Hoezee! Maandag 2 november was het heilige triumviraat Muse op bezoek in ons landje. Ze vormden het Sportpaleis twee uur lang om in een muziektempel, en deden die stevig op zijn grondvesten daveren. Een verslag van uw correspondent ter plaatse.
Muse is zon groep waar veel over geschreven wordt. In hun carrière die toch al zon 15 jaar duurt hebben ze al heel wat bereikt. Beste rock groep, beste live band, beste album een CV om jaloers op te zijn. Maar natuurlijk is er ook kritiek. Inderdaad, Bellamy (gitarist en zang) gaat in United States Of Eurasia de Queentour op. Oké, soms steken de met complottheorieën doorweefde teksten wat tegen. En ja, een 15-minuten durende rocksymfonie is misschien wat pretentieus (en goed nagedaan van Pink Floyd). Maar live vergat je alles wat er gezegd werd en ging je mee in de muzikale orkaan die het trio in Antwerpen ontketenden.
Op onze plaatsen aangekomen was het enige dat we zagen op het podium drie grote ijzeren zuilen. We zaten achter het podium, aangezien Muse een 360° show gaf. Het was door deze opstelling dat ook de boog van het Sportpaleis die normaal niet gebruikt wordt (wegens geen mensen die geïnteresseerd zijn in hoe het podium er langs de achterkant uitziet) tot de nok gevuld was, inclusief ikzelf. Nadat de mensenmassa vijf keer in een handengeklap uitbarstte telkens er beweging werd opgemerkt op het podium, gingen de lichten uit en werd er een animatie geprojecteerd op de zuilen. Toen de spanning na twee minuten te hoog werd, gingen gepaard met een lichtshow het midden van de zuilen open, en daar stonden de Britse rockhelden dan, elk op een eigen platform, drie meter boven het hoofdpodium. Opener Uprising van de nieuwe cd bracht de massa al in beweging, waarna The Resistance hierop verderging. Maar het publiek had honger naar ouder (en beter) werk, die het ook kreeg met mijn nominatie voor het beste nummer van het afgelopen decenia, New Born. Tijdens de intro kwamen de zuilen naar beneden, en toen het gitaargeweld losbarstte konden Matthew en Chris helemaal losgaan, inclusief knieschuif (waar zit Kate Ryan nu met haar kniezwengel). Gevolgd door Map Of The Problematique en Supermassive Black Holes (For those who like a bit of RnB', opperde Bellamy).
Na die meebrullers kreeg het publiek even adempauze met nog een nummer van de nieuwe plaat, Guiding Light. Daarna gingen de nekspieren er aan met een ijzersterk Hysteria, perfect gevolgd door een B-Side die enkel door bassist en drummer werd gebracht, op een rotterend podium in de middelste zuil. United States Of Eurasia deed vervolgens een vuistenzee ontstaan op het middenplein en Feeling Good toverde een zéér mooie animatie op de pilaren. Na een oproep van de drummer toverde iedereen zijn gsm tevoorschijn, die mooi op en neer deinden tijdens Unintended en zo het optreden een romantisch kantje gaven. De nieuwe single Undisclosed Desires volgde dit mooi op en meezinger Starlight maakte het publiek weer wakker, klaar voor publieksfavoriet Plug In Baby. Links en rechts waren de eerste schorre kelen al merkbaar. Time Is Running Out ging stevig verder. Na de nieuwe single Unnatural Selection verlieten de Britten het podium.
Natuurlijk was het publiek nog niet verzadigd. Nadat het Sportpaleis enkele minuten daverde stond het trio weer op hun zuilen en speelden het eerste deel van hun rocksymfonie. Maar het publiek wilde klassiekers. Die kregen ze dan ook, met een scherp Stockholm Syndrome. Daarna toverde bassist Chris een mondharmonica boven en speelde een stukje Once Upon A Time In The West. Wat volgde was een geweldig Knights Of Cydonia, een nummer dat ik ze graag zou horen spelen begin Juli op de wei van Werchter, waar het nog meer tot zijn recht komt. Hierna was de show definitief gedaan, en verlieten jong en oud de zaal om huiswaarts te keren, waarvan velen met een t-shirt van de groep aan. Ik onthoud vooral een geweldig concert met een spetterende show van een groep, die zijn titel Beste Live Act meer dan waard is. Klasse!
