Enkele weken geleden bood Nikki (jaja, de Verschrikkelijke) mij plots haar lidkaarten van Kew Gardens aan. Zij ging op bezoek bij haar schoonouders in Chester en had de kaarten dus niet nodig. We hadden dat weekend net ook bezoek van Cameron en Theo en af en toe is het toch wel een kunst om die jonge gasten geinteresseerd te houden... Op zaterdagnamiddag waren we al gaan zwemmen in het Leisure Complex hier in Maidenhead - ik had me daar lekker in de jacuzzi geplaceerd voor een dik halfuur - ongelooflijk lui ik geef het toe... En dus moest de zondag op een mintens even leuke manier gevuld worden. We hadden de dag vantevoren alle benodigheden voor een pick nick al in huis gehaald en het was dus maar een kwestie van de sat nav (gps voor mensen op het vasteland) richting Kew te sturen - of beter gezegd andersom... Het weer liet jammer genoeg wel veel te wensen over, regen - zo van die druppels waar je tussendoor kan wandelen, maar toch nat. Netjes geparkeerd voor de hoofdingang en met onze fake ID pasjes gratis en voor niets binnen geraakt. Het park op zich is enorm groot met als absolute publiekstrekkers de Treetop Walkway, Palm House waar het zooo warm en vochtig was dat ik blij was terug in de normale zure regen te mogen ademen Ook heel erg interessant was de Princess of Wales Conservatory (een serre met planten uit 10 verschillende klimaattypes - cactus, varen, orchidee, vleesetende planten, ...) Ikzelf was helemaal weg van het kleine Waterlily House (enorm heet en vochtig daar) dat in 1851 reeds gebouwd werd. Nog nooit heb zo'n reusachtige waterlelies gezien - maar het deed me wel terugdenken aan dat sprookje van koningin Fabiola Je moet Kew Gardens maar eens "googelen" - de website zal je wellicht nog accuratere info geven dan mijn summier verslag hierboven. Jammer maar helaas was ons bezoekje maar van korte duur, maar we gaan zeker nog eens terug - echt de moeite waard. Ah ja, voor ik het vergeet, natuurlijk hebben we onze pick-nick uiteindelijk in de auto opgegeten... En had ik het genoegen om die tas met al dat lekkers (hoewel - lekker? Scotch eggs, Cocktail Sausages, Sausage Rolls, Peperami's, ... Engels genoeg voor jullie?) de hele tijd te mogen rondsleuren! De taak van moeder de vrouw? Emancipatie - ik heb er soms toch mijn twijfels bij Zoals steeds zijn er ook weer een aantal foto's beschikbaar die met een kleine vertraging binnenkort ook zullen worden gepubliceerd.
Een merkwaardige titel, maar een waargebeurd verhaal. Al eerder meldde ik dat mijn nieuwe valies haar eerste reis naar London niet overleefd had - het grote handvat dat zich op de lange zijde van de valies bevindt, was losgekomen ergens tussen vertrek in Zaventem en landing in Londen. Van zodra de valies terug in Turnhout arriveerde hebben ons mama en papa beide tevergeefs geprobeerd om tot een minnelijke schikking te komen met de eigenaar van de winkel waar we het ding hadden aangeschaft (een klein winkeltje in de korte gasthuisstraat voor zij die het willen weten)... Maar die man wou van geen waarom weten. Ik had de valies zogezegd verkeerd gebruikt -- ???? Een aantal pogingen om die man het licht te doen zien en zelfs een aangetekend schrijven brachten geen zoden aan de dijk. Onze papa heeft toen maar beslist dat die valiezenmarchant zijn verhaal maar eens moest komen doen voor de vrederechter. En jawel - gisteren was het zover... Omstreeks 10u werden beide partijen verwacht op het vredegerecht in Turnhout. Hoewel onze papa die valiezenman nog nooit in levende lijven had ontmoet, was het voor hem wel snel duidelijk om wie het ging... Een fors gebouwde man met in de stoel naast hem een valies zaten rustig hun beurt af te wachten. Het verslag van de griffier moet naar het schijnt een serieuze farce geweest zijn. Die valiezenmarchant beweerde dat het tegenwoordig toch zo hard is voor kleine zelfstandigen om hun hoofd boven water te houden - dat ze met klanten als ons geen frank verdienen dus waarom een geste doen om hen tevreden te houden - ... Hij tapte zelfs hier en daar enkele moppen om de sfeer gaande te houden. Om een lang verhaal kort te maken echter - hier het verdict van de vrederechter: de valies werd (jammer genoeg onhersteld) terug aan de rechtmatige eigenaar overhandigd en als tegemoetkoming kreeg onze papa ook een bon van 25 euro voor zijn volgende aankoop. De valiezenman had niet beter gevonden dan zijn oproepingsbrief voor het vredegerecht in vieren te scheuren en op de achterzijde de waarde van de bon etc te bepalen. Ik heb al te horen gekregen dat noch ons mama noch onze papa geinteresseerd zijn om in dat valiezenwinkeltje nog een stap binnen te zetten. Dus ik mag weeral gaan shoppen als ik volgende keer in Turnhout ben - joepie! Bedankt aan onze papa voor zijn doorzettings - & volhardingsvermogen... Ge ziet - de aanhouder wint! Misschien kan ik voor jou wel zo'n mannensjakosjke kopen
Wanneer voel je dat het zomer is? Als de zon schijnt - ja uiteraard (blijkbaar hebben we hier in Engeland beter weer dan in Belgie...). En wanneer je de adrenaline door je lijf voelt pompen bij een bezoekje aan een pretpark. Jawel - afgelopen zondag heb ik mijn zenuwen (en mijn maag welteverstaan) nog eens uitgetest en hebben we een bezoekje gebracht aan Thorpe Park voor Cam's 9de verjaardag. Het pretpark - een verkleinde versie van Bobbejaanland - ligt zo'n halfuurtje van Maidenhead vandaan, dus ideaal voor een dagje uit. We besloten samen dat de eerste attractie die we zouden bezoeken de "Tidal Wave" was. Een vergrootte versie van die beruchte boomstammekes. Met zijn vieren zaten we op een rijtje in een karretje dat ongeveer een 35 mensen droeg. We werden omhoog gereden, je herkent dat onheilspellende gekraak wel als die reuzekettingen in gang getrokken worden... En van daar was het dan bijna vrije val tot we terug beneden stonden. Nu ja, stonden - bijna verdronken waren is misschien een betere uitdrukking. Ik zweer het, de golfstroom die op het einde van deze rit opgewekt werd, was absoluut te sterk voor woorden. Het komt er eigenlijk op neer dat je even goed met je kleren aan kan gaan zwemmen. Ja, al druppend zijn we dus uit dat ding gestapt en het heeft zowat de hele dag geduurd alvorens mijn onderbroek weer droog was... Maar ik zou het zeker opnieuw doen Dan was het richting "Stealth" - een zogenaamde launch rollercoaster die je van 0 tot 80 mph (dit is ongeveer 140 km per uur) brengt in 2 seconden. G-force gewijs zaten we op 4.8 en de totale hoogte van dat ding was 205 feet (of volgens onze papa zo'n 70m). Cameron stond erop een ritje te maken in die rollercoaster en aangezien Garry nogal snel groen ziet, was bibi dus de Chinese vrijwilliger. Maar ik vind zo'n dingen wel plezant - althans dat dacht ik toch toen ik nog stond aan te schuiven. Met een beetje bluf hebben we Cameron op de rit gekregen, minimale lengte 1m40 en hij meet maar net 1m39. Gelukkig - we hadden maar zo'n 45 minuten aan moeten schuiven. Enfin, het enige dat ik nog weet van de rit zelf was dat mijn hoofd tegen de hoofdsteun werd gedrukt vanaf het vertrek en dat ik heb gegild van start tot finish. Ze zouden zulke dingen moeten verbieden. Ik had wel honderden vliegjes kunnen inslikken met mijn mond open op dat ding. Cameron was maar heel stilletjes als we uiteindelijk terug tot stilstand kwamen, maar toen we weer herenigd werden met Theo en Garry wilde hij er natuurlijk meteen weer op... Mmm, dan toch zonder mij! De volgende attractie was ietsje rustiger - een 3D film in de "Time Voyager". Een leuke anekdote is wel dat Cam en ik begonnen aan te schuiven terwijl het andere duo ging nakijken of Theo groot genoeg was voor een van de andere attracties. Bij hun vertrek stonden we achteraan in de rij, bij hun terugkomst ongeveer in het midden van de rij. En daar heb ik dus een geweldig complimentje voor gekregen: Joke kan goed aanschuiven! Ja, het was Theo natuurlijk niet opgevallen dat we eigenlijk nog steeds op dezelfde plaats stonden en dat de rij gewoon dubbel zo lang was geworden... Maar ik dus weeral trots natuurlijk. Na een vettige lunch (in zo'n pretpark kan je eigenlijk alleen maar rotzooi kopen: Burger King, KFC, Pizzahut,...) zijn we met zijn allen in die tonnetjes gegaan die op een wildwaterbaan een toertje maken, de zogenaamde Rumba Rapids. De waterschade was daar vrij beperkt - een natte broekspijp en een natte pruik - verder best te doen. En om de dag af te sluiten, zijn we met zijn allen gaan aanschuiven voor de Loggers Leap - de boomstammetjes waarvan al eerder sprake. We hadden tijdens de wachttijd afgesproken dat Theo vooraan zou plaats nemen met achter hem Cameron, dan Garry en dan ik achteraan. Ik was ongeveer droog dus mij niet gezien... Allemaal opnieuw nat zijn we dan maar richting parking en huiswaarts gekeerd. Een geslaagde dag, zonder regen weliswaar maar toch zijn we erin geslaagd om met zijn allen kletsnat te worden. Foto's worden zo snel mogelijk beschikbaar gemaakt... Zucht, vakantie! Hier zit ik weer achter mijn computer op kantoor. Net lunch gehad buiten op de gazon en geloof me - het was nogal moeilijk om terug naar binnen te komen. Laat eens weten wat jullie zoal uitgespookt hebben deze vakantie? Of wat de plannen zijn? Toedeloe x
Elk jaar hebben we hier bij IPLPerseco het genoegen om samen wat quality tijd door te brengen. Onze CEO, Gero Liebig, gevestigd in Duisburg staat erop om elk jaar fameus wat centjes te spenderen aan een 2-daags seminarie waarvoor iedereen (willen of niet) is uitgenodigd.
Zo maakte ik in 2006 mijn eerste seminarie mee met als titel "We are the Show". We werden van Londen naar Phantasialand in Duitsland overgevlogen (het was toen dat mijn roos bloemenvalieske niet mee mocht op het vliegtuig en ik zonder bagage in dat pretpark toekwam... van een goed begin gesproken!). Vorig jaar werden we in november opnieuw naar Duitsland verscheept om een maffia movie te maken (ik ben het thema van de hele bedoening alweer vergeten).
2008 zag de hele bende van IPLPerseco naar Sauerland in Duitsland migreren. Okee, een mooie omgeving met veel groen en bergen en dalen, maar om daarvoor om 4u 's morgens te vertrekken voor de eerste vlucht van de dag vanuit Terminal 5 (yeppie, het bagagesysteem blijkt nu wel degelijk te werken) voor een 2 uur durende vlucht naar Dusseldorf en dan een 2,5 uur durende busreis naar Willingen in Sauerland - mijn idee van "fun fun fun" is toch wel anders. Bovendien had ik een vreselijke verkoudheid wat het vliegen mogelijk nog onaangenamer maakte. Maar laten we in de spirit van de team building blijven... Na een lunch op het terras van ons hotel werden we naar de conference zaal verhuisd om de hele namiddag over innovatie te praten. We hadden als huiswerk vantevoren al een boek met de titel "different thinking" moeten lezen. Verplichte literatuur, ook dit viel uiteraard niet echt in de smaak bij de meeste London based employees. Nu ja, misschien zijn we wel een beetje moeilijke klanten?! De auteur van het boek was zelfs uitgenodigd om te komen spreken - en ja hoor, hij was Duits! Hij haalde de meest irrelevante voorbeelden (uit het Duitse bedrijfsleven) naar boven, maar allez, zijn cheque zal best wel naar behoren geweest zijn. Daarna was het tijd voor de groepsfoto - nog zo'n ding waar iedereen geweldig naar uitkijkt. Nen Duitse fotograaf die geen Engels spreekt en vanuit een raam boven (noemen ze dat vogelperspectief?) een foto probeert te nemen van om en bij de 80 personen. En de avondactiviteit was nog spectaculairder: een vlot bouwen! De hele bende werd in 8 groepen verdeeld om met een paar palen en een paar lege tonnen een stabiel vlot in elkaar te sjorren. Ik heb dit hele spektakel gemist - ik ben wijselijk om 8u in mijn bed gekropen...
Dag 2 dus - vroeg in de morgen en met zijn allen in de bus van het hotel naar de meeting venue. Vandaag stonden er workshops op het programma. Alles in het teken van innovatie dit jaar... Jawel... Opnieuw werden we in 8 groepen verdeeld om gedurende 4 uren te gaan brainstormen over hoe we een "innovation culture" kunnen creeeren in ons bedrijf. Voor zij die er zich nog niet van bewust zijn - IPLPerseco wordt zo gedreven door processen (opgesteld door de Duitsers - hoe kan het ook anders?) dat een vrije brainstorm activiteit tijdens het seminarie al reeds aan verschillende criteria moet voldoen. Je kan toch niet zomaar goede ideeen laten opborrelen he? Nee - dit moet allemaal weer terug gelinkt worden naar een of ander proces... Hoe innovatief het eindresultaat dan is, is voor mij een groot vraagteken. De resultaten van het groepswerk werden door die enkele Chinese vrijwilligers (dat zijn ook elk jaar dezelfde) gepresenteerd om daarna over te gaan tot de Oscars. Elk jaar worden er een aantal werknemers in de bloemetjes gezet met een "award". Ik heb er eentje gekregen in 2006, amper 8 weken bij de firma, maar blijkbaar toch al een goede indruk gemaakt Na een glaasje nepchampagne was het dan weer de bus op naar het hotel om ons te gaan verkleden voor de avondactiviteit. Een andere bus pikte ons op om 7u om na een uur te stoppen ergens in "the middle of nowhere"... We werden door een donkere tunnel (mijngang) naar een blauwe lagune geleid. Daar lag ieders vlot aan de oever van het meer en wilde de fotograaf van dienst (serieus, die mens krijgt een 9,5 op de schaal van irritatie) een foto nemen van alle groepen op hun vlot op het water. Euhm ja, een uur later was dat alles in de sjacoche. Maar we stonden dan wel ineens 55 minuten achter op schema. De vlotten moesten door 4 personen per groep een tocht afleggen op het meer en onderweg moesten coordinaten worden opgepikt voor een soort schattenjacht. De resterende vier personen van elke groep werden in een harnas gezet en "special forces" genoemd om rotsen te gaan beklimmen en afdalen. Om 21u was de bbq gepland, maar om 23u (en ondertussen was het toch wel vrij donker geworden) was nog steeds niet iedereen terug. Ik denk dat ze uiteindelijk die schattenjacht volledig geannuleerd hebben. Niet de helft van de groepen had namelijk alle coordinaten gevonden op hun tocht. Wiens idee was het eigenlijk om om 8u 's avonds nog aan serieuze teambuilding te gaan doen? (misschien een Duitser?) Maar het einde was toen voor mij gelukkig in zicht, want jawel om 3u 's nachts zou de taxi Nigel, Steve, Nikki, Celine en mezelf oppikken voor de eerste vlucht vanuit Dusseldorf terug naar Londen... Ik heb mijn hoofd dan toch 2 uurtjes kunnen neerleggen. Ik geloof dat ze dat ook "Different Thinking" noemen!
Alle foto's en memorabilia zullen binnen een maand of 3 wel weer vanuit Duisburg naar hier worden verstuurd dus als er schappelijke foto's bijzitten zal ik zeker niet nalaten om er een aantal te publiceren.
Blij dat we er weer voor een jaar vanaf zijn... Zucht van verlichting! En ik ben echt geen a-sociaal iemand (enfin, dat dacht ik toch...)
Afgelopen zondag - het was ondertussen middernacht - werden we opgeschrikt door een enorm kabaal in de flat. We hadden de hele namiddag CSI Hard Evidence op de Wii zitten spelen en waren dus super alert...
Garry sprong recht in de sofa en ik volgde natuurlijk meteen. Hij dacht dat er iemand de deur had ingetrapt - een beetje overdramatisch misschien? Maar toen we de keukendeur passeerden werd de ravage ons pas echt duidelijk... Over de vloer verspreid lagen honderden scherven. De kastdeur stond open en het schap met mijn schoon "Thomas" borden was naar beneden gezakt.
De schade viel al bij al nogal mee, van de 12 exemplaren bleken er nog 6 intact. Oef!
En ik heb natuurlijk van de gelegenheid gebruik kunnen maken om mijn kast en de hele inboedel nog eens grondig te kunnen uitwassen en afstoffen.
Een inzameling voor het aanvullen van mijn servies zal weldra gestart worden. Alle giften zijn welkom
Ik geloof dat ik jullie dit nog niet had verteld, maar een tijdje geleden heb ik een bon gewonnen voor een heuse photo shoot! In ons geweldig winkelcentrum in Maidenhead stond er een standje van Designer Portraits opgesteld en als je je gegevens achterliet, maakte je kans op een bon ter waarde van £100. Omdat we normaal gezien toch nooit winnen, dacht ik - ach waarom niet, gewoon invullen en wie weet... En ja hoor, deze keer wel succesvol! Een aantal weken na het achterlaten van mijn gegevens ontving ik een telefoontje dat ik de gelukkige winnaar was.
Het duurde een paar weken vooraleer we een datum konden vastleggen - logistiek niet zo eenvouding want we wilden graag Theo en Cameron erbij... Maar na lang wikken en wegen werd het 24 mei om 15u.
Tja, de jongens waren helaas op kamp... dus besloten we maar met zijn tweetjes te gaan. Echt, als ik ooit nog eens zo'n geweldig idee heb - hou me dan gewoon tegen...
We dachten dat het best was om onze kledij op elkaar af te stemmen dus allebei jeans en een wit bovenstuk. Over poses enzovoort hadden we eigenlijk niet nagedacht. Achteraf bekeken is dat waarschijnlijk het grootste probleem gebleken. Na 5 minuten poseren in de eerste houding geraakte zowel Garry als ik bijna niet meer recht, pins & needles in onze benen... Ge kent dat, den ouden dag! De fotograaf, een meisje van een jaar of 24 was heel enthousiast en haalde haar beste truken boven om ons te doen glimlachen. Say "bogies"... Say "sexy lady"... Blow a raspberry... Het feit dat Vicky de naam van Garry constant vergat en hem steeds Nick noemde, was geloof ik wel het grappigste feit van de dag... Enfin na de tiende pose hadden we er eerlijk gezegd wel genoeg van. En een uur later deden mijn kaakspieren wel echt pijn van al dat geforceerd geglimlach.
Gisteren werden we uitgenodigd om naar de resultaten van onze photoshoot te komen kijken. Daar keken we echt helemaal niet naar uit. En terecht zo bleek... Van de 15 verschillende poses kozen we er 3 die nog min of meer meevielen. De zwart-wit foto's gaven het beste resultaat en we hebben de opdracht gegeven om ze nog een beetje te bewerken. Zodra de beelden beschikbaar zijn, publiceer ik ze wel - kunnen jullie ook eens goed lachen!
Pff, ben ik blij dat ik nooit de ambitie gehad heb om model te worden... Not my cup of tea! Maar als je 't gratis en voor nix in je handen gestopt krijgt...
Geen paniek - ik leef nog! Een paar blauwe plekken rijker weliswaar, maar nog steeds uit 1 stuk! Hier schijnt de zon en de airco in ons kantoor laat het nog steeds afweten. Ik herinner me nog dat ik hier bijna 2 jaar geleden voor het eerst kwam werken en men vertelde dat er aan de airco gewerkt werd... Ondertussen is die job nog steeds niet afgewerkt, dus het is maar te hopen dat ze die contractors niet betaald hebben. We hebben zonet lunch gehad op de gazon achter ons gebouw hier in Stockley Park. En eenstemmig beslist dat onze Office Administrator Tracy toch best een aantal tuinstoelen bestelt. Zo op de gazon zitten is allemaal goed en wel, maar zowel Steve als Celine stonden weer recht met een aantal vlekken op hun kleding (normaal gezien is het gras uitsluitend terrein voor de vogels hier... need I say more?)...
De afgelopen weken heb ik nogal wat afgereisd voor de job. Zo ben ik op woensdag 30 april naar ons kantoor in Duisburg gevlogen. Het is te zeggen, ik was er bijna niet geraakt want bij het betreden van de jetty - je weet wel dat ding tussen het vliegtuig en de terminal - ben ik daar wel serieus uitgeschoven en op mijn knie gevallen. Nu op zich was dat best een pijnlijke zaak, en mijn knie nam de vorm van een tennisbal aan... Maar aan de andere kant kwam de cabin crew me meteen ter hulp gesneld met ijs en doekjes en werden we naar betere plaatsen op het vliegtuig verhuisd. Een meevaller dus! Maar mijn knie ziet nu bijna 2 weken later nog steeds blauw... Helaas betekende dat voorval een einde aan mijn enorm enthousiaste start van mijn Wii Fit regime. En het lukt me nog steeds niet om alle oefening pijnloos terug af te werken (ocharme...)...
Vorige week heb ik enkele dagen in Belgie vertoefd. Er was een EFMC meeting (al de "big cheeses" van McD) in Brussel en ik was verantwoordelijk voor de organisatie van het 2 dagen durende event. Hotels, diners, taxi's, meeting venue... You name it! We verbleven in Hotel Bloom in de Rue Royale - een prachtig gerenoveerd hotel, het mag gezegd... Maar ik miste toch mijn eigen bed wel... de matras in 't hotel was veel te zacht! Dag 1 verliep zonder problemen, het diner in Little Asia in de Rue Sainte Catherine (en niet Place St. Cat) was aangenaam (hoewel er rijkelijk veel wijn vloeide...) en de after-party was gezellig maar bescheiden. We zijn er nog ene gaan drinken in het art-nouveau cafe "de ultieme hallucinatie". Dag 2 verliep ook zeer gestroomlijnd en we hebben zelfs een uur vroeger dan gepland de terugtocht naar Londen kunnen aanvatten. Nog nooit gebeurd, maar voor alles een eerste keer uiteraard!
En dat is het zo'n beetje het verslag van de laatste weken... Geen foto's van dit relaas, mijn knieen zijn niet bepaald werelderfgoed te noemen!
Hopelijk genieten jullie in Belgie daar van weeral een "bank holiday"... Hier is het werkendag. Tsss, 't zijn zotten die werken...
The big Birthday Weekend... Afgelopen weekend dus en vollen bak hier in 22, In The Ray. Op vrijdagavond arriveerden ons mama en papa hier omstreeks 22u. Een lange reis via Calais naar Dover en dan nog zo'n 2 uurtjes in de auto tot Maidenhead. Tapas stonden hen op te wachten (pff, het was even stressen - de opkuis had iets langer geduurd dan we geanticipeerd hadden...): mini jacket potatoes met kruidenkaas, yorkshire puddings met cumberland sausages en sticky gravy, olijven, pate en biscuits, couscous en nog veel meer... Het was een prettig weerzien, maar niet veel later besloten we toch maar onder de wol te kruipen - het zou nog een druk weekend worden.
Op zaterdagmorgen voor dag en dauw pikte Garry zijn oogappels, Theo en Cameron, op in Bristol... En het was vandaag Theo's 7de verjaardag. We hadden een ingenieus plan uitgedacht om zijn 7 lentes te vieren. We zouden met de trein naar London rijden en dan een bezoek brengen aan het Science Museum met Imax en Simulator. Een geweldig idee zo bleek, want het regende de hele dag pijpenstelen! Het museum was gratis, hoewel je voor de 3D voorstelling en de simulater wel moest betalen. Maar ik had onlangs een 2 for 1 boekje gekregen met allerhande bons en zo konden we met zijn allen voor nog niet de helft van de prijs alles samen beleven. De Imax voorstelling "Sea Monsters" was indrukwekkend. Ik had nog nooit zo'n 3D film gezien - nu ja met die oversized bril op je neus... In sommige scenes in de film leek het wel alsof die monsters je hoofd eraf zouden bijten... Het was een leuk zicht om de kinderen in de zaal voorzichtig hun handjes te zien uitstrekken om de dollies aan te raken... De Spongebob simulator was iets minder spannend, maar ik neem aan dat kinderen hieraan ook veel plezier beleven... Voor volwassenen kon het niet snel genoeg afgelopen zijn - die Spongebob is echt wel een irritant figuur om dan nog maar te zwijgen van zijn schriele stem en zijn vriendjes... Het museum huisde een zaal over anatomie, DNA en andere met het menselijk lichaam verbonden onderwerpen. Een zaal over plastic en wat ervan gemaakt wordt. Een enorme zaal met allerhande toestellen en gadgets door de jaren heen: een tape-recorder, de eerste x-ray machine, een mini die in 2 is gezaagd, een licht uit een vuurtoren, ... te veel om op te noemen, maar prachtig uitgestald... Zeker nog een bezoek waard, op een namiddag kan je onmogelijk alle verdiepingen bezoeken.
Zondagmorgen na een fameus English Breakfast vertrokken Garry en de boys richting Hertford voor een bezoek aan Grandpa. En na de afwas was het voor ons richting West Wycombe - de thuishaven van de Hell Fire Caves:
West Wycombe is a small village three miles due west of High Wycombe in Buckinghamshire, England and is the home of the West Wycombe Caves and the Italianate West Wycombe Park a stately home accompanied by 5000 acres (20 km²) of land which was built upon in the mid 18th century by Sir Francis Dashwood, founder of the Dilettanti Society and co-founder of the Hellfire Club which was held within the caves. They were a natural formation which was excavated in the 1750s by Sir Francis Dashwood to give work to the local community, straighten the road to London and to provide him with a private meeting place for members of the secretive Hellfire Club to meet.
Dashwood Mausoleum
The 18th century Church of St. Lawrence, with its golden ball on the top of the hill, is a well-known landmark, visible for many miles due its hilltop location, visually dominating the village. The ball can seat up to eight people and gives a panoramic view of the area. The church was remodelled by Sir Francis Dashwood inside and out. The hill is known as 'West Wycombe Hill' and was an Iron Agehill fort. Also situated on the hill is the hexagonal flint and stone Dashwood Mausoleum, inspired by the Colosseum in Rome.
West Wycombe village was sold to the National Trust in 1929 by the Dashwood family to raise assets following that year's Wall Street Crash. The National Trust markets this property under the name 'West Wycombe Village and Hill'. The property features many buildings of architectural value which were built between the 16th and 18th centuries.
De enige dag dat ik besluit om nog eens een paar elegante damesschoenen te dragen, ben ik een uur later dus een berg aan het beklimmen. Het moet gezegd zijn papa, je hebt echt schitterende ideeen... (not!). Ons mama en ik waren totaal uitgeput toen we eindelijk de top van de heuvel en het magnifieke kerkje bereikt hadden... UIT-GE-PUT en dus niet meteen in de mood om te smilen voor de lens...
Van al deze lotgevallen zijn er ook foto's beschikbaar, die ik zo snel mogelijk zal proberen te uploaden. Ik herinner me dat ik dit begin januari ook al eens gezegd heb en er sindsdien nog steeds geen beeldjes bij mijn blogtekstjes zijn verschenen... Maar ik heb een "cunning plan"... Fingers crossed!
Bedankt trouwens aan iedereen voor de lieve verjaardagswensen (ik heb zo'n 20 kaarten ontvangen!!) en de geweldige kado's - much appreciated!!! x
Hallo vriendjes - het is alweer een tijdje geleden... Hopelijk in Belgie alles goed en wel! Ik heb ondertussen de homepage van het Nieuwsblad online als startpagina ingesteld en kan dus nu weer alle nieuwtjes op de voet volgen...
Maar goed, terug ter zake - Chaos in Terminal 5 dus! Op 27 maart bracht Kathleen me nog eens een bezoekje. Ze had mijn stulpje (nu ja, misschien meer een hol) in West Drayton 2 jaar geleden bezocht met Dorien, maar was nog nooit in Maidenhead geweest. Ik had haar al verteld dat die bewuste donderdag Heathrow Terminal 5 voor het eerst zijn deuren opende... Geweldige vooruitzichten - alles gloednieuw met hoogtechnologische systemen voor de "luggage handling". Nu ja, ik had beter gezwegen. Kathleen's vlucht werd afgelast en ze werd op een vroegere vlucht geboekt, dat was dus al een meevaller - ware het niet dat ze met 3 uur vertraging pas in Heathrow landde. En daar ging het van kwaad naar erger... Wie dacht slim te zijn door bagage in te checken, zal in de toekomst zeker 2x nadenken. Na ongeveer 2 uur in de "baggage reclaim" te hebben doorgebracht, besloten we het te laten voor wat het was. Papieren werden ingevuld om haar valies na te leveren en dat was het dan... Gelukkig was na al dat wachten de parking gratis! Het minste wat ze daar konden doen. Er werden in totaal meer dan 50% van de vluchten geannuleerd. Zo'n 20.000 bagage items raakten zoek omdat het supersonische nieuwe bagage-systeem toch nog enkele kinderziektes bleek te vertonen. Nu ja, voor Kathleen alvast een goed excuus om eens goed haar gangen te gaan in Oxford Street... We maakten er een gezellig weekend ondanks de regen - het was een typische Engels weekend met enorm veel regen. Haar valies arriveerde jammer genoeg nooit. Toen ik Kathleen op zaterdagavond weer naar Terminal 5 bracht, leek alles op het eerste zicht in orde - geen vertragingen of annulering richting Brussel... Maar dat bleek achteraf ook praat voor de vaak. Ze heeft nog zo'n 2 uur moeten wachten alvorens haar vliegtuig van de grond ging. Op donderdagavond iets na 22u belde Kathleen me op: haar valies was zonet afgeleverd in Merksplas. Ik denk dat zij een van de gelukkigen is geweest, want zo'n 19.000 valiezen werden die week naar Milaan overgevlogen om daar te worden uitgesorteerd. Ondertussen hebben enkele British Airways hoge pieten hun ontslag gegeven - de terminal waar zo'n 5 jaar vol verwachting naar werd uitgekeken bleek een absolute ramp... Ik heb me alvast voorgenomen in de nabije toekomst maar gewoon BMI te blijven vliegen vanuit terminal 1... Je weet maar nooit!
Ein - de - lijk... een lang en welverdiend weekend in de UK... Hier zijn publieke feestdagen best wel schaars en het was dus een enorme meevaller dat we zowel Goede Vrijdag als Paasmaandag thuis mochten blijven. Een ideale gelegenheid om nog eens een stapje in de wereld te zetten - weer of geen weer! De trein op in Maidenhead en 40 minuutjes later arriveren in Paddington, enkele stops op de tube en bestemming bereikt... Tate Britain. Het museum huist Britse kunst van 1500 tot heden. Iets beter verteerbaar dan de "moderne" kunst in Tate Modern langs de andere kant van de oever van de Thames... In de Duveen Galleries trouwens een fantastisch overzicht van neoclassisistische beeldhouwwerken waaronder "The Three Graces" van Antonio Canova, echt de moeite waard om eens een bezoekje te brengen. Zoals bijna elk ander museum in Londen trouwens gratis toegang! Daarna terug de kou in, te voet naar Westminster gewandeld - langs het House of Commons, Westminster Abbey en Big Ben... de tube op en richting Covent Garden. Hoewel we niet gereserveerd hadden, bleek er nog een tafeltje vrij bij Belgo - het Belgisch restaurant bij uitstek. De obers dragen er van die habijten en eten werd geserveerd in de kelder... Het was er enorm druk en ongeveer 70% van de bezoekers zat aan de mosselen met friet. Het moet gezegd - ze waren dan ook echt lekker. (mama, geen paniek, ik kom zeker nog naar huis om de echte Belgische keuken te proeven!) Dit met een lekker pintje bier - jawel, een hele keuze aan Belgische bieren... Wat kan een mens zich nog meer wensen? Buikjes rond zijn we dan terug naar Paddington afgezakt en op de trein naar huis gestapt. Maar een bank holiday is natuurlijk geen bank holiday als je niet ergens in een "local" een avondje karaoke kan meepikken. The Ark had voor de gelegenheid Groovy Graham ingehuurd... Ik heb nog nooit van mijn leven zulk een triestig figuur karaoke zien draaien. Hij zong met elk lied mee, bij gebrek aan X-factor kandidaten... Hoewel, Nick - de lokale schilder - een geweldige versie van I want to break free ten beste gaf... Waar is de deur??? Maar goed, we hebben weer eens kunnen lachen. De avond hebben we dan maar afgesloten met een wedstrijdje Wii bowling - het is maar een detail, maar ik bleek weer de beste van de avond... Nou ja, hoogmoed komt voor de val... Blijven oefenen! Paaseieren en uit xx
Goedemorgen Belgie... Jawel op deze publieke feestdag (Good Friday) in de UK heb ik het almachtige voorrecht gekregen om kennis te maken met een typisch Engels gerecht: the Bacon Sarnie... Ingredienten: bacon en brood ("doorsteps" - enorm dikke sneden brood) en natuurlijk de beruchte HP Brown Sauce! Een broodje dat waarschijnlijk overrijk is aan calorieen, maar nu we toch voor het paasweekend staan met ongetwijfeld een teveel aan chocola, kon dit er ook nog wel bij! Ik heb me trouwens voorgenomen dat ik vanaf 1 april - albeit April's Fools Day - in actie ga schieten om de overtollige calorieen en "love handles" er weer af te werken. Mijn home trainer is gesmeerd, de work out DVD's van Davina zijn nog eens afgestoft en dat nieuwe Wii Fit game staat ook op de verlanglijst. Ze mogen dan al sneeuw voorspellen dit weekend, ik ben al in de "bikini"-mood, in gedachten uiteraard want als ik mezelf 's morgens in de spiegel bekijk ben ik blij dat ik nogal bijziend ben! Misschien doe ik wel een "voor en na" (als ik het uploaden van foto's op mijn blog onder de knie krijg ten minste) - hiermee riskeer ik dan natuurlijk het trouwe lezerspubliek volledig te verliezen, maar het zij zo... Woorden zijn maar woorden en het is dringend tijd voor actie! Dat gezegd zijnde, ik spring maar eens beter onder de douche, genoeg gelanterfant! Vrolijk Paasfeest xx
Okee... ik weet het, het is ondertussen alweer een tijdje geleden! Er komt dan ook wel steeds iets tussen in dit drukke Londense leventje dat ik momenteel leid... Maar hier is dan eindelijk het vervolg op 1 van de onderwerpen die ik reeds eerder heb aangehaald in een "news flash from Maidenhead": De eigenzinnige WC-bril! Inderdaad, het is weer zover - nummer 3 is nu ook gesneuveld. Het mag dan al een massief houten bril zijn die met fameuze schroeven zou moeten blijven vastzitten aan de pot, maar dat is verrevan de realiteit... De schroefdraad is verdwenen waardoor de bril "a life of its own" is beginnen leiden en grote en kleine poepen bij deze dus zijn gewaarschuwd! Hou je vast zodra je aan boord komt en controleer dat je niet nog aan de bril plakt wanneer je terug opstaat! Ik vrees dat hij in weinig of geen boxershorts/slipjes of strings een plaatsje zal vinden... Handyman van dienst heeft al menig uur gespendeerd aan het professioneel herbevestigen van "bog seat and boults", maar tot dusver zonder succes. Superglue en andere instrumenten zijn ondertussen de revue gepasseerd, maar de bril blijft dansen zodra er een poep in de buurt komt! Wie dit evenement van dichterbij wil meemaken - u bent steeds van harte welkom! Wie weet hoe dit euvel gefixt kan worden - answers on a postcard! Bog Seat and Out!
Pfff... Een zeer frosty maandagmorgen, alles gepakt en klaar om te gaan... Een vergadering bij McDonald's op Edgware Road en met de trein van 8u30 zou ik daar goed op tijd geraken. In theorie althans...
En toen liep het dus mis... Autoruiten ontdooid (met een krabberke natuurlijk) en richting Taplow Station dan maar. Daar werd mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid... Mijn dromen hadden namelijk voorspeld dat de Clio from Hell vandaag weer zou opspelen. En ik heb gelijk gekregen! Alvorens het uitstappen leek mijn autootje ongelooflijk maar waar meer naar de rechterkant te leunen... Die symptonen herken ik natuurlijk van ver! Jaja alweer een platte band! Dit moet sinds ik die nieuwe banden erop liet leggen in juli zowat de vijfde keer zijn.
Gelukkig ben ik nog tijdig op de trein geraakt, maar het was weer zo'n dag waar alles leek mis te lopen. De trein had ongeveer 25 minuten vertraging. Mijn meeting ging dus van start maar zonder mij. Toen ik eindelijk in Paddington arriveerde, bleken ook de tubes gesloten wegens een brandalarm in Oxford Circus... Dat zuchtje wind omstreeks 11u vanmorgen, dat was ik eigenlijk... De stoom kwam letterlijk uit mijn oren.
En vanavond heb ik maar een taxi genomen (die auto mag een nachtje doordoen op de parking bij het station). Een "fiver" voor 2 minuutjes in de wagen - een waar koopje! Maar te voet zag ik dat echt niet zitten (ik had - hoe kan het ook anders - het verkeerde schoeisel aan voor een wandeling van 30min)...
Je zou denken dat ik ondertussen volleerd bandenvervanger ben, maar jammer genoeg schroeven die garagisten van tegenwoordig de bouten van mijn wielen er met zo'n supersonisch pistool op en die krijg ik met mijn ouderwetse moersleutel echt niet los... Misschien moet ik toch maar eens wat meer spek gaan eten
Yippie, weer bezoekers over de vloer... En ditmaal hoog bezoek - Dries en Tania verbleven namelijk van 28 december tot 1 januari in Maidenhead. Een erg vroege Ryanair vlucht schrikte hen niet af. Ook zonder mijn roos valieske met bloemen hadden we ze natuurlijk meteen gespot in de terminal in Stansted. Het was een druk weekend met een bezoek aan Brighton op zaterdag. De Brighton Pier met allerhande gokautomaten is een van de hoofdattracties. We konden er niet voorbij zonder ook een paar pondjes in de grijpautomaten te stoppen. Een lelijk onnozel oranje paard en een pingu later zijn we dan maar Brighton City gaan verkennen. Het bleek een gezellig labyrinth van kleine straatjes met leuke winkeltjes te zijn. Een aanrader! Het strand met kiezelstenen is trouwens iets waar je je kuiten aan een degelijke work-out kan onderwerpen... Het bleek een nogal vermoeiende wandeling, maar uitblazen aan het strand bij windkracht tien heeft zo zijn charme! Zondag Josdag, maar voor ons een bezoek aan London op de agenda. Met de trein van Maidenhead naar Paddington en dan de tube op recht naar Harrods, waar het aanschuiven was om binnen te gaan (de koopjesperiode in volle glorie). Verder op het programma nog een cruise op de Thames - de ideale manier om meteen alle interessante en minder interessante bezienswaardigheden rond de rivier te bekijken en daarna een vlucht in de London Eye. Het was het meest geschikte moment van de dag - zonsondergang... Alle lichtjes rond de Thames zorgden voor een aangenaam uitzicht. Oudjaarsdag besloten we het maar wat rustiger aan te doen. Terwijl de kok van dienst een geweldig feestmenu bereidde, nam ik Dries en Tania mee voor een ritje naar Windsor. Het huis van de Queen ligt op een boogscheut van Maidenhead en het kasteel moet je toch gezien hebben. Net zoals de honderden zwanen op de Thames - het heeft iets sprookjesachtigs. Oudjaarsavond heb ik voor de verandering eens thuis gevierd met een enorm lekker diner (gammon, mashed potatoes + veg - yummie!!!), party poppers (misschien volgend jaar toch maar niet), crackers,Wii Olympics, vuurwerk op de TV (afgevuurd vanop de Thames ter hoogte van the London Eye) en een spelletje Cluedo achteraf... Supergeslaagd! Tot ik 's anderendaags 's morgens de living ontdekte (die foto's zijn jammer genoeg niet voor publicatie ). En toen was het dus Nieuwjaar en tijd om de valiezen weer in te pakken... Mijn bloemetjesvalies bleef hier, mijn nieuwe maar ondertussen reeds gescheurde valies ging met Tania weer richting Turnhout. (maar dat "is another story entirely"...) Happy 2008! PS: foto's van dit bezoek worden weldra gepubliceerd!
Okee, ik was het van plan toen ik in juni 2006 met de auto naar de UK vertrok... Maar het is er pas 1,5 jaar van gekomen... Mijn eigen BLOGJE is eindelijk een feit. Er staan momenteel nog geen nieuwe berichtjes op - ik moet de foto's die erbij horen nog verkleinen om ze ook op mijn blog te kunnen posten, maar de verhalen hebben al vaste vorm aangenomen in mijn hoofd. Alle oude "news flash" berichtjes heb ik terug opgevist en hier alvast gepubliceerd... Tja, oud nieuws, maar als ik die belevenissen terug lees toch best wel leuk!
Ik hoop dat jullie er ook iets aan hebben - en het lost natuurlijk het probleem van de zeer onregelmatige emails op. Als jullie zin hebben, kan je steeds naar mijn blogje surfen om te kijken of er nieuwe berichtjes gepost zijn. En natuurlijk kan je ook steeds een reactie achterlaten... Ik kijk alvast naar die berichtjes uit!
Ook heel erg interessant was de Princess of Wales Conservatory (een serre met planten uit 10 verschillende klimaattypes - cactus, varen, orchidee, vleesetende planten, ...) Ikzelf was helemaal weg van het kleine Waterlily House (enorm heet en vochtig daar) dat in 1851 reeds gebouwd werd. Nog nooit heb zo'n reusachtige waterlelies gezien - maar het deed me wel terugdenken aan dat sprookje van koningin Fabiola 
