hoewel het dus een wonderlyke avond was, duurde het ietsje té lang voor we konden beginnen optreden. alhier op de photo zie je tinus wolf nog in goeien doen, maar eenmaal hy op kon (pas rond drie uur 's nachts) was hy zo opgefokt, dat hy om eerlyk te zyn een slechte prestatie neerzette. ik hoor hem nu al jarenlang dagelyks spelen, maar nooit eerder speelde hy zo hàrd. niet gezellig hard rammen à la james p. johnson, maar zonder enig reliëf, zuivere woede en vermoeienis.
ik geraakte er zelf met myn stem ook niet boven, en de strykers al evenmin.
ik had compassie met het publiek, dat om de filmvertoning wel kon lachen, maar au fond geen benul kon krygen van hoe charmant we zyn als het goed gaat - ik bedoel, verdomd, er zit echt supermuziek by...
maar je kan het niet vermyden en toch is het goed dat we er stonden
|
