Bibberend op mijn fiets baan ik me een weg door de koude novembernacht. De nacht die steeds vroeger begint te vallen heeft me omsingeld, en het zijn de lichten van de veel te snel voorbijrijdende auto’s die voorkomen dat de duisternis me volledig opslokt. Doordat ik weer een keer veel te laat vertrokken ben, beuk ik op de pedalen, terwijl ik geconcentreerd de vele putten in het stuk weg dat voor fietspad doorgaat ontwijk.

Alweer een avond op café. Je vergeet dat je drinkt, als je gaat drinken om te vergeten.

En zelfs als we helemaal vanachter, in het donkerste hoekje van het café zitten, laat de werkelijkheid van buiten me niet los. Want daar zit je dan, spook uit mijn verleden, recht in mijn gezichtsveld. ’t Is net of je mijn nek verlamd hebt, want ik kan niet anders dan in jouw richting kijken. Je zit er maar triest bij, niet het vrolijke meisje dat ooit, lang geleden, nog lachte om één van mijn domme grapjes. De enthousiaste spring in’t veld. Jammer dat je over het verkeerde hek gesprongen bent. Want het prikkeldraad die eraan hing had je denk ik niet verwacht.

Maar even snel als je komt verdwijn je weer, de kille duisternis in. En zo verandert mijn wereldbeeld van jouw achterkant in een vol bierglas. Een goed getapt bierglas, dat wel.

Helaas heb ik een klein vermoeden dat ik met dat talent niet ver zal komen, tenzij ik mijn dromen overboord gooi en cafébaas wordt. Ongetwijfeld zullen mijn vrienden naast me dat alleen maar toejuichen, maar toch pas ik voor die toekomst. Het blijft nog wel altijd een mogelijkheid, moest ik mijzelf maar weer een keertje overschatten.

Na nog een uurtje te hebben gepraat over vanalles en niets besluit ik dat het mooi geweest is. Ik zeg iedereen vaarwel, hijs mezelf in m’n jas en trek de piepende deur open. Bij wijze van begroeting krijg ik een ijzige windvlaag in mijn gezicht. Bibberend probeer ik de vele fietsen te ontwijken die de weg naar mijn tweewieler blokkeren. Maar als echte padvinder bereik ik mijn trouwe vervoersmiddel en vertrek op weg naar huis. Met de gedachte aan mijn bed probeer ik me warm te houden, en eenmaal in mijn kamer aangekomen val ik als een blok in slaap. Alweer een paar uur ontsnapt uit de werkelijkheid

11-11-2009, 00:00 geschreven door Mattias