Ik kreeg deze tip tijdens een bijeenkomst van ons “ZEP-groepje”. Een medeleerling had opgemerkt dat mijn agenda meer leek op een Picasso dan op een overzichtelijke planning. Ik moest meteen toegeven dat dit waar was. Ik ben constant bang om iets te vergeten, zo erg dat ik niet enkel in mijn agenda mijn afspraken schrijf, maar ook alle mogelijke dingen die ik nog ga doen. Zo staat er bijvoorbeeld niet enkel in dat ik na een training naar huis ga, maar ook alle mogelijke vervoersmanieren (trein, auto, …) en wanneer ik dan thuis ben, wat ik nog aan mijn mama moet vragen. Naarmate die dag dan nadert, schrap ik de dingen die niet langer nodig zijn. Kort samengevat een kakofonie aan kribbels, maar verre van duidelijk.

Ik nam me dan ook meteen voor om dit te veranderen. Ik was me er echter wel van bewust dat dit niet kon van de ene op de andere dag. Dus ik bedacht hoe ik, stap voor stap, kon overstappen naar een betere agenda. Ik moet eerlijk toegeven dat het wel akelig was om zo geconfronteerd te worden met je “angsten”, maar ik zag hoe groot de noodzaak was en probeerde me te focussen op alle goede dingen die eruit voort zouden vloeien. Ik heb een nieuwe agenda gekocht en hierin noteer ik mijn afspraken in korte woordjes en in kleuren. Mijn andere agenda hou ik echter nog wel in gebruik om in te kribbelen. Ik hoop zo snel te ondervinden dat de nieuwe echt wel gemakkelijker is, zowel voor school als in het dagelijkse leven.

Stilaan begin ik het verschil te voelen. Wanneer ik een afspraak heb, zal ik steevast in mijn ‘nieuwe’ agenda gaan kijken en mijn abstract kunstwerk van een agenda achterwege laten.

Ik was vooraf eigenlijk onnodig een beetje bang voor deze stap, want het gaat heel geleidelijk en ik ervaar voorlopig enkel positieve gevolgen. Zo is nog maar eens gebleken dat ik bang ben voor verandering. Ik moet dit echter trachten van me af te schudden en eerst te proberen en dan pas te oordelen.

Bijlagen:
scan wanorde.tiff (6.5 MB)   
scanagenda.tiff (8 MB)   

Professor Gobbelijn zorgt steeds voor grappige momenten in de strips van Jommeke. Helaas is zo verstrooid zijn in de “echte” wereld lang niet zo plezierig. Mijn leerpunt is dat ik een echt “warhoofd” ben.

Ik vergeet overal allerlei dingen, bijvoorbeeld mijn gsm. Mijn mama is vroeger geregeld terug naar huis moeten gaan omdat ik mijn huiswerk of sportzak nog maar eens vergeten was. Ook haal ik dingen door elkaar, ik zal bijvoorbeeld een uur te vroeg op de training aankomen in plaats van een uur later. Zonder mijn GPS ben ik letterlijk en figuurlijk verloren en zelfs met het handige machientje slaag ik erin verkeerd te rijden en te laat te komen. Dit zijn allemaal voorbeelden van de “chaos in mijn hoofd” uit het “gewone” leven. Jammer genoeg heb ik er echter ook last van tijdens mijn “academisch” leven, maar wel in mindere mate. Dat de wanorde daar minder is heb ik hoofdzakelijk te danken aan goede leerkrachten. Maand na maand, dag na dag en keer op keer werd er bij mij op structuur gehamerd. En daar pluk ik nu toch wel enigszins de vruchten van. In de lagere school helpen ze je agenda in te vullen, ze leren je tittels in de verf zetten en belangrijke zaken in een kleurtje te schrijven. In het middelbaar leren ze je spellingstrucjes, schema’s maken, duidelijke notities nemen en hoofd- en bijzaken onderscheiden.

Mijn favoriete leerkrachten waren steevast diegene die het meeste structuur boden tijdens hun lessen en in hun cursus. Ik voelde mij tijdens hun lessen gerust, en tijdens het leren raakte ik niet in paniek.

Later wil ik zelf ook graag lesgeven. Het is dan ook mijn bedoeling om een goede leerkracht te worden voor alle studenten, ook voor de “warhoofdjes” onder hen. Op dit moment kan ik mij niet inbeelden dat ik een gestructureerde docent ga worden, daarom wil ik hier dan ook aan werken en zo een super juf worden.

10-12-2009 om 00:00 geschreven door leentje  

Bijlagen:
verstrooidepicasso.doc (1 MB)   
Wie ben ik, schoolloopbaan.docx (58.4 KB)