dit ding is wat te uitgebreid om hier zomaar te staan, en zal dan ook binnen een dag of drie weer van deze blog worden verwijderd. een zeer deprimerend kortverhaal, getiteld "de bezemkamer"...
 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

DE BEZEMKAMER

Toen hij thuiskwam was zijn Moeder nog wakker. Ze zat in een hoek in een schommelstoel in de schemeringen van de lange woonkamer. Hij bleef in de keuken, langs waar hij was binnengekomen, en zette zich aan de keukentafel. Hij legde zijn handen op het tafelblad en wachtte tot zijn Moeder zelf zou komen.

    Waarom ben je zolang weggebleven? Dat vroeg ze, toen ze langzaam er aan kwam. Ik heb, zei ze, ik heb de hele dag op jou gewacht, vanaf ’s middags al. Je zei toch dat je maar even zou wegblijven!

    Ik ben naar de Christiaensens geweest, zo sprak hij.

    Ik wil niet dat je daar nog naartoe gaat!

    Dat mocht zij  niet zeggen. De Christiaensens waren goed voor hem. Hij had iets van porselein omgestoten dat kapot was gevallen tegen de vloer, maar ze waren niet kwaad geworden, in tegendeel: het stelde niet veel voor. Hij kreeg chocolademelk en vooral met Bennie kon hij goed opschieten. Ze waren bloedbroeders.

    Wat ga je nu doen, vroeg zijn Moeder. Ik ga slapen, het is laat.

    Ik ga nog een beetje wakker blijven, sprak hij duidelijk.

    Wat ga je dan beginnen! Vroeg zijn Moeder. Dat heeft toch geen zin, hier zomaar zitten!

    Ik wil nog een halfuur in de keuken blijven en daarna pas gaan slapen. Het is goed omdat ik hier rustig van word.

    Zijn Moeder liep verder, maar voor ze weg was zei ze nog dat ze niet wilde dat hij te lang opbleef. Als hij in het donker door het gangetje liep, stootte hij van alles om. Hij deed haar dan wakker schrikken. Juist in mijn eerste slaap! Dan lig ik wakker voor de rest van de warme nacht!

    Ik zal geen lawaai maken, sprak hij.
    Ze legde eindelijk haar doorzichtige hand op de deurklink. Toch bleef ze nog staan waar ze was. Maar niets zei ze. Hij wist waarom ze kwaad was: ze wilde natuurlijk dat hij meer, ook morgen niet meer, naar de Christiansens terug zou gaan, en overmorgen ook niet, nooit. Het duurt tot je het weer verziekt! Zei ze. Maar wat dacht ze eigenlijk? Wie dacht ze dat ze was, zij kende de situatie daar toch niet? Alles was daar anders. Ze hadden er een ballet. Soms was er ook vuurwerk.

    Eindelijk ging ze weg. Ze deed de deur traag dicht. Daarna hoorde hij dat zijn Moeder zoals ze beloofd had naar bovenging.

    Hij bleef alleen achter in de verstikkende keuken.

    Zo kan ik toch uitrusten. Hier aan tafel.

    Hij was met Bennie naar het huis van de buren geweest. Daar was er een meisje dat Ginette heette. Ze sprong van de trappen en vanaf waar zij zaten kon je zien dat ze sneeuw had tussen haar benen.

    Hé Bennie!

    Weg hier, zei Bennie. Ze liepen weg en gingen naar de garage. Direct daarna gingen ze toch weer terug naar Ginette kijken.

    Wij hebben schildpadden, zei Ginette.

    Ze is een hoer, zei Bennie.

    Wil je ze zien? Zei Ginette.

    Vooruit dan, zei Bennie.

    Hij klom uit de struiken. Ze praatten stilletjes en daarna gingen ze samen langs de trappen in het huis naar binnen.

     Ondertussen sliep zijn Moeder. Dat kon niet anders. Of misschien was ze nog wakker maar in ieder geval: ze zou niet meer terug naar beneden komen. Hij ging rechtstaan en juist toen de klokken in de woonkamer begonnen te luiden, deed hij rap de deur naar het gangetje open zonder geluid. Hij deed de deur weer dicht.

    Onder de trap was er de bezemkamer. Die kamer was het belangrijkste dat er bestond. Hij wilde nadenken en dat ging alleen in die bezemkamer.

    Hij deed de bezemkamer stilletjes open. Er stonden twee emmers in. En een paar bezemstelen. De bezemstelen zette hij een voor een buiten. Hij moest er zeker aan denken om ze terug te zetten als hij wegging straks. Want, zo dacht hij: wat zou er gebeuren, als zijn lastige Moeder die bezems buiten zou zien staan? Hoe moest hij het dan nog uitleggen? Een bibber liep door zijn gezicht.

    Hij stapte in de bezemkamer naar binnen. De prikkende geur van de boenwas, die wakker maakte, maar dronken en duizelig tegelijk. Met een vinger trok hij de deur van de bezemkamer niet helemaal dicht, maar wel op een zo smal mogelijke kier. Het was hier pikdonker, in de gang was er nog het licht van de keuken, de dampkap.

    Hij ging zitten op een hoge, ijzeren emmer. Hij knoopte zijn broek los.

    Ik wil elke dag terug naar de Christiaensens. Ze hebben het mij zelf gevraagd. Kom morgen maar terug hoor, zei de Moeder van Bennie, toen hij wegging daarstraks. Zijn eigen Moeder zou dat nooit begrijpen, die had altijd alleen maar pijn. Aan haar rug. En zeurde tegen hem alsof het zijn schuld was. Dat zou wel nooit veranderen.

    Er klonk het vlammende geluid van de geiser.

    Hoelang zat hij al hier? Misschien niet overdreven lang. Hij dacht nog meer na, over Bennie Christiaensens vooral. Ze waren goede vrienden, daarom juist mocht hij altijd terugkomen. Hij was volwassen maar hij gedroeg zich zoals een perfect zevenjarige jongen. Dus zeiden ze: de ideale babysit. En je wordt, zeiden ze, uitbetaald in warme chocomelk en boterhammen zoveel je wil.

    Waarom mocht het dan niet van zijn Moeder! Waarom was dat zo’n rotwijf! Waarom liet ze hem niet gerust, waarom was ze er altijd, en wanneer ze er niet was!

    Hij voelde zich geheel warm worden. Dan geleek het of hij toch zijn Moeder hoorde, die ofwel naar beneden kwam, ofwel alleen maar met veel geluiden zich omdraaide. Toen het weer stil werd, ging hij rechtstaan en deed de deur open. Hij zette de bezemstelen onopvallend terug binnen.

    Hij ging naar zijn eigen slaapkamer.

    Hij ging op zijn bed liggen, maar niet onder het deken. Hij ging bovenop de sprei liggen en trok zijn broek weer naar beneden. Voordat hij in slaap viel, moest hij de hele tijd nog terugdenken aan hoe goed ze voor hem waren bij de Christiaensens.

    De volgende morgen lag hij toch onder de dekens. Waarschijnlijk was hij er zelf onder gekropen maar dan zonder het te beseffen. Dat was niet erg, dat was juist goed zelfs. Hij deed zijn broek weer aan en ging naar beneden. Zijn Moeder zat aan de keukentafel. Maar er was geen eten. Alleen lag er rommel op tafel. Uitgebrande kaarsen, een aansteker. Plastic zakjes of nog een horloge van vroeger. Hij wilde dat dat horloge er niet was.

    Je hebt me dus de hele nacht wakker gehouden!

    Zei zijn Moeder.

    Dat kan niet, sprak hij. Ik heb geen geluid gemaakt en ik ben na een halfuurtje gaan slapen.

    Toch heb je mij wakker gehouden!

    Dat kan niet.

    Leg het dan uit!

   Waarschijnlijk was ze wakker geworden van de geiser. Of anders was ze wakker geworden van de ijskast, die niet suist maar die werkelijk botsende geluiden maakt tegenwoordig.

    Hij pakte een glas en hield dit onder de waterkraan. Hij gaf het glas water aan zijn Moeder. Zelf ook gaan zitten? Daar had hij geen tijd meer voor.

    Ga je weg?

    Dat vroeg ze.

    Ga je weg?

    Ja.

    Neen, zei zijn Moeder. Niet vandaag.

    Ik moet wel, zei hij. Ik heb het beloofd.

    Je bent aan het overdrijven, zei zijn Moeder.

    Hij wilde gaan zitten maar hij bleef rechtstaan want anders zou het nog later worden. Er reden al auto’s op straat en zelfs was het al bijna middag misschien.

    Dat kan niet blijven duren zo. Je maakt misbruik van die mensen.

    Dat is niet waar.

    Ze zien dat je hier niet te eten krijgt. Daarom durven ze je niet weg te sturen.

    Dat is niet waar, Ma!

    Maar je overdrijft weer, zei ze. Dus, zei ze, vroeg of laat zullen ze je toch wegsturen.

    Neen, ma! Je begrijpt dit niet! Ze zijn daar anders, ze willen zelf dat ik er ben!

    Ik wil dat je thuis blijft vandaag. Ga terug naar je kamer.

    Ma! riep hij. Hij wilde zijn Moeder een mep geven. In plaats daarvan liep hij naar buiten. Hij wilde haar eigenlijk afrossen. Hij smeet de vliegendeur dicht met al zijn kracht. Dan stak hij woedend de straat over. En liep regelrecht naar het huis van de Christiaensens, vier straten verderop.

    Hij belde bij ze aan.

    De Moeder van het huis deed open. Ze keek hem aan, maar het was alsof ze hem niet kende. Misschien begreep ze dat hij nog zo altijd zo woedend was. Hij waste zich altijd en hij legde hij zijn kleren goed, maar nu was hij dat allemaal vergeten. Door de schuld van die ruzie.

    Is Bennie thuis?

    Neen, zei de Moeder van Bennie.

    Dan zei ze niets meer en keek naar hem.

    Hij bleef staan. Dan sprak hij: mag ik nog warme chocolademelk?

    Wilde ze hem niet meer binnen laten. Er stond een grote, ijzeren pot met een hoopje paraplu’s in. Boven de grote binnendeur hing er een tekening van de Chinese Nachtegaal.

    Wacht hier, zei de Moeder van Bennie.

    Hij bleef wachten.

    Ze kwam niet meer terug.

    Hij stond er té lang, hij moest weg.

    Ik zal morgen terugkomen, zei hij.

    Het motregende. Aan de overkant van de straat reed er een fietser voorbij.

    Het is allemaal wel veel, dacht hij.

    Wat stond hem te doen?

    Hij maakte een paar omwegen, maar hij kon niet anders dan op de duur gewoon terug thuis te komen. Hij was niet lang weggeweest, zijn Moeder zou wel nog altijd aan de keukentafel zitten of anders in de schommelstoel. Misschien was er bezoek maar dat maakte dan geen verschil. Hij bleef nog zolang mogelijk wachten voor hij naar binnen ging. Maar daarna moest hij wel.

    Zijn Moeder was nergens. Niet in de keuken maar ook niet in de woonkamer. Ze was ook niet in de wasplaats zelfs.