Vrijdag 5 februari
Het is nu 19u, de zon schijnt nog volop (vandaag tot 27°) en ik zit voor de open deur van onze motelkamer te schrijven. Het is de bedoeling dit verslag op onze blog te zetten zo gauw we een goede internetverbinding hebben gevonden dat viel tot nu toe een beetje tegen.
Vanmorgen, na mijn vorig berichtje, zijn we vertrokken naar Waitangi, één van de vele schiereilandjes rond de baai. Waitangi is een nationaal park, waar vroeger een rijke Engelse immigrant een huis heeft gebouwd, met een bijbehorende sier- en moestuin naar Engels model. Dit alles is nog te zien. Veel belangrijker is het als historische plaats waar op 6 februari 1840 (morgen dus precies 170 jaar geleden) de eerste overeenkomst gesloten is tussen de Engelsen en de Maori. Daarbij stelden de oorspronkelijke inwoners zich onder de soevereiniteit van de Britse koningin Victoria. Anderzijds garandeerde het verdrag hen het bezit van bossen, visgronden en andere eigendommen. Spijtig genoeg heeft het verdrag de vele problemen tussen blanken en Maori niet kunnen oplossen. Tot op vandaag voelen zij zich gediscrimineerd door de blanken. Wim had daarover een gesprek met een jonge Maori. Hij (Wim) mocht ook deelnemen aan een korte ceremonie, waarbij een groep jonge mannen een soort zegen vroeg over hun kano, die deel neemt aan de plechtigheden ter gelegenheid van 6 februari. Vandaag was het al heel druk op het domein: sportmanifestaties, muziekoptredens allerhande (we hoorden o.a. een doedelzakspeler in Schotse uitrusting) en officiële ceremonies met belangrijke mannen die voor één keer een deftig pak droegen. Anders zie je hier de mannen vooral in bermuda en teensletsen. Zeer veel mensen lopen ook op blote voeten, ook op straat
In het nationaal park zijn o.a. grote beelden te zien, voorbeelden van het houtsnijwerk van alle maori-stammen. Er ligt ook een reusachtige kano, waarin tot 80 krijgers konden plaatsnemen. De boot is gemaakt van kauri-hout, dat in deze streek heel bekend en belangrijk was en is. Gisteren hebben we in de buurt van Matakohe een heel museum gezien dat aan de kauriboom en de verwerking ervan gewijd is. Over de musea hier zal ik later nog wel eens een boekje opendoen!
Na het bezoek aan Waitangi zijn we naar Kerikeri gereden, waar de oudste huizen van blanken staan, een houten en één in steen. Veel was er niet aan te zien, maar ze sturen je hier naar alles wat ouder is dan honderd jaar bij gebrek aan iets van 200 jaar oud. We hebben er heerlijk gegeten in een mooi oud koloniaal huis, natuurlijk aan het water.
Op de terugweg deden we inkopen in Woolworths. We zitten hier in Paihia drie nachten op dezelfde plek in een soort klein appartementje in één van de vele motels. Vanavond en morgenvroeg willen we hier eten, want een maand lang altijd hotel- of restaurantkost is aan ons niet besteed. Terug thuis heeft Wim een gesprek gehad met vier oudere maoarivrouwen, een bevestiging van wat de jongeman deze morgen vertelde.
De meeste maori hebben grote tatoegages, maar je mag dat zo niet noemen want voor hen zijn die tekeningen van grote betekenis. Bij onze buurvrouw bevat ze bv. Verwijzingen naar haar ouders, haar kinderen en zelfs naar komend nageslacht. We proberen jullie binnenkort haar foto te laten zien. Veel maori zijn ontzettend dik. Hoe dat komt, weten we nog niet en het is delicaat om dat te vragen natuurlijk.
Mijn glaasje Nieuw-Zeelandse Pinot Gris is leeg, ik stop mijn schrijven bij gebrek aan brandstof J. Morgen meer. Dan gaan we naar Russell, aan de overkant van onze baai.
07-02-2010, 05:53 geschreven door Lieve 
|