Ik zou ze echt eens wat vaker moeten bellen. Maar ik zie ze woensdag alweer terug. Dan gaan we eten met ons mama. Driemaandelijkse gewooonte die ik echt wel fijn vind!

:)

Ik voel constant stress en onrust. Hoe komt dat? Omdat ik geen middenweg vind? Omdat ik altijd ofwel alles wil doen en onder controle wil hebben of wel niets doe/wil doen. Alles of niets? En voel ik me daarom nooit rustig of tevreden of gelukkig?

Moet ik leren alles met mate te doen? Leren doseren? Maar ook hier weer, hoe doe je dat?

Als ik niets doe voel ik de onrust toenemen. Als ik me niet goed voel heb ik de neiging om overal weg te blijven en me te verstoppen in huis met het doen van 'niks'. Het is te zeggen, toch niets waar ik voldoening uit haal en me beter of gelukkiger bij voel. En dan voel ik me op den duur nog ellendiger omdat ik de tijd maar verslijt met rondhangen en niks constructiefs te doen. En dan word ik zo enorm onrustig en stapelt de energie zich op in mijn lichaam en dan begint te wringen en te wringen en dan sta ik op springen. Zou ik bijna letterlijk uit mijn vel kunnen springen. En dan nog hou ik alles in. Maar dan word ik onverdraagzaam en geen fijn mens meer om mee samen te leven.

Als ik dan wel alles doe. Mijn werk goed probeer te doen, avondschool en trainingen en muziekles... dan voel ik me goed en energiek en ben ik zo enthousiast dat ik me er allemaal helemaal ik kan verliezen en dan me niet meer kan houden. Dat heb ik vooral met mijn sport. Ik zou er elke dag mee bezig kunnen zijn. En dat is zo leuk want dan ga ik zo snel vooruit. dat deed ik het eerste jaar. Maar daar kon mijn vriend niet meer lachen omdat hij me haast niet meer zag. 

En dat snap ik echt. Maar toch blijf ik het jammer vind dat ik er niet voluit voor kan gaan en geen workshops in het weekend bijwoon om toch ook tijd te maken voor hem en ons. Maar ik heb altijd het gevoel dat ik dan zoveel mis. En dat maakt mij dan ook wel wat 'ongelukkig', is misschien veel gezegd maar vind dat an echt heeel jammer zeker als ik hoor van de anderen hoe goed het was en zie wat ze geleerd hebben en ik niet.

Of ik nu niks doe, weinig doe of veel doe... ik voel altijd stress en onrust. Ik zie er geen uitweg. Misschien alleen proberen constant een tussenweg aan te houden. Zorgen dat ik niet afhaak en zorgen dat ik niet in overdrive ga. Die twee zijn boosdoeners. De gulden middenweg proberen te vinden en te houden. Doseren.

Dat is wat mijn vriend ook meer en meer zegt. Dat ik altijd in extremen zit. Dat ik niet kan doseren.

Ik wil dat echt wel proberen. Maar ik weet dat als ik enthousiast ben, ik haast niet te stoppen ben. Als ik bijvoorbeeld een keer extra wil trainen of zo en ik ga niet om te doseren of om tijd te maken voor mijn vriend of onze relatie dat ik dan met die energie zit en met mijn hoofd bij de training ipv bij mijn vriend of wat dan ook. 

Hoe komt dat toch? Het gevoel niks te willen missen omdat ik al zoveel gemist heb in mijn leven?

Het is allemaal zo idioot. Ik heb een diploma in een sociale richting en werkgevers, klanten en collega's lijken steeds erg tevreden over mij. Maar in mijn prive-leven lijk ik een analfabeet in het spontaan-sociaal zijn. Ik blokker. In mijn werk heb ik steeds de veiligheid van het kunnen behouden van professionele afstand. In mijn prive-leven gaat dat niet. En toch hou ik iedereen op een zeker afstand. Ik kies er steeds een select aantal mensen uit waarbij ik me echt wel op mijn gemak lijk te voelen en die krijgen meer van me ze zien en te horen. Maar het gros van de mensen in mijn omgeving kan ik precies redelijk goed een op afstand houen met vage antwoorden, weinig informatie... Al is dat hoogstwaarschijnlijk een illusie. Zij merken dat maar al te goed dat ik niet echt open ben.

Mijn vriend zei het begin deze week nog. Dat meisje daar dat vind ik nu eens een mooi meisje en weet je waarom? Omdat zij een open uitstraling heeft. Open en uitnodigend. En dat klopt best. Dat heb ik niet. Ik kijk iedereen als het ware met argwaan aan en mijn lichaamstaal zal dat zo ook wel uitstralen. Ik sta niet open. Ik heb geen twinkeling in mijn ogen. Ik straal geen interesse uit, geen nieuwsgierigheid.

Ik ben een grijzer muis en ik haat het want ik wil geen grijze muis zijn. Zeker ook geen rose of een knaloranje. Maar gewoon eentje die makkelijk van kleur veranderd en die vooral vlot, sociaal, open, enthousiast en gelukkig is. En eigenlijk wil ik misschien best wel van tijd tot tijd een knaloranje muis zijn. Eigenlijk wil ik steeds overal de beste in zijn. Ik wil leren en bijleren en groeien en nog meer kunnen en ik voel me al zo lang op dezelfde plek staan trappelen. En dat frustreert me enorm! En ik wil laten zien wat ik kan. Ik wil me niet verstoppen. En toch verstop ik me steeds en probeer ik steeds uitwegen te zoeken of uitvluchten als ik in situaties kom waarbij ik denk te gaan falen of misschien niet naar waarde beoordeeld ga worden en vooral riskeer voor aap te staan.

Ik ben die sociale fobie echt zooooooooooooooooooooo kotsbeu! Ik wil ervan af! Echt en heel snel. Want het is belachelijk en te zot voor woorden.

Gisteren nog een goed voorbeeld! Het was muziekles. Voor die soort van gevechtsport die ik doe moeten we ook liedjes leren en muziekinstrumenten leren bespelen. Ik zeg wel moet maar ik die niets liever, ik vind het geweldig om daar ook mijn grenzen in te verleggen. Leuke uitdagingen. Maar soit. Meestal is zo een muziekles redelijk relaxed. Iedereen doet een beetje waar die zin in heeft binnen het opgegeven thema. Nu, gisteren was het concept anders want iedereen verstopte zich achter wat hij al zowat kon, vond onze 'leraar'. Dus hij had een doorschuifsysteen bedacht. Onmiddellijk voel ik dat mijn lichaam de stress probeert weg te krijgen. Ik tril een beetje. Maar soit, daar kon ik me overzetten en ik dacht en zei tegen mezelf, gewoon rustig blijven en proberen. Zal wel lukken. Je doet het graag en hebt eigenlijk wel gevoel voor ritme. Dus gewoon proberen, geen zorgen maken en dat komt wel goed. En dat was best ok. Het ging wel, alleen mijn gebrek aan concentratie zorgde ervoor dat ik soms uit het ritme ging. Maar ik vond het leuk want zo leerde ik weer wat bij en dat was weer een mooie kans om mezelf niet te verstoppen en over mijn angsten in kleine stapjes heen te stappen. Dus eigenlijk perfect gewoon. 

Maar na een half uur komt er ineens nog veel meer volk bij en is dat veilige gevoel weg. Dat waren ineens te veel ogen om eventueel voor te stuntelen en te falen. Ik vond het jammer want ik vond het best wel goed gaan. Maar soit, het was nu zo. Maar toen gingen we nog een stapje verder en moest iedereen apart zingen.  Ik werd opslag zo zenuwachtig he. Zo van die hevige kriebels die je hebt vlak voor een moeilijk mondeling examen ofzo. We moesten een bepaald soort liedje zingen. Liedjes met korte stroofjes en korte refreinen. En ik twijfelde zo hard of ik wel het juiste soort liedje zou zingen. Dus ik  aarzelde en daardoor werd ik enkel nog zenuwachtig. Ik begon toch, veel te laag voor mijn stem dus het klonk van geen kanten en kon ook geen volume maken zo. En ik keek naar onze leraar en ik zag gelukkig dat hij het hoorde en knikte dat het een goed liedje was. Oef! Maar dan ineens ben ik de tekst kwijt. Ik begin en dacht ineens dat ik een compleet ander liedje aan het zingen was en er twee door elkaar haalde. Maar dat was niet. Het was juist. En dan ben ik zoooo kwaad op mezelf he. Ik heb dat liedje ondertussen al honderd keer gezongen. Op de juiste moment invallen, goede toonhoogte voor mezelf, goed volume, mooi gezongen. Maar dan in groep black-out. En daar kan ik niet tegen want dan wil ik dat net kei goed doen. Gevolg ik die liever niets want dan kan ik niets fout doen maar dan leef ik niet. En dan voel ik me ook niet goed hoor want ik wil net wel die dingen doen anders heb ik er spijt van. Want het is leuk en ik weet dat ik het kan! Gelukkig weet de leraar dat precies ook wel want hij zei 'komaan, gij kent liedjes.' Dat trok me over de streep om toch te proberen en daar ben ik toch wel blij om. Als hij gewoon mij dan had overgeslaan had ik me toch ook weer slecht gevoeld omdat ik het niet geprobeerd heb.

En met de tweede ronde van hetzelfde he, weer black-out en tekst kwijt van een heel simpel liedje dat ik anders zo vlot kan meezingen. Grrrr.

Ik wil ervan af! Ik wil niet constant zenuwachtig zijn en dingen niet durven maar wel willen en ze dan maar half te goei doen terwijl ik het WEL kan!

Maar hoe geraak ik daar vanaf!? Ik geraak ik er in godsnaam vanaf? Gewoon stapje voor stapje? Blijven proberen dingen wel te doen ipv van neen te zeggen. Dat is het enige zeker wat ik kan doen?

Daarom ben ik zo blij dat ik met mijn hobby begonnen ben. Die soort van gevechtsport is zo geweldig op alle vlak! Het daagt me uit op zoveel verschillende manieren. Ik moet bewegen. Vroeger durfde ik haast niet te bewegen. Ik deed alles om niet op te vallen en bijna letterlijk stilletjes weg te kruipen en op te gaan in de massa. Ik moest bewegen en zou bekeken en beoordeeld worden naar hoe ik beweeg want de beweging zijn net zo van belang en die moeten goed uitgevoerd worden. Dus dat was het eerste opstakel dat ik over moest. En dat lukt nu al best aardig. Op dat vlak heb ik toch al wat meer zelfvertrouwen. Ik voel de flow, het ritme en ik wil niets liever dan er mee op de bewegen heel los en ontspannen. aar moet ik steeds nog aan werken maar het is al dag en nacht verschil. Vroeger durfde ik zelf niet te dansen terwijl ik niets liever doe dan dansen!!! Toch absurd he, niet!?! Ik leef niet zoals ik zou willen leven. Vrij , los, ontspannen,... allemaal ook heeeel letterlijk!

Ik durfde ook niet te zingen. Ik praatte altijd heel stil en timide. Nu moet ik ook zingen en volume maken en hoe meer ik dat probeer en durf, hoe meer plezier ik er in krijg en hoe vlotter ik dat gewoon mee doe. Zaaaalig! Zo bevrijdend. Mijn vriend zingt al sinds hij klein is in koren dus dat is voor hem absoluut geen probleem. En dat vond hij altijd zo frustrerend, dat ik mijn mond niet durfde open te doen en geluid durfde te maken. Nu begint me dat meer en meer te lukken zonder te aarzelen.

Het helpt me ook om sociaal te leren zijn. De club is een hele toffe bende die sterk aan elkaar hangt. Ze doen buiten de trainingen ook best wel veel samen. En ik wil er maar al te graag bij horen dus moet ik wel uit mijn kot komen en sociaal zijn en ook weer durven zijn.

Ik ben echt heel blij at ik deze hobby gevonden heb en ik weet dat als ik dit niet meer kan doen ik vanbinnen terug een beetje doodga. Het is gewoon perfect voor mij. En ik hoop het nog lang te kunnen doen. jammer dat ik dit niet 10 jaar eerder ben beginnen doen. 

Ik ben een grijze muis en ik wil geen grijze muis zijn. Maar als ik het niet ben kom ik meer in situaties waarin ik kan falen, beoordeeld wordt door de sociale omgeving en ik ben daar zo bang voor. 

Ik ben zo bang om niet leuk gevonden te worden. Ik ben zo bang om iets niet te kunnen en ergens niet goed in te zijn. Ik ben zo bang om uitgesloten te worden, er niet echt bij te horen want dat maakte ik al vaak genoeg mee en dat doet zo een pijn. Ik heb gewoon heel veel schrik om gekwetst te worden. Schrik om me niet te kunnen verdedigen want assertief ben ik niet echt. 

En dat is allemaal gewoon zoooooooooooooooooooooooo absurd en belachelijk!!!

ZUCHT!

Ik vind het zo deprimerend. Een lijstje met puntjes om aan te werken. Te werken aan mezelf. Nu het zo op papier staat is het best confronterend en kan ik er niet meer om heen. En het moet gebeuren. Het is hoogtijd. Ik kan het niet langer negeren.

Ik voel me zo ongelukkig in en met mezelf dat ik niet anders kan dan voor mezelf eens hiermee aan de slag te gaan. En als ik het nu toch niet doe dan riskeer ik dat mijn relatie er definitief aan kapot gaat. Want mijn vriend trekt het niet langer. Dat maakt hij nu meer dan genoeg duidelijk. Dus de druk zit er nu echt helemaal op. En dat maakt het nog eens dubbel zo moeilijk. Ik voel dat hij achter mij zit. 'Heb je nog nagedacht?' 'Waarover?' 'Gewoon oppervlakkig of ergens specifiek over?' .... Neen, enkel nog maar algemeen. Mijn kop zit proppenstevol! 

Ik voel in mijzelf een stem roepen 'Laat me toch met rust! In godsnaam, laat me toch gewoon  met rust! Want ik wil rust, ik wil gewoon rust. Rust!! Rust! Rust!!!! Ik voelde ma al zo onrustig de voorbije maanden en het is nu enkel nog erger. Ik wil rust. Mag ik alstublieft gewoon eens rust. Rust in mijn kopje en rust in mijn hart! ALSTUBLIEFT! Ik zou erom smeken als het hielp!

Aan te werken:

*laag zelfbeeld.

*perfect willen zijn in de dingen die ik doe

*sterk willen zijn (karakter)

*karakter willen hebben - geen grijze muis zijn die ik nu ben

*niet bezig zijn met wat anderen denken

*het niet durven-schrik-blokkeren

*niet tevreden zijn - altijd meer of beter willen

*controlefreak in mij weg krijgen

*innerlijke onrust aanpakken

*negatief ingesteldheid ombuigen naar positief ingesteld zijn

*faalangst aanpakken (wil vanalles doen en het niet doen uit schrik, het niet durven)

*mijn onverdraagzaamheid wegkrijgen

*mezelf niet meer opsluiten en afsluiten als ik me niet goed voel

*mijn vriend vertrouwen

*mensen over het algemeen vertrouwen

*mijn vriend toelaten in mijn kop en hart, echt toelaten en met hem praten en delen

*niet altijd alles op mijn eentje willen doen/oplossen

Een hele boterham he. Maar veel hangt met elkaar samen, denk ik dan maar, dat maakt het lijstje dan toch een beetje korter.

Ik wil praten over die dingen. Met mensen die het ook voelen en begrijpen. Horen hoe ze erover denken. Mensen die me tips kunnen geven.

 Maar mijn vriend wil dat ik vooral met hem praat. Hij voelt zich buiten gesloten. Ik snap dat wel maar soms is het makkelijker om met buitenstaanders te praten. En wil dat niet zeggen dat ik hem niet naar waarde schat. Vind het jammer dat dat nu even niet meer kan. Want dat praten lukt me ook niet zomaar met gelijk wie. 

Ik wil praten, praten, praten. Uiten en uiten wat ik allemaal al zo lang opkrop. Maar niet altijd delen met mijn vriend. En is dat verkeerd? Neen toch? Als ik ook met hem praat om de essenties van alles te delen is dat toch ok, niet?

Over twee weken heb ik een telefonisch intakegesprek om in therapie te kunnen. Ik hoop zo hard dat ik niet al te lang moet wachten maar ik weet dat er in de geestelijke gezondheidszorg echt lange wachtlijsten zijn. Dus ik vrees ervoor.

Ik wil al die lasten van mijn schouders. Ik wil eindelijk eens ontspannen kunnen leven en gelukkig zijn met wie ik ben en hoe ik leef. En ik wil eindelijk eens zien en voelen dat mijn vriend terug echt blij is met wie ik ben en hoe ik leef, handel en denk. Dat die niet meer zoveel kritiek op me heeft. Want dat is zo echt niet leuk leven meer.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH! Ik HAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAT die rusteloosheid!

Ventileerder.

Ik wil in het rond trappen en stampen. Ik wil dansen en al mijn energie erin kwijt kunnen. Ik wil roepen en zingen zo luid als ik kan.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHH!

Wat doe je met zo een gevoel?! Iets stuk slaan? Nee, toch? Zoeken naar constructieve dingen...

Tot ik thuis kwam. Mijn vriend wachtte stond op de oprit, over zijn toeren. Hij had me verschillende keren gebeld en berichtjes gestuurd, zei hij. Hij was heel ongerust. Dacht dat er iets was. Ik was onverwachts drie kwartier later thuis. Hij zou me nog 10 minuten de tijd gegeven hebben voordat hij het ziekenhuis had gebeld. Ik had mijnn gsm niet gehoord. Ik was naar huis aan het rijden met het raam open en de radio op.

Ik stelde hem gerust met een brede glimlach 'alive and kicking!'. En gaf hem een knuffel en begreep dat hij zich ongerust had gemaakt.

Hij was al begonnen aan het maken van het eten. Ik vroeg of ik kon helpen of verder moest doen. Was niet nodig want moest toch maar enkel nog in de pan gesmeten worden zei hij. Dus ik begin wat op te ruimen en dek de tafel. In afwachting dat het eten klaar is zet ik de laptop even op en bekijk facebook even. Plots komt hij naar mij en vraagt ' wat ben je aan het doen?'. Gewoon aan het facebooken, zei ik. Vreemde vraag want dat kon hij ook zien. Vraagt hij of er iets belangrijk of dringend is? Neen, zeg ik. Ah, gaan we er dan nog over praten of niet? Ik verwonderd waarover praten dacht ik? Hij had het erg moeilijk dat ik hem niets had laten weten en niet aan hem had gedacht. Dat hij na een lange zware dag werken zelf nog moest koken en ik hem niets had laten weten. Hij was echt heel teleurgesteld. Want ik kan uitslapen en had niets voorbereid voor het eten. En dat had ik al wel eens gezegd.

Ik merk bij mezelf dat ik wrevelig word. Ik heb 5 jaar lang met de trein gependeld voor mijn werk en lange dagen gedaan en nu eindelijk moet ik er eens niet meer vroeg uit en heb ik tijd s' morgens en kan ik rustig opstaan en ontbijten. En dat voelde nu plots aan als het inpikken van mijn nieuw verworven tijd die ik zo lang niet heb gehad en waar ik nu van geniet. Hij zei dat dat egoistisch is. Want hij is 13u van huis en kei moe en kan 's avonds niks meer doen (ik ging gisterenavond trainen en iets drinken). Voelde echt wel als een verwijt.

Ik snap dat hij teleurgesteld is na een lange zware dag werken dat hij zelf aan het eten moet beginnen. Das gewoon echt niet zo leuk, dat gevoel ken ik echt van toen ik pas om 18u thuis kwam, hij al een uur thuis was en zat de computeren terwijl hij al een uur thuis was. Dat is een lange tijd geleden ondertussen maar ik ken dat gevoel echt wel. Ondertussen kookte hij ook geregeld als hij vroeg thuis was. Ik snap ook dat als je verwacht dat iemand thuis is tegen dat je zelf thuis komt en die is er niet. En er ligt geen briefje, geen sms, die neemt zijn telefoon ook niet op dat dat heel vervelend is. En als je je dan eenmaal zorgen begint te maken dat er een ongeluk is gebeurd, dan is het echt geen pretje. Dus daar heb ik zeker begrip voor.

Maar hij maakt er meer van. Want hij laat het niet los. Hij blijft slechtgezind op mij ook al heeft hij gehoord dat ik begrip opbreng. Dat ik sorry heb gezegd omdat ik niets heb laten weten dat ik wat later ging zijn wat trouwens heel onverwachts was. En dan wetende dat ik normaal gezien altijd bel of smsjes stuur. En dan is het voor mij ook wel heeeeeel frustrerend dat ik hiervoor zo wat te horen krijg van hem. Ik vind zijn reactie echt wel wat buiten proportie! Maar dat mag ik niet zeggen want dan vraag ik teveel begrip van hem en het is hoog tijd dat ik begrip heb voor hem.

Hij is teleurgesteld dat ik niet aan hem dacht en niet een half uur vroeger ben opgestaan om 's morgens al eten klaar te maken dat 's avonds dan nog maar enkel opgewarmd moet worden. Ik vind het echt niet correct van hem. En ik vraag hem wat krediet. Hij zit zo op mijn vel nu he voor het minste. Maar eerlijk, zo bereikt hij enkel het averechtse effect want ik heb nu echt geen zin meer om nog lief en zorgzaam te zijn deze avond. Ik snap hem maar zijn reactie is buiten proportie en sommige dingen die hij zei en verwacht, vind ik echt niet ok! 

En daar gaat mijn leuke dag en mijn goed gevoel!

Bah. Soms heb ik er echt genoeg van en vraag ik me af waarom ik moeite probeer te doen. Het voelt echt zo alsof het echt nooit goed is voor hem. Hij heeft precies altijd wel ergens iets op aan te merken of wel altijd voor iets teleurgesteld. Hoe spontaan kan ik dan nog zijn?! Als ik ondertussen probeer alle mogelijk punten van teleurstelling weg te werken en toch is er altijd wel iets.

En dan is dat gevoel van 'Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee,genoeg! Ik wil vrijjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj zijn!' er weer...