Vandaag zijn we 24 juli 2012. Het is de dag voordat ik begin aan het grootste avontuur van mijn leven. In deze blog wil ik jullie vooral uitleg geven over AFS zelf, over het land Panama en over mijn gastfamilie. Enige ervaringen kan ik er nog niet op zetten, omdat ik simpelweg nog niet hier ben. Waarom een jaar naar Panama? Dat is de vraag die ik afgelopen jaar en zeker afgelopen weken, verschillende keer gehoord heb. Wel, het begon allemaal 2 jaar geleden, in het 5e middelbaar, toen ik voor het eerst in aanraking kwam met een uitwisselingsproject. Mijn leerkracht Nederlands, was een dikke 10 jaar terug naar Canada geweest, met een organisatie waar ik de naam niet meer van ken en had heel leuke ervaringen en foto's. Lange tijd niet meer over nagedacht, totdat we in het begin van dit jaar een nieuwe student in onze klas kregen. Tomas Palocios Crisostomo. Hij zat in de organisatie AFS, wat american field service letterlijk betekent. Als jullie willen weten waar deze naam vanaf komt, kijk maar even snel op internet. Hij kwam dus van Chili en blijkbaar was AFS veel groter als ik dacht. Ik kwam in aanraking met mensen uit omstreken en zelfs uit Lanaken, die hetzelfde avontuur naar het buitenland hadden meegemaakt. Een levenservaring, om nooit meer te vergeten, zo had iedereen het omschreven. De kriebels begonnen al te komen en rond oktober heb ik dan de knoop doorgehakt. Ik zou en moest een jaar naar het buitenland gaan. Ik wou er een jaar tussenuit, school was ik een beetje beu en het weer evenmin. Opeens zaten we in november. het eerste weekend van november, noemde het wegwijsweekend. Dit is een weekend waar al de AFS-studenten van ZUL (zuid-limburg) bij elkaar komen. We hadden allemaal één ding gemeenschappelijk. We wouden allemaal dolgraag naar het buitenland. Dit weekend was overigens heel erg belangrijk, want hier moesten we onze definitieve landenkeuze opgeven en kregen we veel informatie over alle landen die mogelijk waren. Eerst heb ik lange tijd nagedacht over de VS, vanwege de wereldtaal engels, de vertrouwde cultuur, de vette parties, etc... Maar tijdens dat weekend kwam ik in aanraking met een andere wereld, voor mij nog totaal onebekende wereld. ''Latijns-Amerika''. Het continent van de fiestas, het goede weer, de vriendelijke mensen en de relaxte levenshouding. Latijns-Amerika zou het worden. Voor mij nog een totaal onbekende wereld, zodat het avontuur alleen maar groter wordt. Ten tweede heb ik een enorm voordeel. Na volgend jaar zal ik waarschijnlijk Spaans volledig beheersen, wat enorm veel wegen opent voor de rest van mijn carrière.
De vorige paragraaf ging over AFS. Deze paragraaf zal over mijn gastfamilie en het land Panama zelf gaan. Mijn gastfamilie woont in Las Tablas, de hoofdstad van de provincie Los Santos. Voor degene die Panama kennen, ligt Los Santos op het schiereiland Azuero, de bakermat van de Panamese cultuur, bv. de Panama-hoed, die iedereen waarschijnlijk kent. Ik woon 350 kilometer van de hoofdstad af, 250 kilometer van Costa Rica en 5 kilometer van de zee. Ik ga sowieso surfen dus. Op dit moment ( en alle momenten) is het daar 35 graden. Temperaturen onder de 25 graden zal ik hoogstwaarschijnlijk niet meer meemaken (ook niet `s nachts). Panama is het meest zuidelijke land van Midden-Amerika, wat grenst in het oosten met Costa Rica en in het westen met Colombia. De oppervlakte is ongeveer 2 keer groter als Nederland en vergelijkbaar met de oppervlakte van Portugal. Het is een erg smal land, zodat het zich kan uitstrekken van oost naar west over een lengte van 700 kilometer. In het smalste stuk van Panama is het Panama-kanaal gegraven. Dit kanaal is het belangrijkste kanaal over de hele wereld en maakt het schepen mogelijk om via Midden-Amerika te varen, zodat ze meer als 10000 km vaartijd uitsparen. Het is dan ook logisch dat de kostprijs om een schip door het kanaal te laten varen rond de 100 000 dollar ligt. Dankzij het kanaal kent Panama een snelle economische groei, waardoor het zich kan onderscheiden van de rest van de midden-amerikaanse landen. Vooral in de stad is dit fel aan te merken. Panama-stad is een beetje vergelijkbaar met Miami. Toch blijven de verschillen tussen arm en rijk groot, stukken groter als in België. Panamesen zijn erg vriendelijke mensen, maar tegelijkertijd ook hypocriet. Je moet nooit alles geloven wat ze zeggen. Mijn gastfamilie bestaat uit een vader (Lorenzo Abdiel Dominguez Juarez), een moeder (Iris), een zus (Lilianeth Torres) en 2 broers (Didimo en Oliver). Ik heb reeds contact met hun gehad, maar ze kunnen geen letter Engels, waardoor ik de hele tijd met google vertaler heb moeten werken. Dit gaat nog beloven voor volgend jaar.
Zo dit was mijn eerste blog, de volgende blog zal snel volgen. ADIOS.
