Belangrijke data in mijn agenda
7 augustus : vertrek USA
Onze trip door California
16-08-2012
Dan toch ... Een beer!
Nu we al meer dan een week samen optrekken, hebben we elk onze specifieke taken. Patrick is
chauffeur en kaartenman, Max is ruitenwasser (geen onbelangrijke taak aangezien
we over stoffige wegen rijden) en zorgt voor technische assistentie. Matthias
is co-piloot en wildspotter van dienst. Dankzij hem hebben we vandaag een BEER
gezien ! Op zo'n 15 meter liep hij/zij snuffelend door het bos ! Indrukwekkend.
Hoewel het nog maar een jong dier was ,
toch kijk je er met een zeker respect naar - of schrik want je weet dat ze
razendsnel en gevaarlijk kunnen zijn.
Omwille van de veranderde route moesten we vandaag Yosemite doorkruisen via de
Tioga-pas. We klimmen tot 10.000 ft en picknicken aan de rand van Tenaya Lake.
Nadien is er nog tijd om te zwemmen en pootje te baden.
We maken zelfs nog een omweg naar Bodie. Een goudzoekersstadje
dat in vanaf de jaren 1850 een de reputatie had the wildest town te zijn. In
wéék tijd werden er soms 6 mensen vermoord. Een meisje dat met haar familie
naar Bodie ging verhuizen schreef in haar dagboek Goodbye God, were leaving
for Bodie. Na de goldrush liep het stadje geleidelijk leeg tot het in 1962 een
spookstadje werd. Er werden geen restauraties gedaan en alles is achtergebleven
zoals het was, dat en het desolate en onherbergzame landschap maken het de
moeite waard. We gedragen ons wel en verlaten Bodie heelhuids. Via een stoffige zandweg (13 km !) keren we terug in de tijd.
We houden het bij een blitzbezoek aan Mono Lake want we
moeten nog 250 km verder naar het hotel. Als we daar aankomen is het al 20.45 ..
Morgen doorkruisen we Death Valley t zal wel aan mij
liggen maar als ik daar aan denk zie ik enkel worst case scenarios .
afwachten.
We bezoeken voor de tweede dag Yosemite. 's Morgen al blijkt dat we een meteorologische vergissing begaan : ik heb de handdoeken en zwembroeken ingepakt en al tijdens onze eerste wandeling begint het te regenen. Geen probleem, in short en t-shirt trotseren we de druppels. De Japanse familie die we tegenkomen is beter uitgerust : regenjas, regenbroek en bottines - alleen hun gezichtjes zijn zichtbaar. Teletubbies ? Als we genieten van een panorama met "El Capitan", de "Half Dome en de watevallen zegt Matthias : " Ik zie "El Capitan" een beetje (Tom) Waes (ig)". Tijdens de wandelingen lopen de eekhoorns ons voor de voeten, een ree nadert tot op 3 meter en hoog in de lucht spotten we regelmatig arenden. Ook de blauwe (!) Stellargaai laat zich een paar keer zien. Misschien hebben we morgen meer geluk, maar zwarte beren, coyotes en poema's hebben we nog niet gezien. M & M krijgen hun zin voor het avondmaal : we gaan naar een culinair dieptepunt en halen "fries & burgers" bij Burger King. Ik pas en kies voor een slaatje in de supermarkt ernaast. Tot onze verbazing vinden ze het toch niet zo lekker. God straft onmiddellijk...... Een vergissing komt blijkbaar ook nooit alleen want als we de route naar het volgende hotel bekijken merken we dat we 8 uur zullen moeten rijden. Damn ! We herplannen, herberekenen en herplannen opnieuw tot we een haalbare route vinden en gerust aan de nacht kunnen beginnen.
Gisteren vertrokken uit SF voor de rit naar Yosemite, een natuurpark dat door onwetenden als "just gelek d'Alpen zeker" omschreven werd. We zijn benieuwd. Eerst wacht ons nog een stevige rit. We hebben al gemerkt dat we telkens verrast worden door de combinatie afstand-snelweg : 't duurt altijd langer dan Tomtom aangeeft want de ene keer krijgen we te maken met wegenwerken, dan andere keer zorgen files voor vertraging. We rijden door kleine dorpjes met eenzame rommelige boerderijen. Op een heuvel zien we een groot kruis de "Jesus saves" staan. Ja, als je geen sociaal vangnet hebt dan moet er op een andere manier voor de mensen gezorgd worden, zelfs in het kleinste dorpje staan minstens twee kerken. New Hope Church, Patrick's Church, Prebytherian Church, Cowboy Church, ... er zit er altijd wel eentje tussen waar je tercht kan. Maar niet voor alles blijkbaar want bij de supermarkt worden we aangeklampt door een vrouw die geld bedelt voor eten..... Langzaam zien we het landschap van dor en geel veranderen in groen en heuvelachtig. Yosemite komt dichterbij. We kopen een jaarpas voor alle natuurparken en rijden binnen. Massieve rotsformaties, gigantische valleien, eindeloze vergezichten, indrukwekkend ! We proberen om niet bij elk uitkijkpunt te stoppen maar dat is heel moeilijk, ons fototoestel klikt voortdurend en de videocamera draait overuren. En toch weten we dat de foto's en de opnames de werkelijkheid onrecht zullen aandoen. We vertrekken pas om 19.30 richting hotel en komen aan als het al flink donker is. Voor wie kitsch wil zien is deze Best Western ideaal, 't is bijna lachwekkend lelijk. Ook dat is Amerika, maar na een prachtige dag nemen we het er probleemloos bij. Gelukkig is er morgen meer Yosemite. Only the Soul can Comprehend what the Eye sees - Yosemite.
Gisteren de verjaardag van Matthias gevierd in het uitzonderlijk zonnige SF. Na een uitgebreid ontbijt bezoeken we de rest van de stad. Eerst gaan we naar de Painted Ladies, een rij kleurrijke Victoriaanse huizen aan Alamo Square. Je ziet ze regelmatig in tv series. Ja, wat de Amerikanen aan cultureel erfgoed hebben gebruiken ze.We wandelen verder naar Hayes Valley, een hippe buurt met trendy winkeltjes en veel restaurantjes. Later genieten we op een terrasje van een zalige wrap en krijgen nog enkele tips voor ons bezoek aan New York van een dame die "gezien" had dat we van België/Europa komen..... We hebben al ondervonden dat je in Amerika lekker kan eten. Dankzij de verschillende culturen heb je keuze uit Italiaans, Chinees Mexicaans, Thais ... het rijtje is eindeloos. Wij hebben met succes Italiaans, Mexicaans en Thais geprobeerd. De porties kunnen wel een probleem vormen. Ik probeer consequent mijn bord NIET leeg te eten want ik vrees anders een extra vliegtuigzitje te moeten betalen. Morgen verlaten we (met spijt) San Francisco en rijden verder naar Yosemite, het eerste natuurpark dat we gaan bezoeken. Tijd voor natuur dus.
Gisteren hebben we SF verkend per fiets. Ons doel is Sausalito, een stadje aan
de overkant van de GG Bridge. Maar eerst doorkruisen we het Golden Gate Park dat
door heel veel joggende, wandelende en fietsende stedelingen gebruikt word. Dan
rijden we richting kust over het Nutcracker Path. En dat zullen we geweten
hebben : ik heb op een fietstocht nog nooit zoveel mijn fiets gedragen (!) en
Patrick wel ja, later zal blijken dat zijn pechdagje hier al start.Voor we de
Golden Gate brug zien, horen we ze, ze zit goed verborgen onder een dik pak
mist. Er over rijden met fiets is een rare ervaring, het is ijskoud, je ziet
niets van de zee onder je en je hoort regelmatig de misthoorn van de brug. Voor
mensen die andere plannen hebben dan erover rijden, stappen of fiesten zijn er
verschillende "emergency phones and crisis counseling " : There is hope, make
the call ! Ik heb nog al gemerkt dat de doorsnee Amerikaan graag wil weten welk
specifiek gevaar hem te wachten staat. Als er bij ons op het strand staat :
"Gevaar !", dan weten we dat we zouden kunnen verdrinken, als er bij een steile
afgrond "Niet betreden !" staat, dan weten we dat we te pletter kunnen storten.
In Amerika staat dat er echt bij : "Warning ! Rip currents, people entering the
water have drowned !"of "Warning ! People entering these cliffs have fallen to
their death!" Eens de Golden Gate brug over maken de mistwolken plaats voor
een staalblauwe hemel. We picknicken aan het water in Sausalito en genieten van
de zon. Dan is het al tijd om terug te keren en de fietsen in te leveren want we
hebben 4 maanden geleden al een Nighttour op Alcatraz geboekt en willen zeker de
boot niet missen. Tomtom beslist er anders over : hij stuurt ons helemaal naar
de andere kant van Frisco en als we eindelijk weten waar we naartoe moeten
staan we vast in het verkeer. We besluiten ons op te splitsen : ik zal samen met
M&M lopen en Patrick moet er vooral in slagen de auto te parkeren. We
lopen de benen vanonder ons lijf en telkens als we denken de zee te bereiken
volgt er een volgende heuvel. We komen te laat maar er blijkt nog een latere
boot te zijn waar we op mogen. We wachten tot de laatste minuut om aan boord te
gaan maar Patrick daagt niet op .... pechvogel van de dag dus. Een lekkere
(en late) Thaise maaltijd kan het leed toch een beetje verzachten. 's Nachts
word ik wakker met verschrikkelijke krampen in mijn been en denk helemaal
in Amerikaans stijl : waarom staat er bij het fietsenverhuur niet "Warning !
Biking through San Francisco may cause severe cramps !" ?
Hoogtepunt - letterlijk en figuurlijk - van de dag was het bezoek aan Hearst Castle. Wat W.R. Hearst zelf omschreef als " a little something on the hill" is de naam kasteel meer dan waardig : 165 kamers, een prachtig aangelegde tuin en een adembenemend uitzicht over de kust van San Simeon. De dame die de rondleiding geeft blijkt over een grote dosis humor te beschikken en loodst ons behendig door de bovenverdieping van het kasteel. We rusten even uit in de loungezetels aan het zwembad en voelen ons even te gast bij Hearst. Als Patrick een vraag van een andere toerist deskundig beantwoordt terwijl de gids een Japannertje dat de beelden wil knuffelen terechtwijst, krijgt hij van haar een welgemeende "high five". Na het kasteel is het tijd voor Highway 1, oftewel de kustroute tot in San Francisco. De rit lijkt op een langgerekt vuurwerk want na iedere bocht zijn er "aaaaah's" en "oooooh's". We zijn onder de indruk van zo veel moois en denken dat deze prachtige dag niet meer stuk kan. Ten onechte : de "scenic 17-mile drive" rond Carmel is het dieptepunt van onze dag : het is ondertussen grijs en mistig, het zeewier dat op de golven drijft stinkt verschrikkelijk en we vinden "the lone cypress" niet. Door al het gedoe met "17-mile" is er geen tijd meer voor Monterey. 't Is dan ook even op de tanden bijten als we nog heel wat file in onze maag gesplitst krijgen op weg naar Frisco. De "cozy cottage" die we van Kate gehuurd hebben is inderdaad meer dan cozy en we voelen ons direct thuis. Eind goed, al goed, is dus ook van toepassing in Amerika.
We hebben twee aardbevingen overleefd ! Tot hier het spectaculair nieuws want door de eerste hebben we doorgeslapen en de tweede was zo licht dat ze amper voelbaar was. Volgens Georgia, de gastvrouw in LA, hebben ze ongeveer 1 keer per jaar een aardbeving. Vertrokken voor een lange rit langs de kust richting San Francisco. Eerst door Malibu, met de "baywatch" uitkijkposten op het strand en coole surfers, dan langs prachtige, ongerepte kusten. Achter iedere bocht een ander panorama. Onderweg ook grappige auto's gezien, een pick-up met wapperende Amerikaanse vlag, een soort monstertruck op mega-hoge banden, een auto met Japanners die zelfs in de auto allemaal een petje en gezichtsbescherming tegen de zon droegen.Wij rijden met een Chevrolet Traverse, een grote bak, op en top Amerikaans maar reuzehandig en ruim. M&M zitten nog hoger dan wij, dus ook voor hen is er veel rijcomfort.We hebben voor het eerst deze reis overnacht in een motel : Motel 6. Het is helemaal wat je van een motel verwacht : vriendelijk maar onpersoonlijk, clean maar basic en doodstil maar met de het geluid van voorbijrijdende auto's duidelijk hoorbaar. Vandaag gaan we het Hearst Castle bezoeken, het bling-bling optrekje van de steenrijke mediamagnaat William Hearst. Naar 't schijnt kon hij niet kiezen tussen een Romeins zwembad en een Grieks zwembad dus heeft hij ze maar alletwee laten aanleggen. Daarna rijden we via Carmel (dorpje waar Clint Eastwood tussen twee films door burgemeester van was) en Monterey verder door naar San Francisco. If you're going to San Francisco................. Maar, nee dank u, voor mij toch geen bloemen in m'n haar.
Volgens onze gastvrouw Georgia is het wel 5 jaar geleden dat het nog zo warm was in LA. We komen traag op gang maar na een ontbijt aan het zwembadje is het tijd voor de belangrijkste bezienswaardigheden in de stad : Sunset Blvd, Hollywood Blvd met de sterren op de Walk of Fame. Misschien komt het door de hitte - een goeie 40° C - maar we zijn niet echt onder de indruk. We lunchen "al fresco" naast Darth Vader (chique naam voor buiten eten, in dit geval is de uitdrukking misleidend want "fresco" is het allerminst !) die aan een chocoladepudding en een energiedrankje genoeg heeft. Zoals eerder vermeld willen we de villa van Astrid Bryan ook eens in 't echt zien, ze heeft zich goed verstopt daar in Beverly Hills en Tomtom helpt niet echt. Maar hey, wie heeft er Tomtom nodig als je Patrickpatick bij hebt ? Als we allemaal de moed al opgeven hebben, slaagt hij er toch in om ons tot aan de voordeur van Astrid te brengen. Misschien is het omdat er wel vijf vuilbakken voor de garage staan, maar groot kan je de bungalow van ons Astrid niet noemen. De villa ernaast (waar Jennifer Aniston toch wel 2 maand in gewoond heeft) is wel indrukwekkend en heeft vanop het terras een adembenemend zicht op LA. Als tijdens het wegrijden de garage opengaat wil Max nog even terug om een foto te nemen van een Bugatti Veyron cabrio. Volgens hem kan die al voor 1,7 miljoen euro op je oprit staan. In de buurt staan nog meer grote villa's en na de opmerking van M&M "op de Heide staan ook grote villa's" besluiten we om zelf dollars te gaan spenderen..... en gaan we op speciaal verzoek van M&M naar de outlet van A&F. Na 15 minuten sta ik met 5 sweaters, 7 t-shirts en een shortje in mijn armen. Vergis je niet, alles is voor Matthias, Maximiliaan en Patrick. Wie durft er nu nog te zeggen dat mannen niet houden van shoppen ? We sluiten de dag af aan Venice Beach (Beach niet gezien want 't was donker buiten en blijkbaar houden Amerikanen enkel overdag van 't strand) in The Pasta Factory. Momenteel is het donderdag 8 u 's morgens. Van ons vier ben ik de enige die weet wat jet lag voor een slechte slaper is : nog wakker liggen als de andere in slaap vallen en al wakker zijn als de anderen nog slapen. Vandaag vertrekken we uit LA richting San Francisco.
Eindelijk, het is nu ongeveer 24 uur geleden dat we thuis vertrokken en nu (21u30 Los Angeles tijd = 06u30 Belgische tijd) zitten we op onze kamer in het huis van onze gastvrouw. De eerste vlucht was zoals de stewardess zei "a bumpy ride". Bij aankomst in New York de tijdrovende checks & re-checks van paspoorten, baggage en personen. De familie die voor ons in de rij had blijkbaar veel last van zweetvoeten want de agente van dienst heeft na hen de hele omgeving grondig gedesinfecteerd met citroenspray. "Your safety is our priority" is dus geen loze belofte. Ik moest zelfs mijn ballerina's uitdoen voor 't geval ik van plan was om daar een halve kilo semtex in te smokkelen..... Veel gezeten, veel rondgekeken en weinig gedaan. Gezien hoe ze in de USA smoskes eten : sponsbroodje, dubbele laag kaas, dubbele laag ham, een blaadje sla, zoute chips en daarboven mosterd en mayonaise.... Om dat alles door te spoeln een Bloody Mary erbij. Welcome to the land of the brave and the free ! Morgen beginnen we aan de verkenning van LA.
Het komt nu stilaan toch wel kortbij, het vertrek. Maureen is al druk bezig met het wassen van alles wat meemoet op reis en zelfs al het klaarmaken van de valiezen. We willen natuurlijk het huis en de tuin ook een beetje clean achterlaten want dat maakt de terugkomst toch wel iets plezanter. Maar thuiskomen daar denk ik nu liever toch nog niet aan. Gisteren (eigenlijk een beetje laat) nog de ESTA's in orde gemaakt en heel veel schrik gekregen omdat de aanvraag van Matthias niet onmiddellijk aanvaard was. Nu wel dus niks aan de hand: we mogen allemaal vertrekken en zijn er bijna klaar voor!
