xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

DE DOOD VAN CAPITEIN

Hoe ben ik gestorven?

Dat lijkt mij

Een goeie vraag –

Vooral indien

Gesteld door mijzelf.

Nooit waarlijk

Gestorven ben ik, -

Tenminste: ik werd toch nooit gegrepen

Temidden van een bezigheid.

Het veld ploegend,

Woedend de klas weer binnenkomend,

Schulden makend

Voor een bijkomstig leerling.

Alleen, meer niet, verdwenen, -

Opzijgelegd in de geschiedenis.

De achttiende eeuw en de negentiende eeuw.

Die gingen

Verschillende kanten uit.

Laat mij nog spreken…

Ten eerste: mijn volk zou mij weer

Dat ene, aangrijpende

Negermasker hebben terugbezorgd

Zoals besteld

Op een namiddag

Toen ik van de catechese ging lopen, toen ik

Van de struiken honing aan het aflikken was geweest.

Het juk mijner schijnheilige doopsel

Aan de pastoor teruggegeven,

Om mij

Te verraspen tot het gutturale amen!

De achttiende eeuw echter,

Suggereerde dit volgende hier – ondermeer de Condorcet

Beweerde dat ik

Aan mijzelf

De hand sloeg,

Gedeprimeerd door

De geur van

Het hol beneden mij.

De noodzaak

Mijn broeders daar

Te zien vertrekken met schepen

Naar het Westen, naar het Oosten,

Het glimmende Zuiden, het diepe Noorden – Broeders!!…

Ontheiligd heb ik mijzelf in

Het gezouten water geworpen

Om mij

Met succes te verdrinken.

En toch, gestorven is Capitein wel nooit.

Dat hoorde niet bij zijn lot,

Hem werkelijk

Gestorven laten zijn, daar
Hadden de geschiedenisboekjes geen oren naar.