In tegenstelling tot Eva, wilde Wim de wereld zo snel mogelijk gaan verkennen. Hij werd echter onmiddellijk naar de couveuse verbannen; kwestie van mama Maria en papa Ludo toch nog een paar rustige dagen te gunnen. Zijn alleenheerschappij werd een paar jaar later abrupt verbroken met de komst van broer Ben en zus Ilse. Er werden sponsen broekjes versleten, toneeltjes op bed opgevoerd, huisjes uit modder en steen opgetrokken, bierkaartjes, haaietanden en Mercedesauto’s verzameld tot zelfs misvieringen geënsceneerd. De creatieve plannen werden regelmatig in de war gestuurd door een bezoekje aan de spoeddienst voor het hechten van ongelukkige snijwonden en andere domme letsels. 's Zondags leefde hij zich uit bij de scouts. Op het Sint-Gabriëlcollege pende hij de schoolkrantjes vol en vond er zijn voorliefde voor vreemde talen.

Ook hij trekt naar het HIVT om er Frans-Russisch te gaan studeren.


                       

Op het HIVT leren ze andere gelijkgestemde zielen kennen, bezoeken TD’s en cantussen en leven op tijdens de Internationale Week. Beiden trekken naar het exotische Rusland om hun talenkennis in de praktijk om te zetten. Alhoewel ze regelmatig samen naar de film of theater gaan is er van een echte relatie nooit sprake. 5 jaar later scheiden hun wegen.

Tot ze elkaar op 24 februari 2006 terugvinden in restaurant L’île perdue. Het vuur van de revolutie wakkert op en als Eva Wim enkele maanden later voorstelt als zogenaamde partner mee naar een bedrijfsfeest in Amsterdam te gaan, wordt duidelijk dat er meer is dan vriendschap alleen. De romantische reis naar Oezbekistan later dat jaar bevestigt dit.