Friemel doet het heel goed! Al een beebke van 2000g, en nog een tijdje te gaan, dus komt helemaal goed!
Stilletjes aan kunnen we alles beginnen in orde brengen! Er valt nog wel wat te doen...: doopsuikertjes, valiesjes maken, bedjes opmaken, postzegels kleven...
Eenmaal de feestdagen voorbij zullen zijn, zal het aardig beginnen korten!
We kijken uit naar je komst lieve uk!
Grote meid doet het nog steeds goed, al begint de peuterpuberteit hier stilaan op te duiken! Niet zo erg, want tegen dat ze naar school moet, mag ze toch wel wat op haar strepen staan! Bovendien moet ze toch haar plaatsje opeisen tegen dat er een kleine indringer bijkomt, niet?
Nog even genieten, van de rust... en dan stilletjes aan....
Het lijkt nog zo lang en ergens toch niet meer.... Nog 93 dagen... we tellen af...
Het kamertje is in orde... maar voor de rest moeten we nog alles kiezen of uitvoeren... Nog heel wat werk dus, maar zo gaat de tijd wat sneller!
Ons grote meid is ook druk in de weer met de baby; buikje insmeren, kusjes geven en rondkijken wat er allemaal voor de baby verschijnt in de kamer... In hoeverre ze het ook allemaal begrijpt, da's iets anders!
Voor de rest voel ik me wel ok... Bij de cardioloog was alles goed, gelukkig maar. Ik leef van controle tot controle... en ben altijd superbenieuwd of alles wel in orde is... tja, de aard van 't beestje he... Zal pas echt opgelucht zijn als ik friemel in mijn armen heb... en eigenlijk beginnen de zorgen pas dan..
Dus, mee aftellen maar!!!! Zet iemand de tijd eens een klein beetje vooruit??
Ondertussen zijn we over de helft en ik kan niet wachten om dat tweede wondertje te mogen aanschouwen...
De eerste maanden waren zenuwslopend... ik maakte me steeds zorgen...: zou alles wel goed blijven gaan??? Ik was ook redelijk misselijk elke dag, maar dat was voor mij een teken dat friemel goed aan het groeien was/is.
Eenmaal de misselijkheid over was, kreeg ik er rugpijn voor in de plaats. Als het niet betert, dan is het mogelijks bekkeninstabiliteit, en gaan we eens langs bij de kiné. Tijdens ons laatste bezoekje aan de gyn ook eens nagevraagd hoe het komt dat ik zo snel buiten adem ben... Niet echt geruststellend: als het aanhoudt bij rust, dan mag ik ook nog even bij de cardioloog...
Maar goed, met friemel gaat het uitstekend! Da's wat telt! We kennen het geslacht en proberen het geheim te houden, zo blijft het een verrassing voor iedereen! We zien friemel momenteel om de 14 dagen, afwisselend bij de gyn en bij het echobureau! Zo kunnen we er extra van genieten! Friemeltje zit nog steeds in stuit en dat voel ik wel... Hij schopt de onderkant van mijn buik, en zorgt er met die positie voor dat het niet steeds makkelijk is om te ademen... De placenta gebruikt hij als hoofd- en stootkussen. Dat maakt dat ik hem minder voel dan dat ik anders zou doen, maar vermits hij niet stil ligt, voel ik hem meer dan genoeg momenteel! Echt fijn! Hij speelt dan ook vaak verstoppertje met zijn gezichtje in de placenta als we op echo gaan. Toch vertelde de echoscopiste ons dat friemel zal lijken op ons kleine grote meid! Ben benieuwd!
Praktisch wil en kan ik nu eindelijk wat zaken gaan regelen. Het kamertje wordt volgende maand geleverd en dan kan ik beginnen inrichten. Ook aan de doopsuikertjes zal ik dan beginnen! We hebben een prachtidee daarvoor! Ik kijk er al naar uit! Naam is gekozen, er moet enkel nog worden geshopt! Wat erg he??!!!
De omgeving, da's een ander paar mouwen... Sommige mensen voelen zich geroepen om me er telkens op te wijzen hoe dik ik wel wordt... tja... kan moeilijk op dieet gaan he nu? Bovendien was het van Féline net zo... Anderen eisen hun plekje op op het geboortekaartje... vinden het nodig om elk horrorverhaal over misgelopen zwangerschappen, bevallingen ed te vertellen... Pff... lastig hoor, en dan zeggen dat je alleen maar genieten wil...
maar genieten, dat doen we hoor! Samen met ons grote meid kijken we er heel erg naar uit!
Ons grote meid slaapt trouwens in het grote bed nu! En zoals alle grote stappen, heeft ze ook deze weer fantastisch genomen! Ben erg trots op haar! Het is gewoon een supermeid! Elke dag opnieuw prijs ik me gelukkig met zo een dochtertje! Twee jaar ondertussen... het gaat veel te snel. Onlangs hebben we ze ingeschreven in de kleuterschool... en dat leverde al tranen op bij de mama... wat gaat dat binnen een halfjaartje zijn???
Na een deugddoende vakantie kom ik terug met beide voeten op de grond... Een vlucht uit de realiteit was welkom, maar dat het zo hard terug zou komen kaatsen, had ik niet verwacht....
Ik leef als in een roes... Mijn gedachten steeds bij datgene waar men volgens sommigen toch niet al teveel met bezig mag zijn...
We moeten verder... verder onze droom najagen... Maar ten koste van wat?
Waar kan ik mezelf nog hoop met geven, moed inspreken,.... Het lijkt vandaag wel allemaal zo onbereikbaar...
Vandaag meer nieuws gekregen van de gyn. Uit de hysteroscopie is gebleken dat er geen afwijkingen zijn, goed nieuws dus. Uit de genetische testen ook geen al te grote verrassingen, bij het ventje alles goed, bij mij enkel een afwijking op de stolling. Nu vertelde de gyn dat dit mogelijks een probleem zou kunnen zijn voor een zwangerschap, maar vermits ons kleine meid een eerste gelukstreffer was, gaan ze daar geen medicatie voor geven.... Dit zou enkel nodig zijn mocht ik tijdens een zwangerschap of omwile van een ander probleem bedrust moeten houden, dan moet ik daarvoor inspuitingen krijgen; om een trombose te voorkomen... Toch wat dubbel vind ik zelf, vermits het nemen van aspirine dit probleem zou kunnen verhelpen. We kunnen dus verder...
Maar hoe? Waar vind ik de moed om verder te gaan? Waar vind ik nog voldoende hoop, doorzettingsvermogen, het geloof dat het kan slagen? Meer moet ik me, denk ik, voorbereiden op wat er niet niet meer komen zal, en ik ben hier niet klaar voor!!!!!!! GTVR!! Waarom is het zo verdomd moeilijk om optimistisch te blijven???
Eindelijk de moed gevonden om het hier neer te pennen....
De voorbije 8 maand waren er vol emoties...
Nog voor de eerste verjaardag van ons kleine meid besloten we dat er wel een tweede wondertje mocht komen....
Zo gezegd, zo gedaan... Er was nog een cryo van onze poging voor onze prinses... Maar mama zou mama niet zijn, als ze daar haar hoop op zou stellen. Wonder boven wonder raakte de cryo mooi ontdooit en mocht hij zich in mama's nestje een plaatsje zoeken... helaas... wou hij er niet blijven en begin juli wisten we dat er nieuwe hormoonbehandelingen zouden aan te pas komen.....
Op de verjaardag van ons kleine meid was mama al weer met de hormonen gestart... Het voelde anders dan bij ons prinses.... Makkelijker omdat we wisten dat het kon lukken, maar moeilijker omdat er nu veel meer geregel aan te pas kwam.... we wouden ons kleine meid immers niet de hele tijd meenemen bij doktersconsultaties en ziekenhuisbezoekjes.... We planden er ons verlof naar... maar leerden dat hormonenkuren hun eigen zin doen en moesten onze planning meer dan eens overhoop gooien.... Onze eerste verse poging mislukte... We kregen er eentje teruggeplaatst, er was er dan nog eentje die in aanmerking kwam, maar volgens de wet mochten we er maar 1 laten terugplaatsen...er waren dan ook geen cryo's.... Een serieuze domper.... Maar we wisten dat we verder wouden, en mama had ook wel gedacht (leve het pessimisme) dat het zo vlot niet zou gaan voor een tweede.... Dus onmiddellijk van start voor een volgende poging!
De tweede verse poging lukte ook niet.... Mama had er nochtans een goed gevoel bij... We hadden een tp van 2 embykes en hadden er geen voor de vriezer. Terugplaatsing op exact dezelfde datum als 2 jaar geleden de PU voor ons poppemie plaatsvond... Mama zag het als een goed teken, maar ook dat bleek niet zo te zijn.
Verse poging 3 ging onmiddellijk daarna van start... Heel intensief en ik wist dat als deze niet zou lukken, dat ik er even een halt aan toe moest roepen... Ik kreeg een ander medicatieschema, omdat ik nooit geen cryo's had. Ik moest langer spuiten dan met mijn andere schema, want uit de controle's bleken er steeds nog niet genoeg follikeltjes gegroeid te zijn... Uiteindelijk op 14 januari (ventje en ik waren toen 13 jaar samen!! geluksdag?!) vond de PU plaats. 3 dagen later mochten we 2 mooie emby's laten terugplaatsen. Ik had nog heel veel pijn, had ook een blaasontsteking opgelopen tijdens het parcours, maar wou blijven geloven dat het kon slagen. (ik had ergens het voorgevoel dat het de 4de poging raak zou zijn... dus dit was nu... de cryo meegeteld) Helaas, ook deze heeft niet mogen zijn....
En nu word ik een beetje moedeloos.... De gedachte dat er misschien geen tweede komt, dat is er één die ik nu nog niet wil aanvaarden.... Ik kan dit ook emotioneel niet aan...nu toch nog niet... De behandelingen worden dus gestopt... tot we de energie terugvinden om er weer voor te gaan... Het waren zenuwslopende tijden... heen en weer geslinger tussen hoop en wanhoop.... Blij om wat je hebt, reikhalzend uitkijken naar hetgeen wat komt.. of niet komt....
Veel liever hadden we iedereen verrast met het blijde nieuws.... jammer genoeg mag dit nu niet zo zijn...
Nu moeten we even alles op een rijtje zetten: - eerst een genetisch onderzoek - een hysteroscopie om ons ervan te vergewissen dat er niets een innesteling in de weg staat - een gesprek met onze huidige gyneacoloog - misschien een gesprek met een ander fertiliteitscentrum - ons voorbereiden op het feit dat er misschien geen tweede wonder komt - en vooral.... tijd nemen voor onszelf, voor ons kleine meid, en voor al de mensen die we tekort deden in aandacht en tijd...
Het wordt niet gemakkelijk, maar we slaan er ons wel door... De glimlach en de knuffels van ons kleine (snel groeiende) wonder, maakt dat alle bekommernissen soms zo ver weg lijken....
Het nieuwe jaar is gestart en vol heimwee kijk ik achterom.... Wat is het snel gegaan, wat heeft ons kleine meid veel geleerd, wat heeft ze ons leven verrijkt en ons hartje verblijd...
Maar vol verwachting kijken we ook naar de toekomst! Wat zal ze volgend jaar allemaal kunnen, naar welke school gaan we haar sturen, wat zal ze ons allemaal vertellen? Mijn hartje huppelt al van vreugde als ik er nog maar aan denk hoe ze ons dagen zal vullen vol glimlachjes!
En het moet even van mijn hart.... Ons kleine meid kan in mijn hartje en dat van papa kijken... Al een tijdje vragen we ons af hoe het zou zijn met viertjes.... En gisteren nam ons kleine meid een boekje vast in de winkel: Kleine huppel krijgt een zusje... Mijn gemoed schoot vol... tranen in de ogen bij de gedachte dat we nog wel eens een wondertje zouden kunnen maken.... Tegelijkertijd beseffend wat dat betekent voor ons... het is niet evident... Opnieuw spuiten, controles, plannen, afwezigheid van het werk, hormonen die tilt slaan, hoop, ontgoocheling, verdriet, pijn... ik kan zo wel nog even doorgaan.... Niemand kan ons zeggen wat we moeten doen, volg je hart, jaja, maar het verstand volgt niet altijd dezelfde weg.... En dan verval ik soms in zelfbeklag hoor, opnieuw, waarom wij? Waarom het lot tarten als we al zo'n prachtige meid hebben.... Het wordt moeilijk, voel me een beetje besluiteloos... en angstig ook... te veel: "wat als", te pessimistisch, té emotioneel... Misschien, wie weet, .... Waren er maar garanties...
Pff.... even tijd nog om uit die kluwen van gevoelens te raken.... misschien brengt de tijd raad...
Onze kleine meid wordt groot!!! Ze gaat volop op ontdekking en heeft recent ontdekt dat ze zelf de zetel in en uit kan, dat wordt opletten geblazen!!
Eigenlijk anders weinig nieuwtjes.... Gisteren om de Sinterklaas en kerstcadeautjes geweest voor ons popje! Alhoewel ze nog te klein is om er veel van te beseffen, mag een pakje toch niet ontbreken he! En mama is er vanaf voor een redelijk bedrag, want mijn kleine uk is immers rap tevreden! Zo haal ik ook geen scheve blikken op mijn hals, die vinden dat dat kind toch wel verwend wordt...
Grr... daar kan ik van ontploffen he!!!!! Verwend, amai nog nie.... Ze wordt hier heel graag gezien, maar om dat verwennen te noemen???
Heb hier al vanalles gehoord... - Al dat speelgoed: ja, meer dan 3/4 gekregen he: wie verwent dat kind dan?? - ze wordt veel te veel gepakt: oh ja??? die lieve schat doet niks liever dan rondlopen en is helemaal tevreden met 2 seconden schootje zitten.... - haar kledij: meer dan de helft in bruikleen of overgenomen van andere kindjes... - ze gaat nooit 'op een ander': neen, dat is niet nodig als wij beiden of 1 van ons thuis zijn... Zou het maar straf vinden om ons meisje te pas en ten onpas bij iemand anders te doen als wij er zelf van kunnen genieten... Het is zogenaamd de mooiste tijd en is zo snel voorbij... waarom zou ik er dan voor kiezen om er geen deel van uit te maken??? Bovendien gaat ze bij de onthaalmoeder, is ze heel sociaal tussen de andere kindjes... niks wijst erop dat ze een mama's of papa's kind is (en so what... ook dat gaat over hoor!) Ze moet toch niet elke dag bij iemand anders gaan toch??? Als we even om boodschappen moeten ofzo, gaat ze bij de buren en ook daar nog geen problemen gehad... - ze is nog nooit ergens anders blijven slapen: dat is nog niet nodig geweest... en als het nodig zal zijn, dan maken wij daar geen probleem van en ons meisje waarschijnlijk ook niet. Wat een gedoe zeg, vroeger bleef de mama thuis en gingen de kinderen NOOIT ergens anders, ze zijn toch ook goed terecht gekomen lijkt me.... -.... ik kan zo wel blijven doorgaan....
't Is wel straf dat iedereen zo vlug commentaar heeft... Goede raad is welkom, maar muggeziften, laat het maar... Moest ik mijn kind nu ernstig tekort doen ofzo... ik zou het nog begrijpen... Maar commentaar leveren op 'graag zien', het is ver gekomen....
Alleszins, wij gaan onze koers niet wijzigen, ons kleine meid is een heel tevreden, blij en sociaal kind... Tot het anders wordt, doen wij gewoon verder als we bezig zijn... Ons kleine meid met heel veel liefde opvoeden, wie daar iets op tegen heeft, die zegt het maar....
Je eerste verjaardag was een succes!!! De foto's liegen er niet om!
Heel vaak dacht mama die dag, en vorig jaar; deze tijd.... Stipt een jaar later dan je geboorte sneden we je taart aan... Wat gaat het snel he!
Je was natuurlijk superlief, superflink en supermooi! Je kreeg honderden kusjes, glimlachjes en vele cadeautjes.... verwennerij alom... maar voor een keertje vond mama het niet erg!
Ondertussen zijn wel al weer 2 maandjes verder en heeft de eerste kies zijn intrede gemaakt! Natuurlijk wals je je daar doorheen! Zo kennen we je...
Wel even een minder momentje gehad toen je onverklaarbare buikloop had... Mama maar elke week bij de kinderarts lopen en steeds geen diagnose krijgen... kon je ook niet helpen he kleine meid.... Maar gelukkig geen grammetje afgevallen, geen infuusje nodig gehad (gelukkig!)! Wel een venijnige bloedafname gehad... niet fijn hoor! Maar ook dan hield je je kranig! Flinke meid!
Mama en papa zijn zo trots op je! Je begrijpt al zoveel, soms schrikken we er zelf van!
Elke dag blijft het genieten he... Elke werkdag geniet mama dubbel van de uurtjes die ze heeft met jou, voor of na het werk... Maar gelukkig heeft mama veel dagen die gevuld zijn met jouw lach he! (stiekem komt die fulltime in april toch razend snel dichterbij.... grr... niet aan denken he) Je hoeft helemaal niet veel naar je opvangmoeke, alhoewel je het daar wel kan vinden met die andere kindjes daar! Je bent dan ook een supersociale meid he!
Niks dan stoef weeral, die mama toch he! (papa ook hoor, maar die typt het hier niet he)
We hebben ook nog leuke vooruitzichten he binnenkort: de Sint, de Sinterklaasshow, een weekje Center Parcs, dat wordt nog meer genieten!!!!!!!!
ik ben alle voorbereidingen aan het doen voor een superdagje voor de kleine meid! We hebben cadeautjes voor alle vriendjes en vriendinnetjes bij de onthaalmoeder, de taart is besteld, de uitnodigingen zijn weg! De verjaardags'kroon' is er, het kaarsje aanstekensklaar... De slingers hangen er al (want popje vindt dit super en kan niet ophouden met Ohhh... te zeggen en met haar vingertje naar slingers en ballonnen te wijzen!!!) LIEF!!!!! De eerste ballon is al gesneuveld tussen poppemie haar grijpgrage vingertjes, maar ze gaf geen kik hoor! superwoman! Ze zocht alles stukjes bij elkaar en deed ze in de prullenmand!
Mijn kleine superlieve schat is al een jaartje bij ons! Elke dag van dat voorbije jaar hebben we genoten met volle teugen! Elk nieuw dingetje dat ze kon hebben we opgemerkt en haar uitvoerig voor geprezen... tegelijkertijd mijmerend dat dat kleine mensje alles zo snel oppikt en zo vlug groot wordt!
Het is een rappe, het moet gezegd... Daar stapt ze, vrolijk en met snelheid, beide handjes gevuld met speelgoed (of wat ervoor kan doorgaan, leve de brooddoos en een lepeltje!)
Amai, 't is een braveke... veel gehoord dit jaar! Supertrots natuurlijk!!!!!!!! 't Is waar, we hebben het getroffen met zo'n supermeid!!!
Enne, als 't allemaal zo bravekes zullen zijn... zou ge niet verder doen?? Tja, da's niet zo eenvoudig he.... anders was er waarschijnlijk al een brusje op komst.... Mag er niet aan denken aan weer die emotionele rollecoaster.... Maar nu... we zijn gelukkig met ons drietjes!!! (we hadden al even gedacht dat we met 2 gingen blijven, dus....) Wat niet wegneemt dat er wel de hoop gekoesterd wordt op zo'n tweede lieve schat! Maar intens gelukkig zijn we nu met wat we hebben, wat nog komen zal, dat zien we nog wel!
Eerst popje haar eerste verjaardag vieren! Met veel toeters en bellen, want iedereen mag weten hoezeer ze ons gelukkig maakt! Dat kleine lieve wondertje....
Al mijn tijd wordt ingenomen met genieten van de lieve kleine meid, maar oef, ik ben hier toch nog eens geraakt!
De vakantie was een voltreffer! De kleine schat heeft het super gedaan op het vliegtuig en op vakantie!! De lokale bevolking was erg geïnteresseerd in chiquitita!
Bij thuiskomst dacht onze kleine pruts dat het tijd was voor nog wat mijlpalen terwijl mama en papa nog congé hadden om daarvan getuige te zijn! Ze stapt ( met hulp natuurlijk), trekt zich recht, kruipt achteruit.... (sinds deze week ook vooruit, maar enkel in haar parkje) Dat verdient een applausje he!
'k Ben supertrots op die kleine pruts en vergeet bijna dat die vooruitgang met het nodige gesmos samen gaat.... : leve de brokjesvoeding! (in de mond, er weer uit, er weer in, even knijpen tussen de vingertjes... waarna het onverbiddelijk op de grond belandt ) en leve de eerste zandbakervaring (wat resulteerde in een tweede middagmaal )
Ik heb het dus druk met de belevenissen van die kleine uk op de voet te volgen, dus vergeef me als de rest nu even moet wijken. Die lieve schat verdient al mijn aandacht!
Haar 1 minuut missen, is er 1 teveel....
Een droom werd werkelijkheid, de werkelijkheid een droom.
Niets is minder waar, ik hoop dat ik nooit ontwaak uit die droom!!!
Dat tandjesgedoe, dat was echt iets voor ons popje, want een weekje erna kwamen tand 3 en 4 er door! Ze kan nu dus al op een koekje bijten, of moet ik zeggen smossen...
Bij de onthaalmoeder loopt het wat minder vlot... Ze gaat niet zoveel en dus is het telkens opnieuw alsof het de eerste keer is... met de nodige traantjes erbij....
Veel verkouden ook... dat hoort erbij zeker???
Haar eerste Pasen heeft ze ook achter de rug... met een paasei dat bijna groter was dan het meisje en welk de mama en papa zullen mogen opeten, al zal dit ook het laatste jaar zijn....
Binnenkort een reisje boeken naar de zon... en de zee, daar zal ons popje van genieten, waterrat dat ze is....
Alweer een maandje geleden, dus hoog tijd voor nog wat nieuwtjes!!
Ons kleine meid heeft haar eerste twee tandjes!! Plots, vorige week, merkte papa dit op! Mama had al een vermoeden, maar die lieve kleine uk wou het niet zo vlug tonen... Wat is ze trots!! Met haar kleine vingertjes voelt ze dat 'nieuws' in haar mondje en maakt er dan geluidjes bij die ze voorheen niet kon! Ze kan 'klakken' met haar tongetje en vindt dit zelf best amusant! Bovendien zegt ze nu 'tata' al heeft ze geen benul van de betekenis....
Haar hoofdje van neen schudden, heeft ze ook beet, en mama probeert haar duidelijk te maken dat dit 'neen' is, maar ze vindt het gewoon grappig!!
Haar handjes gaan alle richtingen uit, als ze op de arm zit, dan strekt ze die, in de hoop zoveel mogelijk mee te graaien op haar weg! En gelijk heeft ze, wat een ontdekkingstocht!!
Ook haar eerste grote verkoudheid heeft ze achter de rug, en is momenteel aan de tweede begonnen... Zielig hoor, een kleine zieke meid, maar ze wordt dan extra vertroeteld natuurlijk!!!
Ondertussen is mama al een maandje aan het werk... Gelukkig is er het ouderschapsverlof waardoor we een dagje extra hebben samen!! De papa is stiekem een beetje jaloers op die quality time, maar heeft dit ook nog tegoed he! Poppemie is het al goed gewoon bij haar moeke en heeft haar daar tot één van de flinkste kindjes ontpopt!!! (mega trots hoor!!!)
We kijken nu samen uit naar de lente, om weer wandelingen te kunnen maken, buiten te spelen, verlof te nemen en te genieten van alle mooie momenten in het verschiet!
Het is niet langer mama- dochter tijd... Mama gaat terug aan het werk...
Dit weekend startte ik... gelukkig was de papa er om bij dochterlief te blijven.... Maar toch... het gemis is verschrikkelijk de eerste dag... Eénmaal op het werk, zit je met je gedachten op je werk, gelukkig maar, maar die glimlach blijft in je hoofd ronddwalen en zo blijf je beseffen dat er thuis 2 mensen op je wachten... De dag is voorbijgegaan en ik was blij terug naar huis te kunnen gaan en mijn kleine uk in mijn armen te sluiten...
De dag erna, hopla, alweer van dat, gelukkig maar een halve dag, waarbij papa af en toe een update deed van de situatie thuis!! En dan een hele middag genieten!!!
Maandag is altijd een rotdag geweest en dat was nu niet anders... We maken ons klaar voor een werkdag en een 'onthaalmoederdag' Dochterlief zag het helemaal zitten, mama hield zich sterk... Een kwartier lang (de weg ernaar toe) tranen in de auto... bij de mama natuurlijk.. Me sterk gehouden bij de onthaalmoeder... Ook de kleine meid trok een pruillipje, maar gelukkig kon mama dit ombuigen.... En dan het afscheid, deurtje dicht, tot vanavond schat... gehuild tot op het werk...
De werkdag gelukkig omgevlogen, papa had al gebeld dat hij z'n kleine poppemie naar huis had gebracht...!
En een megaknuffel bij thuiskomst... wat was het moeilijk... voor ons allemaal... ook de kleine meid had het wat moeilijk gehad blijkbaar...
Lang leek het heel ver weg... toen wat angstvallig dichtbij en plots was het moment daar... mama bracht je de eerste keer bij de onthaalmoeder... SNIF!!!!
Tuurlijk hield jij je wijs, hoe kan het ook anders?? Je zat vrolijk in een relaxje met muziek en bekeek de andere kindjes met veel belangstelling... Mama en papa mochten nog wat bij je blijven.... helaas kwam er een moment van afscheid nemen... Mama hield zich sterk, gaf je een dikke zoen en weg waren we... In de auto kwamen er al tranen.... mama vond het maar niks om haar kleine meid bij iemand anders achter te laten...
Gelukkig hield jouw 'moeke' mama op de hoogte via sms: je had flink gegeten (Trots hoor!!) en een beetje geslapen en je speelde in het parkje...
Maar ondanks dit alles wou mama je toch sneller dan voorzien op gaan halen... Papa was er om mama tegen te houden en gerust te stellen... Dan maar nog eens polshoogte genomen via sms: fruitpapje flink opgegeten!
Een uurtje een half vroeger dan voorzien liet papa mama dan toch haar gangetje gaan en mocht ik jou gaan halen... Je lag te slapen in de schommelrelax; zo tevreden!!!
Mama zag dat er goed voor je gezorgd werd, maar was toch blij om de zorg over jou terug over te nemen...
Nog 2 weekjes, lieve schat, en mama moet je regelmatig aan je 'moeke' overdragen... Maar ik weet dat je het daar goed stelt, kleine meid.... Maar het maakt het helaas niet gemakkelijker (terwijl er hier weeral tranen vloeien...)
Wat is het schandalig lang geleden dat ik hier nog een berichtje plaatste.... Maar ik had een goed excuus! Ik was aan het genieten van mijn dochter!
De voorbije 4 maand leefde ik in een droom en nu nog steeds, ik blijf wonen op mijn roze wolk!! Het is genieten en nog eens genieten! Fantastisch gewoon hoe zo'n kleine meid je hartje kan veroveren. Niks dan lof hier over mijn klein 'frummelientje' Ze slaapt al weken 9 uurtjes per nacht door, ze eet al fruitpap en groentepap... Het is een echte vrolijke meid!
Mama heeft nog geen minpuntjes van haar kleine poppemieke.
Ook de papa is vol trots op zijn kleine meid! 't Zijn twee handen op één buik, papa en dochterlief!
En ja, tuurlijk zijn er dingen die mama liever anders had gedaan... Bv... het bezoek de eerste dag in het ziekenhuis (natuurlijk moesten wij onmiddellijk het goede nieuws aan de hele wereld laten weten), mijn dochtertje van arm tot arm zien gaan en zelf er maar wat verdwaasd bij zitten.... of iedereen zomaar de fles laten geven (grr...met dank aan de afgekolfde borstvoeding) zodat het enige mama-dochter moment een dochter-iedereen moment wordt... of tussen al het bezoek je dochter moeten zoeken (tja, eenmaal geboren zijn ze algemeen bezit blijkbaar die boelekes....)
Ook papa kan zich daar soms aan storen, aan al die kleine zaakjes, want natuurlijk vindt ook hij dat hij zijn dochtertje moet beschermen tegen die boze buitenwereld en wie kan dat beter dan hijzelf he,
Gelukkig weten wij dat we na alle drukte weer in rust met z'n drietjes kunnen genieten.... Dan laten we al die 'had ik maar zus of zo'tjes' voor wat ze zijn en zijn we dankbaar... voor altijd ... voor dit grote kleine wondertje dat ons hartje elke dag vol vreugde stemt! Het is onbeschrijflijk... en mama pinkt alweer een traantje weg! Laat ons maar genieten... we hebben er lang op gewacht en zijn dan ook meer dan gelukkig!!
Hiep hiep! Ons kleine meid is al een maand vandaag!
En wat kan ze ondertussen al: - mooi lachen naar iedereen - haar hoofdje flink rechtop houden - 6 uur aan één stuk slapen ... en natuurlijk ieders hart veroveren!
Wat ben ik trots op dat kleine meisje! Elke dag opnieuw heb ik wel een emo-moment, waarop de tranen in mijn ogen springen en ik me realiseer hoeveel geluk wij wel hebben met ons kleine meid. Ze is zo mooi, zo lief, ze is een echt wondertje!
De kleine ongemakjes, zoals het niet drinken aan de borst, neem ik er graag bij. Mama zit aan haar kolfje en ziet dat kleine poppemie het goed doet met haar melkje, dus doorbijten maar!
Een maandje al, wat gaat het snel! Elke dag is opnieuw genieten, opnieuw dankbaar zijn voor dit geschenk en opnieuw reikhalzend uitkijken naar morgen... opnieuw een dag met drie, voor altijd!
Wat kan het leven ons nog meer bieden? We hebben alles wat we wensten!
Jij was al lang geen frummeltje meer, maar frummelientje, dat was mama's en papa's grote geheimpje! Maar nu mag iedereen het weten!
Zoals mama steeds al gezegd had, ben jij een braaf kindje, en dat heb je reeds bewezen door je aan te kondigen op je uitgerekende dag, 29 augustus 2009!
Omstreeks 6u wordt mama wakker met wat buikkrampen, niks ergs en mama kruipt terug in haar bedje... Tot om 7U15 mama iets bizar voelt, zich op tijd realiseert dat haar water breekt, papa naast haar uit het bed springt en we op tijd de handdoeken uithalen!
Naar beneden gegaan en ons op 't gemakske klaargemaakt om te vertrekken richting ziekenhuis. Omstreeks 8U30 hebben we ons aangemeld op de spoed waarna we ons naar de verloskamer mochten begeven. Daar mocht mama onmiddellijk aan de monitor en werd er gezegd dat er al 4cm opening was, da's een goeie start! Mama krijgt weeën en rond de middag worden die steeds pijnlijker... opening blijft 5 à 6 cm... We krijgen ook te horen dat mama niet onder water mag bevallen omdat de bloeddruk te hoog is... jammer.... Ik krijg ook een infuus om de weeën te versterken... Net op het moment dat mama niet meer kan en niet meer gelooft dat ze sterk genoeg is, vertelt de gyn dat er 10cm opening is en mama krijgt persweeën. Vanaf dan is alles in een stroomversnelling gegaan, mama persen, de vroedvrouw en papa (een echte vroedman!!!) supporteren en de gyn vermeldde de stand van zaken, een sterrekijkertje, dus even extra ons best doen! Even moeten stoppen met persen toen je hoofje tevoorschijn kwam, de navelstreng zat er 2x rond en toen was je daar om 15u56!! Een schat van een dochter!! 3180 gram, 50,2cm en perfect!
