2 augustus 2008

Gyama Barma, Ladakh India, ruim 4900m

Zes uur ’s ochtends. Nono wekt ons met twee kopjes kokend hete thee: “Dzjoelee! Tea!”. Opstaan in de vrieskou is een marteling. Een kop hete thee drinken in je slaapzak verzacht enigzins de pijn.

Pas tegen half negen verlaten we het kamp. Met de ervaring van de afgelopen dagen in het achterhoofd, begin ik langzaam het steile grintpad op te klimmen. We zijn nog geen 200m ver maar mijn hartslag drumt reeds in mijn keel. Ik moet halt houden. Ook Eva, Cathérine en Odile kijken roerloos voor zich uit. Dat geeft ons wel de gelegenheid om kennis te maken met de marmotten en andere hellingbewoners, maar echt flatterend is het niet. Na een dik uur zien we de bonte gebedsvlaggetjes wapperen op de top van de Kartse La. Even later vlei ik mij tegen de steenhoop op de top. De wind giert over de 5300m hoge pas. Het uitzicht beklijft: onder mij strekt de kale vlakte van de vallei zich uit tussen de ruwe besneeuwde bergen van de Himalaya. De zon priemt hier en daar door het donkere dreigende wolkendek en werpt willekeurige lichtstralen over het grauwe landschap.

De helse wind noopt ons de afdaling snel aan te vatten. Dat gaat een heel pak aangenamer dan de beklimming. We wandelen enkele kilometers over een bruin woestijnachtig plateau, waarna het frêle pad afbuigt en ons naar beneden leidt. Een paar nomadententen, die staan opgesteld op het schaarse gras aan de rand van een woest uitziend dal, trekken onze aandacht. De romantische beekjes van vanochtend zijn vervangen door ijskoud water dat in een stenige delta een weg zoekt naar het diepste punt van de Gyama Loma-vallei. Er groeit niets. Onze gids Lantshung leidt ons naar de andere kant van het dal. Voorzichting springen we over de beekjes. Het is gelukkig nog vroeg in de namiddag, het water staat laag.

We wachten op onze poneymannen om in dit dorre landschap een geschikte kampplaats te zoeken. Zij weten immers in deze steenslag een paar centimeter gras of een beetje mos te vinden waar de paarden wat kunnen grazen. Op 5150 meter is dat namelijk niet eenvoudig meer. 


Uit het reisdagboek van Wim

2 augustus 2008

nog altijd hoog in de bergen

Ondanks de grote hoogte, gaan Eva en ik een extra tochtje maken. De tegenoverliggende berg ziet er spectaculair uit. Dat kan ook gezegd worden van de beekjes in de delta, die op een uur tijd zijn omgetoverd tot een machtig bekken van snelstromend water. Het gewassen sneeuwwater dwingt ons rechtsomkeer te maken en dan maar de heuvel achter ons kamp te beklimmen. Er is geen pad. Losse stenen schuiven onder onze voeten naar beneden. Ik bereik als eerste een enorme rode rotsblok. Voor me liggen bergen van 6000 meter en hoger. Donkere wolken omhullen de spitsen. Rechts achter me priemen witte toppen tegen de dreigende lucht. Daartussen schijnt het zonnetje heerlijk. Ook Eva klimt nu op de rode rots. Het uitzicht maakt ons stil.

Op het nu volgende moment bereid ik me al maanden voor. Als Eva om een mueslireep vraagt, stop ik haar iets anders in de hand. Ze kijkt me verwonderd, doch opgewonden aan. Langzaam haalt ze het roze lintje van het kartonnen doosje, dat meer dan twee weken in mijn rugzak verstopt zat. De wind speelt door haar haar. Uiteindelijk heeft ze het kleine zilveren juweeltje in haar handen. Voorzichtig schuif ik de ring rond haar vinger. Hoera! Hij past wonderwel! Ik vraag of ze misschien de mama van mijn kinderen zou willen worden. Haar ogen stralen, een lange glimlach vormt zich op haar lippen. Dan draait ze zich om en volgt een langzame zoen...

Eva moet lachen. Herhaaldelijk vraagt ze zich af wat er nu zonet gebeurd is. Als een meisje dat net een nieuwe pop gekregen heeft, huppelt ze aan mijn hand de berg af. Ze kijkt me steeds weer aan en roept dan verbaasd “Huh?”.

De donkere wolken die daarstraks nog boven in de bergen hingen, zijn gezakt tot in de vallei. Er steekt een angstaanjagende wind op. De piketten van ons tentje worden uit de grond gerukt. Als ik naar buiten loop om wat verstevigingen aan te brengen, begint het te hagelen. De kleine witte bolletjes worden door de wind met een enorme snelheid tegen elk obstakel aan geblazen.

Als we ’s avonds ons tentje inkruipen, sneeuwt het zacht. Ik kruip wat dichter bij Eva.


Uit het reisdagboek van Wim