ik lange tijd nagedacht over de VS, vanwege de wereldtaal engels, de vertrouwde cultuur, de vette parties, etc... Maar tijdens dat weekend kwam ik in aanraking met een andere wereld, voor mij nog totaal onebekende wereld. ''Latijns-Amerika''. Het continent van de fiestas, het goede weer, de vriendelijke mensen en de relaxte levenshouding. Latijns-Amerika zou het worden. Voor mij nog een totaal onbekende wereld, zodat het avontuur alleen maar groter wordt. Ten tweede heb ik een enorm voordeel. Na volgend jaar zal ik waarschijnlijk Spaans volledig beheersen, wat enorm veel wegen opent voor de rest van mijn carrière.
De vorige paragraaf ging over AFS. Deze paragraaf zal over mijn gastfamilie en het land Panama zelf gaan. Mijn gastfamilie woont in Las Tablas, de hoofdstad van de provincie Los Santos. Voor degene die Panama kennen, ligt Los Santos op het schiereiland Azuero, de bakermat van de Panamese cultuur, bv. de Panama-hoed, die iedereen waarschijnlijk kent. Ik woon 350 kilometer van de hoofdstad af, 250 kilometer van Costa Rica en 5 kilometer van de zee. Ik ga sowieso surfen dus. Op dit moment ( en alle momenten) is het daar 35 graden. Temperaturen onder de 25 graden zal ik hoogstwaarschijnlijk niet meer meemaken (ook niet `s nachts). Panama is het meest zuidelijke land van Midden-Amerika, wat grenst in het oosten met Costa Rica en in het westen met Colombia. De oppervlakte is ongeveer 2 keer groter als Nederland en vergelijkbaar met de oppervlakte van Portugal. Het is een erg smal land, zodat het zich kan uitstrekken van oost naar west over een lengte van 700 kilometer. In het smalste stuk van Panama is het Panama-kanaal gegraven. Dit kanaal is het belangrijkste kanaal over de hele wereld en maakt het schepen mogelijk om via Midden-Amerika te varen, zodat ze meer als 10000 km vaartijd uitsparen. Het is dan ook logisch dat de kostprijs om een schip door het kanaal te laten varen rond de 100 000 dollar ligt. Dankzij het kanaal kent Panama een snelle economische groei, waardoor het zich kan onderscheiden van de rest van de midden-amerikaanse landen. Vooral in de stad is dit fel aan te merken. Panama-stad is een beetje vergelijkbaar met Miami. Toch blijven de verschillen tussen arm en rijk groot, stukken groter als in België. Panamesen zijn erg vriendelijke mensen, maar tegelijkertijd ook hypocriet. Je moet nooit alles geloven wat ze zeggen. Mijn gastfamilie bestaat uit een vader (Lorenzo Abdiel Dominguez Juarez), een moeder (Iris), een zus (Lilianeth Torres) en 2 broers (Didimo en Oliver). Ik heb reeds contact met hun gehad, maar ze kunnen geen letter Engels, waardoor ik de hele tijd met google vertaler heb moeten werken. Dit gaat nog beloven voor volgend jaar.
Zo dit was mijn eerste blog, de volgende blog zal snel volgen. ADIOS.
