Zoals wijlen Herman Brood het al met veel inzicht stelde:“spijt is wat de koe schijt.” Toch hebben we allemaal wel eens dingen gedaan, waarvan we denken: verrek, kon ik dat nu maar wegwissen! Mijn oudste trauma speelde zich af in de tweede kleuterklas. Ik stootte per ongeluk een gigantische inktpot om, en toen de Juf me vroeg hoe dit was kunnen gebeuren, wees ik prompt het jongetje naast mij aan, dat het imago had van een wildebras. Die jongen vloog dus de hoek in - in mijn plaats, door mijn schuld! Nog altijd zie ik, voor mijn geestesoog, zijn verschrokken gezicht naar mij kijken, en nog altijd kan ik daar soms van wakker liggen.

 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Nog zo’n tafereel waarin ik absoluut de rol van slechterik vertolk, deed zich voor toen ik een jaar of zesentwintig was. Ik zat in zak en as, leefde van het OCMW en werd door iedereen uitgelachen. Toen leerde ik een Chinees meisje kennen, een zekere Kun Fang, die het goed met mij voor had. Het ging wel vlug allemaal: nauwelijks een halfuur na onze allereerste ontmoeting, stond ze al met haar koffers in mijn living. Maar ze soigneerde mij als geen ander. Voor vijftig frank kon zij een gehele Kardinaalsmeeting van eten voorzien. Ook was ze voor mij een snelcursus in arbeidsethiek: als schilderes zat zij zonder uitzondering iedere dag van zes uur ’s morgens tot acht uur ‘s avonds op haar knieën aan tafel, te tekenen, te schilderen...

Zelf leefde ik in die tijd in de greep van John Barleycorn, alias de Whisky -duivel. Op een keer gebeurde het dat ik met een hoop slechte vrienden rond een uur of vier in de nacht bij ons thuis aanbelde. Met slaperige ogen kwam Kun Fang door het venster zien. “Doe open! Ik heb mijn maten bij me! Ik heb de hele dag lopen te stoefen over uw kookkunsten!” Zij wist niet beter of ze liet ons binnen, en zette zich meteen aan de arbeid. Terwijl wij in de salon gewoon voortgingen met zuipen, prepareerde zij, met veel moeite, een prachtschotel voor ons. “Wacht - ik zal ze aandragen!” Zo riep ik echter. Eigenhandig stapelde ik die heerlijk dampende borden op mijn bovenarm, als een professioneel garçon. Na twee stappen kletterde het reeds tegen de grond – de bami, de curie, de noedels, de schnitzels. En nog terwijl ik bezig was met “sorry” te stamelen, schoof ik er zelfs op uit! Werkelijk, als een varken lag ik op de keukenvloer te kronkelen door haar kookkunsten...