Vandaag is een transitdag.  We hebben om 15 u een vlucht naar New York waar we rond 23.30 plaatselijke tijd zullen aankomen.  Naar ons gevoel is het dan nog maar half negen  ’s avonds, onze biologische klok moet dus weer een sprongetje maken.                                                 
In de voormiddag rijden we nog even langs Malibu – voor de rich & famous – en Venice Beach – voor de weird & wacko. Hoewel de twee maar op 10 km afstand van elkaar liggen kan zelfs een blinde het verschil zien : in Malibu zien we op 10 min tijd twee Ferrari’s en in Venice Beach zien we op 10 min tijd twintig daklozen ….  Toch kan je met geld niet alles kopen : in Malibu is het bewolkt en mistig terwijl er in Venice Beach een aangenaam zonnetje schijnt.

We nemen - met spijt- afscheid van onze Chevy, we waren het al goed gewoon om in een halve monster truck rond te rijden. Ik moet wel toegeven dat het een veilig gevoel geeft om hoger te zitten.  Het is op de meeste wegen best wel druk en de tijd dat de Amerikanen zich braafjes aan de snelheidsbeperkingen hielden is ook al lang voorbij. Alweer een mythe doorprikt. Wel gek dat ze bij de verhuurmaatschappij de auto niet eens nakijken, ze noteren gewoon de kilometerstand , that’s it. Over kilometers gesproken, we hebben op 16 dagen ongeveer 3.500 mijl  -of 5.600 kilometer - afgelegd. Niet zomaar een tripje dus.

Dan met de shuttle naar de luchthaven om in te checken. We moeten alles zelf doen, maar dat heeft als voordeel dat er nergens wachtrijen zijn. Ondertussen zit ik te tikken in de Boeing 767 die ons naar NY zal brengen. Naast mij zit een vriendelijk meisje dat al de hele reis aan het eten is : eerst een zak pompoenpitten, tussendoor vijf zoete oranje paprika’s, een kaasschoteltje met crackers en een appel. Als ik even naar toilet ga zegt de stewardess dat het “fasten seat belts” lichtje aanstaat. Ik vraag of ik terug moet gaan maar ze zegt dat ze dat gewoon moet zeggen om te vermijden dat ik een klacht zou indienen als ik met mijn hoofd tegen het plafond van het vliegtuig bots……  

 Als alles goed gaat dan komen we na middernacht aan bij Frank & James (?) waar we het appartement op de  benedenverdieping huren. ’t Is ons derde “airbnb”-adresje en tot nu toe waren het allebei positieve ervaringen.     

26-08-2012, 16:38 geschreven door Twister  

Wakker worden in Caesar’s Palace verschilt niet zoveel van ergens anders wakker worden, erna worden  de verschillen duidelijk.   Na het ontbijt  gaan wel snel nog even naar het zwembad. We gaan liggen aan de Temple Pool en kijken rond. Handdoek nodig ? Gewoon even afhalen. Drankje nodig ? Gewoon langbenige blondines wenken, bestellen (en betalen). Snackje nodig ? Gewoon even langslopen bij “Snackus Maximus”, een echt voorbeeld van keukenlatijn dus. Zonnecreme nodig ? Gewoon blijven liggen, de Amerikanen die naast ons liggen sprayen zichzelf vanop afstand overvloedig in, in de namiddag ruik ik nog sterker naar kokos dan een gemiddelde kokosnoot.   Meer luxe nodig ? Gewoon een XXL –zonnebed huren voor slechts 275$ per dag, drankjes inbegrepen. Meer privacy nodig ? Gewoon een paviljoentje met tv (!) huren. Ook aan het zwembad rolt het geld.  

Om 11 uur checken we uit en beginnen we aan het langste traject van de terugreis : Las Vegas – Los  Angeles,  een rit van 450 km . Voor de lunch twijfelen we tussen zelf eten kopen in de supermarkt of McDonalds. Ge –Mc  haalt het van smaak.  Al heel snel tijdens onze reis bleek dat het niet zo eenvoudig is om lekker brood te vinden. Er zijn bakkerijen die heerlijk gebak en koffiekoeken verkopen maar geen brood “we don’t do bread , sir”. Het brood uit de supermarkt is verpakt, dik gesneden en smakeloos, of nee, ’t smaakt zoet en klef. Bij bruin of volkoren brood is er enkel een kleurverschil, geen smaakverschil. Het ergste brood is het Sourdoughbrood, dat is naast klef ook nog zuur is.   

Onderweg maken we nog een tussenstop bij een Outlet Centre. Het zal duwen worden om onze valiezen dicht te krijgen…. Om 20.30 komen we aan in het enige tegenvallende hotel van de reis, Homewood Suites in Agoura Hills, Los Angeles. Wij dachten bij “Hills” aan een rustige, bosrijke omgeving en hadden niet verwacht dat er een drukke snelweg voor de deur zou liggen. ’t Is maar voor één slapeloze ( voor mij toch) nacht. Morgen vliegen we naar New York, onze revolvers zijn geladen.

25-08-2012, 17:56 geschreven door Twister  

We nemen afscheid van ons tijdelijke thuis in Kanab want de volgende twee dagen besteden we aan de terugkeer naar Los Angeles.  Voor we vertrekken brengen we een bezoek aan het Best Friends Sanctuary ofwel het dierenasiel van Kanab. Vreemd idee misschien maar iedereen uit de buurt had het ons aangeraden.  Ik hen nog nooit een asiel bezocht in België maar ik kan er mij wel iets bij voorstellen en die voorstelling is niet erg positief. We schrijven in op een tour  en worden samen met nog 5 andere bezoekers rondgeleid. Best Friends ligt in Angel Canyon, een natuurgebied van ongeveer  60.000 hectaren.  We bezoeken een huis in “Dogtown” en worden we voorgesteld aan Honey Bear die volgens de mensen van BF nood heeft aan “positieve ervaringen met vreemde mensen”. Iedereen uit de groep aait en knuffelt Honey Bear die zichtbaar geniet, dan worden wij uitgebreid bedankt – ik wou bijna schrijven geknuffeld -  voor onze medewerking ! Wie een dier wil adopteren krijgt een “criminal background check” en krijgt gedurende 6 maanden begeleiding van BF, wie niet voldoet met het dier terugbrengen. Dat Amerikanen gek zijn van dieren wisten we al, maar zo gek, nee dat konden we niet denken.

 In de namiddag rijden we 350 km terug naar Las Vegas. Luxe voor de dieren in de voormiddag, ook luxe voor ons in de namiddag onder de vorm van een kamer in Caesar’s Palace. We passen de “20$ trick” toe : een standaardkamer (met extra internetkorting) reserveren en  dan bij het inchecken een briefje van 20$ tussen de creditkaart en de identiteitskaart naar de baliebediende schuiven en vragen “do you have any complimentary upgrades ?”.  De dame achter de balie kijkt even en zegt “I’ll see what I can do for you ….” . We krijgen een luxekamer in de Augustustower met jacuzzi, marmeren badkamer en zicht op “The Strip”. Yes, missie geslaagd ! Caesar’s Palace is reuzegroot, de weg van de parking naar de kamer neemt 14 minuten in beslag : langs de slotmachines, voorbij een restaurant, langs de pokertafels, voorbij een bar, voorbij de receptie, er lijkt geen einde aan te komen . Voor wie er aan zou twijfelen, de slotmachines en de pokertafels zijn drukbezet op alle tijdstippen van de dag. Vanuit onze kamer hebben we uitzicht op de vijver van Bellagio waar iedere 15 minuten een fonteinenshow op muziek is. We bekijken er een aantal buiten aan de vijver maar schuiven daarna de zeteltjes voor ons raam en genieten vanuit onze kamer.

 Tijdens het inchecken durfden we toch niet vragen “did Caesar really live here ?” (cfr de film  “The Hangover”) maar we zijn er zeker van dat hij het hier ook leuk zou vinden.     

25-08-2012, 09:03 geschreven door Twister  

Onder het motto “save the best for last” hebben we vandaag Bryce National Park op de agenda gezet. Maar ramp, o ramp, als we ’s morgens wakker worden regent het.  We laden toch alles in onze Chevy en vertrekken richting Bryce. Onderweg rijden we langs naamloze dorpjes, nauwelijks  een straat groot.  Het lijkt wel of de huizen er lukraak neergepoot zijn, sommige dicht bij elkaar aan de rand van de weg, andere helemaal alleen op grote afstand van de highway. Zonder uitzondering zijn ze allemaal rommeling, klein en slecht onderhouden.  Het lijkt erop dat de mensen hier weinig belang hechten aan “ne properen hof” want als er dan al eens een huis is dat er beter uitziet dan staat er toch nog een trailer of mobilhome in ’t zicht. Blijkbaar kunnen de mensen ook moeilijk afstand nemen van hun auto’s want vier of vijf autowrakken in de tuin is geen uitzondering. Rare jongens die Amerikanen.

Als we in Bryce aankomen regent het nog steeds dus de eerste hoodoo’s – rotsformaties typisch voor Bryce -zien we onscherp door de regen. Gelukkig trekken de regenbuien weg en rond 12 uur breekt de zon door. Wat een verschil . Dan pas zien we het landschap zoals het moet zijn : grillige rode, oranje en gelige rotspunten in een uitgestrekte canyon.  Bij de eerste aanblik  zie je enkel de grillige rotskolommen als je langer blijft kijken dan lijkt het op een sprookjesstad met paleizen, kerken en huizen met grote schoorstenen.  We maken een wandeling door een bos met bristlecone pines aan de rand van de rotskloof. Die brislecone pines zijn eeuwenoude dennen met prachtig verweerde stammen. We zijn onder de indruk maar hoe mooi het landschap ook is, we merken duidelijk dat we gewend  - en verwend - raken aan zoveel natuurpracht op één week. Blijkbaar was Ebenezer Bryce - de mormoonse settler naar wie de kloof genoemd werd – zelfs helemaal niet onder de indruk van zijn woonplaats want hij zou over Bryce gezegd hebben “It’s a hell of a place to lose a cow”.

23-08-2012, 06:20 geschreven door Twister  

Vandaag begeven we ons  op Indianengrondgebied. In de streek waar we verblijven hebben verschillende indianenstammen (onvruchtbare) grond gekregen,  de bekende Indianenreservaten.  Na eeuwen van ontbering en armoede stellen de Indianen nu hun natuurpracht tegen grof geld open voor toerisme. Antelope canyon, een ondergrondse canyon, is daar een voorbeeld van.  We schuiven aan om een Navajo permit en een toegangsticket te kopen, alles bij elkaar 26$ per persoon.  Bovengronds is er weinig te zien, fijn oranje woestijnzand met hier en daar een bolvormig struikje. Gevoelige zielen kunnen nog omkeren als we even halt houden bij een gedenkteken voor de 11 toeristen die hier in 1997 omgekomen zijn tijdens een flash flood. Yip, we zitten weer in flash flood gebied. Onze gids Jake – zijn Indianennaam komen we niet te weten maar suggesties als Easy-moneyman of No talk -dollarman zouden niet misstaan – brengt ons tot aan een nauwe scheur in de bodem en gebaart dat we naar beneden moeten gaan. We hebben nauwelijks plaats om voetje voor voetje door de smalle rotsopening te schuifelen. Gelukkig is de bovenkant iets breder, maar wie nog geen claustrofobie heeft, kan het hier makkelijk krijgen. Misschien is het omdat we nog niet gegeten hebben, maar ik proef ook het droge woestijnzand. Wat we te zien krijgen is fantastisch, nauwe kronkelende gangen tussen  metershoge, grillige oranje rotswanden. Omdat het licht slechts door een smalle spleet bovenaan naar binnen valt doet het geheel een beetje sprookjesachtig aan.  Na een uurtje kronkelen en schuifelen keren we bovengronds terug door de hete woestijn. Jake is dan al richting ticketloket weggeslopen, tippi’s Indianen ?

Genoeg stof voor vandaag, tijd voor water. Dat vinden we in de vorm van een reuzengroot meer, Lake Powell. Maximiliaan en Patrick huren een kayak  voor 2 uur en peddelen naar het deel van Antelope Canyon dat aan het meer grenst.  Als ze een naderende regenbui met bliksem en harde wind dichterbij zien komen vrezen ze nog even voor een nieuw canyon avontuur maar de storm blijft gelukkig op veilige afstand.  Matthias en ik vullen de 2 uur met flaneren langs het jachthaventje,  een praatje maken met enkele vriendelijke Amerikanen en pootje baden.   

22-08-2012, 07:46 geschreven door Twister  

We staan iets vroeger op dan anders want vandaag willen we de Grand Canyon bezoeken. De North Rim wel te verstaan want hoewel de South Rim in vogelvlucht maar 17 km verder is moet je er 200 mijl voor rondrijden.  Om dezelfde canyon te zien natuurlijk.  Het landschap rond de canyon is verrassend groen, heel veel sparren en andere naaldbomen, enorme weilanden, zelfs hier en daar wilde bloemen.  De canyon zelf is indrukwekkend, zowel wat betreft de diepte als wat betreft de wijdsheid. Je kan met gemak de andere kant zien (17 km verderop) en het achtergelegen indianenreservaat. We wandelen enkele kleinere trails want de dikke teen van Matthias moet nog met zachtheid, zalf en ijs behandeld worden.  Ieder “vista point” levert fraaie vergezichten op,  we krijgen er maar niet genoeg van.  Op het laatste uitkijkpunt krijgen we eindelijk de Coloradorivier te zien die al dit moois door de eeuwen heen gemaakt heeft.  We verwachten een brede, blauwe, indrukwekkende stroom maar van boven op de Rim zien we een bruine meanderende modderrivier.   Ook hier hebben stille waters diepe (af)gronden.

M&M zijn onder de indruk van de Park Rangers, ze zien er ook wel cool uit in hun uniform en hun beige hoed. We zijn wel verbaasd dat ze niet alleen een taser maar ook een revolver dragen.  Voor wie zouden ze het meest bang zijn, voor wildlife of voor toeristen ? Matthias wil absoluut met een ranger op de foto,  ’t zijn vriendelijke kerels dus ook daar maken ze graag tijd voor. Ze - Matthias en de ranger - staan er allebei heel trots op.

Tijdens de hele reis al worden we regelmatig aangesproken door Amerikanen. Ze vragen hoe het met ons gaat en waar we vandaan komen. Dan zijn er twee scenario’s : ofwel zeggen ze dat het leuk is dat we op reis komen naar de USA en hopen ze dat we het hier leuk vinden, ofwel komt een deel onverwerkte geschiedenis boven ….. en da’s heel wat erger. Als ze ons Nederlands horen praten, vragen ze of we Duits spreken of ze beginnen gewoon in ’t Duits ! Echt waar. Vandaag had ik er weer een aan m’n been. We vragen of de Trail de moeite waard is en hij zegt “ Sprechen Sie auch Deutsch”.  Nee dus, maar Nederlands lijkt er wel op. Dan zegt hij dat hij 5 talen spreekt – ik ben niet onder de indruk maar doe alsof - en hij zegt  “if the Nazi’s were still there, you would speak German” lacht even en zegt tenslotte “no, you’re too young”. Deze keer ben ik wel onder de indruk van zoveel onbeschoftheid.                                                                                                                                                   Ook de anderen toeristen zijn soms de moeite waard, dat de Japanners steevast een lange broek dragen en een parasol meenemen daar wennen we wel aan, dat de Chinezen alles mooier vinden door  hun cameralens is ook geweten, maar vandaag schrok ik toch toen een Afrikaanse vrouw met mij en Matthias op de foto wou…. Ik heb net zo trots gekeken als die ranger.  We reizen om te leren.

21-08-2012, 07:12 geschreven door Twister  

We vertrekken vandaag naar Zion, een kleiner natuurpark in de buurt van Kanab. De rode rotsen die in Kanab op de achtergrond aanwezig zijn,  spelen in Zion de hoofdrol . We rijden de 50 km zonder te veel op TomTom te vertrouwen want hij wil ons constant naar de andere ingang sturen een slordige 70 km verderop. Niet dus.  Voor we het park bereiken zijn we al een paar keer gestopt want de rotsen zijn ook hier weer de moeite waard om van dichtbij te bekijken en te fotograferen . De zon schijnt weer  volop, maar na Death Valley zijn we meer gewoon dan de 30 °C van vandaag.

 Omdat Zion een klein park is moet je gebruik maken van de shuttle-bussen . We rijden mee tot aan de laatste stop “Temple of Shinawawa” van waaruit we de Riverside Trail en The Narrows willen wandelen. Bij de Riverside Trail wandel je nog braafjes naast het bergriviertje maar na de korte klim naar boven zijn we klaar voor het serieuze werk : The Narrows. Hier wandel je echt in de canyon tussen rotswanden van enkele honderden meters hoog. Hoe verder je de canyon in wandelt, hoe smaller -vandaar “The Narrows”- de canyon wordt. Klein detail, je wandelt in de rivier, aanvankelijk enkeldiep maar al gauw op sommige plaatsen  kniediep en meer. De bodem van de rivier is bedekt met kleine en grote keien die je niet kan zien liggen want het water is lichtbruin. We zijn klaar voor het avontuur.  In het begin is het even wennen want je moet vertrouwen op het gevoel in je voeten en je evenwicht maar na een tijdje lukt het aardig. M&M vinden het fantastisch en lopen steeds voorop. Ik wandel trager om te kunnen genieten van het unieke uitzicht en Patrick stopt af en toe om foto’s te maken.  Dan is er opeens paniek, vlak voor Maximiliaan is er een vrouw uitgeweken naar de rand van de rotsen en blijkbaar  is het water daar dieper. Ik zie ze kopje onder gaan, weer boven komen en een man in de buurt ook kopje onder duwen….  Ze komen allebei spartelend en in paniek naar boven. Gelukkig is er nog een stevige Amerikaan in de buurt die koelbloedig genoeg is om ze één voor één in het ondiepe water te trekken. We stonden er bij en keken er naar niet goed wetend of het nu gespeeld was of niet, maar als we de vrouw, helemaal overstuur, zien staan beseffen we dat we in The Narrows zijn en niet in Hollywood. Of Bollywood want later blijkt dat de vrouw uit India komt en niet kan zwemmen. De rust keert terug en we ploeteren verder. Omdat we tijdens de tocht maar een heel klein beetje van de lucht zien merken we niet dat de zon verdwenen is en dat er dikke wolken boven de canyon hangen.  Als we in de verte een paar donderslagen horen, slaat  de sfeer in de canyon om. Iedereen kent het gevaar van flash floods, plotse water -en modderstromen die een kalm bergriviertje in een kolkende watermassa  doen veranderen. M&M hebben al vaak naar de survivalexpert Bear Grills gekeken en twijfelen niet langer : we moeten nu omkeren om zo snel mogelijk uit de rivier te zijn.  De meeste mensen beginnen in looppas aan de terugtocht. Tot overmaat van ramp begint het ook nog te regenen, na enkele minuten zijn we van onder tot boven doorweekt. Tijdens de heenreis kwam ik niet echt snel vooruit, maar tijdens de terugtocht kan ik het tempo van Patrick volgen. Wat een paar regendruppels en wat gedonder met een mens kunnen doen…..  . We bereiken nat en bijna heelhuids het beginpunt. Die “bijna” is van toepassing op Matthias want hij heeft zijn teen verstuikt tussen de keien. De chauffeur van de shuttle-bus  die ons terugbrengt is een onvervalste positivo, als we uitstappen zegt hij : “You have seen something very rare in Zion : rain !” De regen zorgt er ook voor dat we op de terugrit enkele mooie watervallen van de rotsen zien stromen.  Moe en nat rijden we terug naar ons huisje in Kanab, Zion was absoluut de moeite waard !

20-08-2012, 07:39 geschreven door Twister