Ik heb mijn vriend niet nodig. Ik heb hem niet nodig om overeind te blijven. Ik kan dit op mijn eentje. Maar ik mis hem wel. Ik mis hem enorm. Ik mis hem aan mijn zij. Hij hoeft niets te zeggen, niet met me te praten. Er gewoon zijn en af en toe me een knuffel geven of mijn hand vastpakken. Dat gemis doet me beseffen hoe veel ik van hem hou. Ik wil niet dat hij me helpt. Ik mis hem wel als mijn maatje...
Nu moet ik tegen mezelf blijven zeggen: 'het is goed!'. Het is goed wat er nu allemaal gebeurt. Het is eng maar het is goed. Het is goed! Er moest van alles veranderen en er verandert van alles. Dit is eigenlijk wat ik al wilde rond mijn twintigste. Toen heb ik zo vaak gedroomd om alles tegelijk om te gooien! Dus het is goed!
Ik heb mijn werk achtergelaten en op zoek naar wat ik wil op werkvlak.
Ik probeer nu echt mijn verleden achter te laten door een laatste belangrijke stap te zetten en zo eindelijk eens vooruit te kunnen.
Ik probeer mijn emotionele moeilijkheden aan te pakken zodat ik eindelijk eens echt tevreden kan zijn met mezelf. Gelukkig, rustig en ontspannen.
Ik probeer dat allemaal recht te krijgen zodat ik ook eindelijk rust kan vinden in mijn relatie. Ik hoop echt dat het goed komt. Dat hij nu zijn vertrouwen in mij niet echt volledig kwijt is.
Mijn zus gaf me de tip op eens heel concreet een beeld te schetsen van hoe ik wil dat mijn toekomst eruit ziet.
Ik weet dat eigenlijk heel goed. Ik wil eindelijk echt de harmonie met mijn vriend in onze relatie vinden en samen gelukkig zijn. Terug eens een echt team zijn en dat zo heel hard voelen. Ik wil ons huisje helemaal mooi in orde hebben en er samen tevreden in zijn en genieten van ons huisje. Ik wil heel graag kindjes met hem en ze hier zien opgroeien tot vrolijke en spontane kindjes met een gezonde portie zelfvertrouwen en assertiviteit. En ik zou heel graag zover komen dat hij en ik samen ons eigen bedrijfje kunnen oprichten en gelukkig samen kunnen werken in dat bedrijfje.
Het is goed wat er allemaal gebeurd. Maar het doet pijn dat net nu, net nu mijn vriend afstand neemt. Want net nu zet ik heel belangrijke stappen en daarbij kan ik best wel wat steun en liefde bij gebruiken. Ik moet en wil die dingen alleen doen. Maar het is een groot verschil als ik weet dat ik daarna thuis kan komen in een nest vol warmte en liefde ipv in een leeg kil huis.
Op deze moment zie ik hem liever niet, dat is te confronterend. Ik ontloop hem liever zelf dan dat ik constant zie dat hij er eigenlijk niet is. Dat haalt te veel kwetsuren boven van toen met zijn ex. Ik begrijp dat hij afstand neemt voor zichzelf. Maar het doet pijn. En het doet minder pijn als ik dezelfde houding aanneem.
Ik zit op een dieptepunt. Voel me heel slecht. Weer ruzie gehad met mijn vriend. Weer zit ik blijkbaar fout te denken. Weer geef ik hem eerder de schuld van vanalles en denk ik dat hij macht over me wil, me manipuleert, me onder de knoet wilt houden. Weer denk ik dat hij niet goed voor mij is. En toch zie ik hem graag en mis ik hem als hij afstand neemt. Hij trekt het niet meer. Hij kan er zich niet meer aanzetten om na te denken over wat er is, er zou kunnen zijn, hoe hij me kan helpen,... Nu zegt hij dat hij me niet kan helpen, niet meer. Dat hij het uit handen geeft aan hulpverleners. Maar daar wringt het schoentje al. Ik wil naar een psycholoog. Ik weet alleen niet bij mij in de buurt iemand die goed zou zijn en dat kost ook zoveel. Dus ik meldde me aan bij het CGG zodat ik daar hopelijk in therapie zou kunnen maar ze verwees mij door naar het CAW. Maar ik wil geen eerstelijnshulp. Het zit dieper. Ik voel me wanhopig nu. Dus terug naar CGG gebeld met de vraag of ik toch niet op de wachtlijst kan voor een therapie. Ze bellen me er nog over terug. Weer wachten.
Net nu ik wel stappen aan het zetten ben. Echt duidelijk stappen aan het zetten ben, zet mijn vriend een stap terug. Net nu ik echt wel steun en liefde kan gebruiken. Ik snap het wel dat het te veel is geworden voor hem. Hij wil ook, net zoals ik trouwens, eens eindelijk gelukkig zijn zonder dat er steeds een donkere wolk boven het hoofd hangt. En toch doet het enorm veel pijn dat hij nu zo ver weg is precies. Het voelt zoals toen zijn ex ons leven kwam verstoren, toen was hij ook ver weg en leek hij ook gelukkig.
Ik heb gisteren een enorme stap gezet. Ik besefte dat ik niet op mijn vriend kwaad moet zijn en vooral niet moet denken dat mijn vriend enkel macht over me wil en me manipuleert. Maar dat ik mijn kwaadheid naar die rotzak van een buurman vroeger die me misbruikte dringend moet uiten. Even later zei mijn vriend dat hij me een tip kon geven: dat ik kwaad ben op de verkeerde.
Die twee dingen samen sloegen als een bom in en ik draaide een knop om. Ik was van plan om diene mens te gaan opzoeken en hem in zijn gezicht mijn gedacht te zeggen. Ik was het niet zomaar eens van plan, ik zou het morgen doen! En ik deed het. Ik had enkel de pech dat hij op verlof was. Verdorie toch! Ik was er wel op voorzien. Ik had ook een brief geschreven en die liet ik al achter nadat ik zeker was door rond te vragen of hij nog steeds op dat zelfde adres woonde. Maar toch moet ik er opnieuw naar toe als hij terug is van verlof. Ik moet hem gezien hebben en hem echt mijn gedacht gezegd hebben.
Ik heb die middag ook naar de politie gebeld of ik nog een klacht kan indienen zo 20 jaar later. Ik weet dat het al verjaard is maar toch. Ik voel me al zo lang zo slecht dat dat allemaal gebeurd is en dat hij er nooit voor gestraft of echt aangesproken is. Ik wil voor mijn eigen verwerkingsproces echt die klacht nog indienen. Ook al moet ik daarvoor dan aan een politieagent in detail gaan zeggen wat er gebeurd is. Ik wil dat hij ook verhoord wordt. Dan is hij er toch niet al te gemakkelijk vanaf gekomen!
Het is goed dat ik dit al heb gedaan. Ik heb er al die jaren zo vaak over nagedacht. Maar durfde nooit echt die confrontatie aan. Nu voelde ik dat ik het wel kon. Zonder aarzelen belde ik aan en wachtte ik tot de deur openging. Toen dat niet gebeurde, stapte ik zonder aarzelen hun winkel binnen die nu door de zoon wordt uitgebaat en vroeg ik waar ik hem kon vinden. Toen kreeg ik dus te horen dat hij met verlof is maar dat hij nog wel woont waar hij vroeger woonde. Dus terug om die brief in de bus te steken. En hop naar het politiekantoor. Lap, dat was dan weer net gesloten op die weekdag in de voormiddag. Maar ik gaf niet op. In zou terug naar mijn eigen woonplaats gaan en daar bij de politie mijn klacht indienen. Thuis kreeg ik toch wat schrik om een stom figuur te slaan aan dat loket als er nog andere mensen achter mij zouden wachten als ik zei dat ik een klacht wil indienen over iets dat 20 jaar geleden is gebeurd. Dus ik belde naar de politie. De sociale dienst zou me erover terugbellen. Weer wachten. Nu ik eindelijk die stappen wil zetten moet ik wachten. Das frustrerend. Wachten want die vent zit in het buitenland. Wachten want de sociale dienst zal me daarover opbellen.
En nu, nu zit ik vast. Ik voel me slecht. Ik wil hulp maar ik moet wachten. Ik wil stappen zetten maar ik moet wachten. En de man waarmee ik gelukkig wil worden die neemt afstand van mij.
