 
"Naar Colobo, Calaba, Colaba, ... " mompelen we aan de prepaid kassa van de taxis in de luchthaven, bussen zijn er niet meer op dit uur, het is bijna middernacht. Toch beter onze Lonely Planet gelezen in het vliegtuig ipv filmkes te zien. Maar tis begrepen, nummer 1665 is onze taxi en wacht op ons buiten. En wat voor een prachtige taxi, zwart-geel en stokoud, precies koloniaal. We stappen in en menen even met ons gat het asfalt te schuren. Terwijl de laatste vliegtuigprot de veerloze taxizetel inboort, houden we halt. Er scheelt iets, de witbebaarde met zo'n hoofddoek omwikkelde chauffeur, kijkt uit het raampje, platte band, "just 5 minutes" brabbelt hij. Hij bedoelde waarschijnlijk 35 minutes de brave ziel. We mochten niet eens helpen.
Toegekomen in het centrum van Mumbai, Colaba dus, moeten we op zoek naar een guest house of hostel. En daar flitste de eerste en zeker niet de laatste rat ons voor de voeten de straat over. We stappen iets dichter bij elkaar verder van het ene naar het ander hostel. Alles volgeboekt, damn. Dan maar het vunstigste steegje in, op hoop van zege. Een paar zwervers omzeilend kloppen we aan bij Oliver Guest House. 1600 Rupees per nacht hoorde we eerst, maar we regelen het voor 500 (ongeveer 9 Euro) en dit voor meerdere nachten, het zullen er vier worden.
De volgende ochtend slapen we uit tot 2 uur in de namiddag. Dat is heel lang geleden en het deed deugd. Misschien durfden we nog niet onmiddelijk op te staan, dat kan ook. Dan onze eerste wandeling, adembenemend. De gigantische prachtige gebouwen in Mumbai zoals het treinstation Victoria, de bibiliotheek, het justitiepaleis en ook het Taj Mahal hotel, een dikke maand geleden nog uit de ramen aan het branden na een terroristische aanslag en nu volop aan het genezen. Ze wordt goed verzorgd, Indiers lijken een trots volkje. Tussen al die gebouwen zijn de straten geplaveid met tropische bomen en de kleurrijkste mensen. De stralen van de zon lijken afgeremd te worden en te genieten hoe ze dit schouwspel mogen oplichten. Het kan ook de smog zijn of een opkomende koorts-diarree aanval, wie weet, maar het is alsof we in een sprookje of film beland zijn.
Plots port Inneke me lichtjes in de zij en mompelt zacht: "He, daar sprong juist een rat uit het raam". Normaal gezien gezien zou ik dan denken "ja lap, koekoek, die hare Lariam slaat ook goed aan precies" en zeggen "je zult wel een kat bedoelen" maar na een paar uren Mumbai zou ze waarachtig wel eens gelijk kunnen hebben en kijk ik naar de ramen op de eerste verdieping. Ik zie niks, te laat, jammer, zoiets had ik nog nooit gezien.
09-01-2009 om 00:00
geschreven door innekesteven
|
