24 April, eindelijk was het zover, de kabouterwriemeldag. De dagen voorafgaand aan deze zaterdag waren Shiara en ik nog druk bezig geweest met inkleuren, afdrukken, opzoeken, knutselen en contacteren. Hier volgt een korte opsomming van onze activiteiten, het komt van ons lijstje dat constant werd aangepast tijdens de laatste weken:

-       Mutsen maken

-       kabouters afprinten

-       plaatjes inkleuren

-       plaatjes voor bos plastificeren

-       schema’s afprinten

-       mails sturen

o   naar ouders van onze miniemen

o   naar helpers

o   naar andere ploegen

o   naar kookploeg

o   naar jeugd evenementen cel

-       script toneeltje schrijven

-       verkleedkleren zoeken

-       mail sturen voor schmink

-       bijeenzoeken van materiaal voor paddenstoelen

-       controleren van materiaal op AKC

Zoals ik reeds aangaf werd dit lijstje een echt werkinstrument, het werd constant heen en weer gemaild. Ik geef hier dan ook de versie weer van de laatste week. We hadden er dus voor gezorgd dat alles perfect in orde was. De laatste week kregen we echter nog “slecht” nieuws. Er werd namelijk op AKC een Bloso-examen georganiseerd, waar Shiara ook aan deelnam. Dit was een examen waarbij trainers een modeltraining moesten geven. Dit zorgde voor meerdere problemen, deze mensen hadden immers niet alleen heel veel materiaal nodig, maar daarnaast ook kinderen om training aan te geven. Dit betekende dat naast het geplande voorbereidingswerk er nog een aantal extra taken bijkwamen. Alsof dat nog niet genoeg was, zat onze fotograaf vast in Egypte door een vulkaanuitbarsting, dus moesten we de ouders inschakelen voor deze taak. Samen kwamen we echter snel tot mogelijke oplossingen.

De helpers kwamen om 13u 15 en de andere ploegen om 13u 45. Onze miniemen werden al op de terreinen van AKC verwacht om 9u 45, dus ik was reeds om 9u op de club. Ik hoopte dat ik zodanig alles op tijd zou kunnen opzetten, want om 14u startte de kabouterwriemel. Maar doordat de trainers bijna al het materiaal reeds in gebruik hadden, zag ik het even niet meer zitten. De planning was helemaal in de war. Wat we normaal gezien heel rustig hadden kunnen opstellen, moest nu heel snel gebeuren. Doordat de kindjes reeds van ’s morgens op de club waren, moesten ze natuurlijk middageten. Deze kindjes zijn tussen 4 en 7 jaar en vinden hesp en choco een droom combinatie, hier was dus ook enige assistentie vereist. Vervolgens moesten we ons (te) snel omkleden om vervolgens de andere ploegen de juiste documenten en mutsen te geven. Uiteindelijk kwam alles wel op zijn pootjes terecht, maar het moest heel snel gaan, wat een onaangenaam gevoel gaf. Gelukkig waren de helpers op voorhand reeds uitgebreid gebrieft zodat ze wisten wat hun te doen stond.

Toen het wriemelwerk echter daadwerkelijk van start ging, liep alles op rolletjes. De kindjes keken aandachtig naar het toneeltje en gingen mee in het verhaal. De helpers speelden hun rol in het verhaal perfect mee. De kinderen kregen allemaal een kaboutermuts op en waren voorbeeldige kaboutertjes. Op het einde van de middag hadden alle kabouterkorfballertjes de code ontcijfert en de schatkist met plopkoeken gevonden. Daar werden ze nog eens voor beloond door AKC, ze kregen allemaal een lekkere portie kabouterpopcorn. De trainers van de andere ploegen kregen een document om te polsen naar hun opmerkingen over de wriemeldag. Dit is een officieel document dat we vervolgens dienden over te maken aan de korfbalbond. De reacties waren zeer positief:

-Zeer goede wriemeldag, de verschillende opdrachten duurden net lang genoeg en werden goed uitgelegd.

-Tot in de puntjes verzorgd, zoiets hebben we op geen enkele andere club al meegemaakt!

Mijn doel was om aan mezelf te bewijzen dat ik georganiseerd genoeg was om een evenement te organiseren. Of ik in mijn opzet geslaagd ben en hoe het hele ZEP-proces verlopen is, bespreek ik hier.

Het was mijn bedoeling om samen met heel AKC een goede wriemeldag te organiseren. Onder een goede wriemeldag versta ik een dag waarop kinderen met veel plezier korfballen en andere activiteiten uitvoeren. Een dag waarop alle medewerkers weten wanneer ze wat met wie moeten doen. Een dag waarop andere trainers ook een leuke tijd hebben met hun miniemen. Dit wilde ik allemaal bereiken, terwijl ik extra aandacht besteedde aan mijn werkpunt. Hoewel er veel flexibiliteit van ons gevraagd werd, door de extra activiteiten die georganiseerd werden op AKC, was het toch een geslaagde dag. Iedereen was op tijd en voerde de taken correct uit en de miniemen en andere coachen hadden een leuke dag. Ik wou er zeker van zijn dat ik niets zou vergeten, aangezien dit een moeilijk punt was voor mij. Toen ik ’s avonds de dag nog eens in mijn hoofd herbeleefde, kwam ik tot de aangename conclusie dat ik schijnbaar niets vergeten was. Dit staat echter in schril contrast met het gevoel dat ik had vlak na de wriemeldag. Alles was opgeruimd, de kindjes waren naar huis en ik had een slecht gevoel. Ik kon dit gevoel niet plaatsen, alles was immers goed gelukt. Ik weet nu nog steeds niet waarom ik toen zo negatief dacht, want als ik nu terug denk aan de wriemeldag, geeft dit een heel goed en leuk gevoel. Zelfs toen ik van verschillende mensen felicitaties kreeg voor de fantastische dag bleef het negatieve gevoel aanwezig. Het slechte gevoel ging weg toen we op het einde van de dag met alle jeugdleiders samen een ijsje in de zon zaten te eten. Ik kan geen andere verklaring bedenken dan vermoeidheid. De dagen voorafgaand aan de wriemeldag hadden we veel trainingen en had ik ook veel schoolwerk, daarbij kwamen nog de laatste voorbereidingen voor het wriemelen, druk dus. Ondertussen is er dus helemaal geen sprake meer van een negatief gevoel, enkel een euforisch. Ik heb aan mezelf kunnen bewijzen dat ik wel degelijk georganiseerd te werk kan gaan. Misschien nog belangrijker is dat ik mijn bedoelingen ook op een georganiseerde manier aan anderen heb kunnen overbrengen. Dit vind ik vooral belangrijk met het oog op lesgeven, want dit zag ik als een groot probleem. Dit aspect alleen al zorgt voor een extreem goed gevoel. Ik besef wel dat ik nog lang niet aan het einde van dit proces ben gekomen, ik heb enkel een stap in de juiste richting genomen. Doordat mijn agenda ordelijker is, ben ik me meer bewust van mijn verantwoordelijkheden en krijg ik een overzichtelijke planning. Ook tijdens de examens zorgde dit voor een gevoel van zekerheid, doordat ik alle leerstof goed had ingepland en ik wist dat ik het kon halen. Ik ben tijdens de wriemeldag niets vergeten, ik had aan alles gedacht. Maar één van de belangrijkste leerpunten van dit hele proces is dat ik de juiste mensen moet durven vragen om hulp. Niet alleen om mij te controleren, zoals ik in het begin deed, maar omdat ik betere resultaten behaal door afspraken te maken. Dit is iets wat ik vroeger nooit kon doen, omdat ik helemaal geen overzicht had over mijn verschillende taken. Je moet eerst perfect weten wat er nog juist gedaan moet worden, voordat je gericht met andere mensen kan afspreken en hierdoor verantwoordelijkheden kan delen.

Wanneer ik dus over mijn eindreflectie nadenk, heb ik volgende gevoelens en bedenkingen aan het einde van dit deel van het proces (dat nog lang niet is afgerond). In het dagelijkse leven had ik veel problemen doordat ik erg veel vergat of zaken door elkaar haalde. Ik was steevast onderweg zonder gsm en vergiste me van uur voor een afspraak. Dit uitte zich ook in mijn schoolwerk en vooral dit zat me dwars. Wanneer ik namelijk voor mezelf nadacht over mijn “beste” leerkrachten, waren dit ook steeds de meest gestructureerde. Doordat ik zelf een tekort had aan organisatie, merkte ik dat ik bij hen het meeste houvast had. Vanaf de identificatie van het werkpunt, volgde er een lange weg tot aan het organiseren van een korfbaltornooi voor meerdere ploegen. Bij aanvang van het proces zag ik op tegen die dag. Hoe ging ik ooit aan alles denken, en mijn bedoelingen op een goede manier duidelijk kunnen maken aan andere mensen?

Ik startte bij mijn agenda en examenplanning, maar dit gaf geen grote resultaten. Ik merkte hierbij wel dat ik eerder angstig stond ten opzichte van veranderingen en dat dit onterecht was. Van dat gevoel ben ik nog steeds niet af, maar ik weet al wel dat ik het ervaar, wat toch ook een stapje voorwaarts is. Vervolgens ging ik een stap verder in het organiseren van mijn agenda, ik stelde een aantal standaard lijstjes op. Ook dit had wel enig effect, maar het gevoel dat ik onvoldoende controle had, bleef hardnekkig aanwezig. Het meeste vooruitgang maakte ik na de vorige ZEP-bijeenkomst, toen ik opnieuw ging reflecteren over mijn reflecties. Ik merkte dat de voorgaande activiteiten steeds wel voor een vooruitgang zorgden, maar niet in die mate waarop ik gehoopt had. Door mijn verwachting bij te stellen, kreeg ik een positiever gevoel over het proces. Deze positieve instelling resulteerde in stijging van mijn zelfvertrouwen. Doordat ik meer geloofde in een positief eindresultaat ging alles net iets gemakkelijker. Ik was ook voor een deel verlost van de angst om de controle te verliezen. Ik legde me neer bij het feit dat het mogelijk is dat ik nog steeds zaken zou vergeten, maar dat dit niet het einde van de wereld betekende. Raar genoeg zorgde het feit dat ik minder bang was om iets te vergeten ervoor dat ik ook daadwerkelijk minder vergat. Wanneer het warhoofd in mij toch nog eens de kop opstak, focuste ik hier minder op. Een andere heel belangrijke stap voor mij was het conflict dat ik had met Shiara. Doordat ik enkel bezig was met wanhopig  vasthouden aan controle, gaf ik haar het gevoel dat ze niet betrokken was. Na het conflict had ik aanvankelijk nog even veel angst om de controle te verliezen, maar dit veranderde al snel. Ik leerde dat je met de juiste mensen verantwoordelijkheden kan delen en dat je hierdoor juist meer controle krijgt in plaats van minder.

Bijlagen:
1.jpg (171.9 KB)   
image113.jpg (148.7 KB)   
image114.jpg (100.1 KB)   
image116.jpg (114.9 KB)   
image119.jpg (189.7 KB)   
image120.jpg (97.2 KB)   
image121.jpg (154.9 KB)   
image126.jpg (171.8 KB)   
image134.jpg (158.6 KB)   
image145.jpg (199.4 KB)   
image164.jpg (191.2 KB)   
image169.jpg (97.6 KB)