Tijdens de laatste ZEP-bijeenkomst kwam ik tot het besef dat
het nodig was om opnieuw stil te staan bij mijn vorige reflecties. Het is
immers een proces dat je moet doorlopen en niet een stappenplan. Ook mijn
medestudenten gaven dit als feedback. Ik ging dus mijn activiteiten nog eens
terug bekijken en ik las de reflectie nog eens door.
Mijn eerste activiteit was het reorganiseren van mijn
agenda. Hoe staat het daar nu mee? Ik moest eerlijk toegeven dat ik niet langer
gebruik maakte van mijn twee agendas. Dit was praktisch gezien gewoon niet
handig. Ik heb nu één agenda, maar ik ben hierin wel veel ordelijker. Ik
schrijf nu enkel de afspraak die ik heb. Het kleurensysteem gebruik ik ook niet
meer, omdat ik gewoon te vaak mijn markeer stiften niet bij me had. Wanneer ik
een heel belangrijke afspraak heb, zorg ik er wel voor dat deze extra in het
oog springt.
Wanneer ik dus de reflectie lees, moet ik toegeven dat dit
eigenlijk een groter effect heeft gehad dan ik dacht. Ik ben van een
ongelooflijk onduidelijke agenda, naar een eerder duidelijke gegaan. Ik duid
hier de belangrijkste afspraken in aan. Door de standaard lijstjes, staat mijn
agenda niet meer overal vol met opsommingen. Ik gaf aan dat ik bang was voor
verandering, maar zonder dat ik me er van bewust was, ben ik in dit aspect wel
hard veranderd, heel geleidelijk aan. Dit opmerken doet me wel deugd, ik was me
echt niet bewust van dit feit en dit ontdekken is al vast een positief punt aan
mijn ZEP- project. Het is niet zo spectaculair veranderd als dat ik dacht in
het begin. Maar ik dacht toen ik dit stukje begon te schrijven dat ik echt geen
stap verder was gekomen. Ik besef nu dat ik wel degelijk de goede richting op
ga, maar dat ik eerst moet leren stappen voor ik wil lopen.
Ook bij de andere activiteiten kan ik deze lijn doortrekken.
De eerste vergadering had ik wel een goed gevoel, maar vooral omdat ik blij was
dat ik niets vergeten ben. De volgende vergadering ging even goed en ook hier
was ik volledig, maar stond ik er niet bij stil. Nu ik al mijn activiteiten één
voor één overloop merk ik een zeker patroon. Wanneer ik start met een
activiteit, ben ik heel enthousiast. Hier gaat mee gepaard dat ik hoge
verwachtingen schep voor mezelf. De momenten zelf worden nooit alle verwachtingen ingelost, waardoor ik het gevoel krijg dat ik geen vooruitgang
maak. Hier komt nog eens bij dat ik me opnieuw bewust wordt van de angst die ik
voel om eventueel de controle te verliezen. Maar wanneer ik nu terugblik op de
tijd van de vorige reflecties tot nu, merk ik een duidelijke vooruitgang in
mijn gedrag. Het voelt heel bevrijdend dat ik dit gedrag nu kan erkennen, omdat
ik me er mentaal bewust van ben. Ik kan in mijn gedachten de weg doorlopen die
ik van in het begin van het schooljaar tot nu al heb afgelegd en deze geeft me
een positief gevoel. Ik ben nog niet zo ver als ik gehoopt had, maar ik besef
nu ook dat ik al wel verder ben dan dat ik dacht. Ik kijk nu ook voorzichtig
positief uit naar de wriemeldag.
