Het is nu zondag 14 februari (diegenen die hun partner niet iedere dag graag zien, hebben vandaag een gelegenheid).
We zitten rustig in onze hotelkamer aan het brede raam op de zonnige tuin te kijken, te lezen, kortom we houden ons rustig voor de laatste dag op het Noordeiland. Morgen hebben we de "Interislander" om 10.45 uur. Deze ferry moet ons in drie uur naar het Zuidereiland brengen voor het tweede deel van onze reis. Nu dus gelegenheid voor een paar, misschien onsamenhangende, verhaaltjes.
We hadden al verteld dat we in Wai-o-tapu een vulcanisch gebied bezochten. De aanblik van de verschillende kraters, al dan niet gevuld met water of modder, gaf een schitterend palet van kleuren, geuren en geluiden. Ook was er om 10.15 uur precies een echte toeristische attractie (dus niet direct voor ons). Men liet namelijk een geiser spuiten door het aanbrengen in de kratermond van een beetje ZEEP !
Een ander verhaal is de wijn. Wij wisten niet dat Nieuw-Zeeland zo veel en zo'n goede wijnen produceerde. Pinot Gris is nu zo wat onze favoriet, maar eveneens lekkere wijnen zijn Sauvoignon blanc en Chardonnay voor de witte en Merlot of Shiraz voor de rode. Begrijpelijk dat we er dagelijks gebruik van maken.
Er valt mij wel op dat er een verwantschap bestaat in het denken tussen Nieuw-Zeelanders(witte), Zuid-Afrikanen(witte),Canadezen(Engelstaligen), Amerikanen(witte)en uiteraard Britten. Je merkt dat taal, way of life, eetcultuur(of het ontbreken er van) behoren tot hun gemeengoed. Je zou kunnen zeggen dat ze inwisselbaar zijn. In afwijking van de Amerikanen heeft de gemiddelde Nieuw-Zeelander een normaal gewicht/postuur. Daarentegen kunnen we stellen dat de overgrote meerderheid (dit lijkt zelfs een understatement) van de Maoris zeer zwaarlijvig zijn.
De wegen in Nieuw-zeeland zijn over het algemeen heel smal en we hebben doorgaans gedurende anderhalve week bergop, bergaf gereden met ongeloofelijk veel haarspeldbochten. Het wegennet is voor de hoofdwegen zeer goed onderhouden, de asfalt ligt er perfect bij en je wordt ook regelmatig opgehouden wegens wegenwerken. De grote afstanden van deze wegen moeten toch worden betaald door een bevolking van slechts 4 mill. mensen. De kost dus per persoon, de hap in het staatsbudget moert proportioneel hoog zijn. Er is niets negatiefs aan te merken op de wegmarkeringen. Aanduidingen en signalisaties zijn perfect.
Wat eveneens opvalt en verschilt met thuis is de zeer open "mind" van de Nieuw-Zeelanders. Er zijn geen scrupules, men is ook niet agressief, ze zijn vriendelijk, hulpvaardig en optimisch ingesteld. Dit heeft misschien te maken met het uitzonderlijk mooie land, het aangename klimaat, de enorme ruimte die men heeft met overal de zee dichtbij. Misschien ook nog omdat het nog een jonge natie is van recente immigranten die hun geluk hier komen zoeken.
Het zal wel niemand verwonderen dat er heel veel Engelse toeristen zijn. Logisch, zij liggen ook hier aan de basis van dit land zoals het er nu uitziet. Ik had enkele dagen geleden gelegenheid om met twee (ouder dan ik) heren te spreken over de EU. Ik hoorde één en al kritiek op de "beslissingen van Brussel". Dit gebeurt over de hoofden van de Britten heen. Dit tast hun soevereniteit aan en is niet democratisch.(sic) Ik van mijn kant betoogde dat de Britten nu eens moesten beslissen wat zij wilden. In of uit Europa, maar geen halfslachtig gedoe. Meedoen met de voordelen (de Thatcherkorting opstrijken) en voort de rest de USA achternalopen. Ze wilden wel de Europese president maar doen niet mee aan de euro. Over één ding waren we het wel eens, nl. dat Blair een leugenaar is. Lieve maakte achteraf de pertinente opmerking dat de Europese beslissingen in Brussel ook door de Britse regering is mee genomen. De apartheid van de Engelsen ondervinden wij ook bij hun Nieuw-Zeelandse vrienden. Zo zagen we o.m. een exportpromotie onder de titel"...export to England,United States of America, Europe....".
Vanochtend hebben we een Anglikaanse mis bijgewoond. Het werd een prachtige en indrukwekkende dienst met de nodige Britse zorg en organisatie, gedragen door een zeer goed koor van wel 50 leden. Voeg daarbij dat de celebrand een vrouw was en je kan je afvragen waarom dit enthousiasme en het gewoon toelaten van vrouwen tot het voorgaan in de eredienst bij ons niet kan !
Vandaag trekken we naar het uiterste zuiden van het noordeiland. Wellington de hoofdstad van NZ, wordt "a windy town" genoemd en dat hebben we geweten! Reeds vannacht in Martinborough hoorden we dat er veel wind was. Bij het ontbijt leek het om een soort zomerstorm te gaan. Donkergrijze lucht, af en toe een beetje regen, maar een loeiharde wind. Na een verzorgd ontbijt en een internationale babbel, gingen we op pad, de bergen over. Een aparte ervaring ... Tegen 10u waren we al in Wellington en we konden vroeg inchecken in een leuk motel: een heel ruime kamer incl. eethoek en keukentje, en zicht op de (winderige) tuin. Hier blijven we twee nachten, tot we maandag de boot nemen naar het zuidereiland. We doen het vandaag wat rustig aan. We hebben het museum van Wellington bezocht, Te papa Tongarewa, waar we de afdeling met de geschiedenis van NZ bezocht hebben. Het verhaal van de Maori blijft ons boeien. Het museum was enorm druk. Zouden de mensen het als een alternatief zien, omwille van het slechte weer? In het museumcafé wilden we iets eten, maar zowel de drukte als de bediening en de kwaliteit vielen tegen. Vanavond maken we dat goed in een seafood restaurant aan de haven. We hopen morgen een bezoek te brengen aan de Wellington Cahedral en er een angelicaanse dienst bij te wonen. Als het weer het toelaat, bezoeken we de stad: er lijkt hier heel wat te zien. Met een beetje geluk kan ik er morgen verslag over uitbrengen... Lieve
Vandaag een lange trip gedaan:we zijn om 7u45 weg gereden uit Turangi, ten zuiden van het Lake Taupo. Even naar het Noorden en dan richting Napier, aan de baai van Hawke.Van heel NZ zou in die streek, die een Middellandse-Zeeklimaat heeft, de zon met de grootste regelmaat schijnen. Het stadje zelf is in 1931 door een ardbeving van de kaart geveegd, maar zijn burgers hebben het meteen herbouwd, in een soort art déco-stijl. Niet helemaal zoals je die bij ons of in Wenen vindt, maar wel herkenbaar. Ik heb uiteraard foto's gemaakt, maar al mijn pogingen ten spijt kan ik jullie tot nu toe geen foto's laten zien. Tot nu toe waren de internetverbindingen zo slecht, dat elk fotobestand te groot leek. Misschien is er een techneut onder jullie die me hiermee kan helpen?
Onze wandeling in Napier was eerder kort. We moesten vandaag 430 km zien af te leggen en we wilden geen risico nemen. De wegen hier zijn niet wat wij ge woon zijn, dat schreef ik misschien al eerder. De zgn. highways hebben twee rijvakken, met af en toe een inhaalstrook. Bovendien klim en daal je voordturend én kronkelen de wegen behoorlijk. Al mag je op de (zeldzame) rechte stroken 100km/uur doen, dat maakt niet goed wat je verliest door het bochtenwerk. En dan zeggen we nog niets over het eindeloze aantal wegenwerken, waar de mannen met de stop- en go-borden letterlijk de plak zwaaien. Vandaag hadden we geluk: er waren flink wat rechte stukken en we schoten behoorlijk op.
Snelle lunch in Hastings, aan dezelfde baai en dan verder tot Mount Bruce, waar een Wildlife Reserve te bezoeken was met bedreigde dieren uit NZ. Een Zoo, zogezegd. Een zootje, volgens Wim. Want behalve één kiwi in een donker kot, die zich dan nogal alleen van zijn achterkant liet zien, zagen we geen van de beloofde dieren. En over de kiwi hadden we eergisteren tien keer méér gezien in een kiwi-kweekcentrum, waarover later meer. Ons bezoek op Mount Bruce was dus kort. Er was gelukkig ook een proper toilet, zodat onze stop niet helemaal vergeefs was.
Volgende stop: Greytown. Dat zou het eerste stadje in NZ zijn buiten de kust. Ik kon er eindelijk koffie drinken, iets waar ik al van 's middags naar trachtte .. .zij het met einig voorbehoud gezien de kwaliteit van de koffie die we gisteren gedronken hebben. Wim nam geen risico en koos voor een alcoholvrij biertje. Maar mijn Americano was echt lekker. Voor het eerst sinds een week toch. Dat is iets wat we hier wel missen!!
Van Greytown tot Martinborough was maar een oude vertrouwde boogscheut. Gezien de ervaring ons logement van gisteren, was spannender dan ooit. Waar zouden we nu terechtkomen? Net nu we er aan begonnen te twijfelen of er in NZ wel mooie huizen waren, komen we in een droom van een B&B terecht. In een rustige buurt, midden een mooie tuin en vlak naast een wijngaard, ligt een geelgeverfd oud huis, The Old Manse. Een oude pastorie die ruim tien jaar geleden door een echtpaar is gekocht en gerestaureerd én voorzien van alle comfort. Alles is op mekaar afgestemd, en tot in de puntjes verzorgd. Om 18u bood de heer des huizes een "happy hour" aan - maar wij prefereerden een verfrissende douche. Nu zit ik op een comfortabel bed-oude-stijl, met de zon op de frisse lakens, onze dag te beschrijven. Wim bracht me een glas wijn, dat hij daarna zelf half leeg gedronken heeft. Mijn tijd komt ook nog! Lieve. (Dit laatste is enigzins gelogen,...Wim).
Gisteren zijn we in Rotorua aangekomen. Meteen viel ons op ... dat er een overheersende stank van rotte eieren over de stad hangt. 's Nachts word je soms wakker van een nieuwe opstoot. Dat heeft alles te maken met de geologische omstandigheden hier: geisers, kokende modderpoelen en meren - met in veel gevallen sulfer (gelukkig geen pek, anders waanden we ons in de hel).
Vandaag na het ontbijt meteen op stap, naar een heus Maori-dorp, waar een jonge vrouw ons rondgeleid heeft. Ze vertelde ons over het belang van de familie, eigenlijk eerder een soort van stam. In het dorp, dat privé-bezit is, wonen verschillende Maorigezinnen. Wie er woont is "familie". Politie kan er alleen komen op vraag van één of meer inwoners. Onze gids zelf woont in Rotorua, heeft daar een eigen huis. De kinderen uit het dorp gaan in de stad naar school. Ze kunnen vrij kiezen tussen de verschillende types scholen, bv. al dan niet met Maori als onderwijstaal. Twee heel typische dingen: de doden kunnen niet begraven worden onder de grond (wat in NZ een algemene wet is, behalve hier) omdat de aarde kokend heet is. Ze worden bijgezet in betonnen graven boven de grond. Eten koken gebeurt dan weer wel in de grond. Dat kan in de hete aarde, maar ook in diverse poelen of meren met kokend water: in het ene koken ze de eieren (1 minuut= zacht; 2 minuten=hardgekookt), in een ander de zeevruchten (scampi's 2 min., kreeft 5)'. Verder zijn er poelen met kokende modder, die goed zou zijn voor astma en eczeemlijders.
Vanuit het dorp hadden we ook zicht op de grootste geiser, die ongeveer om de 45' kokend water spuit tot 25-30 meter hoog. Wij zagen dat gebeuren gedurende meer dan 20'.
Om 11.15u was er een "optreden" voorzien met traditionele dansen en gezangen. We waren op onze hoede: elders was zoiets vaak pure kitsch en commercie. Maar het viel erg mee. De groep bracht een mix van zang (liefdes-, zowel als oorlogsliederen) en dans: mooie stemmen, grote ogen en de typische lange tong!
Elders in de stad bezochten we een kerk, gelegen aan het meer, een oud kratermeer trouwens. Eén van de ramen is zo geplaatst en gemaakt dat het lijkt alsof de Jezusfiguur die er in is geëtst, op het water van het meer wandelt. Merkwaardig. Daarna naar een prachtig domein, de Governorsgarden, waar in het begin van de vorige eeuw een sjiek badhuis annex hotel gebouwd is. Grote tuin, een enorm gebouw in Tudorstijl. In de kelders was er een soort kuurhuis ingericht voor rijke Europeanen, maar waar ook N-Zeelanders die uit WOII terugkwamen, konden kuren. Enorme installaties, maar omdat men geen rekening had gehouden met de bijtende werking van het warme water, zijn de baden uit Royal Daultonporcelein gewoon kapot gevreten en de leidingen hopeloos verroest. Exit kuuroord. Na jaren van verwaarlozing is het gebouw gerestaureerd en herbergt het nu een museum.
Tenslotte zijn we naar Kiwi Encouter center gereden. Dat is een centrum voor de bescheming van de kiwi, de vreemde vogel die nationaal symbool is van NZ, maar bijzonder bedreigd is in zijn voortbestaan. In het centrum vangt men bedreigde dieren op, bv. een kiwi die maar één poot meer heeft en zijn bek als wandelstok gebruikt. Maar zelfs met dit vrouwtje probeert men te kweken. Verder haalt men de eieren van kiwi's die in het wild leven naar het centrum. Eerst laat men ze in het wild 30 dagen bebroeden door de vader (!), daarna worden ze in broedmachines en -kisten geplaats. Elke dag worden ze gewogen en gecontroleerd. Zo worden vb. bepaalde scheurtjes in de schaal met nagellak gedicht; elk ei wordt doorgelicht en dagelijks noteert men hoe groot het kuiken in het ei geworden is. Nadat het ei gekipt is, wordt de vogel dagelijks gewogen, krijgt hij aangepast voedsel en wordt er alles aan gedaan om hem gezond en wil weer in het wild te kunnen los laten. We hadden het geluk om de controle en verzorging van het gehandicapte vrouwtje mee te maken. Haar beschadigde pootjes werden ingestreken met honing van de tee tree.
Gisteren waren we op bezoek in een kiwi(fruit)kwekerij. Misschien vertel ik daar later nog wel iets over.
Vanavond dan gaan eten in een Italiaans restaurant. Rotorua heeft trouwens ook een Belgisch café! Maar overal in NZ vind je Stella Artois, gebrouwen in Auckland. Morgen hebben we maar een korte trip te doen: 80 km, naar het Tongariro National Park. we zijn benieuwd!
Hoewel we bericht kregen dat het bericht correct toegevoegd is, staaat het niet op de blog. Ik doe daarom een tweede poging.
Als we in het buitenland zijn proberen we steeds de locale cultuur, gevoeligheden en geschiedenis te begrijpen. We hadden het geluk om op de 6de februari op de plaats te zijn waar 170 jaar geleden "The Treathy" tussen England en de Maori's werd ondrertekend. In principe ging het om de garantie die Engeland gaf aan de Maori's om hun land, visgronden en hun eigenheid te kunnen houden en anderzijds dat England hen protectie zou geven t.o.v. agressors. Hier ligt de basis van misverstanden die tot op vandaag doorleven. Er zijn ongeveer 4 milj. Nieuw-Zeelanders, waarvan 500.000 Maori's. Althans mensen die zich alsdusdanig noemen, vermits wel iedereen ergens in zijn stamboom Engels bloed heeft. De meerderheid van de Maori's zou vinden dat de Engelsen het verdrag nog steeds niet nakomen. Als groep zijn ze een minderheid en gedragen zich ook zo in "hun eigen land". Wie ook maar enigszins een uiterlijk heeft dat Maori-trekken heeft wordt volgens hen als tweederangsburger behandeld. Als ik zou eventueel zou emigreren naar Nieuw-Zeeland, zou ik veel sneller aan een baan geraken, een huis, kortom deel kunnen nemen aan het Nieuw-zeelandse leven dan zij. De meeste Maori accepteren daarom ook de Nieuw-Zeelandse vlag niet. Er staat o.m. een Engelse Union Jack in en lijkt te veel op de Australische vlag. De discussie over de wijziging van de nationale vlag is aan de orde in kranten en op tv. Wij zagen deze morgen bij Breakfast-tv de Prime minister een eigen tekening voor een nieuwe vlag maken. Ik sprak met enkele Maorimannen van de Pauki-stam voor het herinneringsgebouw van alle stammen. Zij vroegen, ik mocht mee doen, hun voorvaderen om bescherming voor hun rijk versierde boot. Deze zullen ze bij de herinneringsviering 's anderendaags gebruiken. Ze deelden mij mede dat deze feestdag voor hen gemengde gevoelens te weeg brachten. Voor hen hebben de Engelsen de Treathy nog steeds niet gehonoreerd. "Ze hebben onze gronden afgepakt en vervuilen onze zeeën" en "they treath us like shit (sic)". Op mijn vraag of er een gemeenschappelijk objectief was voor alle Maoris, zijn ze verdeeld. Er zijn nog steeds heel radicale groepen. Niet alle stamhoofden hebben destijds het verdrag ondertekend en hun nakomelingen voelen er zich dus ook niet door gebonden. Nieuw-Zeeland bestaat niet voor hen onder die naam, de overheid is de hunne niet en dus onwettig. Anderen beroepen zich op nog niet gehonoreerde resoluties van de UN. Weer anderen zijn volledig opgegaan in de samenleving en nemen er deel aan zoals de "Engelsen". Het geheel geeft een déjà vu gevoel. Bovendien is dit probleem niet oplosbaar. Je zal nooit volledige voldoening kunnen geven. Ik vrees dat er slechts drie oplossingen zijn. Ofwel integreren, ofwel emigreren, ofwel gefrustreerd blijven tot het einde van de dagen. Is dat ook niet enigszins toepasselijk op ons land ?
