|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Door de bemiddeling van Bart Cornand, in zijn eentje de opsteller van het Groene Boekje (het spellingsboekje), tevens verbeteraar van mijn eigen romans, kwam nu een goed jaar geleden, voor een kleine serie portretten, onze eigen versie van de Nederlandse grootmeester Klaas Koppe bij me thuis op bezoek, namelijk de bij uitstek net zo literair gerichte fotograaf Patrick De Spiegelaere. Aan de telefoon drong hij erop aan om in de voormiddag af te spreken. Ik kom wat slaap te kort maar nu is in de voormiddag het licht beter. Het waren bewolkte tijden.
Op dat licht was hij die morgen ten zeerste gefocust, deze kennelijk erg vinnige, charismatische krullenbol met de charme van een Pierre Richard (ja, die grote Franse komiek op wie onze Moeders verliefd werden...) Niet zonder eerst, bij de keukentoog, een enthousiaste koffie en wat nog, dreef hij me zonder veel omwegen het dak op. Langs een brandladder. Wat ik aanhad (een grote, pluchen frak) of wat voor gezichten ik trok, bleek hem weinig bezig te houden. Aldoor was hij echter bezig met de lichtinval. Hij kroop terug naar beneden: voor een extra reflecterende paraplu.
Daar op dat platte dak, met zicht op een in mist gevroren Seefhoek, hing er toch een grote rust ook. Hij selecteerde zijn werk ter plaatse: drie prachtige, zilvergroengrijze portretten hielden we over. Na die sessie nam hij nog de moeite om me zijn website te tonen. Dju, is dat nog niet in orde?? Dan spoedde hij zich weer voort want de volgende dag had hij een expositie (die van bij deBuren te Brussel.)
Mijn derde boek ligt volgende week, op dertien maart, in de boekhandel: de cover ervan draagt het derde portret dat Patrick De Spiegelaere toen van me maakte. Ik durf eerlijk te bekennen dat ik hier fier om ben. De zin van mijn leven wordt bepaald door de mensen die ik ontmoeten mag. Een kleine drie uur met deze grote meneer samengewerkt te mogen hebben! Alleen de ervaring Selleslaghs kon daar, tot dusver, aan tippen. Kortom, drie uren die een verschil maken.
Een dichter zei eens dat samenzijn onbestaanbaar is, dat wij mensen als drijvend wrakhout zijn, dat erg soms onverwacht op elkander botst, en dan gauw weer uit elkander drijft. Daarom volgt hier eigenlijk alleen maar de herhaling van wat ik tegenwoordig precies de hele tijd zeg, namelijk dat het superslechte tijden zijn, hoe dan ook. Er hangt zon kwaad gesternte, wanneer gaat dat nu eens voorbij
|
