2 augustus 2008

nog altijd hoog in de bergen

Ondanks de grote hoogte, gaan Eva en ik een extra tochtje maken. De tegenoverliggende berg ziet er spectaculair uit. Dat kan ook gezegd worden van de beekjes in de delta, die op een uur tijd zijn omgetoverd tot een machtig bekken van snelstromend water. Het gewassen sneeuwwater dwingt ons rechtsomkeer te maken en dan maar de heuvel achter ons kamp te beklimmen. Er is geen pad. Losse stenen schuiven onder onze voeten naar beneden. Ik bereik als eerste een enorme rode rotsblok. Voor me liggen bergen van 6000 meter en hoger. Donkere wolken omhullen de spitsen. Rechts achter me priemen witte toppen tegen de dreigende lucht. Daartussen schijnt het zonnetje heerlijk. Ook Eva klimt nu op de rode rots. Het uitzicht maakt ons stil.

Op het nu volgende moment bereid ik me al maanden voor. Als Eva om een mueslireep vraagt, stop ik haar iets anders in de hand. Ze kijkt me verwonderd, doch opgewonden aan. Langzaam haalt ze het roze lintje van het kartonnen doosje, dat meer dan twee weken in mijn rugzak verstopt zat. De wind speelt door haar haar. Uiteindelijk heeft ze het kleine zilveren juweeltje in haar handen. Voorzichtig schuif ik de ring rond haar vinger. Hoera! Hij past wonderwel! Ik vraag of ze misschien de mama van mijn kinderen zou willen worden. Haar ogen stralen, een lange glimlach vormt zich op haar lippen. Dan draait ze zich om en volgt een langzame zoen...

Eva moet lachen. Herhaaldelijk vraagt ze zich af wat er nu zonet gebeurd is. Als een meisje dat net een nieuwe pop gekregen heeft, huppelt ze aan mijn hand de berg af. Ze kijkt me steeds weer aan en roept dan verbaasd “Huh?”.

De donkere wolken die daarstraks nog boven in de bergen hingen, zijn gezakt tot in de vallei. Er steekt een angstaanjagende wind op. De piketten van ons tentje worden uit de grond gerukt. Als ik naar buiten loop om wat verstevigingen aan te brengen, begint het te hagelen. De kleine witte bolletjes worden door de wind met een enorme snelheid tegen elk obstakel aan geblazen.

Als we ’s avonds ons tentje inkruipen, sneeuwt het zacht. Ik kruip wat dichter bij Eva.


Uit het reisdagboek van Wim

Wie uitgenodigd is op het dansfeest, wordt om 22.30u opgewacht in de trappenhal van de Bourlaschouwburg.

Trams 7 en 8 stoppen vlak voor de deur, net als bus 9. Indien je met de wagen komt, vind je zeker plaats in de parkeergarages rond de "Vogelmarkt" (Theaterplein), check it out: www.parkereninantwerpen.be

Bijlagen:
plan De Foyer + parkeren.gif (83.7 KB)   

Koel in de zomer, warm in de winter. Het opbouwen duurt een eeuwigheid en er zit helaas geen plannetje bij.

Ruim herenhuis. In te richten als bed-and-breakfast of studentenkoten.

Handige ruimte op het dak voor het drogen en opslaan van stro en hooi. Eerste buren op 10 kilometer. Stuppa in de tuin.

Ideaal voor barbeques, het planten van aardappelen en witte kolen. Primitieve douche met regenwater. Sneeuwgarantie.

In tegenstelling tot Eva, wilde Wim de wereld zo snel mogelijk gaan verkennen. Hij werd echter onmiddellijk naar de couveuse verbannen; kwestie van mama Maria en papa Ludo toch nog een paar rustige dagen te gunnen. Zijn alleenheerschappij werd een paar jaar later abrupt verbroken met de komst van broer Ben en zus Ilse. Er werden sponsen broekjes versleten, toneeltjes op bed opgevoerd, huisjes uit modder en steen opgetrokken, bierkaartjes, haaietanden en Mercedesauto’s verzameld tot zelfs misvieringen geënsceneerd. De creatieve plannen werden regelmatig in de war gestuurd door een bezoekje aan de spoeddienst voor het hechten van ongelukkige snijwonden en andere domme letsels. 's Zondags leefde hij zich uit bij de scouts. Op het Sint-Gabriëlcollege pende hij de schoolkrantjes vol en vond er zijn voorliefde voor vreemde talen.

Ook hij trekt naar het HIVT om er Frans-Russisch te gaan studeren.


                       

Op het HIVT leren ze andere gelijkgestemde zielen kennen, bezoeken TD’s en cantussen en leven op tijdens de Internationale Week. Beiden trekken naar het exotische Rusland om hun talenkennis in de praktijk om te zetten. Alhoewel ze regelmatig samen naar de film of theater gaan is er van een echte relatie nooit sprake. 5 jaar later scheiden hun wegen.

Tot ze elkaar op 24 februari 2006 terugvinden in restaurant L’île perdue. Het vuur van de revolutie wakkert op en als Eva Wim enkele maanden later voorstelt als zogenaamde partner mee naar een bedrijfsfeest in Amsterdam te gaan, wordt duidelijk dat er meer is dan vriendschap alleen. De romantische reis naar Oezbekistan later dat jaar bevestigt dit.