3u45 de moskee in het dal begint eraan voor 30 gelukkig de slaap kunnen hervatten tot 7u.
Vandaag was onze laatste dag voor de terugreis en s morgens waagde ik me aan een echt Indonesisch ontbijt bakso noemt dat.
Een hele reeks gefrituurde producten, vraag me niet wat het is maar het was lekker.
De laatste rit was terug naar de luchthaven in Surabaja daar kwam de brommer verhuurder alles terug ophalen.
Maar eerst nog een tochtje van 60km, het eerste deel nog mooi en geleidelijk kwamen we terug in het drukke verkeer terecht.
De temperatuur was reeds opgelopen tot 34°, heet dus!
De gps stuurde ons blijkbaar via een tolweg naar de luchthaven en mits we daar met de brommer niet op mochten konden we een heel eind omrijden.
Op de luchthaven moesten we nog een ticket kopen naar Denpassar in Bali en dachten dat te kunnen doen aan een loket zoals we deden in Manado op Sulawesi.
Blijkbaar kon dat niet, enkel online zei men ons.
Gelukkig lukte het nu, eerder op reis op Flores hadden we problemen met online betalen en ging het niet.
Bij de check in zei men dat het Business was en wij keken hiervan raar op, we mochten een dame van de maatschappij volgen.
Een eind verder mochten we een aparte ruimte binnen met een heel buffet we moesten maar nemen.
Daar stonden we in korte broek al redelijk gezweet van op de brommer en met de rugzak tussen oa piloten en stewardessen, we snapten het nog altijd niet.
We lieten ons volledig gaan en genoten ervan.
Voor we aan boord gingen keek ik toch noch een naar de boeking van de vlucht en zag dat business aangevinkt stond, vandaar ..
We hadden 15 meer betaald voor de vlucht maar hiervoor goed gegeten ook aan boord mochten we de beste plaats innemen en kregen nog 2 maal iets te drinken met 4 gebakjes.
Op Bali aangekomen deden we niet veel moeite om te overnachten en boekten een kamer in het Novotel op de luchthaven.
Onze rondrit van 370km in het oosten van Java was heel geslaagd, eens de drukte van de steden weg is en je de bergstreken inrijd is het hier fantastisch mooi!
Nog even het hotel verkennen en een pintje drinken om de dag af te sluiten voor het slapen gaan.
Deze nacht wat last gehad van het wel heel kruidig avondmaal, zelfs bij het verlaten van het lichaam stond het in vuur en vlam.
De locatie was ook hier heel goed en het ontbijt een beetje westers getint.
Vandaag reden we verder door naar Belik een rit van 70km daar hadden we hotel Grand Whiz voorzien om te overnachting.
Onderweg wilden we nog een waterval meepikken de Coban Rondo op 12km rijden.
De tank mocht bijgevuld worden en stopten aan een flessen tankstation, daar wipte een jonge gast recht met een been raar zicht was dat.
De gps leide ons naar een heel uitzonderlijke weg een klein baantje tussen de velden met heel mooie vergezichten.
Het ging geleidelijk over in een keien pad, een bos pad met holle wegen tot het bijna niet meer bereidbaar was.
Maar de gps zat nog steeds goed dus probeerden we verder te gaan ook kwamen we soms nog een landbouwer tegen op de brommer.
Die moesten wij ook nog proberen passeren meestal waren die volgeladen met bamboebladeren.
We naderden de eindbestemming en ook het einde van het pad, hier zagen we de waterval alleen stonden we een honderd meter hoger en lag er een diepe ravijn tussen.
Een uniek uitzicht we waren ervan overtuigd dat weinig toeristen dit zagen, er zat maar een ding op proberen omkeren en 5km terug naar beneden hobbelen.
Toen kwamen we een boertje tegen en probeerden hem uit te leggen dat we op zoek waren naar de waterval.
Ik toonde hem de naam op gps maar waarschijnlijk kon hij niet lezen, het scherm was reeds zwart en hij bleef ermaar naar staren.
Terug bij de weg gekomen probeerden we een andere weg maar dit was verloren moeite, een meisje heeft ons dan voorgereden tot de ingang.
De waterval was heel mooi het debiet was niet zo groot de hoogte wel, leuk voor enkele kiekjes.
Dat vonden velen ook, terug waren we een extra atractie en mochten met velen op de foto.
Hier hebben we toch even goed gelachen met een gesluierde vrouw die ons passeerde met los bovenop een grote baseballpet, wat een gek zicht
Deze plaats lokten vele aapjes makaken, deze liepen door het volk altijd op zoek naar eten, ze likten ook drankbekers af dat was grappig om zien.
Van hieraf moesten we nog 45 km rijden tot de eindbestemming het eerste stuk bij het verlaten van Batu was druk en niet zo leuk, heel opvallend waren de vele winkels en kraampjes die massa's bloemen en planten verkochten.
Eenmaal hierbuiten en bij het naderen van het vulkanisch gebergte begon alles enorm te veranderen een gehele gedaante verwisseling.
Het aanbod van groenten was hier nog veel uitgebreider dan voorheen en ook de verkoop van appeltjes kwam men overal tegen.
Dit deed ons zin krijgen in een appeltje en kochten er een kilo in twee soorten, een zoete en een zure.
Verschillende boomgaarden en bloemkwekerijen kleurden het landschap fantastisch mooi.
We reden verder langs kronkelende wegen echt prachtig men noemt dit ook het klein Zwitserland las ik.
Langs de weg stond er iemand een vat te vullen met water, plots vloog de heel dikke darm uit het vat en een het water gutste eruit.
Op dat moment passeerde Veronique en kreeg de volle laag grappig om zien waarschijnlijk vloog die darm eruit omdat hij keek naar Veronique.
Onderweg passeerden we nog wat watervallen, dichtbegroeide wouden soms met dikke lianen.
De bergen eigenlijk stratovulkanen waren tot 3300m hoog en weinig begroeid, de laatste activiteit zou van 1952 dateren.
Eens we hierdoor waren was het constant dalen en de hitte nam hevig toe.
Ons hotel lag een eind verwijderd van het dichtste dorp een groot domein afgebakend met slagboom en met meerdere verblijfplaatsen.
Het zag er echt goed en iets te chique uit voor 2 backpackers.
Alvlug inchecken en hup het zwembad in, wat een verademing.
Ook het zicht hier was prachtig achter ons een stratovulkaan van 3300m en nog 2 voor ons met een mooi dal.
Na de verfrissing tijd voor een pintje want dat was toch al even geleden, het grootse gedeelte van de bevolking is Islam dus alcohol heeeeel moeilijk verkrijgbaar.
Iets bestellen was hier ook niet simpel vanwege hun gebrekkig Engels, het mijne is verre van goed maar als ze je niet begrijpen wanneer je gewoon een pintje vraagt tja....dan is het moeilijk.
Het avondeten verliep iets vlotter het was maar met de vinger aanwijzen, gelukkig maar.
Het eten was lekker en genoten verder van de avond met nog een drankje terwijl we leuke reis herinneringen bovenhaalden.
4u20 vandaag niet echt een wekker nodig want de moskee schoot reeds in actie voor 5', precies of we stonden erin zulk kabaal.
Hierna gelukkig toch nog wat verder kunnen slapen tot 5u en deze keer deden we het zonder ontbijt.
De tocht naar de Bromo vulkaan kon van start gaan, goed gekleed met 5 tshirts en een regenjasje moest ik het doen Veronique had een extra fleeske.
Het was koud en moesten nog een heel eind klimmen met de brommer 40' lang, halfweg in het laatste dorp hielden ze ons tegen om de toegang 13 p/p tot het nationaal park te betalen.
De weg ernaartoe was dikwijls in slechte staat en het laatste stuk ook steil naar beneden, hier vlogen de jeeps ons voorbij.
Plots stopte de weg en kwamen we op het terrein van de vulkaan, een enorme woestijnvlakte van zwart zand.
Nu snapten we waarom alle toeristen met jeeps gebracht werden, maar we stonden ervoor met onze scooter.
Door dikke lagen zand moesten we ons weg zien te banen elk op zijn manier en tempo terwijl de jeeps ons voorbij stoven.
500m voor de vulkaan konden we parkeren en het eerste deel te voet doen, door het mulle zand vergelijkbaar met een duin opstappen.
Sommigen namen een ponny tot aan de trappen, ja dat was het laatste deel 250 stuks.
Het zicht was hier heel speciaal en uiterst mooi het leek wel een maanlandschap.
Deze vulkaan heeft niet echt veel lavastroom achtergelaten maar wel heeeel veel zwart stof en zand.
Boven aan de kratermond hing een sterke zwavelgeur, zonder iets voor je mond kon je bijna niet inademen.
Hier kon je gerust een wind laten, niemand zou het weten!
De dampwolk was met momenten enorm ook in de diepte hoorde je dat hij actief was en laatst in 2016 ,bizar.
Tevreden daalden we terug af tot aan de scooter om de zandstrook van 2km nogmaals te trotseren, Veronique deed het verbazend goed!
Onderweg stonden er wegwijzers naar een uitkijkpunt ook van hier was het een leuk zicht op de valei en woestijn.
Hogerop in Penanjakan op 2700m stonden zendmasten en probeerden natuurlijk daar te komen dit was het hoogst uitkijkpunt in de directe nabijheid, een verbazend zicht.
Tegen 9u30 kwamen we terug bij ons verblijf en de bewolking was al helemaal toegenomen alles zat in de mist, een dagelijkse gewoonte blijkt.
Het ontbijt stond reeds klaar en smaakte goed dan de rugzak optuigen en weg.
De tocht ging nu naar Batu dicht bij nog 3 vulkanen en verschillende watervallen op +/- 76 km en 3u rijden.
Het eeste stuk namen we dezelfe weg terug voorbij het restaurant waar we gisteren aten.
Daar stonden gisteren 4 plateaus waar 2 vintage pic-ups en 2 jeeps op stonden, vandaag stond er nog een heuse locomtief bij.
Hoe ze deze hier konden krijgen langs die wegen dat moet een hele operatie geweest zijn en waarom hier in het gebergte?
Soms lag de weg zo slecht dat je max 15km/u kon rijden.
We daalden de bergen af en ook hier groenten bij de vleet sommige bergflanken stonden vol andere begroeid met soms dichte bossen.
Een stukje moesten we terug die drukke "snel"weg nemen wat hectisch en haotis alles rijd er kris kras dooreen.
Ook in Batu een helse drukte maar het Riverstone hotel en cottage vonden we redelijk goed, de kamers terug dik in orde.
In de namiddag de buurt nog wat verkend en even verder was een pretpark waar we rond wandelden.
Hier stonden ook heel veel bussen met opstappende kinderen, hierbij fungeerden we terug menige keren als foto modellen.
Op de wandeling passeerden we ook een marktplaats maar alles was zo goed als opgeruimd uitgezonderd veel afval en wat een stank.
We zochten dan nog een plaatsje om te eten nabij een winkelcentrum en voor 4 samen waren we beiden voldaan.
Omdat dit een lange dag was geweest zaten we redelijk vroeg onder de wol.
6u30 er word herhaaldelijk op de deur geklopt en breakfast geroepen.
Half wakker scharrel ik mijn broek aan om te openen, een man staat voor de deur met 2 flesjes water en 2 isomo doosjes ik bedank hem en kruip toch nog even in bed.
Een uurtje later wagen we ons aan de doosjes met rijst een beetje noedels en kip, deels lukte dit ons.
Vandaag reden we verder richting Bromo de eerste km'ers nog langs die drukke halve "snel"weg.
Algauw kozen we één van de weinige wegen naar het binnenland en ook onze richting uit.
De drukte was hier heel wat minder, niet moeilijk met deze gebrekkige wegen.
Twee maal reden we een dorp binnen waar er festival boxen stonden met keiluide muziek verder was er daar niets op te merken of te zien, raar,
Het landschap veranderde snel en de eerste rijst en bamboevelden kwamen eraan.
Hoe meer men de vulkaan naderde hoe groener en bosrijker alles werd werkelijk een hele metamorfose.
Op een bepaald ogenblik reden we een baan in de uiteindelijk overging op een steenbrokken pad van amper 50cm breed ook dat noemen ze hier een straat.
Even verder begonnen de wegen bergop te gaan en kronkelden enorm, leuk om met de scooter te rijden maar toch constant op te letten voor de vele putten.
We kwamen lage driewiel karren tegen gevuld met bamboebladeren waar vooraan iemand opzat die kon alleen sturen en remmen, halve gekken noem ik dat.
Onderweg stopten we aan een heel mooi restaurant Plataran Bromo en twijfelden even maar gingen toch binnen alles was redelijk van prijs en best lekker.
Omdat we al een heel eind hogerop waren werd het wel heel fris om met de scooter te rijden we begonnen met 33°, de ober vertelde de het hier snachts op amper 5° komt.
Heel opvallend waren de bergflanken en hellingen beplant met gewassen, hoe ze deze bewerkten vroeg ik me wel af.
De eerste overnachting die we voor ogen hadden vonden we niet, dan maar naar een volgende.
15' verder hadden we Ancala Inn met mooie kamers wel iets duurder 45/n met ontbijt.
Deze lag in Tosari een klein bergdorpje met 3000 inwoners deels moslim deels hindo op 1777m hoogte.
Bromo lag nu nog op 30' rijden op een hoogte van 2329m dus een goede invals basis.
Zoals eerder vermeld was het koud en waren eigenlijk een beetje verkleumd, een warme douche bracht ons terug op temperatuur.
Bij het verkennen van het dorp kwamen we bij een offer ceremonie van hindo waar we een tijdje meevolgden.
Daarna stapten wij verder en volgden uiteindelijk een bergpad midden de groenten, aardappelen, kolen en ajuin bij de vleet.
Op onze terugweg stopten we nogmaals bij de ceremonie en volgden nog een uurtje het schouwspel mee de uitdrijving van 10 demonen konden we er van maken.
Ons avondmaal bestond uit broodachtige koeken met koffie aangekocht in een klein straatwinkeltje voor amper nog geen 1,5.
Omstreek 21u30 was ik dit aan het schrijven en de ceremonie hoorden we in de verte nog bezig, op internet probeerde Veronique hierover wat info te vinden zonder resultaat.
Morgen misschien eens proberen navragen.
Tijd nu om te slapen want morgen loopt de wekker om 5u af.
De overnachting is goed meegevallen in hotel Sitra Suites, voor het ontbijt moesten we zelf zorgen dit kon men niet krijgen.
De zoektocht naar een brommer kon beginnen, op het web zagen we er eentje op 2km dus dichtbij.
Dit vonden we heel snel maar bleek gesloten te zijn.
Dus de tocht ging verder en soms kregen we tips die niet altijd bruikbaar leken ook hier is een brommer huren niet evident.
Tot slot terug naar het hotel en na nog wat verder zoeken op het web vonden we er nog 3.
In het hotel spraken ze enkel Indonesisch maar meestal ook erbuiten.
Via google transalte toch kunnen converseren en zo een taxi laten komen.
Die bracht ons met veel moeite bijna op het adres 5km verder de stad in.
Omdat de auto niet verder de wijk in mocht deden wij dan het laatste stuk te voet, ook hier mochten we het nog eens vragen.
Daar aangekomen bij een heel vriendelijke jongen hoorden we dat alles verhuurd was, daar stonden we dan.
Hij heeft dan voor ons een andere verhuurder gecontacteerd waar we terecht konden en een Grap taxi (soort Uber) opgebeld, ook weer via google translate
Die bracht ons terug met heel veel moeite naar de volgende verhuurder.
Hier aangekomen moesten we nog 30' wachten op de 2de brommer dat bleek een crossmodel te zijn en niet zo handig als je ook nog een gps moet vasthouden.
Ondertussen was het reeds 14 u en kwam een 3de brommer binnen de remblokken moesten eerst nog vervangen worden.
Eindelijk konden we vertrekken!
Het was druk heel druk, over 50km reden we 3uur tot in Bangali richting Bromo.
Hier overnachten we in een Syris hotel Amanah Syara langs een heel drukke weg temidden de Moslims.
Savonds nog wat gaan eten in een eettent een shopping wijk bezocht met natuurlijk een stoffen winkel, Veronique heeft ook hier een batje gedaan.
Om de avond af te sluiten nog wat geposeerd met lokalen en de nodige selfies trekken.
Onze laatste uurtjes op Bunaken zijn aangebroken en tijd dus om alles in te pakken.
Na het ontbijt hadden we nog ruim de tijd om wat ontspannen te lezen en het verdere verloop te bekijken.
Een ticket boeken was nog altijd niet gelukt dus konden we het plan nog altijd aanpassen.
En dat deden we ook, op het allerlaatste wilden we toch eerder naar Soerabaja op Java om de tocht met een scooter naar de Bromo vulkaan te maken.
Maar op de luchthaven moesten we nog hiervoor een ticket bemachtigen.
Eerst moesten we proberen onze rekening te betalen met Visa, niet gemakkelijk als er geen stroom of internet is.
Daarna stapten we naar de pier want we hadden daar afgesproken met het Nederlands koppeltje.
Samen met nog 2 Franse meisjes vaarden we richting Manado haven, of dat was toch de afspraak.
We vaarden echter niet naar Mando haven maar een heel stuk ervandaan en waren verbaasd.
De schipper maakte duidelijk dat we ons geen zorgen moesten maken, alles was geregeld.
Hij zette ons af aan mangrove beach een klein haventje waar ook een chaufeur klaarstond met een kleine monovolume van 7 zitplaatsen.
Hij begon prompt de bagage op het dakte leggen en legde uit dat deze met banden werd vastgelegd.
Niemand van ons vond dit ok dus we begonnen zelf de bagage te stapelen naast de cbaufeur tot alles erin zat en stapten zelf in.
Toen werd duidelijk dat er nog iemand mee moest, dus de bagage er terug uit de extra persoon erbij en alle bagage op zijn schoot.
Zo reden we met 8p en 6 grote trekzakken met handbagage 30' richting haven van Manado.
Hilarisch was het en hierbij had de chaufeur zoveel lol met de situatie dat we bijna gierden van het lachen.
In de haven namen we afscheid van de rest en reden dan richting luchthaven.
Daar vonden we redelijk snel een bureau waar er kon geboekt worden, omdat dit cash moest betaald worden mocht er nog eerst een automaat gezocht worden.
Deze maal mocht de bagage 20kg bedragen dus hadden we nu geen probleem.
Al snel vernamen we dat de vlucht 15' vertraging had, uiteindelijk was het 1u15' en met een halfvol vliegtuig stegen we.
Na 2uurtjes zetten we voet aan grond en namen we een bleu bird taxi, het hotel vinden was niet zo simpel enkele malen de weg vragen was nodig.
Het bleek snel duidelijk de Surabaja een heel grote havenstad is maar de drukte viel op het eerste zicht precies mee.
Het hotelletje heel klein evenals de kamer zonder venster maar redelijk proper.
Savonds nog de straat even verkennen maar veel viel er niet te beleven wat hangjongeren enkele winkeltjes en bars.
Dan maar terug, wat tv kijken nu het kan en slapen gaan.
Deze morgen stonden er 2 duiken op het programma en we hadden er veel zin in!
Maar eerst mochten we aanschuiven om pannenkoeken te eten mmm lekker.
Om 8u de boot op samen met 2 Nederlandse koppeltjes een Parijzenaar en een Colombiaan, zo kon Veronique ook haar frans eens bovenhalen.
Alles verliep heel rustig terug een muur van koraal om langs te drijven, een mooie schildpad en een grote gele slak waren de blikvangers.
Terug aan boord hadden andere duikers die een iets ander traject aflegden een grote MolaMola gezien +/- 3m diameter.
Op dit moment kwam hij aan de oppervlakte met zijn bovenste vin en konden zo ook nog een glimp opvangen.
Liever had ik hem toch onder water tegengekomen want deze spot je niet gemakkelijk, een enorm beest dat wel 1000kg kan worden je moet dat echt eens googlen.
Hierna sprong de helft van de boot overboord voor een plaspauze misschien wel van de spanning.
Op deze manier droegen we ook ons steentje bij voor de stijging van het zeeniveau {B-).
Van Bunaken zegt men dat er veel vuil (plastic) in het water drijft, tot vandaag hadden we daar nog niet veel van gemerkt.
Gisteren zagen we op het vasteland een enorme dondervlaag hangen, deze zorgt er dan voor dat al het vuil langs de rivieren de zee inkomt.
Als de wind dan nog naar het eiland blaast en het is eb ja dan kom je wat tegen van troep zowel boven als onder water en op de stranden.
Elk resort op Bunaken is verplicht om de aangespoelde troep op te ruimen, deze morgen 2 grote zakken.
Dat geeft ons geen goed gevoel, ze hebben hier nog veel te leren!
De tweede duik was de mooiste terug langs de muur met heel veel schildpadden, een enorme kreeft, geest pijpvisjes ( heeft iets weg van een zeepaardje) een vis die heel erg lijkt op een blad van een boom de naam is me nog niet bekend.
Tevreden vaarden we huiswaarts en konden daar al aanschuiven voor een lekker menu met gebakken vis.
Een zwitsers koppel met dochtertje was komen aanschuiven bij ons, mensen met heel veel reis en duikervaring.
Hierna was het tijd om wat uit te rusten en konden het logboek invullen.
Morgen vertrekken we met de speedboot van hier naar Manado om dan de vlucht te nemen naar Makassar, dit is de uiterste grote stad in het zuiden van Sulawesi.
Er is enkel één moeilijkheid de elektriciteit valt geregeld uit dus is er ook geen wifi beschikbaar en moeilijk om te boeken.
Voor het avondmaal zaten we terug allemaal samen aan één grote tafel en het was een leuke bedoening.
De mensen die je hier tegenkomt hebben bijna allemaal dezelfde bedoeling trekken door de streek of Indonesië en dit combineren met duiken.
Hierdoor ontstaan leuke gesprekken en dan denk je misschien moesten we toch naar daar of naar daar.....
Je reis zal altijd te kort zijn om alles te zien, pakken wat komt en vooral genieten!
Ondertussen was het reeds 21u en hadden we nog geen vlucht kunnen boeken door het slechte internet.
Morgen op de luchthaven zien we wel wat er nog kan en anders in het slechtste geval word er daar geovernacht.
We hadden wel vernomen dat de boot om 12u morgenmiddag ons zou opwachten, dit hadden we kunnen regelen met het andere Nederlandse koppel die mee was om te duiken deze voormiddag.
Savonds geen internet uurtje dus tijd zat om een beetje te schrijven.
Deze nacht waren de rollen omgekeerd en mocht ik redelijk wat schaapjes tellen, ook terug enkele malen zonder elektriciteit en dus ook zonder afkoeling.
Ons besluit stond nog steeds vast om te verhuizen naar de Nederlander vlaknaast maar eerst nog ontbijten.
Bij het uitchecken moesten we eigenlijk ook nog inchecken, ja hier kan dat blijkbaar allemaal en dan op stap voor de volle 100m.
De ontvangst bij Cackalang (dit is een zeevis) resort hier was ook hartelijk en de hutjes veel confortabeler, de prijs een stuk duurder maar voor onze normen nog steeds goedkoop.
We kregen deze middag alvast een lunch en konden om 14u al mee voor de namiddag duik.
Rond het eiland Bunaken is er een muur van koraal met een diepte van +/- 50m, de stroming neemt je mee op pad zo vertelde men ons.
Ondertussen hoorden we terug de brommerijskar met een heel kort vervelend deuntje je zou ervan gek worden na één dag.
Wat ik nog niet vertelde op Bunaken zijn de wegen 3m breed en er rijden geen auto's alles transporteren ze met de brommer of te voet.
Soms kom je dan iemand tegen met een bamboe buis van wel 8m lang.
Ondertussen was het 14u30 en mochten we ons begeven naar de speedboot, die lag heel ver in de zee door het lage tij.
Dus mochten we wel 100m door het water waden voor er kon ingestapt worden, daarna nog 15' varen naar Saliden 1 een stek rond het gelijknamig eiland.
Alle materiaal optuigen en achterwaarts van de boot, in mijn vest zat een lek dus mocht ik direct terug in de boot om te wisselen.
Tijdens de duik was het letterlijk een koraal muur de we passeerden in volle stroming, plots draaide deze en kon men terug keren.
De koralen waren mooi het leven errond bestond uit klein leven visjes, slakjes....in de diepte één grote schildpad ja we zijn hier al redelijk verwend geweest de voorbije weken.
Door mijn problemen met de vest duurde de duik slecht 45' maar waren toch tevreden.
Bij het terug toekomen hadden we buren een stelletje uit Nederland die 4maand aan het trekken was, ze hadden nog 1 maand te gaan en begonnen hun tocht in Nepal.
We hebben samen gegeten, leuk gebabbeld en ervaringen uitgewisseld daarna kwam de eigenaar erbij en wist leuke ervaringen te vertellen.
Morgen om 8u na bet ontbijt stappen we met het stelletje op de boot voor een morgenduik.
Ik heb weer goed geslapen al was het warm op de kamer en is er enkel een ventilator voorzien die draaide als de elektriciteit niet uitviel.
Veronique had het moeilijker omdat ze vanalles hoorde uiteindelijk heeft ze oordoppen gebruikt en was alles ok daarna.
Na een broodmaaltijd gingen we het dorp wat verkennen, de pier, het mooie kerkje tot het einde van het dorp dat eindigde op het bos.
Ook hier heel veel kleurrijke bloemen en mooie grote vlinders.
Hier zagen we ook dat ze houten boten aan het maken waren, wat een vakmanschap!
De bewoners hier zijn veel meer gewoon om buitenlanders te zien dat merkten we snel.
Tijdens onze trip in het noorden van Sulawesi hebben we amper 4 blanke mensen gezien, wat een verschil met hier.
Hierna hebben we wat gesnorkeld, heel veel was er niet te zien omdat het eb was en de zee heel ondiep.
Prachtige zeesterren die we nog nooit gezien hadden en wat clownvisjes(nemo tjes) waren het mooiste.
Omdat we halfweg de reis waren mocht er ook eens kledij gewassen worden vooral t shirts en ondergoed.
Toen was het tegen de middag 34° warm en tijd om te lunchen kwam men ons zeggen.
In de namiddag stond er een wandeling op het programma deels naar de andere kant van het eiland.
We deden er 3u30' over heen en terug onderweg hebben we een kokosnoot en een stervrucht gevonden en smakelijk opgegeten ook een gevonden advocado hebben we zo op een vroeger tocht reeds gesmaakt.
Van mijn broer Sam had ik een toestelletje meegekregen om agressieve honden af te schrikken dit heb ik reeds verschillende keren gebruikt met gemengde gevoelens.
Soms gaan ze er jankend razendsnel van lopen soms kijken ze niet op, raar!
Naast ons resort had de nederlander die we tegenkwamen bij de overzetboot gisteren ook een resort en hadden we beloofd eens langs te komen.
Omdat we daar nu voorbijkwamen maakten we van de gelegenheid gebruik om langs te gaan.
Na 1u30' en enkele stevige Bintangs kwamen we heel veel te weten over het reilen en zeilen op het eiland ondertussen viel de stroom terug enkele malen uit..
Wat bij ons simpel lijkt is daar moeilijk en omgekeerd eveneens.
We vroegen of het mogelijk was om bij hem te duiken en dat leek niet simpel.
Onze locatie heeft ook een duikcentrum en in het verleden is hier al veel commotie over geweest tot zover dat ze gasten aan de deur zetten omdat ze niet bij hun resort doken.
Nu hebben we beslist om morgen gewoon uit te checken met de reden dat we het eiland verder in trokken moesten ze erom vragen.
En daarna bij de nederlander in te checken en eventueel deze dag nog te duiken in de namiddag.
Van Daniels Cotage is er eigenlijk weinig slechts te vertellen, de grootste reden is dat we te veel vragen hebben over het duiken voor Veronique.
Als we dat in het nederlands kunnen uitleggen ipv engels of duits zal dit voor Veronique een veel groter veiligheidsgevoel geven.
Hierna mochten we voor het avondeten aanschuiven, 2 franse meisje waren erbij gekomen om te overnachten.
De avond sloten we af met het gekende internet uurtje.
Wat een bed, deze nacht weer heel goed geslapen de 3 gekkos in onze kamer konden de pret niet bederven.
Nu kregen we een heel degelijk ontbijt noedels rijst verse ananas 4 eitjes fruitsap koffie en echt lekker.
Vandaag verlieten we het uiterste noorden van Sulawesi richting luchthaven om de brommers terug te bezorgen.
Maar er moest wel nog 50km gesnord worden in de hitte want die was er reeds.
Onderweg weer veel mooie natuur te bekijken, op een moment steeg voor ons een roofvogel op met een gevangen slang.
Andere momenten keken we op de oceaan de eilanden mangrove of de vele wouden.
Veel rustige en bloemrijke dorpen waren deze kant van het eiland ook te zien.
Noord Sulawesi is ook heel katholiek en dat is uitdrukkelijk te zien aan de vele kerken en kruisen langs onze hele tocht.
In tegenstelling met Flores worden de doden hier op gezamenlijke plaatsen begraven in Flores op het eigen domein.
Het adres voor de brommers vonden we nu wel een stuk sneller.
De tocht die we deden was 300km lang en zeker aan te raden voor onze manier van reizen.
Op deze wijze krijg je toch een beetje kijk op hun manier van leven, wij zouden het geen maand volhouden denk ik.
Van hier af ging het te voet verder tot we een taxi of busje tegenkwamen.
Onze plannen wijzigden deze morgen en zouden graag vandaag de overtocht maken naar het eiland Bunaken ipv morgen.
Na 2km konden we reeds een gammel busje instappen en lieten ons afzetten aan de haven, dachten we.
Bijna hing ik buiten het busje want soms zat het bomvol.
Met de rugzakken stevig vast nu want enkele dagen terug zette ons busje aan en Veronique haar zak lag in de berm.
4km van de haven mochten we uitstappen en de chaufeur deed teken dat de haven langs daar was.
Toen we daarna enkele busjes vroegen of we meekonden naar de haven reden ze prompt door, precies of het was daar betoverd.
Uiteindelijk konden we toch mee met een oudere man tot aan de haven.
Die zijn vader sprak nog Nederlands zij hij een overblijfsel van de kolonie.
We zegden dat wij naar Bunaken gingen voor een paar dagen.
Toen we aan de haven uitstapten stond er al iemand klaar die ons kon overzetten met de boot en plots zaten we met een manager van een resort bij ons.
Het was precies reeds al geregeld voor ons, bij de reisvoorbereiding had ik wel al kennis genomen van het resort.
We hadden de keus om met een priveboot of de plaatselijke boot mee te varen de prijs was hetzelfde.
We kozen om met de inwoners en dus de plaatselijke boot mee te varen.
We betaalden 6 voor de overtocht en volgden naar de boot.
Die lag aangemeerd aan de krotten en de markt waar we enkele dagen geleden hadden gewandeld, de boot zag er redelijk uit.
Omdat het eb was moesten we 30wachten op hoogwater en dronken daar nog iets uit het flesje uiteraard.
Veronique moest nog vlug naar toilet en de ratten vlogen overal weg.
Blijkbaar normaal zei een Nederlander die al 12j op Bunaken woonde.
Bij het varen was het genieten van de zichten, op de boot was het snikheet niets van wind.
De eilanden naderden en t kerkje aan het strand viel van ver op.
De boot had moeite om aan te meren, achteruit vaarde hij het strand op.
Ook langs daar moesten we via een loopplank en het strand uitstappen.
De manager stond ons daar al op te wachten en aan zijn huisje mochten we elk op toer achter op de moto tot aan de resort.
Dit leek terug dik in orde een hutje op het strand 10m van de waterlijn.
Het is hier heel kalm enkel een Canadees en wij verblijven momenteel.
Het avondmaal was uitstekend.
Savonds gingen we slapen met het kabbelen van de zee.
