Diksmuide... weer een andere streek die erg onder het geweld van de Eerste Wereldoorlog te lijden heeft gehad. Met een Grote Markt die helemaal is opgerezen als een Feniks uit
zijn as. En overal in de omtrek zijn er nog sporen te vinden van die storm aan waanzin die hier bijna honderd jaar geleden uitbarstte. Het ene spoor is al beklijvender dan het andere. Maar allemaal zijn ze waardevol.
Lees alles wat ik er over te zeggen heb in het bijgevoegde Voetstukje. De verhalen, de voor- en de achtergrond. Op de bijlage klikken helpt je verder.
Poperinge, de stad van de hop. Bijna honderd jaar geleden was het voor sommigen ook de stad van de hoop. Maar van nog zoveel meer. Een stad met een lang verleden en die een apart hoofdstuk schreef in het verloop van de Eerste Wereldoorlog. De Groote Oorlog.
De IJzer kwam er dit keer niet aan te pas maar er was daar en in de omtrek nog zoveel anders te zien en te leren. In plaats van water stroomde er dit keer... bier!
Het staat allemaal op je te wachten, verborgen achter de bijlage. Even dubbel klikken daarop helpt je verder.
Stond ik vorige keer bij de bronnen van de IJzer, dit keer stond ik bij de monding van die rivier in de Noordzee. Het andere uiterste. In het eerste kwart van de Vierdaagse van de IJzer.
De rode draad, of liever de blauwe draad, bij al die tochten was dus duidelijk de IJzer. En de rol die de rivier had gespeeld in, vooral, de Eerste Wereldoorlog. Dat was niet gering. Zoals in het Voetstukje in de bijlage is te lezen.
Het was Vlaanderen. Het is Frankrijk. Toch wordt het stilletjes weer wat meer Vlaanderen. Indertijd heeft men er om gevochten. Dat moet gelukkig nu niet meer, nu is het een proces. Frans-Vlaanderen gaat zijn verleden steeds meer wat herkennen en waarderen.
Hier ligt de hoogste heuvel van de hele Westhoek en met zijn 170 meter is de Kasselberg toch al eentje die meetelt.
Over de veldslag die besliste over het feit dat op dit stukje land nu nog (bijna) uitsluitend Frans wordt gesproken, daarover is wel één en ander te vertellen. Dat gebeurt dan ook in het Voetstukje dat achter het bijvoegsel zit.
De streek rond Asse, en dus ook rond Mollem, was destijds de hoppestreek. Er is nu niet veel meer van te merken. Ook niet op deze Hopduveltochten. Wat niet belet dat er nog heel wat anders te zien was, zo dicht tegen de hoofdstad. Dorpen en gehuchten met een heel eigen karakter. En, niet te vergeten, een koningin die hier ooit eens vastzat in de modder...
Ik wens je alweer veel genoegen met het lezen van het stukje in het bijvoegsel.
Er liggen nog heel wat verrassingen te wachten in dit vlakke land. Vermits Lapscheure helemaal aan de grens ligt met Nederland is een kijkje bij de buren vanzelfsprekend. Ook daarover is er heel wat te vertellen. Het staat allemaal te lezen in het Voetstukje dat achter de bijlage zit. Even dubbelklikken en ziedaar...
Het dorp mag dan misschien niet al te bekend zijn bij het grote publiek, het is allerminst onbelangrijk. Bijvoorbeeld alleen al omdat het zon lange, rijke geschiedenis heeft.
En de streek heeft beslist ook het landschap mee. De Vlaamse Ardennen, weet je wel? Dus lezen maar wat er in het Voetstukje staat dat achter de bijlage zit.
Er wordt wel eens gezegd dat het niet altijd eenvoudig is met tweeën samen te leven. Maar wat te denken van het samengaan met drie, respectievelijk twee? Ik heb het er over dat in de nabijheid van Bever drie provincies samenkomen en bovendien twee verschillende talen. Niet simpel, toch? Maar dat schijnt daar wrijvingsloos te verlopen. Ze hebben natuurlijk wel het mooie landschap mee. Met eindeloze vergezichten. Dat verruimt uiteraard de blik.
Lees er alles over in het Voetstukje dat listig verborgen zit achter de bijlage.
Het Meetjesland... Waarschoot, Lembeke... Bij dat laatste duiken noodzakelijkerwijze de Lembeekse Bossen op. Niet dat het de enige waren. De Kwadebossen waren er ook. Hoewel die ook nog een andere identiteit hebben: de Bellebargiebossen. Hoe ze aan die naam gekomen zijn, dat staat in de bijlage te lezen. Door erop te klikken opent er een Voetstukje dat je alles vertelt. Op voorwaarde dat je het wil lezen, uiteraard.
Rijmenam ligt nog net in de provincie Antwerpen maar de buren, in Keerbergen, die kunnen zich al Brabanders noemen. Voor de rest trekt het landschap zich niets aan van wat de
mens daar als grenzen heeft uitgetekend. Er zijn bossen en... bossen. En zand. Dat was vroeger zelfs handelswaar. Helaas geen heide meer. Tenzij nog een heel klein stukje. Er is echter hoop want er wordt aan gewerkt om het
aloude heidelandschap weer te herstellen. Dat, en nog veel meer, staat te lezen in het bijgaande Voetstukje.
De Vlaamse Ardennen hebben vele gezichten. Soms zijn ze zo vlak dat men zich kan afvragen waar de benaming Ardennen wel mag op slaan. Op andere plaatsen rijzen heuvels
op waarvan het bestijgen niet te onderschatten is. Er zijn open landschappen, holle wegen, dichte bossen en mooie panoramas. Het zien en bewandelen waard. In het bijgaande Voetstukje kan je erover lezen hoe het in de wijde
omtrek van Zingem eruit ziet.
Het Hageland heeft een hart van... ijzer! Echt waar. Lang, zeer lang geleden, zette de zee hier een laag af waar veel ijzer in zat en dat ging roesten. Zoals ijzer pleegt te
doen. Daarbij koekte het samen met het aanwezige zand en het gevolg laat zich raden: ijzerzandsteen. De heuvels met die ijzeren kern zijn er nog steeds en ze tonen soms wijdse vergezichten voor wie ze tot boven toe beklimt
en om zich heen kijkt. Dat heb ik voor jullie gedaan en mijn impressies over die streek kan je lezen door het bijvoegsel aan te klikken.Ik wens jullie veel genoegen met de lectuur.
Een wandeling die als titel Marche des 2 Monts heeft meegekregen, daar moeten toch twee bergen inzitten? En jawel hoor, die waren er. Een mens verwacht dan dat tussen die twee bulten het terrein ook wel redelijk geaccidenteerd zal zijn. Maar dat is zonder de Schelde gerekend. LEscaut, kom. Die heeft duizenden jaren lang, zo niet langer, het dal uitgeslepen en het zo vlak gemaakt als een Zeeuwse polder. Nu ja, het water is iets minder grondig te werk gegaan hoewel het toch niet veel scheelt.
Het staat weer allemaal te lezen in het onderhavige Voetstukje. Op de bijlage klikken helpt je verder.
Een bos met een purperen bodem. Of toch bijna. Een vijver zonder water. Of toch bijna. Een monster. Of toch bijna. Een Molenbeek zonder molen. Of toch bijna. Alsem waar geen alsem is... Volg Conscience, H. door dit bijzondere gebied ten zuiden van Brussel. Het staat allemaal in de bijlage te lezen.
Doordat er een mirakel gebeurde, kreeg Poederlee een kapel. Maar daarvoor moest er eerst een misdaad gepleegd worden. En dan zeggen ze nog dat misdaad niet loont!
Stil zijn de Kempen ook. Soms. Voor de purpren hei moet je echter later nog eens terugkomen. Wat niet belet dat er nu ook al heel veel natuur ligt te wachten op wie het wil zien.
Ik kan alvast een poging doen om iemand de ogen te openen door in het bijgaande Voetstukje er over te vertellen. Maar pas op voor de Loeker.
Sombeke is een deelgemeente van Waasmunster. Dat maakt dus dat ze in het Waasland ligt. Ze hebben in Sombeke twee pleinen die uit een ver verleden stammen. En een kasteel. Wat iets recenter is. En een schandpaal. Die gebruiken ze niet meer maar hij staat er nog. En een cuesta. Die ligt daar nu eenmaal. Al heel erg lang... En voor de rest moet je het Voetstukje maar lezen. Wat ik er verder van te weten gekomen ben zit onder en achter de bijlage.
Zonnebeke, de Westhoek... Overal hier bots je op getuigen van de gruwelijke gebeurtenissen die daar bijna een eeuw geleden begonnen. Stenen getuigen, want de getuigen van vlees en bloed die het toen overleefden zijn nu ook dood. Daarom zijn de monumenten die er nog staan niet minder beklemmend en indrukwekkend.
Bossen kwam ik ook tegen, en niet weinig. Het was zelfs moeilijk bij te houden in welk bos ik me zo nu en dan bevond. Een oud kanaal was er ook. Het is nooit afgewerkt en nu heeft de natuur er bezit van genomen. Diezelfde natuur deed destijds heel ijverig haar best om het graven van het kanaal te laten mislukken. Wat helemaal slaagde. Het mislukken. Allemaal zaken die het interessant kunnen maken om de bijlage met het Voetstukje aan te klikken en vervolgens de tekst te lezen.
Het hoeft niet zo te zijn dat ze in Sint Lenaarts in de put zitten maar ze hebben er wel genoeg. Putten dan. Hoewel ik betwijfel dat er iemand veel genoegen zou aan beleven om, ook in deze context, er in te zitten. Het zou een uitermate vochtige bedoening worden. Ze staan namelijk vol water. Dat komt omdat ze uitgediend hebben als wingebied voor klei en nu vol regenwater zijn gelopen. Eertijds bakten ze hier wel lustig stenen met die klei. Nu is het nog enkel folklore, industriële archeologie, verleden tijd en sociale geschiedenis. Het staat alweer in het bijgaande Voetstukje te lezen.
Het ligt nogal voor de hand dat er in het Houtland bossen zijn. Maar in een provincie die arm is aan bossen, is dat toch niet vanzelfsprekend. En dat is West-Vlaanderen toch. Behalve hier dan. Waar bossen zijn, vind je ook nogal eens kastelen. Of minstens toch flink grote landhuizen. Wel, die zijn hier ook in dichte drommen te vinden. Industrie is er eveneens want de mens leeft niet van groen alleen. Al zullen de vegetariërs me hierin wel tegenspreken. Voor die industriële activiteiten was vooral één familie verantwoordelijk. Lees er alles over door op de bijlage te klikken.
In Bergen op Zoom kijken ze een beetje neer op hun omgeving. Dat heeft alles te maken met een fenomeen dat de natuur daar bewerkstelligde. Eerder dan met een mentaliteit. En ze wisten daar zeer lang de maagdelijkheid te bewaren. Totdat de Fransen, zij natuurlijk, daar anders over beslisten. Niet met Latijnse charme maar met geweld. Destijds bewerkte een andere maagd, een Belgische, daar een wonder. Die was dan ook heilig, die maagd. Nu hebben ze daar nog steeds De Maagd al is die wel zeer profaan. En niet Belgisch. Het moet ook niet te gek worden.
