Hoe kan vrijwilligerwerk evolueren, stagneren, ...
Een hele tijd geleden, toch al meerdere jaren, dat ik hier nog een bericht heb gepost. Ondertussen is er al heel wat gebeurd. In het kort: mijn vrijwilligerswerk bij VZW Jong, het vroegere Kadanz en daarvoor 'De Poort/Beraber' ,te Gent, stopgezet na 17 jaar vrijwilligerswerk aldaar, mijn vrijwilligerswerk bij Pirlewiet VZW op een laag pitje gezet voor het schooljaar 2013-2014. Laat ik beginnen bij VZW Jong, waar ik me indertijd thuis voelde. Als vrijwilliger zag ik er heel wat mensen komen en gaan, maar naar het einde toe waren de mensen die vertrokken, zij die er als vaste werkkracht al jaren werkten. Mensen, collega's, waar ik een zeer goede band mee had. Het beleid van weleer kwam in handen van mensen, die niet wisten wat de geest van het vroegere Kadanz inhield. Met veel plezier kijk ik terug naar de vele jaren die dermate goed verliepen, dat ik dacht dat ik er vrijwilligerswerk zou doen tot het einde van mijn dagen. Het lot heeft anders beslist. In Gent kwam een andere burgemeester op de voorgrond, en bleek jeugdwerk nog slechts een fractie van wat het ooit was. Accenten werden verlegd, echter niet ten goede van de vele kinderen en jongeren uit achtergestelde wijken. Ooit werkte ik samen met 1 voltijdse begeleider en een tweetal stagiairs, om 49 kinderen, bestaande uit 9 nationaliteiten, met verscheidene culturele achtergronden, een leuke, pedagogische, actieve tijd te bezorgen na de schooluren, tijdens de vakanties. De laatste jaren werd dit herleid tot, een deeltijdse werkkracht, met deeltijdse stagiairs, voor een twaalftal kinderen, waarbij slechts 2 nationaliteiten en twee verschillende culturen werden bereikt. Het verschil lag hem echter niet alleen daarin. De voorbereidingstijd voor de activiteiten werd van een halve dag herleid tot een half uur. Hoe dit kan? Activiteiten dienden vanuit het beleid herleid te worden tot hoekenwerk, wat betekent dat een 4-tal zaken worden aangeboden naar de kinderen toe: vb. iets kleins knutselen, biljarten, computeren en gezelschapsspelen. Zoals je merkt zijn dit zaken die inderdaad weinig voorbereiding vragen. Het belang van een goed voorbereide activiteit werd tot het uiterste geminimaliseerd. Evalueren na de activiteit bleek niet meer van doen, daar de kinderen zelf konden beslissen wat ze deden, en groepsspel niet echt voorop werd gesteld. Elkaars cultuur leren kennen zat er ook niet meer bij, evenmin leren samenwerken met anderen. Deze manier van werken werd door de begeleiders niet echt gesmaakt, waardoor meer en meer vaste werkkrachten afhaakten. Toen de laatste vaste werkkracht, waarmee ik samenwerkte, besloot om ander werk te zoeken, en dat ook vond, ben ik dan maar mee opgestapt. Het was in teneur dat ik VZW Jong verliet. Ik voelde me er niet meer welkom (de nieuwe werkkrachten die er toen werkten, bleken meer oog te hebben voor hun eigen behoeften dan deze van de kinderen in het achterhoofd te houden). Ondertussen zijn we al enkele jaren verder. En, het is er niet op verbeterd, zo bleek toen ik in Nederland werd aangesproken op een parking door een man die woont in de buurt van mijn vroegere vrijwilligerswerk. Hij vroeg wat er gaande was, ik kon hem geen antwoord geven daar ik er al een aantal jaar niet meer werk. Hij wist niet meer waar hij naar toe kon met zijn kinderen, het gebouw, waar administratie, de activiteitenlokalen waren, werd verkocht. Dit om een villa, ver verwijderd van de wijk waar men actief is, te betrekken, dit door directie en administratief personeel. Heel veel vragen kwamen naar boven, jammer genoeg werd nooit een afdoende antwoord geformuleerd. Niet door de directie van VZW Jong, noch door de toenmalige schepen van jeugd. Toen ik een mail stuurde naar de schepen van jeugd van Gent, kreeg ik een uitbrander van directie en hoofdverantwoordelijke, beiden waren toen slechts anderhalf jaar aan de slag in de werking. Ik had al een aantal gesprekken met hen gehad, blijkbaar kwam de boodschap in dovemansoren, waarna ik een stapje verder ging. Ik zou er een boek kunnen aan wijden, doch zal ik dit niet doen. Slechts de conclusie wil ik jullie meegeven: ondanks het feit dat je je weg gevonden hebt in je vrijwilligerswerk, neem het niet als vanzelfsprekend, zeker niet waar je zelf weinig inbreng hebt op beleidsniveau. Veranderingen zijn niet altijd ten goede, en het oorspronkelijke doel kan mijlenver afwijken van wat het nieuwe beleid voor ogen heeft. Men kan zich verzetten hiertegen, maar stoppen was in dit geval de beste keuze, ook al mis ik het werken met de 49 kinderen, van 9 verschillende nationaliteiten, met hun verschillende achtergronden. Ik mis de professionaliteit die er ooit heerste, en de collega's die er steeds waren voor elkaar. Volgende keer meer over mijn ander vrijwilligerswerk.
