06/03/2017

Redelijk geslapen.
Maar dan volgt weer het wakker worden.
Ik voel me terug angstig.
Weet niet hoe ik aan mijn dag moet beginnen. Heb schrik om aan de dag te beginnen.

Ik zou willen weglopen.
Wat doe ik hier tussen allemaal vreemden, zo slecht op mijn gemak?

Ik voel me eenzaam, alleen, bedroefd, beschaamd, schuldig.

Maar ik doe het niet.
Hier heb ik de beste kans op verbetering, misschien zelfs genezing, een nieuw begin.
Ik mis mijn gezin, hun liefde, warmte, de gekke fratsen van mijn kids.
Maar ook zij moeten nu op adem kunnen komen.
Dat ben ik verschuldigd aan hen, aan allen die om me geven.

Ik hoop mezelf terug te vinden.
Ik hoop mezelf te kunnen vergeven.
Telkens ik dacht, nu kan ik niet dieper gaan, gebeurde het toch.

Ik hoop ik hoop ik hoop....
Ik voel het nog niet maar als ik er veel over babbel, wie weet, komt het dan wel.

GET. NIKI