Wanneer voel je dat het zomer is? Als de zon schijnt - ja uiteraard (blijkbaar hebben we hier in Engeland beter weer dan in Belgie...). En wanneer je de adrenaline door je lijf voelt pompen bij een bezoekje aan een pretpark. Jawel - afgelopen zondag heb ik mijn zenuwen (en mijn maag welteverstaan) nog eens uitgetest en hebben we een bezoekje gebracht aan Thorpe Park voor Cam's 9de verjaardag. Het pretpark - een verkleinde versie van Bobbejaanland - ligt zo'n halfuurtje van Maidenhead vandaan, dus ideaal voor een dagje uit. We besloten samen dat de eerste attractie die we zouden bezoeken de "Tidal Wave" was. Een vergrootte versie van die beruchte boomstammekes. Met zijn vieren zaten we op een rijtje in een karretje dat ongeveer een 35 mensen droeg. We werden omhoog gereden, je herkent dat onheilspellende gekraak wel als die reuzekettingen in gang getrokken worden... En van daar was het dan bijna vrije val tot we terug beneden stonden. Nu ja, stonden - bijna verdronken waren is misschien een betere uitdrukking. Ik zweer het, de golfstroom die op het einde van deze rit opgewekt werd, was absoluut te sterk voor woorden. Het komt er eigenlijk op neer dat je even goed met je kleren aan kan gaan zwemmen. Ja, al druppend zijn we dus uit dat ding gestapt en het heeft zowat de hele dag geduurd alvorens mijn onderbroek weer droog was... Maar ik zou het zeker opnieuw doen Dan was het richting "Stealth" - een zogenaamde launch rollercoaster die je van 0 tot 80 mph (dit is ongeveer 140 km per uur) brengt in 2 seconden. G-force gewijs zaten we op 4.8 en de totale hoogte van dat ding was 205 feet (of volgens onze papa zo'n 70m). Cameron stond erop een ritje te maken in die rollercoaster en aangezien Garry nogal snel groen ziet, was bibi dus de Chinese vrijwilliger. Maar ik vind zo'n dingen wel plezant - althans dat dacht ik toch toen ik nog stond aan te schuiven. Met een beetje bluf hebben we Cameron op de rit gekregen, minimale lengte 1m40 en hij meet maar net 1m39. Gelukkig - we hadden maar zo'n 45 minuten aan moeten schuiven. Enfin, het enige dat ik nog weet van de rit zelf was dat mijn hoofd tegen de hoofdsteun werd gedrukt vanaf het vertrek en dat ik heb gegild van start tot finish. Ze zouden zulke dingen moeten verbieden. Ik had wel honderden vliegjes kunnen inslikken met mijn mond open op dat ding. Cameron was maar heel stilletjes als we uiteindelijk terug tot stilstand kwamen, maar toen we weer herenigd werden met Theo en Garry wilde hij er natuurlijk meteen weer op... Mmm, dan toch zonder mij! De volgende attractie was ietsje rustiger - een 3D film in de "Time Voyager". Een leuke anekdote is wel dat Cam en ik begonnen aan te schuiven terwijl het andere duo ging nakijken of Theo groot genoeg was voor een van de andere attracties. Bij hun vertrek stonden we achteraan in de rij, bij hun terugkomst ongeveer in het midden van de rij. En daar heb ik dus een geweldig complimentje voor gekregen: Joke kan goed aanschuiven! Ja, het was Theo natuurlijk niet opgevallen dat we eigenlijk nog steeds op dezelfde plaats stonden en dat de rij gewoon dubbel zo lang was geworden... Maar ik dus weeral trots natuurlijk. Na een vettige lunch (in zo'n pretpark kan je eigenlijk alleen maar rotzooi kopen: Burger King, KFC, Pizzahut,...) zijn we met zijn allen in die tonnetjes gegaan die op een wildwaterbaan een toertje maken, de zogenaamde Rumba Rapids. De waterschade was daar vrij beperkt - een natte broekspijp en een natte pruik - verder best te doen. En om de dag af te sluiten, zijn we met zijn allen gaan aanschuiven voor de Loggers Leap - de boomstammetjes waarvan al eerder sprake. We hadden tijdens de wachttijd afgesproken dat Theo vooraan zou plaats nemen met achter hem Cameron, dan Garry en dan ik achteraan. Ik was ongeveer droog dus mij niet gezien... Allemaal opnieuw nat zijn we dan maar richting parking en huiswaarts gekeerd. Een geslaagde dag, zonder regen weliswaar maar toch zijn we erin geslaagd om met zijn allen kletsnat te worden. Foto's worden zo snel mogelijk beschikbaar gemaakt... Zucht, vakantie! Hier zit ik weer achter mijn computer op kantoor. Net lunch gehad buiten op de gazon en geloof me - het was nogal moeilijk om terug naar binnen te komen. Laat eens weten wat jullie zoal uitgespookt hebben deze vakantie? Of wat de plannen zijn? Toedeloe x
Elk jaar hebben we hier bij IPLPerseco het genoegen om samen wat quality tijd door te brengen. Onze CEO, Gero Liebig, gevestigd in Duisburg staat erop om elk jaar fameus wat centjes te spenderen aan een 2-daags seminarie waarvoor iedereen (willen of niet) is uitgenodigd.
Zo maakte ik in 2006 mijn eerste seminarie mee met als titel "We are the Show". We werden van Londen naar Phantasialand in Duitsland overgevlogen (het was toen dat mijn roos bloemenvalieske niet mee mocht op het vliegtuig en ik zonder bagage in dat pretpark toekwam... van een goed begin gesproken!). Vorig jaar werden we in november opnieuw naar Duitsland verscheept om een maffia movie te maken (ik ben het thema van de hele bedoening alweer vergeten).
2008 zag de hele bende van IPLPerseco naar Sauerland in Duitsland migreren. Okee, een mooie omgeving met veel groen en bergen en dalen, maar om daarvoor om 4u 's morgens te vertrekken voor de eerste vlucht van de dag vanuit Terminal 5 (yeppie, het bagagesysteem blijkt nu wel degelijk te werken) voor een 2 uur durende vlucht naar Dusseldorf en dan een 2,5 uur durende busreis naar Willingen in Sauerland - mijn idee van "fun fun fun" is toch wel anders. Bovendien had ik een vreselijke verkoudheid wat het vliegen mogelijk nog onaangenamer maakte. Maar laten we in de spirit van de team building blijven... Na een lunch op het terras van ons hotel werden we naar de conference zaal verhuisd om de hele namiddag over innovatie te praten. We hadden als huiswerk vantevoren al een boek met de titel "different thinking" moeten lezen. Verplichte literatuur, ook dit viel uiteraard niet echt in de smaak bij de meeste London based employees. Nu ja, misschien zijn we wel een beetje moeilijke klanten?! De auteur van het boek was zelfs uitgenodigd om te komen spreken - en ja hoor, hij was Duits! Hij haalde de meest irrelevante voorbeelden (uit het Duitse bedrijfsleven) naar boven, maar allez, zijn cheque zal best wel naar behoren geweest zijn. Daarna was het tijd voor de groepsfoto - nog zo'n ding waar iedereen geweldig naar uitkijkt. Nen Duitse fotograaf die geen Engels spreekt en vanuit een raam boven (noemen ze dat vogelperspectief?) een foto probeert te nemen van om en bij de 80 personen. En de avondactiviteit was nog spectaculairder: een vlot bouwen! De hele bende werd in 8 groepen verdeeld om met een paar palen en een paar lege tonnen een stabiel vlot in elkaar te sjorren. Ik heb dit hele spektakel gemist - ik ben wijselijk om 8u in mijn bed gekropen...
Dag 2 dus - vroeg in de morgen en met zijn allen in de bus van het hotel naar de meeting venue. Vandaag stonden er workshops op het programma. Alles in het teken van innovatie dit jaar... Jawel... Opnieuw werden we in 8 groepen verdeeld om gedurende 4 uren te gaan brainstormen over hoe we een "innovation culture" kunnen creeeren in ons bedrijf. Voor zij die er zich nog niet van bewust zijn - IPLPerseco wordt zo gedreven door processen (opgesteld door de Duitsers - hoe kan het ook anders?) dat een vrije brainstorm activiteit tijdens het seminarie al reeds aan verschillende criteria moet voldoen. Je kan toch niet zomaar goede ideeen laten opborrelen he? Nee - dit moet allemaal weer terug gelinkt worden naar een of ander proces... Hoe innovatief het eindresultaat dan is, is voor mij een groot vraagteken. De resultaten van het groepswerk werden door die enkele Chinese vrijwilligers (dat zijn ook elk jaar dezelfde) gepresenteerd om daarna over te gaan tot de Oscars. Elk jaar worden er een aantal werknemers in de bloemetjes gezet met een "award". Ik heb er eentje gekregen in 2006, amper 8 weken bij de firma, maar blijkbaar toch al een goede indruk gemaakt Na een glaasje nepchampagne was het dan weer de bus op naar het hotel om ons te gaan verkleden voor de avondactiviteit. Een andere bus pikte ons op om 7u om na een uur te stoppen ergens in "the middle of nowhere"... We werden door een donkere tunnel (mijngang) naar een blauwe lagune geleid. Daar lag ieders vlot aan de oever van het meer en wilde de fotograaf van dienst (serieus, die mens krijgt een 9,5 op de schaal van irritatie) een foto nemen van alle groepen op hun vlot op het water. Euhm ja, een uur later was dat alles in de sjacoche. Maar we stonden dan wel ineens 55 minuten achter op schema. De vlotten moesten door 4 personen per groep een tocht afleggen op het meer en onderweg moesten coordinaten worden opgepikt voor een soort schattenjacht. De resterende vier personen van elke groep werden in een harnas gezet en "special forces" genoemd om rotsen te gaan beklimmen en afdalen. Om 21u was de bbq gepland, maar om 23u (en ondertussen was het toch wel vrij donker geworden) was nog steeds niet iedereen terug. Ik denk dat ze uiteindelijk die schattenjacht volledig geannuleerd hebben. Niet de helft van de groepen had namelijk alle coordinaten gevonden op hun tocht. Wiens idee was het eigenlijk om om 8u 's avonds nog aan serieuze teambuilding te gaan doen? (misschien een Duitser?) Maar het einde was toen voor mij gelukkig in zicht, want jawel om 3u 's nachts zou de taxi Nigel, Steve, Nikki, Celine en mezelf oppikken voor de eerste vlucht vanuit Dusseldorf terug naar Londen... Ik heb mijn hoofd dan toch 2 uurtjes kunnen neerleggen. Ik geloof dat ze dat ook "Different Thinking" noemen!
Alle foto's en memorabilia zullen binnen een maand of 3 wel weer vanuit Duisburg naar hier worden verstuurd dus als er schappelijke foto's bijzitten zal ik zeker niet nalaten om er een aantal te publiceren.
Blij dat we er weer voor een jaar vanaf zijn... Zucht van verlichting! En ik ben echt geen a-sociaal iemand (enfin, dat dacht ik toch...)
Afgelopen zondag - het was ondertussen middernacht - werden we opgeschrikt door een enorm kabaal in de flat. We hadden de hele namiddag CSI Hard Evidence op de Wii zitten spelen en waren dus super alert...
Garry sprong recht in de sofa en ik volgde natuurlijk meteen. Hij dacht dat er iemand de deur had ingetrapt - een beetje overdramatisch misschien? Maar toen we de keukendeur passeerden werd de ravage ons pas echt duidelijk... Over de vloer verspreid lagen honderden scherven. De kastdeur stond open en het schap met mijn schoon "Thomas" borden was naar beneden gezakt.
De schade viel al bij al nogal mee, van de 12 exemplaren bleken er nog 6 intact. Oef!
En ik heb natuurlijk van de gelegenheid gebruik kunnen maken om mijn kast en de hele inboedel nog eens grondig te kunnen uitwassen en afstoffen.
Een inzameling voor het aanvullen van mijn servies zal weldra gestart worden. Alle giften zijn welkom
Ik geloof dat ik jullie dit nog niet had verteld, maar een tijdje geleden heb ik een bon gewonnen voor een heuse photo shoot! In ons geweldig winkelcentrum in Maidenhead stond er een standje van Designer Portraits opgesteld en als je je gegevens achterliet, maakte je kans op een bon ter waarde van £100. Omdat we normaal gezien toch nooit winnen, dacht ik - ach waarom niet, gewoon invullen en wie weet... En ja hoor, deze keer wel succesvol! Een aantal weken na het achterlaten van mijn gegevens ontving ik een telefoontje dat ik de gelukkige winnaar was.
Het duurde een paar weken vooraleer we een datum konden vastleggen - logistiek niet zo eenvouding want we wilden graag Theo en Cameron erbij... Maar na lang wikken en wegen werd het 24 mei om 15u.
Tja, de jongens waren helaas op kamp... dus besloten we maar met zijn tweetjes te gaan. Echt, als ik ooit nog eens zo'n geweldig idee heb - hou me dan gewoon tegen...
We dachten dat het best was om onze kledij op elkaar af te stemmen dus allebei jeans en een wit bovenstuk. Over poses enzovoort hadden we eigenlijk niet nagedacht. Achteraf bekeken is dat waarschijnlijk het grootste probleem gebleken. Na 5 minuten poseren in de eerste houding geraakte zowel Garry als ik bijna niet meer recht, pins & needles in onze benen... Ge kent dat, den ouden dag! De fotograaf, een meisje van een jaar of 24 was heel enthousiast en haalde haar beste truken boven om ons te doen glimlachen. Say "bogies"... Say "sexy lady"... Blow a raspberry... Het feit dat Vicky de naam van Garry constant vergat en hem steeds Nick noemde, was geloof ik wel het grappigste feit van de dag... Enfin na de tiende pose hadden we er eerlijk gezegd wel genoeg van. En een uur later deden mijn kaakspieren wel echt pijn van al dat geforceerd geglimlach.
Gisteren werden we uitgenodigd om naar de resultaten van onze photoshoot te komen kijken. Daar keken we echt helemaal niet naar uit. En terecht zo bleek... Van de 15 verschillende poses kozen we er 3 die nog min of meer meevielen. De zwart-wit foto's gaven het beste resultaat en we hebben de opdracht gegeven om ze nog een beetje te bewerken. Zodra de beelden beschikbaar zijn, publiceer ik ze wel - kunnen jullie ook eens goed lachen!
Pff, ben ik blij dat ik nooit de ambitie gehad heb om model te worden... Not my cup of tea! Maar als je 't gratis en voor nix in je handen gestopt krijgt...
Geen paniek - ik leef nog! Een paar blauwe plekken rijker weliswaar, maar nog steeds uit 1 stuk! Hier schijnt de zon en de airco in ons kantoor laat het nog steeds afweten. Ik herinner me nog dat ik hier bijna 2 jaar geleden voor het eerst kwam werken en men vertelde dat er aan de airco gewerkt werd... Ondertussen is die job nog steeds niet afgewerkt, dus het is maar te hopen dat ze die contractors niet betaald hebben. We hebben zonet lunch gehad op de gazon achter ons gebouw hier in Stockley Park. En eenstemmig beslist dat onze Office Administrator Tracy toch best een aantal tuinstoelen bestelt. Zo op de gazon zitten is allemaal goed en wel, maar zowel Steve als Celine stonden weer recht met een aantal vlekken op hun kleding (normaal gezien is het gras uitsluitend terrein voor de vogels hier... need I say more?)...
De afgelopen weken heb ik nogal wat afgereisd voor de job. Zo ben ik op woensdag 30 april naar ons kantoor in Duisburg gevlogen. Het is te zeggen, ik was er bijna niet geraakt want bij het betreden van de jetty - je weet wel dat ding tussen het vliegtuig en de terminal - ben ik daar wel serieus uitgeschoven en op mijn knie gevallen. Nu op zich was dat best een pijnlijke zaak, en mijn knie nam de vorm van een tennisbal aan... Maar aan de andere kant kwam de cabin crew me meteen ter hulp gesneld met ijs en doekjes en werden we naar betere plaatsen op het vliegtuig verhuisd. Een meevaller dus! Maar mijn knie ziet nu bijna 2 weken later nog steeds blauw... Helaas betekende dat voorval een einde aan mijn enorm enthousiaste start van mijn Wii Fit regime. En het lukt me nog steeds niet om alle oefening pijnloos terug af te werken (ocharme...)...
Vorige week heb ik enkele dagen in Belgie vertoefd. Er was een EFMC meeting (al de "big cheeses" van McD) in Brussel en ik was verantwoordelijk voor de organisatie van het 2 dagen durende event. Hotels, diners, taxi's, meeting venue... You name it! We verbleven in Hotel Bloom in de Rue Royale - een prachtig gerenoveerd hotel, het mag gezegd... Maar ik miste toch mijn eigen bed wel... de matras in 't hotel was veel te zacht! Dag 1 verliep zonder problemen, het diner in Little Asia in de Rue Sainte Catherine (en niet Place St. Cat) was aangenaam (hoewel er rijkelijk veel wijn vloeide...) en de after-party was gezellig maar bescheiden. We zijn er nog ene gaan drinken in het art-nouveau cafe "de ultieme hallucinatie". Dag 2 verliep ook zeer gestroomlijnd en we hebben zelfs een uur vroeger dan gepland de terugtocht naar Londen kunnen aanvatten. Nog nooit gebeurd, maar voor alles een eerste keer uiteraard!
En dat is het zo'n beetje het verslag van de laatste weken... Geen foto's van dit relaas, mijn knieen zijn niet bepaald werelderfgoed te noemen!
Hopelijk genieten jullie in Belgie daar van weeral een "bank holiday"... Hier is het werkendag. Tsss, 't zijn zotten die werken...
The big Birthday Weekend... Afgelopen weekend dus en vollen bak hier in 22, In The Ray. Op vrijdagavond arriveerden ons mama en papa hier omstreeks 22u. Een lange reis via Calais naar Dover en dan nog zo'n 2 uurtjes in de auto tot Maidenhead. Tapas stonden hen op te wachten (pff, het was even stressen - de opkuis had iets langer geduurd dan we geanticipeerd hadden...): mini jacket potatoes met kruidenkaas, yorkshire puddings met cumberland sausages en sticky gravy, olijven, pate en biscuits, couscous en nog veel meer... Het was een prettig weerzien, maar niet veel later besloten we toch maar onder de wol te kruipen - het zou nog een druk weekend worden.
Op zaterdagmorgen voor dag en dauw pikte Garry zijn oogappels, Theo en Cameron, op in Bristol... En het was vandaag Theo's 7de verjaardag. We hadden een ingenieus plan uitgedacht om zijn 7 lentes te vieren. We zouden met de trein naar London rijden en dan een bezoek brengen aan het Science Museum met Imax en Simulator. Een geweldig idee zo bleek, want het regende de hele dag pijpenstelen! Het museum was gratis, hoewel je voor de 3D voorstelling en de simulater wel moest betalen. Maar ik had onlangs een 2 for 1 boekje gekregen met allerhande bons en zo konden we met zijn allen voor nog niet de helft van de prijs alles samen beleven. De Imax voorstelling "Sea Monsters" was indrukwekkend. Ik had nog nooit zo'n 3D film gezien - nu ja met die oversized bril op je neus... In sommige scenes in de film leek het wel alsof die monsters je hoofd eraf zouden bijten... Het was een leuk zicht om de kinderen in de zaal voorzichtig hun handjes te zien uitstrekken om de dollies aan te raken... De Spongebob simulator was iets minder spannend, maar ik neem aan dat kinderen hieraan ook veel plezier beleven... Voor volwassenen kon het niet snel genoeg afgelopen zijn - die Spongebob is echt wel een irritant figuur om dan nog maar te zwijgen van zijn schriele stem en zijn vriendjes... Het museum huisde een zaal over anatomie, DNA en andere met het menselijk lichaam verbonden onderwerpen. Een zaal over plastic en wat ervan gemaakt wordt. Een enorme zaal met allerhande toestellen en gadgets door de jaren heen: een tape-recorder, de eerste x-ray machine, een mini die in 2 is gezaagd, een licht uit een vuurtoren, ... te veel om op te noemen, maar prachtig uitgestald... Zeker nog een bezoek waard, op een namiddag kan je onmogelijk alle verdiepingen bezoeken.
Zondagmorgen na een fameus English Breakfast vertrokken Garry en de boys richting Hertford voor een bezoek aan Grandpa. En na de afwas was het voor ons richting West Wycombe - de thuishaven van de Hell Fire Caves:
West Wycombe is a small village three miles due west of High Wycombe in Buckinghamshire, England and is the home of the West Wycombe Caves and the Italianate West Wycombe Park a stately home accompanied by 5000 acres (20 km²) of land which was built upon in the mid 18th century by Sir Francis Dashwood, founder of the Dilettanti Society and co-founder of the Hellfire Club which was held within the caves. They were a natural formation which was excavated in the 1750s by Sir Francis Dashwood to give work to the local community, straighten the road to London and to provide him with a private meeting place for members of the secretive Hellfire Club to meet.
Dashwood Mausoleum
The 18th century Church of St. Lawrence, with its golden ball on the top of the hill, is a well-known landmark, visible for many miles due its hilltop location, visually dominating the village. The ball can seat up to eight people and gives a panoramic view of the area. The church was remodelled by Sir Francis Dashwood inside and out. The hill is known as 'West Wycombe Hill' and was an Iron Agehill fort. Also situated on the hill is the hexagonal flint and stone Dashwood Mausoleum, inspired by the Colosseum in Rome.
West Wycombe village was sold to the National Trust in 1929 by the Dashwood family to raise assets following that year's Wall Street Crash. The National Trust markets this property under the name 'West Wycombe Village and Hill'. The property features many buildings of architectural value which were built between the 16th and 18th centuries.
De enige dag dat ik besluit om nog eens een paar elegante damesschoenen te dragen, ben ik een uur later dus een berg aan het beklimmen. Het moet gezegd zijn papa, je hebt echt schitterende ideeen... (not!). Ons mama en ik waren totaal uitgeput toen we eindelijk de top van de heuvel en het magnifieke kerkje bereikt hadden... UIT-GE-PUT en dus niet meteen in de mood om te smilen voor de lens...
Van al deze lotgevallen zijn er ook foto's beschikbaar, die ik zo snel mogelijk zal proberen te uploaden. Ik herinner me dat ik dit begin januari ook al eens gezegd heb en er sindsdien nog steeds geen beeldjes bij mijn blogtekstjes zijn verschenen... Maar ik heb een "cunning plan"... Fingers crossed!
Bedankt trouwens aan iedereen voor de lieve verjaardagswensen (ik heb zo'n 20 kaarten ontvangen!!) en de geweldige kado's - much appreciated!!! x
Hallo vriendjes - het is alweer een tijdje geleden... Hopelijk in Belgie alles goed en wel! Ik heb ondertussen de homepage van het Nieuwsblad online als startpagina ingesteld en kan dus nu weer alle nieuwtjes op de voet volgen...
Maar goed, terug ter zake - Chaos in Terminal 5 dus! Op 27 maart bracht Kathleen me nog eens een bezoekje. Ze had mijn stulpje (nu ja, misschien meer een hol) in West Drayton 2 jaar geleden bezocht met Dorien, maar was nog nooit in Maidenhead geweest. Ik had haar al verteld dat die bewuste donderdag Heathrow Terminal 5 voor het eerst zijn deuren opende... Geweldige vooruitzichten - alles gloednieuw met hoogtechnologische systemen voor de "luggage handling". Nu ja, ik had beter gezwegen. Kathleen's vlucht werd afgelast en ze werd op een vroegere vlucht geboekt, dat was dus al een meevaller - ware het niet dat ze met 3 uur vertraging pas in Heathrow landde. En daar ging het van kwaad naar erger... Wie dacht slim te zijn door bagage in te checken, zal in de toekomst zeker 2x nadenken. Na ongeveer 2 uur in de "baggage reclaim" te hebben doorgebracht, besloten we het te laten voor wat het was. Papieren werden ingevuld om haar valies na te leveren en dat was het dan... Gelukkig was na al dat wachten de parking gratis! Het minste wat ze daar konden doen. Er werden in totaal meer dan 50% van de vluchten geannuleerd. Zo'n 20.000 bagage items raakten zoek omdat het supersonische nieuwe bagage-systeem toch nog enkele kinderziektes bleek te vertonen. Nu ja, voor Kathleen alvast een goed excuus om eens goed haar gangen te gaan in Oxford Street... We maakten er een gezellig weekend ondanks de regen - het was een typische Engels weekend met enorm veel regen. Haar valies arriveerde jammer genoeg nooit. Toen ik Kathleen op zaterdagavond weer naar Terminal 5 bracht, leek alles op het eerste zicht in orde - geen vertragingen of annulering richting Brussel... Maar dat bleek achteraf ook praat voor de vaak. Ze heeft nog zo'n 2 uur moeten wachten alvorens haar vliegtuig van de grond ging. Op donderdagavond iets na 22u belde Kathleen me op: haar valies was zonet afgeleverd in Merksplas. Ik denk dat zij een van de gelukkigen is geweest, want zo'n 19.000 valiezen werden die week naar Milaan overgevlogen om daar te worden uitgesorteerd. Ondertussen hebben enkele British Airways hoge pieten hun ontslag gegeven - de terminal waar zo'n 5 jaar vol verwachting naar werd uitgekeken bleek een absolute ramp... Ik heb me alvast voorgenomen in de nabije toekomst maar gewoon BMI te blijven vliegen vanuit terminal 1... Je weet maar nooit!
Ein - de - lijk... een lang en welverdiend weekend in de UK... Hier zijn publieke feestdagen best wel schaars en het was dus een enorme meevaller dat we zowel Goede Vrijdag als Paasmaandag thuis mochten blijven. Een ideale gelegenheid om nog eens een stapje in de wereld te zetten - weer of geen weer! De trein op in Maidenhead en 40 minuutjes later arriveren in Paddington, enkele stops op de tube en bestemming bereikt... Tate Britain. Het museum huist Britse kunst van 1500 tot heden. Iets beter verteerbaar dan de "moderne" kunst in Tate Modern langs de andere kant van de oever van de Thames... In de Duveen Galleries trouwens een fantastisch overzicht van neoclassisistische beeldhouwwerken waaronder "The Three Graces" van Antonio Canova, echt de moeite waard om eens een bezoekje te brengen. Zoals bijna elk ander museum in Londen trouwens gratis toegang! Daarna terug de kou in, te voet naar Westminster gewandeld - langs het House of Commons, Westminster Abbey en Big Ben... de tube op en richting Covent Garden. Hoewel we niet gereserveerd hadden, bleek er nog een tafeltje vrij bij Belgo - het Belgisch restaurant bij uitstek. De obers dragen er van die habijten en eten werd geserveerd in de kelder... Het was er enorm druk en ongeveer 70% van de bezoekers zat aan de mosselen met friet. Het moet gezegd - ze waren dan ook echt lekker. (mama, geen paniek, ik kom zeker nog naar huis om de echte Belgische keuken te proeven!) Dit met een lekker pintje bier - jawel, een hele keuze aan Belgische bieren... Wat kan een mens zich nog meer wensen? Buikjes rond zijn we dan terug naar Paddington afgezakt en op de trein naar huis gestapt. Maar een bank holiday is natuurlijk geen bank holiday als je niet ergens in een "local" een avondje karaoke kan meepikken. The Ark had voor de gelegenheid Groovy Graham ingehuurd... Ik heb nog nooit van mijn leven zulk een triestig figuur karaoke zien draaien. Hij zong met elk lied mee, bij gebrek aan X-factor kandidaten... Hoewel, Nick - de lokale schilder - een geweldige versie van I want to break free ten beste gaf... Waar is de deur??? Maar goed, we hebben weer eens kunnen lachen. De avond hebben we dan maar afgesloten met een wedstrijdje Wii bowling - het is maar een detail, maar ik bleek weer de beste van de avond... Nou ja, hoogmoed komt voor de val... Blijven oefenen! Paaseieren en uit xx
Goedemorgen Belgie... Jawel op deze publieke feestdag (Good Friday) in de UK heb ik het almachtige voorrecht gekregen om kennis te maken met een typisch Engels gerecht: the Bacon Sarnie... Ingredienten: bacon en brood ("doorsteps" - enorm dikke sneden brood) en natuurlijk de beruchte HP Brown Sauce! Een broodje dat waarschijnlijk overrijk is aan calorieen, maar nu we toch voor het paasweekend staan met ongetwijfeld een teveel aan chocola, kon dit er ook nog wel bij! Ik heb me trouwens voorgenomen dat ik vanaf 1 april - albeit April's Fools Day - in actie ga schieten om de overtollige calorieen en "love handles" er weer af te werken. Mijn home trainer is gesmeerd, de work out DVD's van Davina zijn nog eens afgestoft en dat nieuwe Wii Fit game staat ook op de verlanglijst. Ze mogen dan al sneeuw voorspellen dit weekend, ik ben al in de "bikini"-mood, in gedachten uiteraard want als ik mezelf 's morgens in de spiegel bekijk ben ik blij dat ik nogal bijziend ben! Misschien doe ik wel een "voor en na" (als ik het uploaden van foto's op mijn blog onder de knie krijg ten minste) - hiermee riskeer ik dan natuurlijk het trouwe lezerspubliek volledig te verliezen, maar het zij zo... Woorden zijn maar woorden en het is dringend tijd voor actie! Dat gezegd zijnde, ik spring maar eens beter onder de douche, genoeg gelanterfant! Vrolijk Paasfeest xx
Okee... ik weet het, het is ondertussen alweer een tijdje geleden! Er komt dan ook wel steeds iets tussen in dit drukke Londense leventje dat ik momenteel leid... Maar hier is dan eindelijk het vervolg op 1 van de onderwerpen die ik reeds eerder heb aangehaald in een "news flash from Maidenhead": De eigenzinnige WC-bril! Inderdaad, het is weer zover - nummer 3 is nu ook gesneuveld. Het mag dan al een massief houten bril zijn die met fameuze schroeven zou moeten blijven vastzitten aan de pot, maar dat is verrevan de realiteit... De schroefdraad is verdwenen waardoor de bril "a life of its own" is beginnen leiden en grote en kleine poepen bij deze dus zijn gewaarschuwd! Hou je vast zodra je aan boord komt en controleer dat je niet nog aan de bril plakt wanneer je terug opstaat! Ik vrees dat hij in weinig of geen boxershorts/slipjes of strings een plaatsje zal vinden... Handyman van dienst heeft al menig uur gespendeerd aan het professioneel herbevestigen van "bog seat and boults", maar tot dusver zonder succes. Superglue en andere instrumenten zijn ondertussen de revue gepasseerd, maar de bril blijft dansen zodra er een poep in de buurt komt! Wie dit evenement van dichterbij wil meemaken - u bent steeds van harte welkom! Wie weet hoe dit euvel gefixt kan worden - answers on a postcard! Bog Seat and Out!
Pfff... Een zeer frosty maandagmorgen, alles gepakt en klaar om te gaan... Een vergadering bij McDonald's op Edgware Road en met de trein van 8u30 zou ik daar goed op tijd geraken. In theorie althans...
En toen liep het dus mis... Autoruiten ontdooid (met een krabberke natuurlijk) en richting Taplow Station dan maar. Daar werd mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid... Mijn dromen hadden namelijk voorspeld dat de Clio from Hell vandaag weer zou opspelen. En ik heb gelijk gekregen! Alvorens het uitstappen leek mijn autootje ongelooflijk maar waar meer naar de rechterkant te leunen... Die symptonen herken ik natuurlijk van ver! Jaja alweer een platte band! Dit moet sinds ik die nieuwe banden erop liet leggen in juli zowat de vijfde keer zijn.
Gelukkig ben ik nog tijdig op de trein geraakt, maar het was weer zo'n dag waar alles leek mis te lopen. De trein had ongeveer 25 minuten vertraging. Mijn meeting ging dus van start maar zonder mij. Toen ik eindelijk in Paddington arriveerde, bleken ook de tubes gesloten wegens een brandalarm in Oxford Circus... Dat zuchtje wind omstreeks 11u vanmorgen, dat was ik eigenlijk... De stoom kwam letterlijk uit mijn oren.
En vanavond heb ik maar een taxi genomen (die auto mag een nachtje doordoen op de parking bij het station). Een "fiver" voor 2 minuutjes in de wagen - een waar koopje! Maar te voet zag ik dat echt niet zitten (ik had - hoe kan het ook anders - het verkeerde schoeisel aan voor een wandeling van 30min)...
Je zou denken dat ik ondertussen volleerd bandenvervanger ben, maar jammer genoeg schroeven die garagisten van tegenwoordig de bouten van mijn wielen er met zo'n supersonisch pistool op en die krijg ik met mijn ouderwetse moersleutel echt niet los... Misschien moet ik toch maar eens wat meer spek gaan eten
Yippie, weer bezoekers over de vloer... En ditmaal hoog bezoek - Dries en Tania verbleven namelijk van 28 december tot 1 januari in Maidenhead. Een erg vroege Ryanair vlucht schrikte hen niet af. Ook zonder mijn roos valieske met bloemen hadden we ze natuurlijk meteen gespot in de terminal in Stansted. Het was een druk weekend met een bezoek aan Brighton op zaterdag. De Brighton Pier met allerhande gokautomaten is een van de hoofdattracties. We konden er niet voorbij zonder ook een paar pondjes in de grijpautomaten te stoppen. Een lelijk onnozel oranje paard en een pingu later zijn we dan maar Brighton City gaan verkennen. Het bleek een gezellig labyrinth van kleine straatjes met leuke winkeltjes te zijn. Een aanrader! Het strand met kiezelstenen is trouwens iets waar je je kuiten aan een degelijke work-out kan onderwerpen... Het bleek een nogal vermoeiende wandeling, maar uitblazen aan het strand bij windkracht tien heeft zo zijn charme! Zondag Josdag, maar voor ons een bezoek aan London op de agenda. Met de trein van Maidenhead naar Paddington en dan de tube op recht naar Harrods, waar het aanschuiven was om binnen te gaan (de koopjesperiode in volle glorie). Verder op het programma nog een cruise op de Thames - de ideale manier om meteen alle interessante en minder interessante bezienswaardigheden rond de rivier te bekijken en daarna een vlucht in de London Eye. Het was het meest geschikte moment van de dag - zonsondergang... Alle lichtjes rond de Thames zorgden voor een aangenaam uitzicht. Oudjaarsdag besloten we het maar wat rustiger aan te doen. Terwijl de kok van dienst een geweldig feestmenu bereidde, nam ik Dries en Tania mee voor een ritje naar Windsor. Het huis van de Queen ligt op een boogscheut van Maidenhead en het kasteel moet je toch gezien hebben. Net zoals de honderden zwanen op de Thames - het heeft iets sprookjesachtigs. Oudjaarsavond heb ik voor de verandering eens thuis gevierd met een enorm lekker diner (gammon, mashed potatoes + veg - yummie!!!), party poppers (misschien volgend jaar toch maar niet), crackers,Wii Olympics, vuurwerk op de TV (afgevuurd vanop de Thames ter hoogte van the London Eye) en een spelletje Cluedo achteraf... Supergeslaagd! Tot ik 's anderendaags 's morgens de living ontdekte (die foto's zijn jammer genoeg niet voor publicatie ). En toen was het dus Nieuwjaar en tijd om de valiezen weer in te pakken... Mijn bloemetjesvalies bleef hier, mijn nieuwe maar ondertussen reeds gescheurde valies ging met Tania weer richting Turnhout. (maar dat "is another story entirely"...) Happy 2008! PS: foto's van dit bezoek worden weldra gepubliceerd!
Okee, ik was het van plan toen ik in juni 2006 met de auto naar de UK vertrok... Maar het is er pas 1,5 jaar van gekomen... Mijn eigen BLOGJE is eindelijk een feit. Er staan momenteel nog geen nieuwe berichtjes op - ik moet de foto's die erbij horen nog verkleinen om ze ook op mijn blog te kunnen posten, maar de verhalen hebben al vaste vorm aangenomen in mijn hoofd. Alle oude "news flash" berichtjes heb ik terug opgevist en hier alvast gepubliceerd... Tja, oud nieuws, maar als ik die belevenissen terug lees toch best wel leuk!
Ik hoop dat jullie er ook iets aan hebben - en het lost natuurlijk het probleem van de zeer onregelmatige emails op. Als jullie zin hebben, kan je steeds naar mijn blogje surfen om te kijken of er nieuwe berichtjes gepost zijn. En natuurlijk kan je ook steeds een reactie achterlaten... Ik kijk alvast naar die berichtjes uit!
Weer terug van weggeweest En nog eens hoog tijd voor een update uit Maidenhead, waar intussen de herfst wel echt in aantocht is...
Wind, regen, met tijden vrij koud s nachts... Ik snak nu alweer naar de lente/zomer!
Wat heb ik de laatste tijd zoal uitgestoken?
1)Ik heb de wc-bril op mijn toilet vervangen... Briljant idee ik vond een goedkope bril in Woolworths (vergelijkbaar met Blokker) en heb die dan maar gemonteerd... Goedkoop en dus na 3 dagen al stuk. De steuntjes die tussen de feitelijke bril en het toilet bevestigd zaten, werden door het gewicht van de toiletgebruiker naar boven geduwd waardoor het plastic van de bril gewoon in stukken brak... Pijnlijke zaak voor al wie op het toilet ging zitten!!! Maar ondertussen is dat probleempje ook weeral opgelost en heb ik me nu een massief houten wc-bril aangeschaft en ik hoop echt dat ik daar niet zo snel door zal zakken. Voor diegenen die het op het puntje van hun tong hebben liggen: Neen, ik ben geen 100kg bijgekomen, de kwaliteit van de wc-bril was uitermate slecht! Believe me...
2)Clio from hell... Veertien dagen geleden reed ik nietsvermoedend op een woensdagmorgen naar het werk Ik verliet de parking gelegen naast mijn flatje en in de bocht naar Ray Park Avenue begon mijn stuur zon beetje naar rechts te trekken. Ben dan maar uitgestapt en inderdaad, rechterwiel vooraan leek niet echt superhard te staan. Nu, ik heb er eens flink tegen geschopt en dat deed mijn tenen geen deugd, waarna ik besloot toch maar verder te rijden... Maar na 5 minuten ben ik richting station Taplow gedraaid omdat ik het zaakje niet echt vertrouwde. Tegen de tijd dat ik goed en wel geparkeerd was, zat er praktisch geen lucht meer in mijn band. De AA (dit is wegenhulp in de UK) hebben me s avonds dan geholpen mijn reservewiel erop te leggen. Ik had dit echt wel zelf gekund (ik hoor de commentaar al...) ware het niet dat men in de garage de wiel er zo vast had opgedraaid met zon instrument op hoge druk dat er geen beginnen aan was met mijn prehistorisch gereedschap. Het wiel zelf heb ik de volgende dag in de garage gedropt, maar ze konden geen gaatje vinden... Dus na 2 dagen in observatie te hebben gelegen, werd het er gewoon terug op gemonteerd... So far so good, mijn band staat nog steeds hard!
3)Het verhaal van de schilders! Een week of 2 geleden arriveerde er een busje schilders in In The Ray met de opdracht het houtwerk buiten en binnen te schilderen en ook de gang een likje verf te geven. Alles verliep eigenlijk zonder al te veel problemen. Tot ik zaterdagmorgen een briefje in de bus vond: gelieve op maandag uw voordeur open te laten... Je kan je al voorstellen dat ik dat niet echt kosjer vond. En ik ben dan maar voor dag en dauw opgestaan vanmorgen en heb de deur netjes achter me dicht getrokken onder het voorwendsel dat ik dat helemaal vergeten was. Gelukkig liep ik die schildersgasten niet tegen het lijf toen ik mijn appartementje probeerde te ontvluchten, stel je voor... Ze mogen altijd een potje verf achterlaten en dan zal ik dat streepje verf zelf wel zetten wanneer het mij uitkomt.
4)De bouwwerken in ons kantoor... We worden nu al ongeveer een maand geplaagd door geluidsoverlast, stofoverlast, geuroverlast (verf en lijm) en dergelijke meer... De Poolse Bob de Bouwers zijn echt de moeite niet waard om van je computerscherm op te kijken! Een week voor de werken zouden worden afgerond is het bedrijf dat de bouwwerken coordineerde op de fles gegaan met als gevolg dat het kantoor nog steeds wat weg heeft van Ground Zero. De nieuwe kantoortjes hebben wel muren, maar geen glas of deur en blijven zodoende nog steeds deel uitmaken van ons landschapskantoor. Ik heb zo het idee dat dit niet meteen opgelost zal geraken...
5)Nu we toch over het werk bezig zijn, zal ik nog even vertellen dat Simone, mijn Duitse Happy Meal collega, besloten heeft om eind oktober terug naar Hamburg te verhuizen. De zoektocht naar een nieuw Happy Meal Team lid is volop bezig... Maar ik veronderstel dat het binnenkort weleens een beetje drukker zou kunnen worden voor mij...
Laat eens horen hoe het in Belgie aan toe gaat!
En Dorien hoe is het in the Big Apple??? Heb je ondertussen al een kamertje gevonden?
Met een beetje zonneschijn en de mannenfinale van Wimbledon in de achtergrond, snel nog eens een berichtje uit Maidenhead...
Tussen wind en regen door hebben we dit weekend toch nog eens wat zon gezien. Ideaal dus om eens een kijkje te gaan nemen in Henley voor de Royal Regatta:
Henley Regatta vond voor het eerst plaats in 1839 en wordt sindsdien jaarlijks georganiseerd, met uitzondering van W.O. I en II. Waar het evenement in de vroege jaren georganiseerd werd door de burgemeester en de inwoners van Henley als een publieke attractie met een kermis en andere vormen van amusement, veranderde de klemtoon snel zodat competitief amateuristisch roeien het hoofddoel werd.
De Regatta van 1839 werden tijdens een enkele namiddag gehouden, maar bleken zo populair te zijn dat de races vanaf 1840 twee dagen duurden. In 1886 werden de Regatta uitgebreid naar 3 dagen en zelfs naar 4 in 1906. Sinds 1928 betekende de toegenomen populariteit dat er meer deelnemers waren dan toegelaten inschrijvingen voor de verschillende evenementen en daardoor werden de kwalificatie races nu een week voor de officiële Regatta gehouden om het aantal deelnemers te reduceren tot het toegelaten maximum. In 1986 werden de Regatta uitgebreid naar 5 dagen, met een toename van het maximum aantal deelnemers voor bepaalde onderdelen.
In de laatste jaren schreven internationale teams in uit Australië, Canada, Croatië, Denemarken, Frankrijk, Polen, Nederland, de US, Duitsland, Tsjechië, Ukraine, Zuid-Afrika en Groot Brittannië. Elk jaar wordt Henley door verschillende buitenlandse crews bezocht, waarvan vorig jaar 78 teams van overzee.
Gisteren vonden de halve finales plaats. Om de 10 minuten werd het startschot gegeven voor 2 teams die het in tegen elkaar opnamen. In bijlage ook een kaartje met het wedstrijdparcours. Gemiddeld duurde het voor de races die ik voorbij zag komen zo'n 7 minuten van start tot finish.
Het hele evenement is vergelijkbaar met Ascot Royal Horse Races. Vrouwen lopen gekleed in jurken of rokken die maximum 1 inch boven de knie mogen komen, hoed en naaldhakken uiteraard om het geheel af te werken. De mannen zijn gekleed in de kleuren van hun respectievelijke roeiclub. Ik heb een aantal vesten gezien die kunnen concurreren met de regenboog. En natuurlijk gaan die vesten hand in hand met een strooien hoed.
Wil je de beste plaatsjes langs de Thames bezetten dan betaal je per dag zo'n 20 pond om de Regatta of Stewards Enclosures te kunnen betreden. Wij hebben een eindje langs de Thames gewandeld om ons dan gratis neer te zetten op de oever van de Thames. Een drukte van jewelste ook daar... En geloof me vrij, alcohol vloeide rijkelijk...
Verder staat de vakantie voor de deur, binnen een week vlieg ik naar Stockholm voor 7 dagen Zweden. Bedoeling is onthaasten, onthaasten, onthaasten... Meer nieuws binnen 2 weken.
Een goei verlof aan diegenen die eraan toe zijn in B en tot de volgende zitting!
een nat weekend hier in de UK. Glastonbury festival is volledig omgetoverd tot een modderfestival en de wulps geklede ladies op Royal Ascot zijn ook volledig uitgeregend...
Het beste moment dus om nog maar eens een mailtje te sturen.
Vorig weekend ben ik mijn splinternieuwe camera gaan uittesten in Londen. Alle moed bijeengeraapt voor een ritje op de London Eye. Het was hoog, het was spannend,... maar ik heb het overleefd.
In verschillende dorpjes rond de Thames worden deze tijd van het jaar de regatta georganiseerd. Ik heb gepland het weekend van 7 juli eens polshoogte te gaan nemen in Henley. Mijn camera zal dan ook een prominent plaatsje in mijn bagage krijgen.
Verder weinig wereldschokkend nieuws. Op het werk gaat alles zijn normale gangetje. Ik heb eindelijk mijn eerste POP project onder handen genomen. Op het einde van het jaar komt de volgende Dreamworks kaskraker "Bee Movie" uit en daar horen uiteraard speciale POP items bij om de McDonalds restaurants op te fleuren... Je moet maar eens gaan kijken als het zover is, ergens einde november/begin december.
Ik zit hier op zijn Bridget Jones in mijn woonkamer te wachten tot mijn haar droog genoeg is om er met het strijkijzer over te gaan...
Een superzonnige dag hier in Maidenhead overigens - ze voorspellen zo'n 25 graden voor de regio Londen.
De laatste nieuwtjes dan maar alvorens ik ergens een park ga opzoeken.
Na een aantal jaren in de McDo family besloot een van onze klanten om andere uitdagingen aan te gaan.
Bij wijze van afscheid - ze was uiteraard onze top cheese client - hebben we haar op een etentje getrakteerd afgelopen dinsdagavond. Het werd een Indonesisch restaurant, Taman Gang, in Park Lane recht tegenover de Marble Arch op de hoek van Hyde Park. Het was verrevan eenfastfood restaurantje was...Het eten was enorm lekker... Misschien wel nog versterkt door het feit dat IPLPerseco de rekening betaalde en ik gewoon zalig kon genieten...
Verder was het een doordeweekse week... Geen spannende roddels, zelfs geen nieuwe uitdagingen op werkvlak.
Maar ik heb het hier nog steeds naar mijn zin. Gelukkig maar...
Ik ga me maar eens in de stemtest verdiepen... Jaja, ook ik moet volgende zondag mijn stem uitbrengen, zij het via volmacht en 100% vertrouwen in onze papa...
Wat doet een mens zoal op een "bank holiday"? Ja, inderdaad, vandaag vieren ze in Engeland 1 mei. Niet op de eerste mei zoals iedereen in de rest van Europa, maar op de eerste maandag na 1 mei... Begrijpen wie begrijpen kan. Ik zit dus thuis, heb een dagje betaald verlof en het regent... Geweldige timing van die Engelsen, ik geef het hen na!
Ik zal dan maar van start gaan met een kort overzicht van de recente gebeurtenissen... Sinds 3 weken ben ik lid van de club 30... Op zich geen wereldschokkend nieuws, ware het niet dat dat feit pas vrijdagnacht volledig tot me doorgedrongen is. Ik had al een gezellig verjaardagsfeestje gehad op de dag zelf met een etentje in Yupa's Thai Kitchen in Chiswick, waarvoor mijn ouders speciaal waren overgekomen... Maar afgelopen vrijdag zijn we de bloemetjes pas echt gaan buiten zetten. Een avondje in Jongleurs Comedy Club in Reading met enkele collega's... 3 stand-up comedians en daarna stoelen en tafels aan de kant en shaken maar. Cocktails (met een zeer laag alcoholgehalte) werden in sneltreinvaart aangeleverd en de sfeer op de dansvloer werd er alleen maar beter op... Toen om 2.30 de muziek stopte en mijn verjaardagsposse op 3 mensen na al lang bedwaarts was getrokken, werd het me angstvallig duidelijk dat ik dit niet meer gewoon was. Voor de gelegenheid hadden we met zijn allen een paar kamers geboekt in het nabijgelegen Travelodge... En geloof me vrij, een bed - eindelijk - was alles wat ik nog nodig had.
The morning after werd mijn vermoeden bevestigd: ik ben geen 20 jaar meer... Integendeel... ik heb spieren ontdekt waarvan ik het bestaan niet afwist... Superstijf en hoofdpijn... Maar de moeite waard... Ik kan er weer wel tegen voor de volgende 10 jaar!
In het hoofdstuk "clio from hell" ook nog een korte update... Nadat mijn motorkap in ere hersteld is, heb ik nu weer problemen met mijn sleutel. Zo'n sleutel met afstandsbediening is uiteraard superhandig, als ie functioneert... Inderdaad: mijn sleutel heeft besloten het leven te geven en ik kan mijn auto enkel nog openen en sluiten door via de passagiersdeur de knop voor centrale vergrendeling in te drukken, waarna de passagiersdeur met de sleutel kan worden afgesloten. Een nieuw exemplaar kost zo'n 130 pond - en ik vrees dat dat nu net niet belangrijk genoeg is om mijn centjes aan te spenderen... Laat de mensen maar gapen als ik voorovergebogen over de passagierszetel leun telkens ik mijn auto wil openen of sluiten...
Verder gaat het leven hier zijn gewone gangetje...
Bedankt nog voor alle verjaardagskaarten en wensen...
Maar dat zal mijn wekenlange stilte waarschijnlijk niet goed maken. Mijn excuses worden er trouwens ook niet beter op. Dus ik zal het maar bij de waarheid houden: er is in de laatste paar weken niet echt iets gebeurd dat de moeite waard was om te delen met mijn trouwe lezers in België. Het leven in Maidenhead is normaal en daar begin ik eigenlijk best aan te wennen.
Dit weekend uitstekend weer. Ik vrees dat de paaseitjes smelten in de zon, maar ik klaag niet... Ik ben vanmiddag de omgeving Maidenhead Riverside gaan verkennen. Een beetje langs de Thames gewandeld, de krant gelezen op een bankje in de zon... Zalig niets doen... Het bevalt me wel.
Zo belandde ik in Cookham, een dorpje op zo'n 3 miles van waar ik woon. Het stadsleven verdwijnt er in het niets. Ben tot aan de sluis van Cookham gewandeld... Overal wandelaars en zonnekloppers, bootjes (opblaasbaar en echt roeiboten) op de rivier... Een uitstekende lentedag! Stel je voor een knappe jonge deerne, haren wapperend in de wind... (het klinkt waarachtig als een fragment uit een roman van Rachael Steel)
Over romans gesproken, er is toch iets wat ik in dit licht nog kan vertellen. Enkele weken geleden kwam ik thuis van het Blue River Cafe en stonden er 2 politiewagens voor mijn flatgebouw geparkeerd... Licht geïntrigeerd ging ik naar boven (ik woon op de eerste verdieping) en kwam ik onderweg een politieagente tegen die een deurmat vol glas naar beneden droeg. Op mijn verdieping aangekomen vond ik achter de tussendeur naar de flats op mijn verdiep mijn overbuurvrouw (die ik overigens nog nooit gezien had) en bloed. Buurvrouw was volop glas bij elkaar aan het vegen en toen ze mij zag verschijnen, deed ze haar verhaal: totaal onverwacht had er iemand op haar deur geklopt en niet meteen wetende wat te doen, had ze de deur maar open gedaan. De vrouw (naar het schijnt uiterst schaars gekleed in een négligé) stormde binnen en verdween in de bezemkast. Wat natuurlijk mijn overbuurvrouw helemaal uit haar lood sloeg. Enkele minuten later begon er opnieuw iemand op haar deur te kloppen. Ditmaal besloot ze de politie te bellen. Volop haar verhaal uit de doeken aan het doen, brak de man aan de andere kant van de deur het raampje in de deur met een vuistslag in stukken (gewapend glas schrok hem niet af). De politie arriveerde, de man werd verwijderd van het slagveld en de vrouw die zich verstopt had in de bezemkast kon niet snel genoeg weer naar buiten. Uiteraard had zij meer dan 1 glaasje te veel gedronken en merkte ze de glasscherven in de gang niet op. Het bloed in de gang was dus afkomstig van haar voeten. Zij bleek de minnares van mijn bovenbuur te zijn die uit Bristol was overgekomen voor een nachtje plezier... Dat bleek dus na ietwat te veel alcohol net niet tot de mogelijkheden te behoren. Een paar uur later werden beide heethoofden door de politie terug hier afgezet en dat was dat. Mevrouw de overbuurvrouw heeft nog een 10-tal dagen moeten wachten op haar nieuw raampje en er zijn sindsdien geen drama's meer voorgevallen...
Laat eens weten hoe het in Turnhout en omstreken gaat...
Ik ga morgen picknicken in Holland Park om het paasweekend af te sluiten. Verslag volgt in mijn volgende news flash. Misschien dat ik menigeen onder jullie kan overtuigen om van de zon in Londen te komen genieten...
Na enkele bezoekjes vanuit België de afgelopen weekends heb ik eindelijk nog eens een gaatje gevonden om jullie over het reilen en zeilen in Maidenhead en omstreken op de hoogte te brengen.
Vorig weekend is hier in Engeland in alle glorie het 6 Nations Championship Rugby van start gegaan. Tickets om dat live te gaan bekijken in Twickenham hadden we niet, dus zijn we maar naar de Orange Tree pub in Richmond de match gaan volgen. De pub ligt overigens op een boogscheut verwijderd van het echte thuis van het Engelse rugby. De regels van het spel ken ik nog niet volledig, maar het spel begint zin te krijgen...
Zondagmiddag met mijn bezoeker naar Madame Tussauds geweest. Een onnozel duur museum, maar ik kan nu eindelijk zeggen dat ik er geweest ben. En het had wel iets... De foto's van mij en Robbie Williams en de Engelse rugbyheld Johnny Wilkinson staan nog bij Ben op zijn toestel... Misschien voor een volgende nieuwsflash.
Daarna hebben we Covent Garden, Leicester Square, Piccadilly Circus en Harrods verkend en ging de tocht verder naar Westminster voor een cruise op de Thames - by night... Lekker veel kou geleden trouwens...
De weersomstandigheden zijn hier volgens mij vergelijkbaar met die in België... Hier lag ook een mooie 10cm sneeuw op donderdagmorgen... maar tegen de avond was alles weggesmolten en had de sneeuw plaats gemaakt voor regen. Niks nieuws onder de zon dus!
En voor de rest kabbelt het leven hier in Maidenhead verder zijn gewone gangetje...
Ik meld me weer zodra er zich nog eens iets spannends voordoet. Sinds de verhuis naar Maidenhead lijk ik een normaal leven te leiden... Geen problemen met de buren, geen problemen met mijn auto... Gelukkig is er nog rugby op TV!
