Na 2sluizen en 2 uren van gisteren ingehaald te hebben,varen we rond 18 uur,  Namen binnen.
Dit werd enigszins een rust dag. Na onze twee scheepsmaatjes af gezet te hebben in Courcelles rond 9.30, werd het plots wel heel rustig aan boord. Vlak daar voor was het nog hectisch, eerst ontbijt met geen vers geperst sinaasappelsap,maar uit de fles met pulp, met de goeie ouwe cornflakes, hagelslag van Kwatta,choko Kwatta, pindakaas, en bio honing,dit nog allemaal vrij rustig. En doen begon het, motor aan, water opwarmen voor de afwas, ook die van gisteren avond, boot los gooien, sluis binnen varen, bagage klaar, alles liep door elkaar, maar toch vlot, we vonden zelfs de tijd om uitgebreid afscheid te nemen.

We varen naar de volgende sluis, Robbert gaat vooraan bij Hilde en Dirk kletsen over de loopgraven en andere dingen hoor ik later, ik kijk naar mijn wijzers geen enkele die werkt.

Ik sta alleen aan het roer, kan niet roepen ze horen mij toch niet, het geluid van de motor klinkt nog altijd normaal, maar ik ben er toch niet gerust in. Na enige tijd denk ik hoorn en mijn hand vliegt naar de druk knop, reageert niet… natuurlijk met dat blauw plakkaat weg te halen dat toch altijd net niet te hoog zit, heb ik ook het luchtdarmpje van de hoorn weg gehaald. Vlug weer verbonden, en Robbert komt kijken, hij weet het ook niet direct maar sluit enkele mogelijkheden uit, en ik daal in mijn catacomben af, namelijk de machinekamer. Alle zekeringen staan nog aan, geen losse draadjes te zien, het koel water is ook nog koel. De ongerustheid neemt toe, ik besluit voor mezelf we varen de volgende sluis, waar we net voor liggen, nog binnen. En vlak achter de sluis meren we aan tot dit is opgelost. Een gsm wat zou een mens nog zonder doen, ik vervloek hem niet meer,hoewel, de oplossing Stefaan in Holland bellen, pech die weet ook niet direct raad. Het verhaal van de frieten vertelt, eerst frieten bakken via de omvormer, eerste bak, tweede bak, derde bak,alles valt uit, de friet ketel op de generator gezet, alles weer aan. Nee, daarmee kan het ook niets te maken hebben.

Robbert roept, hij was blijven nadenken en uitproberen, hij had de oplossing, geen zekering, geen los einde van een draad, enkel en alleen een stomme sleutel die door een stommerik, namelijk ik zelf, een slag teveel terug was gedraaid bij het contact maken met de motor.

Ik bedank opgelucht Stefaan die ergens in Holland op zijn bootje aan het vissen is, nog geen vis had hij boven gehaald, maar na deze storende gsm waren de vissen misschien op het belsignaal afgekomen, ik hoop het voor hem.

Alles werk weer, maar toch was ik maar zeker na eerst nog eens afgedaald te hebben en het koel water was inderdaad warm.

We varen en liggen gans de dag met de Annita 2 voor ons in de sluizen. Op het kanaal Charleroi – Brussel is het vrij rustig tot aan de samenkomst met de Samber,  net voor de samenkomst een t infeite heb je op het kanaal nog een bocht van 90° graden. Daarvoor roept Robbert via de marifoon op, dat we de Samber richting Charleroi zullen op draaien, geen reactie.In de eerste bocht komt al een jachtje aan, net voor de t is er al een tweede die van uit Charleroi komt, dus maar draaien aan het roer. En net op dat moment komt er één het Kanaal op, van uit de andere richting, we moeten mekaar kruizen, dus draaien maar,motor rapper en stiller alles moet werken, ook ik en het lukt. Enkele ogenblikken later liggen we op de Samber voor de eerste sluis, tussen stinkende en vuile fabrieken. Charleroi is een vuile stad, veel zien we er niet van, het water ligt de diep, en we steken niet uit boven de kaaimuren.

Een volgende sluis verder zitten we in het groen tussen de heuvels, nog geen rotsen, groen,groen,en nog eens groen tot in Namen. Daar gaan we eten, eindelijk eens vaste grond onder mijn voeten, sinds woensdag heb ik waarschijnlijk geen 100 passen op vaste grond gezet. Maar een boot blijft boeien zelfs na 2 jaar.

Het varen wordt bijna ontspanning, maar het in en uit varen van sluizen is nog maar net begonnen voor mij en is dus heel spannend.

Een goeie morgen of middag of avond deze nacht leest allicht niemand dit meer.

PS. Voor de genen die de foto’s niet kunnen aanklikken via de link in de linker kolom hier het      

Webadres, http://philippe-clarysse.magix.net met veel dank aan Dirk om ze te trekken en op het web te plaatsen, en aan Hilde voor de croque-mesieur met spaghetti saus deze middag, en aan Robbert voor de vele vaarinstructies.

14-08-2006 om 01:50 geschreven door wen  

Zaterdagavond

We hebben Charleroi niet gehaald, we liggen in Viesville, een geschatte 13km van Charleroi en 2 sluizen, 2 uren te laat op de planning.

Morgen vertrekken Ariane en Gabby  van uit Courcelles, de volgende sluis, terug naar Merchtem.

2 Uren achter op de planning, voor de ene godver….. voor de andere waar maken we ons druk over. De bol draait nog steeds rond en wij draaien mee, na het gesprek aan tafel ben ik in een filosofische stemming. Maar soit dit hoort erbij, na een Chinese soep, friet met …, ijskreem, begint het gefilosofeer.

Maar laten we terug keren naar de werkelijkheid, in Ronquieres op het oude kanaal liggen er een 20 tal woonboten, ook in Lembeek liggen er een aantal, en nog dichter bij huis juist over Brussel, laten we zeggen juist voorbij het plakkaat waarop het w.z. ons goede reis wenst liggen er ook een aantal. Zou Wallonië een ietsje pietsje gemakkelijker zijn met het uitdelen van ligvergunningen?

Robert vertelt het verhaal van de koning op bezoek op het hellend vlak,  Ervoor lag geen enkele boot, wij lagen er nu met een 6 tal grootte en een 7 tal kleine jachten, alle boten werden tegen gehouden vlak voor de sluis van Ittre. Op het gepaste moment vertrekt er daar één van, en aan het hellend vlak staan de deuren van de bak reeds open, naar binnen en naar boven. Dit technische hoogstandje werd overduidelijk bewezen door deze demonstratie, maar de noodzaak van het geheel, de koning zag toch maar één boot op een zo gezegde druk bevaren water, maak ik de bedenking.

Gisteren vertelde Robert ook nog van doen hij eens in het ijs lag, voor 2 maanden vlak bij Ittre. Zijn jaar was nog nooit zo goed geweest, want achteraf moest hij de ene vracht na de andere vervoeren alle fabrieken hadden cokes nodig, alles was op. Gedurende die 2 maanden zal hij wel gevloekt hebben het ijs was een meter dik. Nu relativeert hij het met zijn goed jaar achteraf.

En zo zijn we ganse dagen maar aan het kletsen en luisteren naar mekaar, varen, eten koken. Deze morgen zijn Hilde, Dirk, Ariane, Gabby, gaan wandelen. Ik heb toen maar mijn kajuit, badkamer, keuken gekuist en daarna met Robert woonboten gaan bekijken.

Het is nog maar 0.16, deze avond zal ik eens vroeg in bed liggen, bedankt om mij allemaal slaapwel te wensen.

13-08-2006 om 16:50 geschreven door wen  

Spes Salutis, zaterdag  12 augustus, 16.35 u

Varen is door het landschap glijden, bevrijd van de stress van het gewone wegverkeer. Ook nu ervaren we dat met volle teugen. We zien het  Waals landschap voorbijglijden, onder een weliswaar bewolkte lucht, maar de zon is er toch ook bij, en de regen heeft van zich nog niet laten horen (bij wijze van spreken natuurlijk) vandaag. Philippe staat aan het roer en de motoren draaien vollen bak. We varen op volle snelheid, zoiets van 12 km per uur. “Ontroerend”.

Toen we gisteren aankwamen voor het hellend vlak van Ronquiere, bleek de stemming wat in mineur. De verwachting was dat we vandaag vóór 17 u niet zouden versast worden, en dus het plan om deze avond in Charleroi aan te komen viel in het water. Niet zo moeilijk want er is wel veel water. Deze namiddag om 15 u bleek er toch schot in de zaak te komen. Na een kwartiertje manoeuvreren was de Spes Salutes op de juiste plaats in de sasbak gemaneuvreerd, samen met nog een drietal bootjes van kleiner allooi. En daarmee voelde iedereen zich weer in zijn sas.  Met een snelheid van zoiets als 1,2 m per seconde beweegt de bak het hellend vlak op, om ongeveer 20 minuten later aan te komen, waarbij een niveauverschil van ongeveer 70 m wordt overbrugd.

Redelijk spectaculair. Maar de hoop om vandaag nog in Charleroi aan te komen blijkt toch vervlogen. Er staan nog 3 à 4 sluizen op het programma, en daar gelden ook werkuren. Dus na 19.30 u of zoiets wordt er niet meer versast.

Het mooie weer creeërt (creert ? creërt ?) een echte meerwaarde: deze middag eten op het dek, en nu genieten van de zon, terwijl we richting Charleroi voeren. Blijkbaar is er enige discussie of er deze avond biefstuk friet op het menu staat (op die manier vermijd ik  de uitdrukking

“ friet wordt geëten”, en maak ik geen taalfout). Hilde is pro. Dat is al een groot winstpunt. Haar stem telt ongeveer voor 2, althans als het er op aankomt om Philippe te overtuigen.

Op dit moment, het is nu 16.50 u passeren we daar waar het Canal du Centre in het kanaal Brussel – Charleroi komt. Canal du Centre, ge weet wel, waar de spectaculaire lift van Strephy staat.

Vandaag had ik ook wat tijd om in mijn eentje het toeristisch bezoek te doen aan het hellend vlak van Ronquiers. Het is in gebruik genomen in 1968, na ongeveer 4 jaar dat er werd aan gewerkt. Er is een bezoekerstentonstelling waar de lof van de binnenscheepvaart wordt bezongen. Vrij interessant. Neusje van de zalm is met de lift in de toren gaan tot 132 m hoogte, om een panoramisch zicht te hebben op de wijde omgeving. Naar verluid is de Leeuw van Waterloo en het Atomium zichtbaar , en nog zo enkele bezienswaardigheden in Belgenland. Van daar boven bemerkte ik echter dat de Spes Salutis wel nog aangemeerd lag, wachtend voor te worden versast, maar dat toch al wat van de andere schepen reeds vertrokken waren. Dus leek het mij eerder verstandig zo vlug mogelijk terug te keren om tijdig  aan boord te zijn. 

Dirk heeft de fotografieziekte, en de thuisblijvers kunnen er alleen maar wel bij varen. Foto’s van zowat elk Waals grassprietje. Foto’s van voor, tijdens, en na het verssassen, hier, ginder, en daar. Het ziet er naar uit dat het gelukt is: Hilde is reeds aan het patatten schillen. Blijft de vraag: voor frieten of voor gebakken patatten ?  In Ronquiere  hadden we ook wat tijd om wat de dorpskern moet zijn, te verkennen. Er was toch een deftig café waar ze ook Duvel en Kriek hadden. Dit weekend blijkt het er kermis te zijn: morgenavond “soiréé dansante gratuite”. Maar daarvoor gaan we toch niet in Ronquiere blijven.

Ariane, mijn echtgenote, is de was aan het opplooien, Zo ziet ge maar: aan boord van de Spes Salutis, worden ook soms gewone dingen gedaan. Dat is waarschijnlijk dé charme van zo een woonboot: ge pakt gans uw hebben en houwen mee, ge meert ergens aan , en ge zijt er “thuis” voor kortere of langere tijd.

Het moet gezegd: Robert is een uitstekend schipper. Om zo’n gevaarte als de Spes Salutis in een saskom te manoeuvreren: il faut le faire. Met techniek alleen komt ge er niet. Er komt ook veel “gevoel” bij kijken.

Ariane roept mij: kijk zo’n brugske gelijk bij VanGogh. Ik veer recht, en “en effet”: pittoresk. Ergens in Arles heeft Van Gogh ooit ook zo’n brugske geschilderd. De man heeft hon,derden schilderijen gemaakt, en er tijdens zijn leven met moeite een paar van verkocht. Onlangs werd een van zijn schilderijen voor omgerekend een paar miljard oude Belgische frank verkocht. En te bedenken dat zo’n schilderij toen werd gemaakt in pakweg een halve dag tijd.

Blijkbaar is mijn epistel toch al wat lang aan het worden, want Dirk en Hilde merken op dat ik blijkbaar veel inspiratie heb. Maar goed: onze boottocht gaat verder, rechtdoor, geen bochten, wat “een slok op een borrel” scheelt om vooruit te komen, met Philippe als fiere roerganger. Bonsoir, salu, en  maak er een goed week-end van.

Geschreven door Gaby Ysebaert.

13-08-2006 om 16:48 geschreven door wen  

Vrijdag 11 augustus 23.40

Deze morgen rond 8.45 gestart, na een uitgebreid koeken ontbijt. We varen richting sluis molenbeek en na de bocht vlakvoor de sluis liggen al 2 jachten op ons te wachten die gaan ons te hele dag vergezellen richting hellend vlak. Langs de oevers zien we o.a. het klein kasteeltje, le chien vert, een heel mooie stoffen winkel die heel wat scheepsattributen gebruikt heeft in zijn inrichting, de aanzet van een koers van tweede hands auto’s. Er wordt ons op de huizen van pandy gewezen, een nieuw station in anderlecht als ik mij niet vergis, Arianne vertelt maar verder en wijst ons alles aan. Tot aan de sluis van molenbeek kan ik volgen waar we in Brussel zitten, daarna wordt het allemaal Latijn voor mij en kan ik mij niet meer oriënteren.

Enkel de weg over het water telt nog ik sta aan het stuur, ik probeer mee te praten en de boot gaat zigzaggen, eindelijk moet ook ik toegeven een man kan geen twee dingen te gelijk????

In een van de sluizen lapt Robert het mij hij gaat naar voren om de tros los te gooien en ik mag de sluis uit varen. Gelukkig verbreedde het water vlak achter de sluis en is het rechtdoor.

Bij de volgende sluis die vlak na een bocht ligt, waarom toch bijna altijd vlak na een bocht, probeer ik de spes salutis mooie voor de opening te krijgen, half en half, Robert neemt over en stuurt de boot de sluis in.  Bij een volgende sluis lukt het al beter, maar met die 2 jachtjes voor ons in de sluis waag ik het liever nog niet om binnen te varen.

De eerste 5 sluizen volgen mooie op mekaar. Het is steeds al groen voor we er aan komen. In Lembeek begin het wachten er zijn nog 3 schuttingen voor ons. Er komen nog 2 jachten bij, maar die waren de andere richting uitgevaren. De Buda brug in Brussel speelde hen parten ze waren juist begonnen de kabels te vervangen. Geen ophaalbrug meer maar een liggende, ze konden terug keren en langs een ander weg terug naar Holland varen.

Eenmaal de sluis binnen begint het plezier, de 2 jachten voor ons dansen als wilde paarden op de golven van het water dat langs één schuif naar binnen stormt, wij moeten steeds met de touwen werken om er voor te zorgen dat we mooie blijven liggen, de andere twee jachten liggen aan onze zij vast gebonden. En dreigen anders verpletterd te worden door ons. Maar Robert leidt alles in goede banen, en vertelt achteraf dat de sluiswachter ons allemaal aan de verkeerde kant heeft gelegd. Aan de andere kant zouden we door het opstijgende water tegen de muur gedrukt zijn, nu liggen we juist boven het opstijgende water. Maar het regende net toen we aankwamen en anders had de sluiswachter naar de andere kant moeten lopen om onze touwen  aan een haak 7 meter hoog te trekken.

Ik krijg een telefoontje van mijn zus, ze zou deze avond langs komen aan het hellend vlak, ik nodig haar direkt uit om te blijven spaghetti te eten.

Iedereen vind het leuk als we aan het varen zijn, maar als we stil liggen valt iedereen waarschijnlijk uit solidariteit met de boot ook stil.

Deze morgen heeft Hilde nog mijn strijk gedaan die nog niet was gebeurd, het is echt huiselijk geworden.

Daar aan zie je direkt dat de sfeer aan boord goed is, want je zit natuurlijk op elkaars lippen te kijken.

Van Lembeek naar Ittre,  daar ligt ook nog een boot voor ons te wachten om de sluis binnen te varen, weer wachten, intussen maken Arianne, Hilde, Dirk, en Gabby de groenten klaar voor de spaghettisaus.

Als we de sluis binnenvaren spuit het water als een fontein door de voor liggende deur. 7.50 meter moeten we stijgen. We kijken tegen een muur uit graniet blokken naar een strookje lucht boven ons, en ik voel mij maar klein. Hoe zal het morgen zijn op het hellend vlak.

Hier in Ittre horen we intussen over de marifoon dat een schip voor ons, morgen met de 3^de schutting mee kan het hellend vlak op. Naar boven 50 min. Uit varen 10 min. Naar beneden 50 min. Naar binnen varen 10min., dit is een schutting reken maar uit, ze beginnen om 6 uur.

 Vol goeie moet varen we toch richting Ronquires, Het wordt steeds donkerder, we vrezen het ergste en zoeken rap een plaats om aan te meren, touwen vast en naar binnen net op tijd voor er een douche boven ons hoofd los barst.

Van uit de andere richting komen Eric en David al aan gelopen op zoek naar ons, David loopt kletsnat door, en Eric ga mijn zus en de Robbe gaan halen.

David sturen we terug met 4 paraplus, hij is toch al nat en we zien hem verdwijnen met 4 paraplus onder zijn arm en zijn kap van zijn hoofd in de gietende regen. Enkele ogenblikken later zitten of staan we rond de tafel, Eric is niet van Robert weg te krijgen, en wat die mekaar te vertellen hebben, ze hebben mekaar nog nooit gezien, lezen we misschien hier morgen.

Het menu

Aperitief porto met oude Amsterdamse, worst, en chorizo

Spaghetti spes salutis, met wortelen ajuin verse tomaten courgettes van Gabby en Arianne, paprika, gehakt, de paddestoelen waren al in de vuilbak beland wegens een schimmelinfectie

Rode wijn, vloeit overvloedig

Na een discussie over deca, bio deca met ijskreem, vanille en pistache een koekje en een vleugje slagroom

De afwas is voor morgenvroeg. Slaapwel voor ieder en een behouden thuiskomst voor mijn zus vanaf de spes salutis.

12-08-2006 om 01:59 geschreven door wen  

Vrijdag 11 augustus

Schipper Robert moest op zijn tanden bijten om niet vóór 5 uur op te staan!

Dat belooft voor morgen. Hij heeft ons in ieder geval al verwittigd.

Een charmante Philippe in zijn Japanse kimono gevonden op de sofa.

Dirk heeft meteen een foto genomen.(zie bijlage)

Dirk ‘hoorde’ vanmorgen zijn haar groeien en hij kreeg zijn pull niet over zijn hoofd omdat er ‘weerhaken’ in zijn haar zaten.(waar die vandaan zouden komen weet ik ook niet; kijk zelf maar op de foto’s!)

Dat belooft ook voor morgen!

Rond half 8 kwamen Gaby en Ariane toe met onze ochtendbrunch : koeken in alle maten,vormen,gewichten en hoeveelheden. We zullen in ieder geval wat bijkomen en dat is maar goed ook, want sommigen onder ons zien er ondervoed uit…

Hilde met de zeebenen

Wordt hier gedwongen iets te posten, hier gaan we dan :

Gaat hier weer goed worden, vroeg wakker geworden door regen.
Ook blijven liggen om  de rest niet te storen. Rond 6.45 opgestaan.

Hoofd doet zeer, voel en zie echt mijn haar groeien.

Natuurlijk was iedereen al op. Goed ontbeten, daarna al schotels gewassen en

sommigen hebben zelfs al vensters gewassen met fantastisch product van Dominique.

Weer is niet al te best, maar sfeer daarentegen, goed gezelschap.

De afwezigen hebben ongelijk of zouden beter nog achterkomen.

Groetjes en tot volgend bericht

Samson Dirk.

11-08-2006 om 00:00 geschreven door wen  

Gisteren laat gaan slapen, Dirk en Dominique nog op bezoek gehad. Dominique had een fantastische spuitbus mee om vuile ruiten te kuisen. Ik was begonnen met mijn ruiten maar kreeg ze niet proper. Deze morgen om 6 uur op en de spuitbus deed zijn werk. Al mijn ruiten proper, pas na een uur of 2. Wie steekt nu ook zo veel glas op een boot, nooit verder gedacht aan al het kuiswerk, maar het uitzicht is fantastisch.
Naar de colruit met Hilde, om mijn bril, bij Luc om diepvries water, naar het stort, Robert zijn valiezen gehaald en terug naar het schip.
Dirk toegekomen, dek open gelegt, het was intussen gestopt met regen, de auto laten zakken, met de voorbereidingen van zaterdag een fluitje van een cent. De luikenwagen ook maar naar beneden gedaan anders moest ik dat toch doen voor ik in frankrijk binnen vaar. En het begon weer de regenen, de luiken net dicht. Oef.
Mijn zus komt toe met Zeno en Luc en zijn twee kinderen, mijn schipper,Robert, en het is 10 voor 15. Tijd om de motor aan te steken en Katrien van boord te gaan.
De spoorwegbrug draait open netjes op tijd, de belfort gebeld voor mijn diesel zoals een paar dagen geleden afgesproken. Hij wist van niets, het was zijn colega die dit gezegt had en hij had nu geen tijd tenzij ik ergens in de buurt bleef liggen. Dus geen diesel, op internet gekeken, rond gebeld ja in brussel kunnen ze leveren maar ze vragen wel al zo wie zo 110€ vertrek kosten. Nog een beetje ring, ring later waarschijnlijk in Charleroi, en zeker net voor Givet, de belgische, franse grens, denk maar aan de autostrade, laatste tankstation voor de grens. En in belgie is het dit maal goedkoper dan in frankrijk. Gelukkiglijk mijn tanks zitten nog vol genoeg, we halen dat wel.
Water getankt alles verloopt vlot tot er een tank toch begint te lekken. Maar ik had gelukkig genoeg de sleutels bij de hand gehouden. Een emmertje is nauwelijks kunnen ontsnappen en direkt op gedweild. Nu liggen we dankzij die 5 duizend liter water toch net met de schroef compleet onder water.
Toen we meulestedebrug passeerden, geven we via de marifoon door dat we het havengebied binnen varen en krijgen we te horen dat pleziervaartuigen dit niet moeten doen. Aan de sluis van Evergem geven we ons nummer als pleziervaartuig en daar moeten ze het nummer hebben van de meetbrief van een commercieel vaartuig. Maar geen probleem ik heb ze nog allebei. Eenmaal Evergem voorbij en we op de ringvaart varen neem ik het roer over tot in Merelbeke. En daar neemt Robert het weer over om ons aanteleggen.
Dit verloopt nogal hectisch, een plaatsje dat geen plaatsje was, een boot die zijn schroef goed laat draaien als we juist voorbij komen, een andere schipper die heel koloriek naar buiten komt en zegt wat we moeten doen, een touw dat niet klaar ligt, maar rond een kast van een anker motor gedraaid ligt, ten dezen die niet door had dat hij dat touw van de bolder moest los maken als Robert zei dat hij achteruit ging varen, en daar gaat de kast, de motor ook een beetje, een oudje, maar wie laat er nu nog zijn anker zakken. Dus we zullen wel zien als ik terug ben. De andere schipper zich nog meer aan het opwinden, gelukkig bleef Robert daar heel kalm onder, ik des te minder. Maar na een tijdje laggen we dan toch tegen zijn boot aan.
En kon iedereen met de auto van Katrien huiswaars, dat moest ik natuurlijk niet, en kreeg ik met veel uitleg in het Frans 1,2,3, pastis van Bibi de colorieke schipper van naast de boot. En nog veel raadgevingen over de maas, en als laatste de vermaning dat je touwen altijd klaar moeten liggen.

10-08-2006 om 15:43 geschreven door wen  

Donderdag 10 augustus   

Na een uitgebreid avondmaal, porto, kip in de römertopf, een glas witte wijn, doen Hilde en Dirk te afwas, de schipper Robert een wandeling langs de kaai, en Gaby en Ariane zijn al vertrokken. Zij kwamen kijken waar we lagen om morgen mee te varen, ze hadden al gegeten maar Gaby kon deze kelk niet aan hem voorbij laten gaan en stak nog een tandje toe.

Ik kroop achter mijn pc en keek naar de foto’s die Dirk vandaag had gemaakt, en zag dat het moeilijk zou worden. Met de hulp van iedereen kozen we een aantal foto’s van deze dag en die kunnen jullie bekijken als je naar links gaat en klikt op mijn vakantie foto’s eerste dag.

Deze morgen rond 9uur zijn we vertrokken in Merelbeke, en in feite was gans het eerste stuk waar we op de schelde zaten het mooist. Prachtige natuur soms een torentje, een kerk of een kasteel, soms een wrak met een wrak in, kronkelend water met haar scherpe bochten, en aangeslipt zand in de binnenbocht soms ook in de buitenbocht, donkere luchten en klaar lichtende hemels voor elk wat wils.

Daarna varen we het zeekanaal op naar Brussel, sluizen, bruggen, als zit in de weg en het is weer wachten geblazen, tot we een sluis binnen kunnen of een brug opendraait. Langs de oevers industrie en nog eens industrie, wachtende auto’s en mensen die soms zwaaien als we onder een ophaalbrug passeren, ze staan er reeds 10 à15 minuten te wachten en wij zijn ver de laatste boot in de rij.

We zijn Wichelen gepasseerd waar Martine haar ouders woonden, maar het huis of de oude kaai hebben we niet gevonden, in Melle waar ze zelf woont heb ik de zwarte blok niet zien staan ik was toen nog te veel op het water aan het letten. Sint Amands van Stille Waters, de eeuwige brug van Willebroek van op de radio, de verbrande brug waar de film Mira  met o.a. Jan Decleir in mee speelt werd hier gedraaid als ik mij niet vergis, het koninklijke domein van Laken, maar spijtig genoeg waren we niet uitgenodigd voor een aperitief. Het zou juist op tijd zijn geweest want enkele minuten later waren we aangemeerd en schonken we zelf de porto uit.

Iedereen is al gaan slapen, en ik zit nog te tokkelen en te genieten van een glas witte wijn een rookstokje, en de rust met als achtergrond muziek de druipende regen op mijn aluminium dak. Slaapwel, droom zacht en morgenvroeg weer op.

10-08-2006 om 00:00 geschreven door wen  

Gent, 9 augustus

Niet dat het er toe doet, maar af en toe beleeft een mens weer zo'n moment waar woorden niet gepast zijn; of juister misschien waar woorden geen vat op krijgen, of eigenlijk waar woorden naast de kwestie zijn.
Voor mij als simpele mens die op zijn twee voeten en vier wielen tracht overeind te blijven in deze razende carroussel, bekruipt mij iedere keer zo'n gevoel als ik, zoals steeds onverwachts en à la dernière minute, het geluk in de schoot krijg geworpen, mij over te geven aan de zoete tijdloze deining van een schip.
En wat me iedere keer opvalt: ik was het terug vergeten. Wat een zalig vergeten.
Voor mijn medemens met waterbenen zal dit nogal gezwans klinken, maar voor mij als te aards wezen, zijn die momenten van afstand nemen, vervlieten in de tijd, zacht en innig zaligmakend.
Moeder aarde. Neen toch. Moeder water.

Voor de kinderen Zeno, Marie en Leander. Geen tijd, geen aarde of water of andere moeilijke kronkels; maar een nieuwe leuke speelplek, een helpende hand, een blik van verwondering, een kleine honger, een pesterij of twee, een portie verveling,... kortom een fijne uitstap 

Spes salutis.
waar de tijd bleef stille staan, al gaat die boot vooruit, 't is of de wereld terugdraait.
Spes salutis.
waar woorden ophouden belang te hebben, de wereld te verdelen, te willen grijpen.

Van de Muide, tot de veerpont in Langerbrugge waar we water tanken, langs de voor mij bekende maar vanuit dat perspectief toch zo vreemde Gentse havenindustrie, met de rode vlag met wit vierkant fier voorop, en de rode geraniums om de sluiswachters een naderend pleziervaartuig aan te kondigen, aan dek op het toeristenterras tussen oer- en minder oer beeldend werk, tussen de zachtheid van Philippe en zijn houten krullen en de minzaamheid van Robert's verhalen, ... tijdloos glijden, ... Meulestedebrug, Evergemsluis, Snepdijkebrug, Klaverbladbrug, ... tijdloos en onveranderd klotst het water zachtjes verder; en dan toch die tijd, die nieuwe tijd waar aalscholvers meeuwen hebben verdrongen, kleurrijke graffiti de oude stalen spoorwegbruggen ontheiligen, het aanhoudende gesuis van de Zuid-Gentse verkeersaders ons thuisbrengt, en zowaar reeds het GSM spervuur hervat.

Aan alles komt een eind.
Zelfs aan de tijdloosheid.

Schippers zijn mannen van weing woorden, wat wereldvreemd misschien, maar wellicht daarom des te juister;
Moeder Water dus.

Veel te veel woorden dus.
Ach was ik maar een schipper.
Spes Salutis goede reis!!
met dank aan kapitein Philippe en schipper Robert

Geschreven door Luc

10-08-2006 om 00:00 geschreven door wen  

07-08-2006 om 00:00 geschreven door wen  

06-08-2006 om 00:31 geschreven door wen  

Ter voorbereiding van de reis volgende week woensdag, is het kuisen geblazen vandaag. De buitenkant eerst. Alhoewel. Sommigen hebben zich goed geamuseerd met kranen en stenen en auto's. Leuk speelgoed is dat.

05-08-2006 om 17:25 geschreven door wen