Gisteren ben ik met een groep van 25 man (waaronder mijn moeder en een vriendin) naar Kleef getogen voor een bezoek-met-uitleg-door-Academie Renshof aan het Museum B.C. Koekkoek in Kleef. Het was razend druk op de parkeerplaats, dus een rondje of 3 was noodzakelijk om eindelijk een plekje te vinden waar de auto kon staan. (Dat schijnt 1 x per maand op zaterdag in Kleef zo te zijn en natuurlijk net deze zaterdag.) De prachtige villa lokte ons snel naar binnen. Helaas is dit museum totaal ONTOEGANKELIJK voor de mindervaliden onder ons die niet trap kunnen lopen, want de collectie begint op de eerste verdieping en strekt zich uit over de twee verdiepingen die daar nog boven liggen en er is géén lift. (Men verkoopt overigens wel een toegangskaartje aan mensen in een rolstoel.... ) Het argument van één van de beheersters was, dat het een origineel huis betrof. De trappen zijn méér dan 2 meter breed, dus behalve de spots en camera's die duidelijk van latere tijd zijn, had er met gemakkelijk een traplift in geplaatst kunnen worden, zonder de originaliteit verder teniet te doen, maar goed, we kwamen op de eerste verdieping en hebben genoten van de prachtige ruimtes en de schilderijen. Helaas hebben we de zeegezichten moeten missen, maar de vriendelijke mevrouw bij de ontvangst kon mij vertellen, dat deze schilderijen vanaf februari 2012 weer op de eerste verdieping zouden hangen. Ik heb overigens wel genoten van de uitleg bij de schilderijen en van dit dagje uit!
Zoals de regelmatige lezer al weet, heb ik op diverse plekken op de wereld mensen, die mij inlichten als er leuke bootjes gespot zijn. Deze keer is Pakjesboot 12 gesignaleerd, maar op een beetje een vreemde plaats:
De Navigatiepiet had de kaart op kop gehouden en nu waren ze verdwaald. Gelukkig kwamen ze de Thialf tegen die de bemanning de goede kant op kon sturen. Het is alleen nog wel een flink stuk naar Nederland. Als dat maar goed gaat komen........
Als de bemanning op dit moment naar rechts (stuurboord) kijkt, zou zij in de verte de hoofdstad van de Filippijnen, Manilla, zien. Deze stad heeft een roerige geschiedenis achter de rug met chronologisch de volgende machthebbers: -Radjas, -de Spanjaarden, -de Britten, -de Spanjaarden, -de Amerikanen, -gedeeltelijk door de Filippijnen (gedurende ongeveer 1 maand), -de Amerikanen (toen de Filippijnen officiëel Amerikaans grondgebied werden), -de Japanners, -de Amerikanen en tenslotte werden de Filippijnen op 4 juli 1946 onafhankelijk
De Filippijnse matrozen aan boord van de London kunnen helaas alleen maar even zwaaien naar hun thuisland, want een havendag is er niet gepland.
De zeemansvrouw hier, houdt van dieren. Er is in huis dan ook vanalles: hondjes, schildpadden, guppen en tot en met gisteren mocht ik een tijdje op parkieten passen. Erg gezellig. Nu is het stil, want het gekwetter van de parkieten is weer weg. De zeemansvrouwen onder elkaar passen vaak op dieren van andere zeemansvrouwen. Een half woord is dan genoeg. Dat maakt het gemakkelijker om mee te gaan varen, want dieren aan boord geven vaak quarantaine problemen. (De Ark van Noah bijvoorbeeld, kon lange tijd zelfs nergens aan land. )
Ik zat er helemaal naast, letterlijk zelfs, met de naamgeving van de berg die Bas gefotografeerd had. Hij had namelijk niet Anak Krakatau op de lichtgevoelige plaat gezet, maar een overblijfsel van de oude Krakatau die er vlakbij staat. Het jonge eiland, dat niet te fotograferen was, heeft 'maar' een bergje van 189m. De rest van het artikel klopte wel. Bij het onstaan van zo'n nieuw eiland is het wel heel interessant voor biologen om het ontstaan van leven op te kunnen tekenen: Het eerste leven, dat binnen een jaar op het eiland waargenomen werd, was plantaardig. Winden en golven brachten plantenzaden naar het jonge eiland, die in de zeer vruchtbare vulkanische grond goed konden gedijen. Ook dieren kwamen naar het eiland. Spinnen werden met de wind meegevoerd en vogels en andere vliegende dieren bevolkten al gauw het eiland. De vruchtbare grond trok later ook mensen aan. Indonesiërs vestigden zich er, en het eiland wordt ook door toeristen bezocht. Nou, met mijn wiskundige inzicht, zie ik hier toch echt nog een hele grote overeenkomst tussen de luchtfoto en het vooraanzicht..... ik geloof, dat ik nu toch weer twijfel! Een kind lijkt natuurlijk vaak op een ouder! De coördinaten van het eilandje zijn in ieder geval 6*6'Z 105*25'O
. Dit is natuurlijk olie op het vuur bij Bas. Ach ja, hij heeft spul genoeg aan boord om een oliebrandje te blussen.
Een zeesleper is door haar lage kont en zijkant èn door de slakkengang waarmee er normaal gesleept wordt, kwetsbaar voor aanvalspogingen van piraten. Om het gevaar een beetje te verminderen, worden er maatregelen genomen. Het belangrijkste is, om ervoor te zorgen, dat ze niet aan boord kunnen komen. Daarvoor hebben ze onder andere touwen langs de zijkant hangen die bij de schepen die te dicht in de buurt zijn in de schroef zullen komen. Dit systeem heeft Kees Pronk (kapitein) 2 jaar geleden van een baggerschuitkapitein gehoord en het is meteen op de zeeslepers geplaatst. Er is tegenwoordig ook een professionele variant (p-trap), maar die is natuurlijk veel duurder en werkt wel op dezelfde manier.
In ieder geval hangt het geval klaar naast de lage zijkanten.
Goede protestliederen worden er niet zoveel geschreven, maar af en toe verschijnt er toch eentje waar het gevoel vanaf druipt. Van K. Bustraan kreeg ik de link naar het onderstaande lied gestuurd. Bedankt Kees!
Ik hoop, dat het met Curaçao snel de goede kant opgaat. Wat heb je anders aan onafhankelijkheid?
Vandaag is het de dag van de helft: de reis is halverwege, want de eerste 6 weken zijn ruimschoots voorbij èn de London is ook nog halverwege de af te leggen afstand. Als mooie scheidingslijn vaart het tweetal vandaag de Straat Soenda in. De Indische Oceaan wordt achtergelaten en de Java Zee wordt ingevaren.
In deze Straat komen ze de vulkaan Krakatau tegen, die ooit zorgde voor de grootste uitbarsting die door mensen ooit meegemaakt werd in 1883. De kracht schijnt 26 maal groter te zijn geweest dan de grootste atoombom-ontploffing.
Het bestaande eiland stortte in elkaar. Er verscheen echter na ongeveer 50 jaar een nieuwe vulkaan, die, als 'grappige bijzonderheid' op één dag na, precies 1 jaar geleden uitbarstte! Mochten ze hem morgen zien, dan hoop ik natuurlijk op een foto, maar ik denk, dat ze er zo ver als mogelijk uit de buurt blijven, want wetenschappers raden aan om minimaal 3 km (iets meer dan 1,5 zeemijl) afstand te houden.
Verder is het raadzaam om oorbeschermers te gebruiken, want bij de eerste uitbarsting knapten de trommelvliezen van de zeelieden die daar voeren....
In de jaren '80 van de vorige eeuw, kwam via een reclamecampagne de term Zwitserlevengevoel opduiken. Deze term staat voor genieten na je pensionering, als je tenminste voldoende gespaard hebt bij een gerenomeerd pensioenfonds met verstand van beleggen. Op dit moment is het niet zo rooskleurig met de financiële positie van vele van deze fondsen en men dreigt met het korten op de pensioenen.
Ik stel dus voor om de term 'Zwitserlevengevoel' te vervangen door 'Svitzerlevengevoel'. Wat is er namelijk beter dan: -op een glad zeetje te zitten, -een beetje te kunnen spelevaren met een bootje -je natje mag dan zonder -OH zijn, maar je droogje is goed verzorgd -de temperatuur is ongeveer 26*C. -goed gezelschap -en je wordt ervoor betaald
Nederland heeft te kampen met een groot tekort aan zeevarenden. Scholieren kunnen subsidie krijgen voor het volgen van een kennismakingsstage in de scheepvaart. Het doel van deze regeling is het vergroten van de instroom en het behoud van studenten voor het zeevaartonderwijs. De zeevaartstage is voor jongeren van 16 tot en met 25 jaar, die in Europa twee weken kunnen meevaren aan boord van een koopvaardijschip dat in vol bedrijf is.
Bij Bas aan boord zijn er op dit moment twee stagiaires, een man en een vrouw. Dit zijn niet de studenten die hierboven worden bedoeld. Bij hun is het een stuk van de opleiding en géén snuffelstage. Op de scheepvaartschool van Rotterdam ga je halverwege het derde jaar stage lopen, gedurende een half jaar. Vervolgens moeten de leerlingen weer een jaar naar school, zodat ze halverwege het vierde jaar wéér voor een half jaar op stage kunnen. Op deze manier geef je de leerlingen een kans om direkt na hun laatste stage bij de desbetreffende firma in dienst te treden. Zo'n 24 jaar geleden, was Bas 10 maanden aan het stuk stage aan het lopen (bij Van Ommeren B.V.). Gelukkig voor de huidige leerlingen, is dat lange stuk uit elkaar getrokken. Ik hoop in ieder geval dat de leerlingen een fijne tijd aan boord hebben en dat ze hun takenboek ruim op tijd af krijgen!
De reis gaat voorspoedig. Dat kan ook haast niet anders, want bij het vertrek uit Mauritius spande een prachtige regenboog de hemel. De London vaart vlakbij de Odel en om ons hier een beetje mee te laten genieten van het uitzicht, stuurde Bas een foto:
In Nederland gaat het economisch gezien nog niet hard omhoog. In Amerika is het nog erger.....: De scheepvaart heeft het ook moeilijk. Die sector houdt zich over het algemeen niet aan de pieken en de dalen van andere sectoren en de golflengtes zijn ook groter. Gelukkig hebben de schepen van Svitzer wel werk! Bas is blij, dat hij na een aantal zéér rustige reisjes nu een langere reis kan maken.
Op dit moment worden er ondanks de economische moeilijkheden, volop schepen gebouwd. De verwachting is, dat er bij het aantrekken van de economie veel oude schepen naar de sloop zullen gaan. Een 'nieuwbouw' die onze bijzondere aandacht heeft, heeft gisteren zijn proefvaart gehouden. Deze nieuwbouw is door Flinter over genomen van een failliete rederij. Bas komt over een week langs deze plaats, dus misschien kan hij nog even zwaaien.
Gisteren stond er in het krantje van Piet Sinke (www.maasmondmaritime.com) een leuke foto van een prachtige boot waar natuurlijk de allermooiste kapitein (die helaas niet te zien is ) op vaart:
De herfstvakantie is vandaag begonnen. Heerlijk, zo'n weekje waar je niet om 6.30 uur uit je bed stapt, maar gewoon wat later. Mijn moeder vierde gisteren haar verjaardag en ik heb mijn neefje meegenomen om hier te logeren. Gezellig! Dat het herfst is, bleek uit de schrobber die hier al een hele tijd buiten lag:
OVEREENKOMSTEN TUSSEN VROUWEN EN SCHEPEN (gekregen van Mels de Vrijer)
Ze kosten je handen vol geld.
Een kwassie verf doet wonderen.
Je moet heel veel geduld met ze hebben.
Ze gaan onverwacht net de verkeerde kant op.
Je moet met liefde met ze omgaan.
Ze zijn eigenzinnig.
Ze liggen vaak met de kont tegen de krib.
Zijn soms moeilijk in de omgang.
Zomers zie je er het meeste van.
Ze zijn soms onhandelbaar.
Je moet ze onder de duim houden.
Denk je dat je ze echt goed doorhebt..
Je kunt met ze pronken.
Op het eerste gezicht ben je hopeloos verliefd.
Je kunt heel veel plezier op ze hebben.
Een beetje bijsturen wil ook vaak helpen.
Er is af en toe geen land mee te bezeilen.
Je moet er ervaring mee hebben.
Ben je er te oud voor geworden, dan nok je er automatisch mee.
Ik wil er, als zeemansvrouw, nog even twee aan toevoegen: -ben je er eenmaal mee
besmet, dan kun je niet meer zonder -méér dan één kun je niet tegelijkertijd besturen.
Vandaag gaan we lekker op verjaardagsvisite bij een andere zeemansvrouw. Dat is een vast item in onze regionale groep van de Vereniging Maritiem Gezinskontakt. Ik hoop, dat iedereen kan, want dan zien we elkaar weer eens in het echt. Natuurlijk is de meerderheid vandaag 'vrouw', want er is maar één man van ons die verlof heeft. Die draait er zijn hand niet voor om, om het hele kippenhok in het gareel te houden. De mannen komen altijd mee als ze thuis zijn. Gezellig!
Vandaag heb ik een opmerkelijk aantal berichten gelezen, waar een kommapositie een belangrijke rol in speelde. Zo kreeg een man een pantoffel met een maat 1450, terwijl hij maat 14,5 had besteld; hebben vrouwen 10 jaar na de overgang een gemiddeld aantal van 33,5 x per week ( )opvliegers en krijgen vrouwen die aan stress onderhevig zijn vaker een dochter. Ik ben duidelijk niet aan stress onderhevig, want ik heb maar één keer een dochter gekregen en niet vaker. Onze zeeman zorgt ook niet voor het verhogen van het percentage van mensen die een andere carrière hadden willen hebben: 1 op de 2 is volgens een onderzoek ontevreden over zijn keuze! Hij zit prima op z'n plek. Onze dochter wist een aantal jaren geleden ook op welke plek ze wilde zitten: Op de kapiteinstoel aan boord van Smit-Lloyd 90
Als je het beroep van zeeman kiest, dan weet je vantevoren, dat er situaties zullen komen waarbij je aanwezig zou willen zijn, maar het niet kan. Daar valt best mee te leven, mits het niet je eigen bruiloft is. Er was dan wel de oplossing om met de handschoen te trouwen, maar of het ministerie van justitie daarvoor toestemming zou geven, is maar de vraag. Eén van de voorwaarden daarvoor is namelijk, dat de persoon niet kan reizen en ook in de toekomst niet. In ieder geval zou deze zeemansvrouw het niet geaccepteerd hebben. (In België mag 'met de handschoen trouwen' overigens helemaal niet.) Een minder goed te plannen gebeurtenis, is de geboorte van kinderen. Het kan hierbij maar zo voorkomen, dat de zeeman de geboorte mist. Gelukkig is dat bij ons niet voorgekomen. Bas heeft wel begrafenissen, bruiloften en minder belangrijke feestjes gemist, maar dat kan niet anders als je al zo lang vaart. Niet alles is te regelen.
Niet alleen zeemannen lopen de geboorte van hun kinderen mis: president Sarkozy heeft gisteren een dochter gekregen terwijl hij bij Bondskanselier Angela Merkel was! Hmmm, mannen zijn toch maar vreemde wezens. Merkel t.o. Bruni?? Ik denk, dat ik het wel zou weten....
)
)
)opvliegers en krijgen vrouwen die aan stress onderhevig zijn vaker een dochter.
