Ik zou ze echt eens wat vaker moeten bellen. Maar ik zie ze woensdag alweer terug. Dan gaan we eten met ons mama. Driemaandelijkse gewooonte die ik echt wel fijn vind!

:)

Ik voel constant stress en onrust. Hoe komt dat? Omdat ik geen middenweg vind? Omdat ik altijd ofwel alles wil doen en onder controle wil hebben of wel niets doe/wil doen. Alles of niets? En voel ik me daarom nooit rustig of tevreden of gelukkig?

Moet ik leren alles met mate te doen? Leren doseren? Maar ook hier weer, hoe doe je dat?

Als ik niets doe voel ik de onrust toenemen. Als ik me niet goed voel heb ik de neiging om overal weg te blijven en me te verstoppen in huis met het doen van 'niks'. Het is te zeggen, toch niets waar ik voldoening uit haal en me beter of gelukkiger bij voel. En dan voel ik me op den duur nog ellendiger omdat ik de tijd maar verslijt met rondhangen en niks constructiefs te doen. En dan word ik zo enorm onrustig en stapelt de energie zich op in mijn lichaam en dan begint te wringen en te wringen en dan sta ik op springen. Zou ik bijna letterlijk uit mijn vel kunnen springen. En dan nog hou ik alles in. Maar dan word ik onverdraagzaam en geen fijn mens meer om mee samen te leven.

Als ik dan wel alles doe. Mijn werk goed probeer te doen, avondschool en trainingen en muziekles... dan voel ik me goed en energiek en ben ik zo enthousiast dat ik me er allemaal helemaal ik kan verliezen en dan me niet meer kan houden. Dat heb ik vooral met mijn sport. Ik zou er elke dag mee bezig kunnen zijn. En dat is zo leuk want dan ga ik zo snel vooruit. dat deed ik het eerste jaar. Maar daar kon mijn vriend niet meer lachen omdat hij me haast niet meer zag. 

En dat snap ik echt. Maar toch blijf ik het jammer vind dat ik er niet voluit voor kan gaan en geen workshops in het weekend bijwoon om toch ook tijd te maken voor hem en ons. Maar ik heb altijd het gevoel dat ik dan zoveel mis. En dat maakt mij dan ook wel wat 'ongelukkig', is misschien veel gezegd maar vind dat an echt heeel jammer zeker als ik hoor van de anderen hoe goed het was en zie wat ze geleerd hebben en ik niet.

Of ik nu niks doe, weinig doe of veel doe... ik voel altijd stress en onrust. Ik zie er geen uitweg. Misschien alleen proberen constant een tussenweg aan te houden. Zorgen dat ik niet afhaak en zorgen dat ik niet in overdrive ga. Die twee zijn boosdoeners. De gulden middenweg proberen te vinden en te houden. Doseren.

Dat is wat mijn vriend ook meer en meer zegt. Dat ik altijd in extremen zit. Dat ik niet kan doseren.

Ik wil dat echt wel proberen. Maar ik weet dat als ik enthousiast ben, ik haast niet te stoppen ben. Als ik bijvoorbeeld een keer extra wil trainen of zo en ik ga niet om te doseren of om tijd te maken voor mijn vriend of onze relatie dat ik dan met die energie zit en met mijn hoofd bij de training ipv bij mijn vriend of wat dan ook. 

Hoe komt dat toch? Het gevoel niks te willen missen omdat ik al zoveel gemist heb in mijn leven?

Het is allemaal zo idioot. Ik heb een diploma in een sociale richting en werkgevers, klanten en collega's lijken steeds erg tevreden over mij. Maar in mijn prive-leven lijk ik een analfabeet in het spontaan-sociaal zijn. Ik blokker. In mijn werk heb ik steeds de veiligheid van het kunnen behouden van professionele afstand. In mijn prive-leven gaat dat niet. En toch hou ik iedereen op een zeker afstand. Ik kies er steeds een select aantal mensen uit waarbij ik me echt wel op mijn gemak lijk te voelen en die krijgen meer van me ze zien en te horen. Maar het gros van de mensen in mijn omgeving kan ik precies redelijk goed een op afstand houen met vage antwoorden, weinig informatie... Al is dat hoogstwaarschijnlijk een illusie. Zij merken dat maar al te goed dat ik niet echt open ben.

Mijn vriend zei het begin deze week nog. Dat meisje daar dat vind ik nu eens een mooi meisje en weet je waarom? Omdat zij een open uitstraling heeft. Open en uitnodigend. En dat klopt best. Dat heb ik niet. Ik kijk iedereen als het ware met argwaan aan en mijn lichaamstaal zal dat zo ook wel uitstralen. Ik sta niet open. Ik heb geen twinkeling in mijn ogen. Ik straal geen interesse uit, geen nieuwsgierigheid.

Ik ben een grijzer muis en ik haat het want ik wil geen grijze muis zijn. Zeker ook geen rose of een knaloranje. Maar gewoon eentje die makkelijk van kleur veranderd en die vooral vlot, sociaal, open, enthousiast en gelukkig is. En eigenlijk wil ik misschien best wel van tijd tot tijd een knaloranje muis zijn. Eigenlijk wil ik steeds overal de beste in zijn. Ik wil leren en bijleren en groeien en nog meer kunnen en ik voel me al zo lang op dezelfde plek staan trappelen. En dat frustreert me enorm! En ik wil laten zien wat ik kan. Ik wil me niet verstoppen. En toch verstop ik me steeds en probeer ik steeds uitwegen te zoeken of uitvluchten als ik in situaties kom waarbij ik denk te gaan falen of misschien niet naar waarde beoordeeld ga worden en vooral riskeer voor aap te staan.

Ik ben die sociale fobie echt zooooooooooooooooooooo kotsbeu! Ik wil ervan af! Echt en heel snel. Want het is belachelijk en te zot voor woorden.

Gisteren nog een goed voorbeeld! Het was muziekles. Voor die soort van gevechtsport die ik doe moeten we ook liedjes leren en muziekinstrumenten leren bespelen. Ik zeg wel moet maar ik die niets liever, ik vind het geweldig om daar ook mijn grenzen in te verleggen. Leuke uitdagingen. Maar soit. Meestal is zo een muziekles redelijk relaxed. Iedereen doet een beetje waar die zin in heeft binnen het opgegeven thema. Nu, gisteren was het concept anders want iedereen verstopte zich achter wat hij al zowat kon, vond onze 'leraar'. Dus hij had een doorschuifsysteen bedacht. Onmiddellijk voel ik dat mijn lichaam de stress probeert weg te krijgen. Ik tril een beetje. Maar soit, daar kon ik me overzetten en ik dacht en zei tegen mezelf, gewoon rustig blijven en proberen. Zal wel lukken. Je doet het graag en hebt eigenlijk wel gevoel voor ritme. Dus gewoon proberen, geen zorgen maken en dat komt wel goed. En dat was best ok. Het ging wel, alleen mijn gebrek aan concentratie zorgde ervoor dat ik soms uit het ritme ging. Maar ik vond het leuk want zo leerde ik weer wat bij en dat was weer een mooie kans om mezelf niet te verstoppen en over mijn angsten in kleine stapjes heen te stappen. Dus eigenlijk perfect gewoon. 

Maar na een half uur komt er ineens nog veel meer volk bij en is dat veilige gevoel weg. Dat waren ineens te veel ogen om eventueel voor te stuntelen en te falen. Ik vond het jammer want ik vond het best wel goed gaan. Maar soit, het was nu zo. Maar toen gingen we nog een stapje verder en moest iedereen apart zingen.  Ik werd opslag zo zenuwachtig he. Zo van die hevige kriebels die je hebt vlak voor een moeilijk mondeling examen ofzo. We moesten een bepaald soort liedje zingen. Liedjes met korte stroofjes en korte refreinen. En ik twijfelde zo hard of ik wel het juiste soort liedje zou zingen. Dus ik  aarzelde en daardoor werd ik enkel nog zenuwachtig. Ik begon toch, veel te laag voor mijn stem dus het klonk van geen kanten en kon ook geen volume maken zo. En ik keek naar onze leraar en ik zag gelukkig dat hij het hoorde en knikte dat het een goed liedje was. Oef! Maar dan ineens ben ik de tekst kwijt. Ik begin en dacht ineens dat ik een compleet ander liedje aan het zingen was en er twee door elkaar haalde. Maar dat was niet. Het was juist. En dan ben ik zoooo kwaad op mezelf he. Ik heb dat liedje ondertussen al honderd keer gezongen. Op de juiste moment invallen, goede toonhoogte voor mezelf, goed volume, mooi gezongen. Maar dan in groep black-out. En daar kan ik niet tegen want dan wil ik dat net kei goed doen. Gevolg ik die liever niets want dan kan ik niets fout doen maar dan leef ik niet. En dan voel ik me ook niet goed hoor want ik wil net wel die dingen doen anders heb ik er spijt van. Want het is leuk en ik weet dat ik het kan! Gelukkig weet de leraar dat precies ook wel want hij zei 'komaan, gij kent liedjes.' Dat trok me over de streep om toch te proberen en daar ben ik toch wel blij om. Als hij gewoon mij dan had overgeslaan had ik me toch ook weer slecht gevoeld omdat ik het niet geprobeerd heb.

En met de tweede ronde van hetzelfde he, weer black-out en tekst kwijt van een heel simpel liedje dat ik anders zo vlot kan meezingen. Grrrr.

Ik wil ervan af! Ik wil niet constant zenuwachtig zijn en dingen niet durven maar wel willen en ze dan maar half te goei doen terwijl ik het WEL kan!

Maar hoe geraak ik daar vanaf!? Ik geraak ik er in godsnaam vanaf? Gewoon stapje voor stapje? Blijven proberen dingen wel te doen ipv van neen te zeggen. Dat is het enige zeker wat ik kan doen?

Daarom ben ik zo blij dat ik met mijn hobby begonnen ben. Die soort van gevechtsport is zo geweldig op alle vlak! Het daagt me uit op zoveel verschillende manieren. Ik moet bewegen. Vroeger durfde ik haast niet te bewegen. Ik deed alles om niet op te vallen en bijna letterlijk stilletjes weg te kruipen en op te gaan in de massa. Ik moest bewegen en zou bekeken en beoordeeld worden naar hoe ik beweeg want de beweging zijn net zo van belang en die moeten goed uitgevoerd worden. Dus dat was het eerste opstakel dat ik over moest. En dat lukt nu al best aardig. Op dat vlak heb ik toch al wat meer zelfvertrouwen. Ik voel de flow, het ritme en ik wil niets liever dan er mee op de bewegen heel los en ontspannen. aar moet ik steeds nog aan werken maar het is al dag en nacht verschil. Vroeger durfde ik zelf niet te dansen terwijl ik niets liever doe dan dansen!!! Toch absurd he, niet!?! Ik leef niet zoals ik zou willen leven. Vrij , los, ontspannen,... allemaal ook heeeel letterlijk!

Ik durfde ook niet te zingen. Ik praatte altijd heel stil en timide. Nu moet ik ook zingen en volume maken en hoe meer ik dat probeer en durf, hoe meer plezier ik er in krijg en hoe vlotter ik dat gewoon mee doe. Zaaaalig! Zo bevrijdend. Mijn vriend zingt al sinds hij klein is in koren dus dat is voor hem absoluut geen probleem. En dat vond hij altijd zo frustrerend, dat ik mijn mond niet durfde open te doen en geluid durfde te maken. Nu begint me dat meer en meer te lukken zonder te aarzelen.

Het helpt me ook om sociaal te leren zijn. De club is een hele toffe bende die sterk aan elkaar hangt. Ze doen buiten de trainingen ook best wel veel samen. En ik wil er maar al te graag bij horen dus moet ik wel uit mijn kot komen en sociaal zijn en ook weer durven zijn.

Ik ben echt heel blij at ik deze hobby gevonden heb en ik weet dat als ik dit niet meer kan doen ik vanbinnen terug een beetje doodga. Het is gewoon perfect voor mij. En ik hoop het nog lang te kunnen doen. jammer dat ik dit niet 10 jaar eerder ben beginnen doen. 

Ik ben een grijze muis en ik wil geen grijze muis zijn. Maar als ik het niet ben kom ik meer in situaties waarin ik kan falen, beoordeeld wordt door de sociale omgeving en ik ben daar zo bang voor. 

Ik ben zo bang om niet leuk gevonden te worden. Ik ben zo bang om iets niet te kunnen en ergens niet goed in te zijn. Ik ben zo bang om uitgesloten te worden, er niet echt bij te horen want dat maakte ik al vaak genoeg mee en dat doet zo een pijn. Ik heb gewoon heel veel schrik om gekwetst te worden. Schrik om me niet te kunnen verdedigen want assertief ben ik niet echt. 

En dat is allemaal gewoon zoooooooooooooooooooooooo absurd en belachelijk!!!

ZUCHT!

Ik vind het zo deprimerend. Een lijstje met puntjes om aan te werken. Te werken aan mezelf. Nu het zo op papier staat is het best confronterend en kan ik er niet meer om heen. En het moet gebeuren. Het is hoogtijd. Ik kan het niet langer negeren.

Ik voel me zo ongelukkig in en met mezelf dat ik niet anders kan dan voor mezelf eens hiermee aan de slag te gaan. En als ik het nu toch niet doe dan riskeer ik dat mijn relatie er definitief aan kapot gaat. Want mijn vriend trekt het niet langer. Dat maakt hij nu meer dan genoeg duidelijk. Dus de druk zit er nu echt helemaal op. En dat maakt het nog eens dubbel zo moeilijk. Ik voel dat hij achter mij zit. 'Heb je nog nagedacht?' 'Waarover?' 'Gewoon oppervlakkig of ergens specifiek over?' .... Neen, enkel nog maar algemeen. Mijn kop zit proppenstevol! 

Ik voel in mijzelf een stem roepen 'Laat me toch met rust! In godsnaam, laat me toch gewoon  met rust! Want ik wil rust, ik wil gewoon rust. Rust!! Rust! Rust!!!! Ik voelde ma al zo onrustig de voorbije maanden en het is nu enkel nog erger. Ik wil rust. Mag ik alstublieft gewoon eens rust. Rust in mijn kopje en rust in mijn hart! ALSTUBLIEFT! Ik zou erom smeken als het hielp!

Aan te werken:

*laag zelfbeeld.

*perfect willen zijn in de dingen die ik doe

*sterk willen zijn (karakter)

*karakter willen hebben - geen grijze muis zijn die ik nu ben

*niet bezig zijn met wat anderen denken

*het niet durven-schrik-blokkeren

*niet tevreden zijn - altijd meer of beter willen

*controlefreak in mij weg krijgen

*innerlijke onrust aanpakken

*negatief ingesteldheid ombuigen naar positief ingesteld zijn

*faalangst aanpakken (wil vanalles doen en het niet doen uit schrik, het niet durven)

*mijn onverdraagzaamheid wegkrijgen

*mezelf niet meer opsluiten en afsluiten als ik me niet goed voel

*mijn vriend vertrouwen

*mensen over het algemeen vertrouwen

*mijn vriend toelaten in mijn kop en hart, echt toelaten en met hem praten en delen

*niet altijd alles op mijn eentje willen doen/oplossen

Een hele boterham he. Maar veel hangt met elkaar samen, denk ik dan maar, dat maakt het lijstje dan toch een beetje korter.

Ik wil praten over die dingen. Met mensen die het ook voelen en begrijpen. Horen hoe ze erover denken. Mensen die me tips kunnen geven.

 Maar mijn vriend wil dat ik vooral met hem praat. Hij voelt zich buiten gesloten. Ik snap dat wel maar soms is het makkelijker om met buitenstaanders te praten. En wil dat niet zeggen dat ik hem niet naar waarde schat. Vind het jammer dat dat nu even niet meer kan. Want dat praten lukt me ook niet zomaar met gelijk wie. 

Ik wil praten, praten, praten. Uiten en uiten wat ik allemaal al zo lang opkrop. Maar niet altijd delen met mijn vriend. En is dat verkeerd? Neen toch? Als ik ook met hem praat om de essenties van alles te delen is dat toch ok, niet?

Over twee weken heb ik een telefonisch intakegesprek om in therapie te kunnen. Ik hoop zo hard dat ik niet al te lang moet wachten maar ik weet dat er in de geestelijke gezondheidszorg echt lange wachtlijsten zijn. Dus ik vrees ervoor.

Ik wil al die lasten van mijn schouders. Ik wil eindelijk eens ontspannen kunnen leven en gelukkig zijn met wie ik ben en hoe ik leef. En ik wil eindelijk eens zien en voelen dat mijn vriend terug echt blij is met wie ik ben en hoe ik leef, handel en denk. Dat die niet meer zoveel kritiek op me heeft. Want dat is zo echt niet leuk leven meer.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH! Ik HAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAT die rusteloosheid!

Ventileerder.

Ik wil in het rond trappen en stampen. Ik wil dansen en al mijn energie erin kwijt kunnen. Ik wil roepen en zingen zo luid als ik kan.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHH!

Wat doe je met zo een gevoel?! Iets stuk slaan? Nee, toch? Zoeken naar constructieve dingen...

Tot ik thuis kwam. Mijn vriend wachtte stond op de oprit, over zijn toeren. Hij had me verschillende keren gebeld en berichtjes gestuurd, zei hij. Hij was heel ongerust. Dacht dat er iets was. Ik was onverwachts drie kwartier later thuis. Hij zou me nog 10 minuten de tijd gegeven hebben voordat hij het ziekenhuis had gebeld. Ik had mijnn gsm niet gehoord. Ik was naar huis aan het rijden met het raam open en de radio op.

Ik stelde hem gerust met een brede glimlach 'alive and kicking!'. En gaf hem een knuffel en begreep dat hij zich ongerust had gemaakt.

Hij was al begonnen aan het maken van het eten. Ik vroeg of ik kon helpen of verder moest doen. Was niet nodig want moest toch maar enkel nog in de pan gesmeten worden zei hij. Dus ik begin wat op te ruimen en dek de tafel. In afwachting dat het eten klaar is zet ik de laptop even op en bekijk facebook even. Plots komt hij naar mij en vraagt ' wat ben je aan het doen?'. Gewoon aan het facebooken, zei ik. Vreemde vraag want dat kon hij ook zien. Vraagt hij of er iets belangrijk of dringend is? Neen, zeg ik. Ah, gaan we er dan nog over praten of niet? Ik verwonderd waarover praten dacht ik? Hij had het erg moeilijk dat ik hem niets had laten weten en niet aan hem had gedacht. Dat hij na een lange zware dag werken zelf nog moest koken en ik hem niets had laten weten. Hij was echt heel teleurgesteld. Want ik kan uitslapen en had niets voorbereid voor het eten. En dat had ik al wel eens gezegd.

Ik merk bij mezelf dat ik wrevelig word. Ik heb 5 jaar lang met de trein gependeld voor mijn werk en lange dagen gedaan en nu eindelijk moet ik er eens niet meer vroeg uit en heb ik tijd s' morgens en kan ik rustig opstaan en ontbijten. En dat voelde nu plots aan als het inpikken van mijn nieuw verworven tijd die ik zo lang niet heb gehad en waar ik nu van geniet. Hij zei dat dat egoistisch is. Want hij is 13u van huis en kei moe en kan 's avonds niks meer doen (ik ging gisterenavond trainen en iets drinken). Voelde echt wel als een verwijt.

Ik snap dat hij teleurgesteld is na een lange zware dag werken dat hij zelf aan het eten moet beginnen. Das gewoon echt niet zo leuk, dat gevoel ken ik echt van toen ik pas om 18u thuis kwam, hij al een uur thuis was en zat de computeren terwijl hij al een uur thuis was. Dat is een lange tijd geleden ondertussen maar ik ken dat gevoel echt wel. Ondertussen kookte hij ook geregeld als hij vroeg thuis was. Ik snap ook dat als je verwacht dat iemand thuis is tegen dat je zelf thuis komt en die is er niet. En er ligt geen briefje, geen sms, die neemt zijn telefoon ook niet op dat dat heel vervelend is. En als je je dan eenmaal zorgen begint te maken dat er een ongeluk is gebeurd, dan is het echt geen pretje. Dus daar heb ik zeker begrip voor.

Maar hij maakt er meer van. Want hij laat het niet los. Hij blijft slechtgezind op mij ook al heeft hij gehoord dat ik begrip opbreng. Dat ik sorry heb gezegd omdat ik niets heb laten weten dat ik wat later ging zijn wat trouwens heel onverwachts was. En dan wetende dat ik normaal gezien altijd bel of smsjes stuur. En dan is het voor mij ook wel heeeeeel frustrerend dat ik hiervoor zo wat te horen krijg van hem. Ik vind zijn reactie echt wel wat buiten proportie! Maar dat mag ik niet zeggen want dan vraag ik teveel begrip van hem en het is hoog tijd dat ik begrip heb voor hem.

Hij is teleurgesteld dat ik niet aan hem dacht en niet een half uur vroeger ben opgestaan om 's morgens al eten klaar te maken dat 's avonds dan nog maar enkel opgewarmd moet worden. Ik vind het echt niet correct van hem. En ik vraag hem wat krediet. Hij zit zo op mijn vel nu he voor het minste. Maar eerlijk, zo bereikt hij enkel het averechtse effect want ik heb nu echt geen zin meer om nog lief en zorgzaam te zijn deze avond. Ik snap hem maar zijn reactie is buiten proportie en sommige dingen die hij zei en verwacht, vind ik echt niet ok! 

En daar gaat mijn leuke dag en mijn goed gevoel!

Bah. Soms heb ik er echt genoeg van en vraag ik me af waarom ik moeite probeer te doen. Het voelt echt zo alsof het echt nooit goed is voor hem. Hij heeft precies altijd wel ergens iets op aan te merken of wel altijd voor iets teleurgesteld. Hoe spontaan kan ik dan nog zijn?! Als ik ondertussen probeer alle mogelijk punten van teleurstelling weg te werken en toch is er altijd wel iets.

En dan is dat gevoel van 'Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee,genoeg! Ik wil vrijjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj zijn!' er weer...

Waarom niet?

Ik voel me niet goed omdat ik me niet goed voel in mijn relatie. Ik voel me niet goed omdat ik niet meer het gevoel heb alles te betekenen voor mijn vriend. Niet het gevoel heb gewaardeerd te worden. Niet meer het gevoel heb dat hij 'mijn persoon' fantastisch vindt. Niet meer het gevoel heb dat hij houdt van mij om wie ik ben. Ik voel me niet meer goed omdat ik enkel nog hoor wat er niet goed is, wat ik niet doe. 

Ik weet dat hij mij mist. Ik die lief is, die attent is, die met hem begaan is, alles voor hem over heeft, dat hij het belangrijkste is, die aan hem denkt, hem in de watten wil leggen, die interesse heeft in hem, in wat hij doet en wie hij is.

Ik weet dat ik te weinig interesse heb in hem, omdat ik zo zoekend ben naar van alles in mezelf. Ik heb niet meer zoveel oog voor hem. Maar ik ben nog wel lief. Hij is ook lief voor mij maar ik merk niet meer dat hij echt van mij houdt. Hij zegt dat hij van mij houdt en ik zoek naar dingen die dat kunnen bevestigen. Maar ik vind die dingen niet meer. Dat hij lief voor mij is, me eens vastpakt, met me praat als het moeilijk gaat, me wilt helpen,... dat wil voor mij nog niet zeggen dat hij echt van mij houdt. Ik mis iets. Ik merk niet meer dat hij naar mij opkijkt, dat hij vindt dat ik echt ok ben en echt alles voor hem ben. Hij zegt dat wel maar ik voel het niet meer.  Ik voel alleen nog zijn irritaties, zijn gemis, zijn teleurstelling. Dat zie ik ook aan hem. Ik zie aan hoe hij doet dat hij teleurgesteld is omdat hij iets van mij verwacht en het niet uit mezelf komt.

Hij verwacht dingens van mij en ik verwacht dingens van hem. Ik verwacht dat hij niet meer enkel de niet goede dingen benoemt maar ook eens terug wel de goede dingen. Dat hij ook de goede dingen in en aan mij ziet ipv teleurgesteld te zijn. Ik heb meer en meer het gevoel dat hij zoveel van mij verwacht dat ik gewoon nooit meer al zijn verwachtingen ingelost kan krijgen. Dat het nooit goed genoeg kan zijn. 

Ik verwacht ook dingens van hem. at hij terug eens die positieve bril opzet om naar mij te kijken. En als hij dan nog altijd alleen negatieve dingen ziet, dan weten we genoeg, niet?

Ik wil terug mijn gevoelens kwijt kunnen en echt met hem kunnen praten zonder te horen te krijgen hoe fout ik wel steeds ben. Ik wil dat hij mijn gevoelens eens terug erkent ipv steeds te antwoorden met dingen die niet goed zitten, dingen die ik fout doe en ander moet doen of verbeteren. Gewoon erkenning!

Ik ging deze week naar de huisarts. Ik zei dat ik me niet goed voelde. Dat alles me zo zwaar weegt. Ik zei dat mijn vriend had gereageerd met ' aller, zie eens toch terug positief naar de dingen, zie eens wat je wel allemaal hebt, je hebt een job, een eigen huis, ... dat is beter dan de gemiddelde mens'. Onze huisarts zei dat dat eigenlijk niet zo een faire reactie is. Dat je van een partner eigenlijk mag verwachten dat die je in zijn armen neemt en zegt ik begrijp het dat je je slecht voelt. Dat hij dat erkent dat ik me slecht voel en niet verontwaardigt reageert van aller, dat begrijp ik niet, zie eens positief en zie eens wat er wel goed is. Dat die niet zegt aller, gij zijt nooit tevreden, het is nooit goed voor u.

En dat is iets waar ik het net zo moeilijk mee heb. Ik heb niet het gevoel dat hij echt luistert naar mijn gevoel. Als ik iets vertel categoriseert hij dat in juist of niet juist. Hij analyseert of iets juist is of niet juist is. Hij zoekt naar en logica en dat is net juist. Hij zoekt naar de logica om dan een oplossing te zoeken.

Wel, ik wil niet meer geanalyseerd worden. Ik wil geen vriend meer die niet echt luistert naar de emotionele kant ervan en enkel oplossingen biedt. Ik hen geen oplossingen nodig want ik heb geen problemen. Ik heb gewoon vaak nood om dingens te vertellen, gevoelens te vertellen zonder meer. En dat kan ik precies niet bij hem. 

Een goed voorbeeld: ik ben al die verbouwingen kotsbeu, altijd al dat stof overal, er is nu na 4 jaar eindelijk vloer maar het is hier nog altijd smerig en zanderig door onze hond die in de woonkamer kan. Ik ben het kotsbeu dat er nergens iets is afgewerkt, overal zie ik zaken die maar half zijn gat zijn gedaan, blijven liggen,... Ik heb het er gewoon allemaal even mee gehad. Heb er echt genoeg van en zeker omdat het einde en het kostenplaatje nog lang niet in zicht is. Wat zei mijn vriend erop? Maar aller, we hebben al zo veel gedaan, er is al zoveel vooruit gegaan de laatste maanden. We hebben gevloerd, geschilderd, de plinten hangen er tegen,... allemaal dingen die jij wou en we voor jou gedaan hebben. Jij kan gewoon niet tevreden zijn. Als we nog van alles doen zal het nog niet goed zijn voor jou. Jij kan gewoon niet meer positief denken en niet meer tevreden zijn. Het is nooit goed genoeg voor jou.

En weet je wat hij daarmee bereikte? Dat ik me nog slechter voel. Ik voelde me er al niet goed bij en nu gaf hij me nog het gevoel dat ik een ondankpaar negatief ingesteld persoon ben. Een verwend nest dat nooit tevreden is. En sorry, maar dat ligt niet aan mij. Ik vind dat hij op dat  vlak niet goed kan praten en hij denkt van wel. Hij denkt dat hij zo goed is voor mij en zoveel geduld heeft met mij. Ik weet dat hij het goed bedoelde maar hij slaat de bal zo hard mis. Als hij enkel en alleen had gezegd 'schat, ik begrijp dat je die verbouwingen beu bent, ik heb er soms ook wel echt mijn buik van vol maar ik snap het dat het niet leuk is, al dat vuil, dat er niks is afgewerkt,...   Als hij enkel dat al had gezegd dan had ik al even opgelucht kunnen ademen. Want dan had ik erkenning en begrip gekregen voor mijn gevoelens. Dan hadden mijn gevoelens even een plaatsje en erkenning gekregen ipv afgedaan als negatief, nooit goed genoeg.... Begrijp je? Dat e manier van reageren ondersteunend en begripvol kan zijn of net het allemaal nog zwarter kan maken? Ik vertel iets over een gevoel dat ik ergens over heb maar ik krijg een rationele reactie. Een weerlegging, een verklaring waarom mijn gevoel niet juist is. En dat voelt zo enorm slecht. Zeker als dat al heel lang zo is.

En dat mis ik zo hard in mijn relatie. Er is geen ruimte om eens echt enkel gevoelens te uiten zonder dat die geanalyseerd moeten worden omdat er dan wel een probleem zal zijn dat opgelost moet worden. Gewoon, er zijn voor elkaar en enkel luisteren.

Volgens mij is dat net wat mijn vriend ook bij mij mist. Hij heeft het gevoel niet iets te kunnen zeggen tegen mij omdat ik direct denk dat hij  me aanvalt en ik dus in de verdediging schiet. Terwijl ook hij gewoon zijn gevoel kwijt wil. Jammer genoeg schiet ik altijd in de verdediging omdat de manier waarop hij de dingen soms begint te vertellen wel echt verwijtend overkomen bij mij. Ik ben nu eenmaal heel, maar dan ook heel gevoelig aan de manier waarop er iets gezegd wordt. Ik weet dat ik daar in de fout ga. Dat ik daar heel hard op moet letten en niet vanaf de eerste seconde in de verdediging moet schieten.

Ik weet niet of mijn vriend van zichzelf weet dat hij eigenlijk niet zo goed is in communiceren. Ik denk het niet. Ik denk dat hij zelfs denkt dat hij er heel goed in is en het probleem bij mij legt. En daar heb ik genoeg van. Ik heb niet het gevoel echt met hem te kunnen praten. Soms wel, maar meestal niet. Ik heb hoe langer hoe meer het gevoel dat hij mij echt niet begrijpt. Hij blijft ook zeggen dat ik hem niet begrijp maar dat doe ik wel. Ik luister wel naar wat hij zegt. Alleen niet op die momenten dat ik in de verdediging schiet, dan luister ik niet echt en hoor ik de essentie niet. Maar ik hoor mijn vriend wel. Hoort hij mij? Ik denk het niet. Begrijpt hij mij? Ik denk het niet. 

Ik denk dat hij me niet begrijpt. Ik heb al vaker proberen uit te leggen dat zijn manier van reageren vaak niet echt is wat ik verwachtte. Maar dan wordt hij kwaad. Ik heb dan al mogen horen 'ga jij bepalen hoe ik wel en niet moet reageren?!', 'het is alleen goed als ik reageer hoe jij het wil dat ik reageer!'. Dus hij begrijpt me niet, denk ik dan. Ik heb hem eens proberen uit te leggen dat als ik iets zeg, ik soms gewoon begrip vraag en verwacht. Hij werd kwaad. 'Hoe moet ik begrip opbrengen als ik het niet begrijp? Dan moet ik toch vragen stellen zodat ik het kan begrijpen en pas dan kan ik begrip opbrengen!' Maar dat is dus heel zwart-wit denken. Daarom denk ik dat hij me echt niet begrijpt. En ja, an geef ik het op. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen.

En wat blijft erover van een relatie als je als man en vrouw niet echt kunt praten met elkaar? Als er niet echt wordt geluisterd naar elkaar? Als je niet het gevoel hebt dat de andere je begrijpt en niet echt hoort wat je zegt en voelt en denkt. Is er dan wel sprake van een relatie? 

Ik zeg mijn vriend al heel lang dat ik niet het gevoel heb mezelf te kunnen zijn bij hem. Niet mijn gedacht te mogen zeggen en hebben. Maar vooral mezelf niet echt te kunnen zijn. Hij zegt altijd bijna wanhopig dat ik wel mezelf kan zijn en wel mijn gedacht kan zeggen. Maar dat is echt niet het geval. Hij begrijpt niet wat ik wil zeggen. En tot nu toe kon ik het niet goed uitleggen aan hem. Misschien nu wel?  Als ik hem iets zeg over een gevoel dat ik ergens bij heb dan is dat omdat ik nood heb om iets te delen, iets kwijt te kunnen. Dan verwacht ik dat mijn partner er gewoon is om te luisteren en er te zijn voor mij. En hoor ik liefst dat hij begrijpt dat ik me zus of zo voel gewoon omdat ik hem dat zeg. dan heb ik geen nood aan een hele analyse over dat gevoel. dam wil ik gewoon iets kwijt. Heb ik een probleem en wil ik raad, dan vraag ik dat wel heel duidelijk. Wil ik zijn gedacht dan vraag ik dat wel heel duidelijk. Maar in de eerste plaats wil ik gewoon enkel en alleen een luisterend en begripvol oor. Maar als dat luisterend en begripvol oor er niet is, er is enkel de analyse, dan kan een mens zich toch niet meer goed voelen bij de andere en zich niet meer geliefd voelen in de relatie. Want dan is er geen ruimte, tijd en plaats om gevoelens te laten zijn. Gevoelens zijn er, en moeten er kunnen zijn zolang het nodig blijkt. Gevoelens moeten niet altijd op zijn plaats gezet worden door het rationele, niet weg geanalyseerd. Zo van aller, dat gevoel is ook alweer opgelost. Zo voelt het meer en meer voor mij. En dat voelt niet goed en dat wil ik  niet meer. En daarom begin ik te twijfelen of deze relatie wel ok zit. Niet omdat ik niet goed ben voor hem. Niet omdat hij niet goed is voor mij. Maar omdat hij en ik misschien gewoon niet werken samen ook al zijn wij heel goede vrienden en hebben we elkaar echt heel graag. Er is meer nodig dan deze dingen om een relatie te laten lukken. En dat is kunne praten met elkaar, echt kunnen praten met elkaar en elkaar echt de ruimte geven om gevoelens te hebben zonder die te weerleggen. En echt naar elkaar te kunnen luisteren.

Ik maak daar ook fouten in hoor. Het is zeker niet mijn vriend alleen. Maar ik merk het vooral bij mijn vriend op omdat ik me niet meer goed voel in mijn relatie omdat ik mezelf niet kan zijn. Mijn gevoelens, mijn gedachten, mijn visies,... ze worden geanalyseerd en gecategoriseerd. Ofwel worden mijn gevoelens weerlegd (maar aller, zie eens naar dat en zie eens wat positiever,...) ofwel zijn mijn gedachten fout of dom (je bent toch wel dom hoor, snap je dat nu niet of dan denkt ge dat maar he want ge wilt het toch niet van mij aannemen) ofwel mag ik mijn eigen gedachten en visies niet hebben want ik zit toch maar in mijn eigen wereldje en mijn visie op dingen vindt hij soms toch maar heel raar. Met al deze dingen is het toch niet verwonderlijk dat ik niet meer het gevoel heb om echt mezelf te kunnen zijn en me niet meer goed te voelen bij mijn vriend. Dan is het toch niet te verwonderen dat ik het gevoel heb op zowel mijn gevoelens, gedachten en visies kritiek te krijgen en mezelf af te vragen en te blijven afvragen waarom hij dan blijft zeggen echt veel van mij te houden.

Het wringt langs alle kanten. Het voelt niet goed meer. Hij zegt dat ik emotioneel problemen heb. Dat ik daar iets aan moet doen en het dan wel opgelost geraakt tussen ons. Hij vraagt of ik dat voor over heb ja of neen. Maar ik geloof dat niet. Ik ben het niet met hem eens. Het probleem ligt niet alleen bij mij. Het ligt ook niet alleen bij hem. Het ligt bij ons alle twee. Ons gedrag heeft invloed op elkaar. Er is een bewustwording nodig ook bij hem. Ik weet wat ik fout doe. Ik weet wat er fout loopt tussen ons. En dat geraakt niet opgelost door mij alleen.

Nog heel wat denkwerk verder. En hoe ik dit alles aan mijn vriend uitgelegd krijg. Als hij dit niet kan begrijpen, dan ziet het er niet goed uit, vrees ik. En dan zal ik hem inderdaad moeten zeggen volgende week dat ik niet met hem verder wil. Hij zei me gisteren dat hij volgend weekend wil weten of ik genoeg van hem hou om met hem verder te willen en er dan echt voor te gaan en alles voor over te hebben. Ik wil hem eigenlijk dezelfde vraag stellen. Hou je genoeg van mij om ook jezelf even onder de louppe te nemen en er samen voor te gaan? Dan vind ik een fairdere vraag.

Ventileerder.

Ik voel me niet goed meer in mijn vel, emotioneel ben ik niet echt een gelukkig mensje. Hoe komt dat? 

1) Ik denk veel na en probeer er een antwoord op te vinden. Ik haal te weinig voldoening uit mijn werk maar weet niet wat ik wel zou willen/kunnen doen. Wat mij echt voldoende interesseert om eventueel iets anders te gaan studeren nog. Ik geraak er niet uit.

2) Ik ben de verbouwingen aan ons huis kotsbeu. Ben altijd al dat sparen beu want daardoor kan ik niet echt doen wat ik zou willen doen. En dat is genieten van het leven. Ik zou willen uitgaan met vrienden zonder steeds op die centen te moeten letten. Ik zou geregeld nieuwe kleren willen kopen om er mooi gekleed bij te lopen. ... Ik ben het beu zo hard te moeten sparen om te kunnen verbouwen. Ik moet er te veel voor laten. Het lijkt zo uitzichtloos.

3) Ik voel me niet goed in mijn vel. Ik eet niet gezond. Ik snoep veel omdat ik me niet goed voel. Daardoor ben ik weer verdikt en daar voel ik me niet goed bij. Ik wil gewoon slank zijn. Niet dat ik moddervet ben maar er mag best wel wat af. Dat laat mijn vriend me ook wel goed verstaan.

4) Ik voel me niet  goed meer in mijn relatie. Ik voel me niet gelukkig. Ben nogal onverdraagzaam geworden en ben niet meer zo vaak echt blij in zijn gezelschap.

Ik denk dat puntjes 1 tot 3 niet zo een punt zouden zijn als puntje 4 goed zat. Dan zou dat allemaal niet zo onoverkomelijk zijn en mij niet zo slecht doen voelen.

Ik denk dat ik niet zozeer die eerste puntjes moet gaan aanpakken maar net dat puntje 4. Als dat goed zat, dan zou de rest makkelijker mee opgelost geraken.

Ik voel me niet goed in mijn relatie. Ik heb het gevoel mijzelf niet echt te kunnen zijn. Mijn vriend is ook niet gelukkig met hoe ik doe tegen hem. Dat is logisch want ik verdraag echt niet veel. Dus dat begrijp ik. Het zit niet goed tussen ons en dat moet opgelost geraken, op welke manier dan ook. Want nu voelen we ons allebei niet goed. Mijn vriend verwacht een aantal dingen van mij. Dat ik meer rekening hou met zijn gevoelens, dat ik er voor hem ben, dat ik hem ook eens in de watten leg, dat ik wat meer ook aan hem denk, dat ik gewoon lief ben voor hem, dat ik hem apprecieer en wat vaker complimenten geef, dat ik hem waardeer en naar hem opkijk, dat ik wat meer van hem aanneem als hij iets uitleg ipv altijd maar mijn eigen gedacht te hebben over dingen, ... Op zich zijn dat allemaal over het algemeen nogal vanzelfsprekende dingen in een relatie. En toch lijkt dat maar niet te lukken. Hij denkt dat ik met heel wat problemen zit. Tja, ik zit emotioneel niet goed in mijn vel. Dat is een feit. Maar ik vraag me af of er wel echt zoveel 'mis' is met mij waardoor ik niet goed kan zijn in deze relatie voor hem. Ligt het wel echt aan mij. In het verleden maakte ik de fout de oorzaak bij hem te leggen en te zoeken. Maar dat is dus misschien net het probleem. Misschien ligt het niet aan mij en net ook niet aan hem. Misschien ligt het gewoon in het feit dat wij als koppel gewoon niet 'werken'? Ik weet dat wij oprecht elkaar echt heel graag zien. En wij zijn echt heel goede maatjes maar het lijkt niet te werken. Waarom zijn er anders altijd al die spanningen en discussies tussen ons voor vaak heel stomme dingen. Ik kan er niet meer tegen. Hij kan er niet meer tegen. Wij zijn bijna zeven jaar samen. En in die 7 jaar is het altijd erg turbulent geweest tussen ons. 2 jaar geleden gingen we uit elkaar. Hij vond dat het niet meer ging. Maar dat zei hij pas nadat een ex terug contact met hem had gezocht en ze elkaar nog eens hadden gezien. Ik was er kapot van. En dat is licht uitgedrukt. Mijn wereld stortte in. Zijn ex was een beetje een psychiatrisch ziek persoon. Dat was best zwaar. Ik voelde dat het allemaal niet klopte en wachtte op hem. Na een half jaar ellende terug samen. Ik weet dat een aantal vrienden en familieleden niet begrepen waarom ik wachtte en met hem verder ging. Tja, omdat wij oprecht elkaar echt heeeeeel graag zien.

En dat maakt het net zo moeilijk. We zien elkaar heel graag maar toch lijkt er iets mis. Dat is best verwarrend. Is dit nu een relatie die goed zit of niet? Het gaat constant op en af. We hebben zo'n goede en mooie tijden samen maar er hangt zo altijd iets in de lucht dat wringt. Ik heb me al vaker afgevraagd of we misschien niet beter uit elkaar gaan. Want blijkbaar doen we elkaar vaker pijn dan we willen en maken we elkaar eerder ongelukkig dan gelukkig. Maar ik durf dat niet echt luidop te zeggen of te beslissen want ik heb heel veel schrik om een grote fout te begaan. En mijn vriend heeft dat blijkbaar ook al gedacht. Hij zei onlangs dat hij het niet lang meer trekt op deze manier. Maar dat hij een dikke 6 jaar samen niet zomaar weggooit en hij gelooft in mij. Dus in feite zeg hij dat het probleem bij mij ligt en dat ik aan mezelf moet werken om onze relatie staande te houden.

Maar als het zoveel moeite kost, moeten we onze relatie dan wel 'proberen te redden'? Is dat al geen reden genoeg om te denken dat er dan toch echt iets mis is tussen ons? Proberen we al niet jaren lang hier iets van te maken? Twee jaar geleden dacht hij toch redenen genoeg te hebben om met mij te breken. Een jaar geleden na verschillende ruzies zette ikzelf er ook een punt achter, maar slechts voor een week. Ik voelde me toen echt met mijn rug tegen de muur staan. En toch gingen we weer verder.

Ik wil er ook niet zomaar een punt achter zetten. Ik heb schrik iets moois achter te laten. Maar ik heb tegelijkertijd ook schrik met oogkleppen rond te lopen en misschien kostbare tijd te verliezen. Ik ben al wel 30. En ik wil graag kindjes maar ik voel me niet zeker of ik die echt met mijn vriend wil.

Gaandeweg zocht ik voortdurend naar de oorzaak van de moeilijkheden. Ik liet het me aanpraten en dacht het zelf op den duur ook dat de oorzaak bij mij lag. Maar misschien is dat dus niet zo. Ligt het niet aan mij, niet aan  mijn vriend maar aan het feit dat onze persoonlijkheden niet matchen in een relatie. Ik voel me niet goed in mijn vel. Mijn vriend irriteert me geregeld in zijn doen en laten. Ik ben best onverdraagzaam. Dat is niet goed he. at klopt niet. Een relatie zou zo goed moeten zitten dat als je thuiskomt al je zorgen wegvallen omdat je thuiskomt bij de man van je leven. Die je kost wat kost graag ziet. En dat gevoel heb ik niet. Mijn vriend verwacht ondertussen toch wel best wat van mij, wat niet vanzelf lijkt te lukken, dat ik meer en meer het gevoel krijg mezelf niet te kunnen zijn. Mezelf te moeten aanpassen aan wat hij wil wie ik ben. En ik geloof dat hij dat ook zo voelt. Dat hij ook niet echt kan zijn wie hij wil zijn omdat ik ook een aantal dingen anders wil zien bij hem. Wij zien elkaar graag en komen als vrienden best goed  met elkaar overeen. Maar misschien houden wij net onvoorwaardelijk van elkaar?

Dat is dus eigenlijk best vervelend! Ik probeer me vaak niet druk te maken in al die onbekende factoren en tegen mezelf te zeggen ' komaan,  maak u geen zorgen, dat zie je dan wel'. Maar dat werkt dus maar heel zelden. Meestal heb ik altijd veel stress en zenuwen op voorhand. En soms (vaak) doe ik dingen niet omdat ik veel te onzeker en veel te veel schrik heb voor het onbekende. En dat is zo ongelooflijk idioot want vaak zou ik niks liever doen dan mee te gaan of mee te doen. En houdt schrik me gewoonweg tegen hoe absurd ik het zelf ook verstandelijk van mezelf vind. Het is eigenlijk te idioot voor woorden. Bepaalde dingen niet doen terwijl je niks liever zou willen en je op voorhand al weet dat je er spijt van zal hebben als je het niet doet. Ik wil van die schrik vanaf!

Ik wil gewoon eindelijk eens heel spontaan kunnen leven zonder alles te overdenken. Go with the flow. Ik zou niks liever willen!

Ik haat het om me meestal zo onzeker te voelen en niet spontaan te zijn. Want ik weet dat ik in vertrouwde omgeving, met vertrouwde materie net wel kei zelfzeker ben en net wel heel spontaan kan zijn. En zo voel ik me diep van binnen ook.  Als ik kijk naar mijn vroegere collega's en vorige werkgevers... ze vonden me allemaal heel bekwaam en ze hadden me heel graag en zagen me absoluut niet graag vertrekken. En toch blijf ik zo onzeker.

Ik heb schrik om niet leuk gevonden te worden. In onbekende situaties heb ik zin om fouten te maken. In gezelschap en vooral in gezelschap dat ik niet of nog niet goed ken heb ik schrik om uit onzekerheid flaters te begaan die mijn onzekerheid dat enkel maar zouden bevestigen. Schrik om niet leuk gevonden te worden. En net omdat ik er allemaal zoveel bij stil staan en zo hard er net wil bij horen, kan ik an weer niet meer mijn gewone spontane zelf zijn.

Ik zit precies zoooo hard vast in een vicieuze cirkel.

En ik ben zo bang om te falen in nieuwe en onbekende dingen dat ik haast die stap niet meer durf te zetten. Ik zou zo graag iets nieuw gaan studeren maar ik durf te stap niet te zetten omdat ik me dan misschien nog slechter ga voelen als ik faal. Of mezelf nog meer stress op mijn nek haal terwijl ik net zo hard op zoek ben naar rust en ontspanning.

Een goed voorbeeld. Ik wilde heel graag aan een soort gevechtsport beginnen. Dat was in 2009. Maar surprise, surprise, ik durfde niet die stap te zetten om daar alleen naartoe te gaan en te zeggen 'hoi, ik wil eens komen meedoen.' Wat ik liefst gewoonn direct had gedaan. Dat was juli 2009. Na wat zoekwerk vond ik een club in de stad waar ik woon. Website gevonden. Mailadres gevonden. Info gevraagd en bleek dat er elke maand een instapmoment was. Dus ik nam mezelf voor om volgende maand, augustus te starten. De weken gaan voorbij en heel veel filmpjes op intenet gezien en de goesting neemt alleen maar toe en toe en toe. En het startmoment is daar. Eindelijk! En wat doe ik? Ik start niet. Ja, ik start niet, uit schrik. Dus ik vind mezelf flauw en laf en zwak. Ik heb heel veel spijt dat ik niet ben gestart want ik wil dat echt wel en echt wel heel graag en nu moet ik een maand langer wachten. Das toch maar al te stom he dus ik zeg tegen mezelf, volgende maand start je! De weken gaan weer voorbij en het volgende startmoment is daar. Ik zeg tegen mezelf dat ik moet gaan omdat ik dit echt wil enn dat ik me niet door mijn angst mag laten tegen houden. Wat doe ik? Ik start niet. Dus in juli beslis ik at ik dit echt wil doen en in september ben ik nog steeds niet gegaan. Dus het gevecht begint nu echt. Ik wil iets heel graag doen maar angst voor het onbekende en sociaal flaters te begaan door anderen uitgelachen te worden, te falen,... slaat toe. Ik vertelde ondertussen aan een vriendin dat ik dit zou willen doen maar de maanden bleven voorbij gaan en ik liet de startmomenten passeren puur uit onzekerheid en schrik. Ik vroeg uiteindelijk aan die vriendin of ze geen zin heeft om zo eens mee te gaan, de proefles is toch gratis. En tot mijn grote blijdschap wil ze wel mee. Dat wil dus zeggen dat het minder eng is om te starten omdat ik niet op mijn ukkie een onbekende club, sportzaal, sport, groep vrienden,... binnenstap. Ik ben die vriendin nog altijd zo enorm dankbaar. Denk dat ze tot nu toe nog steeds geen idee heeft wat het voor mij betekende dat ze mee is gegaan! Wil je weten wanneer ik ben gestart? Uiteindelijk pas in april 2010. Dus nu doe ik dat wel bijna 2 jaar maar het heeft dus 10 maanden geduurd vooraleer ik echt ben gestart met iets wat ik zo graag wilde doen.

Het is deze hobby die mij blijft uitdagen om mijn grenzen te verleggen. Spontaan te durven zijn, mijn angsten te durven overwinnen, leren omgaan met mogen falen/iets niet direct kunnen,...  maar dat gaat met vallen en opstaan. Ik heb momenten dat ik me zo onzeker voel dat ik onder de grond zou willen wegkruipen en soms een aantal weken niet train. Vaak omdat ik dat ziek ben of pijn aan mijn rug heb maar het opnieuw inpikken blijft altijd moeilijk. Dan denk ik 'ze zullen me wel niet gemist hebben, ik ben er toch niet zo goed in,...' En ik denk dat dat nogal absurd is want ik denk dat ze me best wel graag hebben. Maar ik durf dat dus niet met zekerheid zeggen. Dus zo onzeker ben ik daar nog steeds na bijna 2 jaar.

En dat ben ik zo beu!!!!!!!!!!!!!! Ik wil kunnen ontspannen, relaxen, spontaan zijn en genieten!

Ventileerder.

Ik probeer voor mezelf te definiëren wat die onrust is maar het is heel moeilijk te beschrijven. Ik kan niet tot rust komen en rustig iets leuk doen. Een middagje een boek lezen, gaan zwemmen,... Voortdurend ben ik me bewust van de tijd die verder tikt en van wat ik eigenlijk nog allemaal zou moeten doen of van wat mijn partner misschien wel verwacht dat ik gedaan heb.

Ik heb een maand half-tijds gewerkt. Ik was op voorhand met dat vooruitzicht zo blij! Ik dacht, eindelijk meer tijd voor mezelf! Eindelijk zonder tijdsdruk van alles kunnen doen wat ik graag doe en niet wat er moet gebeuren en er verwacht wordt. Awel, toen ik halftijds werkte, was ik alles behalve productief. Ik kon mijn ritme niet vinden. Ik had precies nog minder tijd dan voorheen. En ik deed precies nog minder dan voorheen.

Ik voel me dus heel onrust en het stoort me mateloos!

Ik heb het gevoel dat ik maar wat aanmodder. Ik heb er veel over nagedacht en ik kan maar tot 1 conclusie komen, namelijk 'Ik ben niet gelukkig'. Ik ben niet tevreden op vlak van werk. Ik ben niet tevreden over het huis waar ik in woon (we zijn al 4 jaar volop aan het verbouwen en ben het kotsbeu en het einde is nog echt niet in zicht). Mijn relatie is niet meer wat het geweest is, constant spanningen.

Ik voel me dus heel onrustig en lijk ook nergens meer tot rust te kunnen komen en nergens meer rust in te vinden. En ik heb constant het gevoel te moeten blijven gaan, blijven presteren, blijven groeien en verbeteren.

Ik vind dus echt geen rust meer en ik kan er niet meer tegen!

Maar hoe los ik at op? Alles 1 voor 1 aanpakken? Maar hoe doe je dat? Hoe kom ik terug tot rust als ik nergens meer rust in vind. Hoe kom ik tot rust als ik niet tevreden ben en van alles wil veranderen maar me voortdurend geblokkeerd voel? Hoe vind ik rust als ik niet tevreden ben over mezelf?

Ventileerder.