Reeds drie maal hebben ze mij vandaag gevraagd hoe ik mij voel. Ik kon er niet op antwoorden. Ik weet het gewoonweg niet. Niets en moe leken de juiste antwoorden niet. De dokters keken maar bedenkelijk naar mij. Had de situatie anders geweest, ik had er eens goed mee gelachen.
Als dit een nachtmerrie is, wordt het dan niet tijd dat ik wakker word?
Voor het eerst heb ik het luidop gezegd: ik ben niet slecht, maar ik ben wel ziek. En op dit moment heb ik hulp nodig.
Het is wat het is. Niet minder en niet meer.
Daarom ben ik hier. Ik kom terug en zal vechten voor mijn kindjes. Alleen .... nu lukt het mij nog eventjes niet.
Redelijk geslapen. Maar dan volgt weer het wakker worden. Ik voel me terug angstig. Weet niet hoe ik aan mijn dag moet beginnen. Heb schrik om aan de dag te beginnen.
Ik zou willen weglopen. Wat doe ik hier tussen allemaal vreemden, zo slecht op mijn gemak?
Ik voel me eenzaam, alleen, bedroefd, beschaamd, schuldig.
Maar ik doe het niet. Hier heb ik de beste kans op verbetering, misschien zelfs genezing, een nieuw begin. Ik mis mijn gezin, hun liefde, warmte, de gekke fratsen van mijn kids. Maar ook zij moeten nu op adem kunnen komen. Dat ben ik verschuldigd aan hen, aan allen die om me geven.
Ik hoop mezelf terug te vinden. Ik hoop mezelf te kunnen vergeven. Telkens ik dacht, nu kan ik niet dieper gaan, gebeurde het toch.
Ik hoop ik hoop ik hoop.... Ik voel het nog niet maar als ik er veel over babbel, wie weet, komt het dan wel.
Ik wist wat ik allemaal wou schrijven. Ontelbare keren heeft het zich al voor mijn ogen afgespeeld. En nu zit ik hier voor de pc en weet ik het allemaal niet meer. Schrijven zou therapeutisch werken, zegt men. Maar vooralsnog voel ik niets. Of toch wel, zin om eens goed te huilen. Maar ook dat lukt me eventjes niet. Misschien probeer ik het morgen opnieuw. Het schrijven en het huilen.
Nu, de eerste stap is terug gezet. Ik heb me laten opnemen in een ziekenhuis. "Klaar" om (terug) de strijd aan te binden met mijn demonen, met al mijn angsten. Het moet. Voor mezelf. Voor mijn gezin. Voor de mensen die om me geven.
Want we zijn moe, uitgeput en intens verdrietig. Want we zijn moe, uitgeput en intens verdrietig. Want we zijn moe. Ik ben moe.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Vero, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NIKI.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 18/06/1979 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
