16h50 Laatste stop in Oursbelille . Regen wat minder, warme koffie met koeken, droog gewreven en op weg voor de laatste 25 km. Aankomst voorzien om 17h45.
14h45 Fietsers vertrokken na middagmaal. Onweer en gietende regen momenteel al 4 lekke banden. zoals het spreekwoord zegt "de laatste loodjes zullen het zwaarst wegen"
16h00 Ze zullen wel enige vertraging oplopen want momenteel fietsen op straten die ondergelopen zijn van de regen. dus doen ze het kalm aan. Liever een beetje vertraging dan brokken te maken.
We volgen onze pelgrims op de voet. Momenteel (13h00) bevinden ze zich in Mariac op 70 km van Lourdes. Even een oponthoud door een lekke band. Dus ze zullen het wel op tijd halen in Lourdes.
Om 8h15 werd er gestart. Het wordt erg eentonig geen enkel probleem tijdens de rit. Enkel opnieuw zéér warm top temperatuur 35°. Dus droge kelen, en die moeten gelaafd worden. De 37 flessen van 5 liter aangekocht zijn al doorgespoeld. Dus nog 6 bijgekocht vandaag en daarvan zijn er ook al 5 verdwenen. Dit allemaal zonder de koffie, cola en ander frisdranken.
Eerste stop na 60 km in Mouleydier. De middagpauze na 100 km in Saint-Eutrope-De-Born. Je zou daar als stoppen voor de naam alleen al. Een laatste koffiestop in Saint-Sylvestre-Sur-Lot na 137 km. Wees eens eerlijk die namen das toch iets anders dan, Moorslede, Brugge, Oostende en andere steden van bij ons. Na 167 km bereikten we Agen maar dan nog 6 km op zoek geweest naar ons hotel.
En zoals de rit prima was verlopen begon daar het eerste misverstand. Ons avondmaal was niet voorzien. Maar de begeleiders zijn daar om alles op te lossen. Na een telefoontje naar Brussel ging de kok boodschappen doen en konden we uitkijken naar ons avondmaal. Natuurlijk moesten we even wachten en begonnen maar te aperitieven. Al vlug was het gewone bier op! Hadden wij nu zoveel gedronken of was hun stock een beetje te klein? Enkel nog Grimbergen in grote flessen te bekomen.
Hilde heeft een kamer met lavabo zonder kraan. Ja, we zitten in Frankrijk hé. Jamais desproblèmes.
Morgen de laatste rit alhoewel de sfeer er nog altijd goed inzit zullen er toch velen tevreden zijn. Daar véél echtgenoten en vrienden hun zullen opwachten aan het Heiligdom werd besloten de laatste rit aan te vangen 07h00 om toch maar op tijd aan te komen.
-De Pelgrims worden nogal in de watten gelegd door de begeleiders. Gisteren een fantastische koude schotel aan een mooi riviertje De Ans
-Dat Willy (ex-politieagent) tegen iedereen vertel dat ze nu bezig zijn hun hemel te verdienen
-Dat ze nu in de Limousin streek zitten en dus ook de prachtige Limousin koeien kunnen bewonderen
-Dat ze gisteren in het , tot nu toe , beste hotel van de route zaten. Met plaatselijke specialiteiten.
-Dat de wijn er s avonds overvloedig vloeit.
-Dat Willy Logghe ook even de franse grond heeft gekust. Zonder erg, zijn maten verdenken hem ervan dat hij ook eens graag een plakkertje van Hilde kreeg.
-Dat iedereen het jammer vindt dat ze niet in een truitje van Okra kunnen aankomen in Lourdes.
-Maar het voornaamste is nog altijd dat de sfeer in de groep nog steeds prima in orde is;
'Het blijft redelijk warm.' begint Willy Logghe, onze wegkapitein. 'Voor de rit van vandaag hadden we besloten om een alternatieve route te volgen. Dit bleek al snel de juiste beslissing. Deze morgen zaten we vlug in het drukke verkeer. Dus snel naar onze (nieuwe) route. Die was een stuk heuvelachtiger. Met zelfs een colletje van 400 meter. Een echte muur. Natuurlijk maakt de opeenvolging van al die kleine en korte hellingen toch één grote. Of die 'gevaarlijke' afdaling met vele putten en grind op de weg. De wegen van ons alternatieve lopen iets minder. Maar het was vooral genieten geblazen van de rust (tot het binnenrijden van Périgueux). Niettegenstaande het golvende parcours loopt het vlot tot snel.' gaat Willy verder. 'We legden de 145 km toch af aan een gemiddelde snelheid van ruim 24 km/h. Niet slecht, me dunkt!' 'Er was ook een klein akkefietje met de camion. Aan een rondpunt liep deze wat achteruit. De achterliggende wagen werd getoucheerd. Lichte blikschade aan de wagen. De camion ongedeerd.' besluit Willy.
Beste vrienden dit droevig bericht bereikte ons vandaag. Verleden jaar fietse Marc nog mee naar Santiago en stond zijn lieve echtgenote hem op te wachten in Lourdes op de dag van zijn verjaardag. Innige deelneming aan de Familie. Leander
Mevrouw
Jacqueline KOOPMAN
Geboren te Zwevegem op 17 september 1937 en thuis overleden te Stasegem op 1 juni 2009, gesterkt door het laatste sacrament der zieken.
Echtgenote van de Heer Marc SERVAYGE.
Lid van OKRA Lid van Hospitalité Notre Dame de Lourdes Lid van Kleine Zielen
U wordt vriendelijk uitgenodigd op de plechtige uitvaartdienst die plaatsvindt in de parochiekerk van Sint-Augustinus te Stasegem op zaterdag 6 juni 2009 om 10 uur.
Mogelijkheid tot condoleren na de kerkelijke plechtigheid.
Dit melden u met diepe droefheid:
Marc haar echtgenoot
(+)Martine Tim Niels Jill Lieven en Marie-Christine haar kinderen en kleinkinderen
De families Koopman - Veys De families Servayge - Planckaert
Gisterenavond een telefoontje gekregen van wegkapitein Logghe Willy. Met een extra verslag over hun 5° Rit Châteauroux Limoges.
De start was met enige vertraging daar hier en daar nog enige remblokken moesten vernieuwd of juist afgesteld worden. Tot de eerste koffiepauze in Eguzon Chantome na 53 km verliep alles rustig. Het vervolg van de rit was zeer heuvelachtig. Tot aan de middagmaalstop in La Souterraine. Daar werd opnieuw lekker gegeten en véél gedronken. Alle blote delen werden ook opnieuw ingesmeerd. Hier en daar zijn er al rode en lichtbruine plekken te zien. Het vervolg werd met volle moed aangevat, opnieuw heuvelachtig. Een col van 495 meter kwam voor vier deelnemers een beetje zwaar aan. Maar in de koffiepauze na 120 km te La Jonchere-Saint-Maurice werden ze opnieuw gereanimeerd en konden ze de tocht terug mooi in de groep verder zetten. Een lichte hapering tussen Noël en Foulon zorgde ervoor dat Noël de Franse bodem kuste. Een geschaafde knie en wat schrik was het gevolg.
Het hotel en het eten was weer prima. De rit voor morgen (vandaag dus) hebben ze een beetje aangepast want op de Nationale Wegen is het niet zo plezant rijden.
De vroeg slapers zij Gerard en Eric, die mannen rekenen dat een ronde gewonnen wordt in bed. En gelijk hebben ze.
Willy Logghe verloor ook al zijn kilometer teller. Maar de begeleiders hebben al voor een nieuwe gezorgd.
Ik weet het, het begint wat afgezaagd te raken, maar er werd vandaag gefietst onder een stralende zon. En de wind, tja, die blies iets straffer en nog steeds uit dezelfde richting. In het voordeel, dus. Wat ervoor zorgt dat de fietsers overal vroeger arriveren dan voorzien. Dergelijke weersomstandigheden - een ongeziene luxe. Alhoewel ... de temperatuur liep op een gegeven moment op tot 34°C. Wat er voor zorgt dat de fietsers regelmatig drinken, veel drinken, zeer veel drinken (aldus de begeleiders). Net als gisteren geen enkele lekke band. Vandaag was er echter een eerste (en hopelijk ook laatste) valpartij. Iemand tikte het achterwiel van zijn voorganger aan met het gekende gevolg. Enkel een geschaafde knie en wat oppervlakkige schaafwonden moesten verzorgd worden. Een valpartij zonder erg, zoals ze dit noemen. Wie het slachtoffer juist is, wist Rosette niet direct te vertellen (Noel? Marcel R.?). Hier en daar werd er gesignaleerd dat de eerste tekenen van vermoeidheid om de hoek kwamen piepen. Al is er niemand die aan de rekker moet. Dus zo erg zal de vermoeidheid (nog) niet wegen, ondanks 5 dagen labeur.
Vandaag stond er, na de langste etappe van gisteren, de kortste rit op het programma. Slechts 100 km. Iets te weinig vonden onze vrienden. Dus begonnen ze de dag met een lusje van 16 km naar het Chateau Chambord, het grootste kasteel van Frankrijk. Twee 'bewakers' bleven bij de fietsen terwijl de rest genoot van een wandeling in de prachtige kasteeltuinen. Een aangename afwisseling.
Ook vandaag viel er een primeur te rapen. De eerste dag dat er geen enkele fietser pech kende. Geen zadelbreuk, geen valpartij, zelfs geen enkele lekke band. Dit moet zowat uniek zijn in alle fietsbedevaarten ooit. Nochtans had een lekke band de dag wat kunnen kleuren. Want lange kaarsrechte wegen aan een zeer gezapig tempo (anders was de groep veel te vroeg aan het hotel) waren vandaag het lot. Al konden de beelden op enkele unieke kastelen de sleur wat doorbreken.
Hilde (één van de begeleiders): 'Vandaag weer magnifiek weer en rugwind. De zonnecrème wordt duchtig gesmeerd. Toch kleurt het hier en daar rood. De zonnebrillen, helmen, mouwtjes en broeken staan er al mooi ingebrand. Nog dit: geen enkele fietser klaagt over spier- of andere pijn. En 's avonds worden er heel wat moppen verteld. Plezant!'
Iets later dan voorzien, het verslagje van de 3de rit.
Dag 3 (31 mei 2009): Evreux - Blois
Vandaag stond de langste etappe op het programma. In tegenstelling tot wat je zou verwachten wordt dit misschien wel het kortste verslag. Er was immers weinig 'spectaculair' nieuws te melden van onze fietsende avonturiers. Het traject werd aan een vlot tempo afgehaspeld onder een stralende zon en de ondertussen klassieke wind in de rug. Alle fietsers, we hadden eigenlijk niet anders verwacht, verteren de inspanningen vlot. Vooral de flessen cola en de limonade worden, mede door het goede weer, snel geledigd.
Enkel op het einde viel er wat animo te beleven. Na 16 uur (dus met de eindmeet in zicht) reed Joel Vandecasteele 3 x kort na elkaar lek. En de rit van 190 km was blijkbaar nog iets te kort. Er werd een afslag gemist waardoor er een half uurtje extra gefietst moest worden om het hotel te halen. Ruim 200 km op de teller.
En om te illustreren hoe fris de benen nog zijn. Op 1 juni wordt er een lusje van 30 km extra gereden. Want deze relatieve rustdag (100 km) vinden onze fietsers toch iets te kort.
Vandaag weer een prachtige rit achter de rug. Zeer goed maar ook warm weer. 'De fietsers doen het goed. Wat zeg ik? Ze doen het fantastisch.' zegt Josef, één van de begeleiders. 'De tocht schiet goed op. De wind staat nog altijd in het voordeel. Dat is toch een enorm geluk.'
'Vandaag hebben we wat geluk bij een ongeluk gehad. Slachtoffer van dienst: Roger Neyens. De bout waarmee het zadel vastzit brak door. Gevolg: Roger verloor zijn zadel, kon maar net een valpartij vermijden en ik (Josef), in de volgwagen, die net achter hem reed, moest alle rijmanskunsten bovenhalen om een accident te vermijden. Murphy bleek even aan boord want niemand had dergelijke bout mee en het zadel van de reservefiets paste niet. Roger moest dus op de reservefiets verder.'
'Maar het ongeluk kon niet blijven duren. Net voor de middag passeren we een Renaultgarage. De begeleiders wipten er even binnen. Daar hadden ze de juiste bout wel voorhanden. Tijdens de middagpauze kon de 'panne' hersteld worden. Een gelukkige Roger kan nu op zijn eigen fiets verder.' aldus Josef nog.
'Er was ook nog een leeglopende band te melden ... Jean-Paul en Rosette (begeleiders) moesten 's middags vaststellen dat ze met een 'leegloper' zaten. Een snee in één van de voorbanden was de oorzaak. Morgen kijken ze uit naar een koppel nieuwe 'tubes'.
'Ach!' besluit Josef. 'De sfeer en de benen van de fietsers zijn net als het weer goed. Hopelijk mag alles zo blijven duren.' En hij vertrok, samen met enkele fietsers, voor een avondlijke wandeling in Evreux.
Hierbij een kort verslagje van de eerste dag voor de blog:
Dag 1 (29 mei 2009): Ieper - Amiens.
Met de zegen van Onze-Lieve-Vrouw en de vele familie, vrienden en sympathisanten op zak vertrok de rit naar Amiens. De Goden zijn ons blijkbaar goedgezind want onder een zalig zonnetje kon de tocht worden aangevat. Bovendien zat de wind grotendeels 'in 't gat'. Hopelijk kan dit nog een tijdje blijven duren.
Een vlekkeloze dag zit er op. Enkele lekke banden tijdens het laatste uur en wat (kort) zoekwerk naar het hotel in de plaatselijke industriezone niet te na gesproken.
Het eerste hotel is alvast een meevaller. Toch rees er bij aankomst een eerste probleempje. Er was geen afgesloten ruimte voorzien voor de fietsen. Maar problemen zijn er om opgelost te worden. Ze (de fietsen) hebben hun eigen kamer gekregen. Zo kunnen ze net als ons genieten van een welgekomen nachtrust.
Deze morgen kon je niet naast de startplaats kijken van onze mannen. De Grote Markt in Ieper stond goed vol. Allé toch voor een stukje. De familie, vrienden en kennissen waren alom vertegenwoordigt. Een laatste check up van de fietsen en het begeleidend materiaal en dan klaar voor het voorlopig afscheid.
Het woordje van Jean Vandecasteele (Algemeen secretaris OKRA) was met enig humor gespijsd. Toen volgde de zegening van de fietsen. Velen lazen het begeleidend gebed mee.
Toen was het moment aangebroken om afscheid te nemen. Meningen lieten hun tranen vloeien. En veel maal hoorden we de woorden en voorzichtig hé vintje. Met de zon in aantocht en de wind in de rug werd de start gegeven. De echtgenoten zien al uit naar het weerzien.
Bij de eerste stop in Cuinchy juist voor de Mairie waren de bananen en cola de favoriete objecten. Iedereen had er nog de moed in. Sommigen stonden al na 5 minuten klaar om opnieuw te startten. Er waren ook 6 vrienden meegereden met de fiets en sommigen onder hen deden zich te goed aan een franse friet alsook de fotograaf van dienst.
Na een 10 tal minuten vertrokken ze opnieuw richting hun pastamaaltijd. Ik heb hen nog lang na gekeken en bid dat ze zonder problemen hun doel bereiken.
Nu wachtten we op nieuws van hen. Zo vlug ik het krijg laat ik het weten. Moesten onder jullie zijn die een nieuwtje hebben laat het ook maar weten hé.
Voorstelling aan de groep: Mijn naam is Vandycke Erik en ik fietste met Okra in 2006 naar Lourdes. De wegkapitein was Noël Mortier. Mijn vrouw Spruytte Margriet was begeleidster samen met Linda Savels van Zuienkerke wiens man André Wille ook meefietste. Hun chauffeur was Georges. De tweede auto waren dezelfde begeleiders als die welke jullie nu gaan begeleiden, namelijk Jean-Paul en Rosette. (Een gouden koppel!) In 2008 ben ik dan als wegkapitein meegefietst naar Santiago de Compostela. Mijn vrouw was opnieuw begeleidster samen met wegpiloot Annemarie. Als tweede wagen vergezelden Rik en Josette ons.
Ik kan me dus heel goed voorstellen waar jullie voor staan. Mijn vrouw en ikzelf wensen jullie het allerbeste, heel goed weer, een goeie verstandhouding. Ook een goede gezondheid en veel plezier onderweg.
We zullen jullie prestaties met veel enthousiasme volgen op de blog van Leander.
Zopas enkele mooie foto's ontvangen van Joel van de Loire. Dat is de rit naar Blois. Dus goed rondkijken en misschien zien jullie dit kasteel terug. Dus niet alleen fietsen maar ook genieten hé. De foto's heb ik ook op een nieuw album gezet zo zijn ze nu een beetje groter.
Gisteren ook nog een bezoekje gebracht aan Loghe Willy de baankapitein uit Stene. Was druk bezig met zijn voorbereiding. Maar ook een beetje aan het na feesten. Want zijn zoon William behaalde op de Paralympische Spelen in Mons dit weekend een Zilveren medaille per ploeg en individueel een Gouden Plak. Fier als een gieter kwam hij dan ook thuis (die volledig versierd was). Nu Willy zijn trip naar Lourdes is daar niks bij vergeleken zegt hij. En hij heeft nog gelijk ook. Proficiat William.
Vandaag met de nodige praatjes de intentiebrieven bij de bewoners van de appartementsblok opgehaald.
Voor ik me in de zetel wou zetten om wat te lezen, dacht ik eraan mijn vuilniszakje naar de vuilnisbakken in de kelder te brengen. Een kleine witte, TL verlichte ruimte van nog geen 2 op 2 m met zes vuil bekladderde afvalcontainers en twee blauwe PMD zakken. Dekseltje omhoog, zakje erin en terug naar boven naar mijn boek dacht ik. Nog maar pas gedraaid en één stap gezet richting deur of daar klonk een belgerinkel in de ruimte. Wie verwacht er nu lawaai in een holte waar het altijd muisstil is. Na het eerste verschot me gedraaid, vloer geobserveerd, niets en nu? Mijn oor te luisteren gelegd aan iedere vuilniscontainer. Daar moet de muziek toch uitkomen. Doodse stilte. Krijg ik waanideeën, slaat mijn fantasie op hol? Terug dat akelige gerinkel, eindelijk de zingende container gevonden, deksel omhoog. Ik kijk naar een inhoud van witte en blauwe plastiekzakjes. Rammel, de rammel, de rammel (oei dat is geen AN, maar jullie begrijpen het wel) zo vlug ik kan op zoek naar het muziekale vuilniszakje. Hopelijk stopt de muziek nu niet. Gevonden, daar sta je dan met een wit buideltje in je reeds kleverige handen. Zoals een volleerde dokter probeer ik de inhoud te palperen. Zoveel harde stukken! Wat is wat nu? Wijselijk beslist om het open te scheuren. Wat niet zo evident is. Maar nu, daar sta ik dan met mijn blote vuile handen te turen in andermans vuilniszak. Aangenaam is wat anders moet ik je zeggen. Welke wet uit de fysica vertelt dat de zware dingen steeds onderaan liggen? Grabbel naar onderen in het buideltje: eerste harde voorwep is een ketchupfles, tweede is een half weke kartonen doos, het derde is een GSM. Toch logisch dat een gerinkel uit een GSM komt. Wie is de rechtmatige eigenaar peins ik. Terwijl ik het besmeurde ding met twee lange vingers probeer boven te halen, klinkt het aangename herkenningsmuziekje. "Je hebt me gevonden". Goddank er komt een gekende naam op het display tussen de vlekken te voorschijn. Afval back to the container en met vieze onwelriekende handen mijn tofee naar de ongeruste eigenaar gebracht. Mevrouw liep al de gehele voormiddag te zoeken en te bellen naar haar kleinood. Als laatste toevlucht roept ze O.L.Vrouw aan, denkend aan de zopas afgegeven intentiebrief en op dat moment bel ik aan met het geparfumeerde gevraagde.
Dank O.L.Vrouwke, weeral een gelukkige dame. Ja St. Antonius je krijgt concurentie.
Voor de thuisblijvers heb ik nu ook de webcam van de grot opgezet onder "weersverwachtingen". Zo kunnen jullie toch een stukje meeleven met jullie echtgenoot, vader en opa ter plaatse.
