Waar waren we gebleven? O ja, Wim zou een helivlucht maken... De eerste poging mislukte omdat het regende, de tweede omdat er plots, na een stralende zonsopgang en mooi blauwe lucht, een hoop wolken naar beneden kwamen en de vlucht van 9u werd afgelast. Jammer, maar helaas.... We vertrokken rond 9u30 uit Franz Josef, op weg naar Wanaka. Het was toen 13°. Onze eerste top: een uitkijkpunt op de Mount Fox Galcier, die lag te stralen in de zon en onder blauwe lucht. Dat was echt het ommetje waard.
Naarmate we verder reden werd de lucht steeds blauwer en was er geen wolkje meer te zien; de temperatuur klom geleidelijk aan op tot zo'n 23° na de middag. De weg was fenomenaal mooi, de mooiste trip tot nu toe. Gelukkig waren er deze keer ook meer uitkijkplaatsen voorzien. Wim kan dan ook iets meer zien, want als chauffeur is hij wel een beetje benadeeld. We hebben water gezien in alle vormen en kleuren van groen en blauw. Na een stukje berggebied kwamen we ten noorden van Bruce Bay weer aan de Tasmanzee, die een zachtgroene kleur had. Weer landinwaarts. Een dringende sanitaire stop (uiteraard voor mij, want zelfs op de smalle wegen hier vinden de heren zo nodig een natuurlijke oplossing), bracht ons op een kampeerweide aan het Paringameer, zo mooi dat ik voor het plassen nog eerst een foto maakte. Het was er, ondanks kampeerders, zo stil als bij ons 's nachts. Iets verder lake Moeraki en dan weer een stukje langs de kust. Knight's Point was de mooiste stopplek. Bij Haast ging het weer oostwaarts, het binnenland in. De Haastpas hebben we ondanks zijn naam, op ons gemak gedaan. Voor haast was er teveel moois te zien. Door de overvloedige regen van de dag voordien, stroomden overal kleine watervalletjes naar beneden; voor een grotere zijn we even de bush ingestapt. Dat bood ook de kans de benen te strekken. Onze middagboterham aten we op bij weer zo'n idyllische plek aan een vrij brede rivier, waar het water alweer een andere kleur had. Rond 15u zijn we in Wanaka aangekomen. De laatste kilometers reden we langs en tussen twee heel grote meren, zo blauw dat je je ogen niet gelooft: de twin lakes Wanaka en Hawea. Mooi hotel, moderner dan we tot nu toe zagen, maar met even vriendelijk personeel. In het hotel gegeten, waar we bediend werden door een meisje dat op een cruisboot tussen A'dam en Brugge had gewerkt.
Ondertussen hadden we gezien dat je vanuit Wanaka ook naar de gletsjers kan vliegen. We besloten vroeg op te staan, zodat Wim klaar stond aan het visitor's centre tegen dat het open ging. Hij zou proberen een vlucht te boeken, maar wilde ten laatste tegen de middag weer bij het hotel zijn, waar ik op hem wachtte. Maar ... de vlucht ging niet door: te veel wind en te weinig passagiers. Een supervriendelijke bediende wees hem op andere mogelijkheden, verder op de reis. Wim is ingeschreven voor de 23ste. Zou het dan lukken, of wordt het een verhaal als dat van het Toearegfestival?
Nu is het halfvijf en we zitten in Queenstown, dat net als Wanaka vooral gekend is om zijn skimogelijkheden, in juli en augustus natuurlijk! Het hotel ligt wat hoger, maar kijkt wel uit op het Wakatipumeer. Net als gisteren zien we in de verte besneeuwde bergtoppen. heerlijk toch? Ook vandaag was de weg formidabel. Bergen, rivieren en meren. Grote boomgaarden met vooral steenfruit en meerderen grote wijngaarden. Tegen de middag waren we hier. Wandeling langs het meer tot aan de oude werf, waar we een lichte lunch hebben gegeten. Ze zijn zo groot dat je ze haast niet in één hap kan eten en zijn biezonder smakelijk. Het was vrij druk in Queenstown, een stadje vol café's en restaurantjes en leuke winkels. In één ervan heeft Wim me een prachtige gebreide cape cadeau gedaan, uit merinos- en possumwol en zijde. De possum is de grote vijand van de kiwi, maar hij heeft een superzachte pels. Vanavond gaan we echt uit eten en de keuze staat al vast: seafood platter for two!!
Na een nacht vol stortregens, zijn we om 9u vertrokken voor een rit van een kleine 200 km, in volle regen! Jammer, want de kust aan de Tasmanzee schijnt bijzonder mooi te zijn. Nu zagen we wel af en toe de zee, maar alleen als er grote golven waren; de rest was zo grijs als de lucht en de regen. Gelukkig was het niet druk op de weg. Op veel plaatsen was er veel spoorvorming, waren er gaten in de weg en moesten we vertragen of stoppen voor de alomtegenwoordige wegenwerken. We reden over verschillende bruggen, van diverse lengte; de breedte is bijna overal dezelfde: één auto. Goed op voorhand staat er op de weg : one lane bridge; een bord geeft aan welke kant voorrang heeft. En daar houdt iedereen zich aan. Anders dan de vorige dagen, stroomden de rivieren nu zeer snel. Tot nu toe hadden we veel rivieren gezien die bijna droog stonden, wel raar, waar de meeste zijn heel breed.
Aangekomen in ons nieuwe motel, Glacier View, konden we gelukkig de auto parkeren met de koffer bijna tegen onze deur - een voordeel van het motelsysteem. Het was toen rond kwart voor twaalf. Terug thuis van de supermarkt, begon het zowaar heel stilletjes op te klaren, niet te geloven. Wim is nu weg voor een grote wandeling naar de gletsjer. Ik hen mijn foto's op de notebook gezet. Als het droog blijft, gaan we ook samen nog wandelen.
Het ziet er naar uit dat Wim toch de vlucht over de gletsjers kan maken, maar dan morgen om 9u ipv deze namiddag. Daarna vertrekken we weer... Misschien krijgen jullie morgen een nieuw berichtje.
Ondertussen zitten we al twee dagen op het zuidereiland. Maandagochtend hebben we de Interislander (ferry tussen Wellington en Picton) genomen van 10.45u. Over de 96km doet hij 2 à 3,5u, afhankelijk van de omstandigheden. Wij hadden natuurlijk geluk en konden lang van de boot genieten!! :) In Picton moesten van ongeveer driekwartier wachten tot de andere ferry de haven had verlaten, voor we zelf konden aanleggen. Maar eenmaal aangemeerd, ging het snel. Op een minimum van tijd waren onze valiezen beschikbaar en even vlot konden we onze "nieuwe" auto oppikken. Net als de vorige is het een Holden Cruze. De eerste was "brand new", de huidige had 500 km. Het is een ruime wagen en we reizen er comfortabel mee.
In Picton heeft Wim nog wat Amerikaanse dollars in Nieuw-Zeelandse omgewisseld en rond 15u reden we weg, richting Motuheka, via de Queen Charlotte way, die de naam heeft de mooiste weg van heel NZ te zijn. En dat zou wel eens waar kunnen zijn. De zichten op de baaien zijn er ongelooflijk mooi. Gelukkig waren er enkele veilige points of view, zodat Wim ook van het uitzicht kon genieten. De weg zelf is erg smal en vreselijk bochtig. Als je plots één van die grote trucks (naar Amerikaans model) ziet opduiken in een korte bocht, hou je wel eens de adem in. Maar de schoonheid van de omgeving maakt veel goed.
Via Havelock, bekend om zijn mosselen en Nelson, dat het beste klimaat van NZ zou hebben -het hele jaar door zon- bereikten we van Motuheka en het Garden Motel. De manager (als overal in short en op teensletsen) liep met ons mee naar onze unit en ... stelde vast dat die niet was schoongemaakt.
De manager (als overal in short en op teensletsen) liep met ons mee naar onze unit en ... stelde vast dat die niet was schoongemaakt. Met het gemak van de NZ-er zei hij: "No problem." We kregen prompt een grotere, 5-persoonsunit als compensatie. Dat is echt typisch voor de manier van werken hier. Zo zagen we in een ander motel in de bar iemand die in het motel logeerde een pint vroeg. Toen bleek dat die 7 NZ-dollar kostte, en de man maar 5 dollar op zak had , wilde de klant weggaan. De baas gritste het biljet uit zijn hand, ontkurkte de fles en wenste hem "gezondheid". Het leven kan hier eenvoudig zijn... Mensen vertrouwen mekaar ook. Je ziet bijvoorbeeld onderweg vaak stalletjes met fruit, honing, of andere producten. Er staat dan een kaartje bij met de prijzen en een kartonnen doos om je geld in te doen. Men gaat er van uit dat iedereen betaalt en dat niemand iets uit die doos haalt! Kon het maar overal zo zijn ...
Vandaag hebben we een bootocht gemaakt naar de verschillende baaien rond het Abel Tasman-NationaalPark. De zon liet ons in de steek, maar desondanks waren de kleuren prachtig: de zee kleurde van donker smaragd over helder éméraude tot koel aquamarijn. Schitterend. We zagen pinguins, zwarte aalscholvers, zeehonden met kleintjes van een 6-tal weken, pijlstaartroggen en dolfijnen die op anderhalve meter afstand met de boot mee zwommen. Ondertussen passeerden we tal van goudgele stranden, waarvan sommigen alleen met de boot te bereiken zijn. Daarachter doken de heuvels en de bush van het nationaal park op, met tientallen tinten groen. Het lijkt er op de dat inwoners van dit eiland gelijk hebben als ze beweren dat het zuidereiland het mooiste is.
Morgen hebben we een lange rit voor de boeg en over enkele dagen komen we in de Nieuw-Zeelandse alpen. Daar kunnen we met een helicopter naar o.m. de Frans-Josef gletsjer. We spraken al meerdere mensen die het een top-ervaring vonden. Wim doet het zeker. Ik aarzel nog: zowel de vlucht als het ijs zijn niet echt mijn ding. We zien nog wel! Voor die tijd bezoeken we nog een dorp waar de oude goudzoekerstraditie wordt bewaard. In het museum mag je zelf goud zoeken en elke dag is er zowaar iemand die een klompje goud vindt. Een mens kan geluk hebben ...
Dit bericht schrijf ik op dinsdag de 16de, maar ik kan het nu niet op de blog zetten. Internet is op deze locatie moeilijk, dus wachten we even.
Lieve
Woensdag 18/2
Vanavond zitten we in Greymouth. We zijn vanmorgen om 6.30u opgestaan, met een prachtige zonsopgang. De kleuren waren zo mooi, dat Wim zich snel aankleedde om buiten een foto te maken. Dat aankleden had misschien niet gemoeten, want er was nog niemand anders wakker! Na alle ochtend-geplogenheden zijn we om 8u vertrokken voor een rit van 344km. Anders dan de zonsopgang deed verwachten, was het vandaag een regendag. Voor het eerst bleef het niet bij een bui, maar heeft het de hele dag flink geregend. Toch konden we genieten van de mooie natuur. Onze tocht leidde over vrij hoge bergen (tot 1473m), wat de nodige doorkijkjes en "scenic views" oplevert. Eenmaal over de bergen, reden we langs de Tasman Sea. De zee was ondanks de regen lichtgroen. We bezochten in Punakaiki de Pancake Rocks en de Blow Holes, beide bijzondere resultaten van erosie. Greymouth bereikten we rond 13.30u. Ik was absoluut aan een lunch toe, hoe sober ook.
Regen of niet, we besloten de plaatselijke attractie te bezoeken. In het dorpje Shantytown is een stadje herbouwd zoals dat was in de tijd van de goldrush hier in de streek.
Behalve een aantal gebouwtjes uit die tijd, school, bank, postkantoor, bar, ziekenhuis en zelfs een vrijmetselaarsgebouw, kon je ook hutjes zien waar de goudzoekers woonden en enkele elementen van de typische "industrie". Tenslotte kon je de goldpan leren hanteren en als je er iets van terecht bracht, vertrok je met een beetje goudschilfetjes, of -stof in een flesje. Joepie !, Ik heb goud gevonden ! Er was in de vele gebouwtjes telkens interessante informatie, bv. over de aankomst van Chinezen hier en hoe (slecht) ze in het begin behandeld werden, maar evengoed over de ijzeren long in het ziekenhuis, of over de legale drugs voor vrouwen. Men is er hier best trots op en in een land met zo'n korte geschiedenis, is dat begrijpelijk. Hier op het zuidereiland hebben we nog niet zo veel verwijzingen naar Maori-geschiedenis en -leven gezien. We zijn benieuwd of dat nog komt.
Morgen weer verder, naar de streek van de gletsjers. Hopelijk is het weer goed genoeg om ze te zien!
Het is nu zondag 14 februari (diegenen die hun partner niet iedere dag graag zien, hebben vandaag een gelegenheid).
We zitten rustig in onze hotelkamer aan het brede raam op de zonnige tuin te kijken, te lezen, kortom we houden ons rustig voor de laatste dag op het Noordeiland. Morgen hebben we de "Interislander" om 10.45 uur. Deze ferry moet ons in drie uur naar het Zuidereiland brengen voor het tweede deel van onze reis. Nu dus gelegenheid voor een paar, misschien onsamenhangende, verhaaltjes.
We hadden al verteld dat we in Wai-o-tapu een vulcanisch gebied bezochten. De aanblik van de verschillende kraters, al dan niet gevuld met water of modder, gaf een schitterend palet van kleuren, geuren en geluiden. Ook was er om 10.15 uur precies een echte toeristische attractie (dus niet direct voor ons). Men liet namelijk een geiser spuiten door het aanbrengen in de kratermond van een beetje ZEEP !
Een ander verhaal is de wijn. Wij wisten niet dat Nieuw-Zeeland zo veel en zo'n goede wijnen produceerde. Pinot Gris is nu zo wat onze favoriet, maar eveneens lekkere wijnen zijn Sauvoignon blanc en Chardonnay voor de witte en Merlot of Shiraz voor de rode. Begrijpelijk dat we er dagelijks gebruik van maken.
Er valt mij wel op dat er een verwantschap bestaat in het denken tussen Nieuw-Zeelanders(witte), Zuid-Afrikanen(witte),Canadezen(Engelstaligen), Amerikanen(witte)en uiteraard Britten. Je merkt dat taal, way of life, eetcultuur(of het ontbreken er van) behoren tot hun gemeengoed. Je zou kunnen zeggen dat ze inwisselbaar zijn. In afwijking van de Amerikanen heeft de gemiddelde Nieuw-Zeelander een normaal gewicht/postuur. Daarentegen kunnen we stellen dat de overgrote meerderheid (dit lijkt zelfs een understatement) van de Maoris zeer zwaarlijvig zijn.
De wegen in Nieuw-zeeland zijn over het algemeen heel smal en we hebben doorgaans gedurende anderhalve week bergop, bergaf gereden met ongeloofelijk veel haarspeldbochten. Het wegennet is voor de hoofdwegen zeer goed onderhouden, de asfalt ligt er perfect bij en je wordt ook regelmatig opgehouden wegens wegenwerken. De grote afstanden van deze wegen moeten toch worden betaald door een bevolking van slechts 4 mill. mensen. De kost dus per persoon, de hap in het staatsbudget moert proportioneel hoog zijn. Er is niets negatiefs aan te merken op de wegmarkeringen. Aanduidingen en signalisaties zijn perfect.
Wat eveneens opvalt en verschilt met thuis is de zeer open "mind" van de Nieuw-Zeelanders. Er zijn geen scrupules, men is ook niet agressief, ze zijn vriendelijk, hulpvaardig en optimisch ingesteld. Dit heeft misschien te maken met het uitzonderlijk mooie land, het aangename klimaat, de enorme ruimte die men heeft met overal de zee dichtbij. Misschien ook nog omdat het nog een jonge natie is van recente immigranten die hun geluk hier komen zoeken.
Het zal wel niemand verwonderen dat er heel veel Engelse toeristen zijn. Logisch, zij liggen ook hier aan de basis van dit land zoals het er nu uitziet. Ik had enkele dagen geleden gelegenheid om met twee (ouder dan ik) heren te spreken over de EU. Ik hoorde één en al kritiek op de "beslissingen van Brussel". Dit gebeurt over de hoofden van de Britten heen. Dit tast hun soevereniteit aan en is niet democratisch.(sic) Ik van mijn kant betoogde dat de Britten nu eens moesten beslissen wat zij wilden. In of uit Europa, maar geen halfslachtig gedoe. Meedoen met de voordelen (de Thatcherkorting opstrijken) en voort de rest de USA achternalopen. Ze wilden wel de Europese president maar doen niet mee aan de euro. Over één ding waren we het wel eens, nl. dat Blair een leugenaar is. Lieve maakte achteraf de pertinente opmerking dat de Europese beslissingen in Brussel ook door de Britse regering is mee genomen. De apartheid van de Engelsen ondervinden wij ook bij hun Nieuw-Zeelandse vrienden. Zo zagen we o.m. een exportpromotie onder de titel"...export to England,United States of America, Europe....".
Vanochtend hebben we een Anglikaanse mis bijgewoond. Het werd een prachtige en indrukwekkende dienst met de nodige Britse zorg en organisatie, gedragen door een zeer goed koor van wel 50 leden. Voeg daarbij dat de celebrand een vrouw was en je kan je afvragen waarom dit enthousiasme en het gewoon toelaten van vrouwen tot het voorgaan in de eredienst bij ons niet kan !
Vandaag trekken we naar het uiterste zuiden van het noordeiland. Wellington de hoofdstad van NZ, wordt "a windy town" genoemd en dat hebben we geweten! Reeds vannacht in Martinborough hoorden we dat er veel wind was. Bij het ontbijt leek het om een soort zomerstorm te gaan. Donkergrijze lucht, af en toe een beetje regen, maar een loeiharde wind. Na een verzorgd ontbijt en een internationale babbel, gingen we op pad, de bergen over. Een aparte ervaring ... Tegen 10u waren we al in Wellington en we konden vroeg inchecken in een leuk motel: een heel ruime kamer incl. eethoek en keukentje, en zicht op de (winderige) tuin. Hier blijven we twee nachten, tot we maandag de boot nemen naar het zuidereiland. We doen het vandaag wat rustig aan. We hebben het museum van Wellington bezocht, Te papa Tongarewa, waar we de afdeling met de geschiedenis van NZ bezocht hebben. Het verhaal van de Maori blijft ons boeien. Het museum was enorm druk. Zouden de mensen het als een alternatief zien, omwille van het slechte weer? In het museumcafé wilden we iets eten, maar zowel de drukte als de bediening en de kwaliteit vielen tegen. Vanavond maken we dat goed in een seafood restaurant aan de haven. We hopen morgen een bezoek te brengen aan de Wellington Cahedral en er een angelicaanse dienst bij te wonen. Als het weer het toelaat, bezoeken we de stad: er lijkt hier heel wat te zien. Met een beetje geluk kan ik er morgen verslag over uitbrengen... Lieve
Vandaag een lange trip gedaan:we zijn om 7u45 weg gereden uit Turangi, ten zuiden van het Lake Taupo. Even naar het Noorden en dan richting Napier, aan de baai van Hawke.Van heel NZ zou in die streek, die een Middellandse-Zeeklimaat heeft, de zon met de grootste regelmaat schijnen. Het stadje zelf is in 1931 door een ardbeving van de kaart geveegd, maar zijn burgers hebben het meteen herbouwd, in een soort art déco-stijl. Niet helemaal zoals je die bij ons of in Wenen vindt, maar wel herkenbaar. Ik heb uiteraard foto's gemaakt, maar al mijn pogingen ten spijt kan ik jullie tot nu toe geen foto's laten zien. Tot nu toe waren de internetverbindingen zo slecht, dat elk fotobestand te groot leek. Misschien is er een techneut onder jullie die me hiermee kan helpen?
Onze wandeling in Napier was eerder kort. We moesten vandaag 430 km zien af te leggen en we wilden geen risico nemen. De wegen hier zijn niet wat wij ge woon zijn, dat schreef ik misschien al eerder. De zgn. highways hebben twee rijvakken, met af en toe een inhaalstrook. Bovendien klim en daal je voordturend én kronkelen de wegen behoorlijk. Al mag je op de (zeldzame) rechte stroken 100km/uur doen, dat maakt niet goed wat je verliest door het bochtenwerk. En dan zeggen we nog niets over het eindeloze aantal wegenwerken, waar de mannen met de stop- en go-borden letterlijk de plak zwaaien. Vandaag hadden we geluk: er waren flink wat rechte stukken en we schoten behoorlijk op.
Snelle lunch in Hastings, aan dezelfde baai en dan verder tot Mount Bruce, waar een Wildlife Reserve te bezoeken was met bedreigde dieren uit NZ. Een Zoo, zogezegd. Een zootje, volgens Wim. Want behalve één kiwi in een donker kot, die zich dan nogal alleen van zijn achterkant liet zien, zagen we geen van de beloofde dieren. En over de kiwi hadden we eergisteren tien keer méér gezien in een kiwi-kweekcentrum, waarover later meer. Ons bezoek op Mount Bruce was dus kort. Er was gelukkig ook een proper toilet, zodat onze stop niet helemaal vergeefs was.
Volgende stop: Greytown. Dat zou het eerste stadje in NZ zijn buiten de kust. Ik kon er eindelijk koffie drinken, iets waar ik al van 's middags naar trachtte .. .zij het met einig voorbehoud gezien de kwaliteit van de koffie die we gisteren gedronken hebben. Wim nam geen risico en koos voor een alcoholvrij biertje. Maar mijn Americano was echt lekker. Voor het eerst sinds een week toch. Dat is iets wat we hier wel missen!!
Van Greytown tot Martinborough was maar een oude vertrouwde boogscheut. Gezien de ervaring ons logement van gisteren, was spannender dan ooit. Waar zouden we nu terechtkomen? Net nu we er aan begonnen te twijfelen of er in NZ wel mooie huizen waren, komen we in een droom van een B&B terecht. In een rustige buurt, midden een mooie tuin en vlak naast een wijngaard, ligt een geelgeverfd oud huis, The Old Manse. Een oude pastorie die ruim tien jaar geleden door een echtpaar is gekocht en gerestaureerd én voorzien van alle comfort. Alles is op mekaar afgestemd, en tot in de puntjes verzorgd. Om 18u bood de heer des huizes een "happy hour" aan - maar wij prefereerden een verfrissende douche. Nu zit ik op een comfortabel bed-oude-stijl, met de zon op de frisse lakens, onze dag te beschrijven. Wim bracht me een glas wijn, dat hij daarna zelf half leeg gedronken heeft. Mijn tijd komt ook nog! Lieve. (Dit laatste is enigzins gelogen,...Wim).
Gisteren zijn we in Rotorua aangekomen. Meteen viel ons op ... dat er een overheersende stank van rotte eieren over de stad hangt. 's Nachts word je soms wakker van een nieuwe opstoot. Dat heeft alles te maken met de geologische omstandigheden hier: geisers, kokende modderpoelen en meren - met in veel gevallen sulfer (gelukkig geen pek, anders waanden we ons in de hel).
Vandaag na het ontbijt meteen op stap, naar een heus Maori-dorp, waar een jonge vrouw ons rondgeleid heeft. Ze vertelde ons over het belang van de familie, eigenlijk eerder een soort van stam. In het dorp, dat privé-bezit is, wonen verschillende Maorigezinnen. Wie er woont is "familie". Politie kan er alleen komen op vraag van één of meer inwoners. Onze gids zelf woont in Rotorua, heeft daar een eigen huis. De kinderen uit het dorp gaan in de stad naar school. Ze kunnen vrij kiezen tussen de verschillende types scholen, bv. al dan niet met Maori als onderwijstaal. Twee heel typische dingen: de doden kunnen niet begraven worden onder de grond (wat in NZ een algemene wet is, behalve hier) omdat de aarde kokend heet is. Ze worden bijgezet in betonnen graven boven de grond. Eten koken gebeurt dan weer wel in de grond. Dat kan in de hete aarde, maar ook in diverse poelen of meren met kokend water: in het ene koken ze de eieren (1 minuut= zacht; 2 minuten=hardgekookt), in een ander de zeevruchten (scampi's 2 min., kreeft 5)'. Verder zijn er poelen met kokende modder, die goed zou zijn voor astma en eczeemlijders.
Vanuit het dorp hadden we ook zicht op de grootste geiser, die ongeveer om de 45' kokend water spuit tot 25-30 meter hoog. Wij zagen dat gebeuren gedurende meer dan 20'.
Om 11.15u was er een "optreden" voorzien met traditionele dansen en gezangen. We waren op onze hoede: elders was zoiets vaak pure kitsch en commercie. Maar het viel erg mee. De groep bracht een mix van zang (liefdes-, zowel als oorlogsliederen) en dans: mooie stemmen, grote ogen en de typische lange tong!
Elders in de stad bezochten we een kerk, gelegen aan het meer, een oud kratermeer trouwens. Eén van de ramen is zo geplaatst en gemaakt dat het lijkt alsof de Jezusfiguur die er in is geëtst, op het water van het meer wandelt. Merkwaardig. Daarna naar een prachtig domein, de Governorsgarden, waar in het begin van de vorige eeuw een sjiek badhuis annex hotel gebouwd is. Grote tuin, een enorm gebouw in Tudorstijl. In de kelders was er een soort kuurhuis ingericht voor rijke Europeanen, maar waar ook N-Zeelanders die uit WOII terugkwamen, konden kuren. Enorme installaties, maar omdat men geen rekening had gehouden met de bijtende werking van het warme water, zijn de baden uit Royal Daultonporcelein gewoon kapot gevreten en de leidingen hopeloos verroest. Exit kuuroord. Na jaren van verwaarlozing is het gebouw gerestaureerd en herbergt het nu een museum.
Tenslotte zijn we naar Kiwi Encouter center gereden. Dat is een centrum voor de bescheming van de kiwi, de vreemde vogel die nationaal symbool is van NZ, maar bijzonder bedreigd is in zijn voortbestaan. In het centrum vangt men bedreigde dieren op, bv. een kiwi die maar één poot meer heeft en zijn bek als wandelstok gebruikt. Maar zelfs met dit vrouwtje probeert men te kweken. Verder haalt men de eieren van kiwi's die in het wild leven naar het centrum. Eerst laat men ze in het wild 30 dagen bebroeden door de vader (!), daarna worden ze in broedmachines en -kisten geplaats. Elke dag worden ze gewogen en gecontroleerd. Zo worden vb. bepaalde scheurtjes in de schaal met nagellak gedicht; elk ei wordt doorgelicht en dagelijks noteert men hoe groot het kuiken in het ei geworden is. Nadat het ei gekipt is, wordt de vogel dagelijks gewogen, krijgt hij aangepast voedsel en wordt er alles aan gedaan om hem gezond en wil weer in het wild te kunnen los laten. We hadden het geluk om de controle en verzorging van het gehandicapte vrouwtje mee te maken. Haar beschadigde pootjes werden ingestreken met honing van de tee tree.
Gisteren waren we op bezoek in een kiwi(fruit)kwekerij. Misschien vertel ik daar later nog wel iets over.
Vanavond dan gaan eten in een Italiaans restaurant. Rotorua heeft trouwens ook een Belgisch café! Maar overal in NZ vind je Stella Artois, gebrouwen in Auckland. Morgen hebben we maar een korte trip te doen: 80 km, naar het Tongariro National Park. we zijn benieuwd!
Hoewel we bericht kregen dat het bericht correct toegevoegd is, staaat het niet op de blog. Ik doe daarom een tweede poging.
Als we in het buitenland zijn proberen we steeds de locale cultuur, gevoeligheden en geschiedenis te begrijpen. We hadden het geluk om op de 6de februari op de plaats te zijn waar 170 jaar geleden "The Treathy" tussen England en de Maori's werd ondrertekend. In principe ging het om de garantie die Engeland gaf aan de Maori's om hun land, visgronden en hun eigenheid te kunnen houden en anderzijds dat England hen protectie zou geven t.o.v. agressors. Hier ligt de basis van misverstanden die tot op vandaag doorleven. Er zijn ongeveer 4 milj. Nieuw-Zeelanders, waarvan 500.000 Maori's. Althans mensen die zich alsdusdanig noemen, vermits wel iedereen ergens in zijn stamboom Engels bloed heeft. De meerderheid van de Maori's zou vinden dat de Engelsen het verdrag nog steeds niet nakomen. Als groep zijn ze een minderheid en gedragen zich ook zo in "hun eigen land". Wie ook maar enigszins een uiterlijk heeft dat Maori-trekken heeft wordt volgens hen als tweederangsburger behandeld. Als ik zou eventueel zou emigreren naar Nieuw-Zeeland, zou ik veel sneller aan een baan geraken, een huis, kortom deel kunnen nemen aan het Nieuw-zeelandse leven dan zij. De meeste Maori accepteren daarom ook de Nieuw-Zeelandse vlag niet. Er staat o.m. een Engelse Union Jack in en lijkt te veel op de Australische vlag. De discussie over de wijziging van de nationale vlag is aan de orde in kranten en op tv. Wij zagen deze morgen bij Breakfast-tv de Prime minister een eigen tekening voor een nieuwe vlag maken. Ik sprak met enkele Maorimannen van de Pauki-stam voor het herinneringsgebouw van alle stammen. Zij vroegen, ik mocht mee doen, hun voorvaderen om bescherming voor hun rijk versierde boot. Deze zullen ze bij de herinneringsviering 's anderendaags gebruiken. Ze deelden mij mede dat deze feestdag voor hen gemengde gevoelens te weeg brachten. Voor hen hebben de Engelsen de Treathy nog steeds niet gehonoreerd. "Ze hebben onze gronden afgepakt en vervuilen onze zeeën" en "they treath us like shit (sic)". Op mijn vraag of er een gemeenschappelijk objectief was voor alle Maoris, zijn ze verdeeld. Er zijn nog steeds heel radicale groepen. Niet alle stamhoofden hebben destijds het verdrag ondertekend en hun nakomelingen voelen er zich dus ook niet door gebonden. Nieuw-Zeeland bestaat niet voor hen onder die naam, de overheid is de hunne niet en dus onwettig. Anderen beroepen zich op nog niet gehonoreerde resoluties van de UN. Weer anderen zijn volledig opgegaan in de samenleving en nemen er deel aan zoals de "Engelsen". Het geheel geeft een déjà vu gevoel. Bovendien is dit probleem niet oplosbaar. Je zal nooit volledige voldoening kunnen geven. Ik vrees dat er slechts drie oplossingen zijn. Ofwel integreren, ofwel emigreren, ofwel gefrustreerd blijven tot het einde van de dagen. Is dat ook niet enigszins toepasselijk op ons land ?
Gisteravond heb ik nog een poging gedaan om iets op onze blog te zetten, maar mijn lyrische beschrijving van onze trip is de mist ingegaan op het moment dat ik de tekst wilde toevoegen. Dat gebeurde ook al eerder, dus ik vrees dat ik iets niet helemaal doe zoals het hoort. Ik blijf proberen!
Als we bekomen waren van de lange tocht, zijn we gisteren naar het stadje gereden om te gaan eten. Mooi restaurant, met terras aan de jachthaven waar honderden bootjes lagen.Je vindt hier zelden iets dat naar onze smaak ingericht is, maar het restaurant was stijlvol. De mensen die er komen eten lopen echter allemaal in korte broek en op "teensletsen". Iemand in een kostuum zou er gek bijlopen. De mensen zijn hier erg vriendelijk en informeel. Luidruchtig ook, zelfs als ze nog geen glas ophebben.
Deze morgen zowat tussen 6u en 7u hoorden we hier plots vreemde kreten. Hoewel het geluid deed denken aan over mekaar schuivende metalen platen (aldus Wim), denken we toch dat het om dieren gaat. Navraag gedaan bij het ontbijt, maar niemand kon ons helpen.
Toen we aan tafel zater, met o.a. de echte Nieuw-Zeelandse kiwi op ons bord, begon het opeens hard te regenen. We hebben haast elke dag een buitje gehad, maar gelukkig altijd als we binnen zater, of in de auto. Het regent nooit lang en voor vandaag geven de weersvoorspellers 24°. Dan mag er al eens een bui voorbijkomen, he?
We blijven hier in Whitianga twee nachten. Vandaag hebben we een vrije dag. Straks even naar de supermarkt om een picnic samen te stellen en dan gaan we op pad voor een verdere verkenning van de streek. Whitianga ligt aan de Mercurybaai op het schiereiland Coromandel, dat volgens velen de mooiste stranden van NZ heeft. We rijden eerst naar het stadje Coromandel en vandaar naar een soort landtong die aan het schiereiland vastzit, meer noordwaarts. De uitbaatster van het motel trachtte ons te strikken voor een "avontuurlijke" boottocht, compleet met snorkelen. Ondanks mijn mooie nieuwe badpak trekt dit me niet aan en Wim heeft er ook geen zin in, althans vandaag niet.
Het is nu 19u, de zon schijnt nog volop (vandaag tot 27°) en ik zit voor de open deur van onze motelkamer te schrijven. Het is de bedoeling dit verslag op onze blog te zetten zo gauw we een goede internetverbinding hebben gevonden dat viel tot nu toe een beetje tegen.
Vanmorgen, na mijn vorig berichtje, zijn we vertrokken naar Waitangi, één van de vele schiereilandjes rond de baai. Waitangi is een nationaal park, waar vroeger een rijke Engelse immigrant een huis heeft gebouwd, met een bijbehorende sier- en moestuin naar Engels model. Dit alles is nog te zien. Veel belangrijker is het als historische plaats waar op 6 februari 1840 (morgen dus precies 170 jaar geleden)de eerste overeenkomst gesloten is tussen de Engelsen en de Maori. Daarbij stelden de oorspronkelijke inwoners zich onder de soevereiniteit van de Britse koningin Victoria. Anderzijds garandeerde het verdrag hen het bezit van bossen,visgronden en andere eigendommen. Spijtig genoeg heeft het verdrag de vele problemen tussen blanken en Maori niet kunnen oplossen. Tot op vandaag voelen zij zich gediscrimineerd door de blanken. Wim had daarover een gesprek met een jonge Maori. Hij (Wim) mocht ook deelnemen aan een korte ceremonie, waarbij een groep jonge mannen een soort zegen vroeg over hun kano, die deel neemt aan de plechtigheden ter gelegenheid van 6 februari. Vandaag was het al heel druk op het domein:sportmanifestaties, muziekoptredens allerhande (we hoorden o.a. een doedelzakspeler in Schotse uitrusting) en officiële ceremonies met belangrijke mannen die voor één keer een deftig pak droegen. Anders zie je hier de mannen vooral in bermuda en teensletsen. Zeer veel mensen lopen ook op blote voeten, ook op straat
In het nationaal park zijn o.a. grote beelden te zien, voorbeelden van het houtsnijwerk van alle maori-stammen. Er ligt ook een reusachtige kano, waarin tot 80 krijgers konden plaatsnemen. De boot is gemaakt van kauri-hout, dat in deze streek heel bekend en belangrijk was en is. Gisteren hebben we in de buurt van Matakohe een heel museum gezien dat aan de kauriboom en de verwerking ervan gewijd is. Over de musea hier zal ik later nog wel eens een boekje opendoen!
Na het bezoek aan Waitangi zijn we naar Kerikeri gereden, waar de oudste huizen van blanken staan, een houten en één in steen. Veel was er niet aan te zien, maar ze sturen je hier naar alles wat ouder is dan honderd jaar bij gebrek aan iets van 200 jaar oud. We hebben er heerlijk gegeten in een mooi oud koloniaal huis, natuurlijk aan het water.
Op de terugweg deden we inkopen in Woolworths. We zitten hier in Paihia drie nachten op dezelfde plek in een soort klein appartementje in één van de vele motels. Vanavond en morgenvroeg willen we hier eten, want een maand lang altijd hotel- of restaurantkost is aan ons niet besteed. Terug thuis heeftWim een gesprek gehad met vier oudere maoarivrouwen, een bevestiging van wat de jongeman deze morgen vertelde.
De meeste maori hebben grote tatoegages, maar je mag dat zo niet noemen want voor hen zijn die tekeningen van grote betekenis. Bij onze buurvrouw bevat ze bv. Verwijzingen naar haar ouders, haar kinderen en zelfs naar komend nageslacht. We proberen jullie binnenkort haar foto te laten zien. Veel maori zijn ontzettend dik. Hoe dat komt, weten we nog niet en het is delicaat om dat te vragen natuurlijk.
Mijn glaasje Nieuw-Zeelandse Pinot Gris is leeg, ik stop mijn schrijven bij gebrek aan brandstof J. Morgen meer. Dan gaan we naar Russell, aan de overkant van onze baai.
Terwijl jullie (al) lekker liggen te slapen, hebben wij ontbeten aan de rand van de baai - in de zon... We hadden tot hiertoe weinig kans om te bloggen> Op ons huidig adres is geen draadloos internet en moet je in het kantoortje van de uitbater gan zitten. Even naar het internetcafe dus, terwijl Wim een parkeerplaats zoekt. Straks fruit en water kopen en dan gaan we op stap om de Bay of Islands te bezoeken. Je kan hier schitterende foto's maken natuurlijk: blauwe lucht, zon en zee> Wat wil een mens meer?
Ik tik veel fouten omdat ik voor een qwerty-klavier zit en alle leestekens elders zitten dan thuis. Ik ga teksten trachten in te tikken op ons Notebook en ze later op de blog overzetten. Inclusief enkele foto's. tot binnenkort Lieve
We zitten nu op London Heathrow (klopt die spelling wel?) te wachten op onze vlucht naar Sydney. Anders dan eerst gezegd is er wel een tussenlanding, in Bangkok. We hebben gisteren onze vlucht in Brussel laten vervroegen voorhet geval er slecht weer zou zijn. Vanmorgen lag er inderdaad nog een pak meer sneeuw dan gisteren, dus waren ze blij dat we een eerdere vlucht hadden: mocht er vertraging zijn, dan hadden we in London toch wat speelruimte. Die hebben we nu in overvloed, maar dat is niet erg. We vertrekken om 21.30u (thuis 22.30u) met Qantas airlines. Nooit eerder mee gevlogen, we zijn benieuwd. We komen in Sydney aan morgenavond rond 21u; vandaar vertrekken we na een wachttijd van een drietal uur naar Auckland, waar we rond 3u thuistijd arriveren. Daar is het dan ongeveer 15u. Als we dan nog onze ogen open krijgen, schrijf ik weer iets! groetjes, Lieve
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Als we in het buitenland zijn proberen we steeds de locale cultuur, gevoeligheden en geschiedenis te begrijpen. We hadden het geluk om op de 6de februari op de plaats te zijn waar 170 jaar geleden "The Treathy" tussen England en de Maori's werd ondrertekend. In principe ging het om de garantie die Engeland gaf aan de Maori's om hun land, visgronden en hun eigenheid te kunnen houden en anderzijds dat England hen protectie zou geven t.o.v. agressors. Hier ligt de basis van misverstanden die tot op vandaag doorleven. Er zijn ongeveer 4 milj. Nieuw-Zeelanders, waarvan 500.000 Maori's. Althans mensen die zich alsdusdanig noemen, vermits wel iedereen ergens in zijn stamboom Engels bloed heeft. De meerderheid van de Maori's zou vinden dat de Engelsen het verdrag nog steeds niet nakomen. Als groep zijn ze een minderheid en gedragen zich ook zo in "hun eigen land". Wie ook maar enigszins een uiterlijk heeft dat Maori-trekken heeft wordt volgens hen als tweederangsburger behandeld. Als ik zou eventueel zou emigreren naar Nieuw-Zeeland, zou ik veel sneller aan een baan geraken, een huis, kortom deel kunnen nemen aan het Nieuw-zeelandse leven dan zij. De meeste Maori accepteren daarom ook de Nieuw-Zeelandse vlag niet. Er staat o.m. een Engelse Union Jack in en lijkt te veel op de Australische vlag. De discussie over de wijziging van de nationale vlag is aan de orde in kranten en op tv. Wij zagen deze morgen bij Breakfast-tv de Prime minister een eigen tekening voor een nieuwe vlag maken. Ik sprak met enkele Maorimannen van de Pauki-stam voor het herinneringsgebouw van alle stammen. Zij vroegen, ik mocht mee doen, hun voorvaderen om bescherming voor hun rijk versierde boot. Deze zullen ze bij de herinneringsviering 's anderendaags gebruiken. Ze deelden mij mede dat deze feestdag voor hen gemengde gevoelens te weeg brachten. Voor hen hebben de Engelsen de Treathy nog steeds niet gehonoreerd. "Ze hebben onze gronden afgepakt en vervuilen onze zeeën" en "they treath us like shit (sic)". Op mijn vraag of er een gemeenschappelijk objectief was voor alle Maoris, zijn ze verdeeld. Er zijn nog steeds heel radicale groepen. Niet alle stamhoofden hebben destijds het verdrag ondertekend en hun nakomelingen voelen er zich dus ook niet door gebonden. Nieuw-Zeeland bestaat niet voor hen onder die naam, de overheid is de hunne niet en dus onwettig. Anderen beroepen zich op nog niet gehonoreerde resoluties van de UN. Weer anderen zijn volledig opgegaan in de samenleving en nemen er deel aan zoals de "Engelsen". Het geheel geeft een déjà vu gevoel. Bovendien is dit probleem niet oplosbaar. Je zal nooit volledige voldoening kunnen geven. Ik vrees dat er slechts drie oplossingen zijn. Ofwel integreren, ofwel emigreren, ofwel gefrustreerd blijven tot het einde van de dagen. Is dat ook niet enigszins toepasselijk op ons land ?
