^ ... Het verhaal van een mysterie in een wereld binnen andere werelden. En van een vrouw, verliefd en gekweld
Zo wordt Inland Empire, de 10de film van David Lynch voorlopig aangekondigd. Veel meer weet men er ook nog niet over, Lynch heeft ook dat weer mooi gespeeld. Het wordt een plavei van 2u52min met daarin de prachtige Laura Dern (Wild at Heart) en o.a. ook long-time-no-see-mijn-favoriet Harry Dean Stanton (Paris-Texas, Repo Man). Naar het schijnt heeft hij er drie jaar aan gewerkt, het was van 2001 met Mulholland Drive geleden dat hij nog eens een film geregiseerd had. En ik heb daar dus flink op zitten wachten. Het werk van David Lynch is van een onbeschrijfelijk meesterschap. Dat ik grote fan ben, hoeft geen betoog. 7 februari komt hij uit in de Belgische cinema's.
synopsis Inland Empire:
Actrice
Nikki (Dern) krijgt een rol in een door Kingsley (Irons) geregisseerde
film aangeboden. Haar tegenspeler is Devon (Theroux). Nikki speelt Sue,
Devons rol is Billy. Hoewel Devon vantevoren is gewaarschuwd bij Nikki
uit de buurt te blijven, beginnen ze toch een verhouding.
Ze noemen elkaar bij de naam van hun personage, en langzaam wordt het
steeds onduidelijker of Nikki nog wel Nikki is, en niet Sue...
Het wordt nog vreemder als blijkt dat de film een remake is van een
oude thriller die ooit niet afgemaakt kon worden om dat de
hoofdrolspelers onder geheimzinnige omstandigheden vermoord werden...
^ ... Euhm... Ik drink kleipoeder om mijn vata-pitta te blussen en zoet versterkt mijn kapha. Ik drink liters water, laat koffie staan voor groene thee en binnenkort ga ik op yoga, of tai chi...
Ooooh, buddha, what is happening to me ??? Check this out.
^
... terug thuis dus. Koud en grijs hier. Blij dat ik iedereen terugzie
en hoor, maar ingedachten zit ik nog steeds ginder. En als ik nu rustig
nalees wat ik hier allemaal heb nagelaten, vraagt dat eigenlijk meteen
om een kleine nabeschouwing.
De posts op deze blog hebben nog geen tiende van de lading gedekt. Deze
reis ging niet over een taxichauffeur die slecht engels praat, of
Antwerpenaren die een badtaste guesthouse runnen in Koh Chang. Noch
over bommen in Bangkok en al zeker niet over Cambodjanen die niet
kunnen dansen of drinken.
Wat er wel over blijft, is de wonderlijke transformatie die je als
reiziger kan ondergaan, als je je er voor openstelt. Van toerist langs
de zijlijn die alles registreert tot iets veel wezenlijker, nl.
zelfbewust in iets terecht te komen en er deel van uit beginnen te
maken. Het is prachtig ergens aan te komen, niets van die plek af te
weten en dag na dag er in beginnen te passen, en dan nog, want om er
echt deel van uit te maken moet je echt weken ergens blijven ipv dagen.
Magisch hoe aanvankelijk nietszeggende puzzelstukjes in elkaar beginnen
te passen en zo een geheel betekenis geven, een betekenis die bovendien
even gemakkelijk veranderlijk is. (speciale dank aan Veddeuns voor "Het
leven een gebruiksaanwijzing" van George Perec, klassieker uit 1978 die
die zinnenprikkelende puzzelgedachte nog meer aangewakkerd heeft,
hoogstwaarschijnlijk het meest wonderlijke boek om mee in je rugzak te
steken)
Nooit wil ik de traveller zijn die van bus op bus stapt om zoveel
mogelijk plaatsen in een zo kort mogelijke tijdspanne aan te kunnen
doen. De echte ervaring zit in ergens blijven, gewoontes opvangen en
opnemen, buren krijgen. Ik heb het niet eens over vrienden maken. Het
is de gemeenschap rondom je, je buren, die je de echte thai-experience
meegeven. En die is prachtig, ik krijg er een krop van in mijn keel, en
weer weet ik dat ook dit schrijven nog geen tiende van de lading dekt.
Zo geniaal bescheiden als we belgen zijn en genieten kunnen van
alledaags geluk, de Thai hebben dat nog veel meer dan wij. Of hoe
complex eenvoud kan zijn, en hoe ver je daarmee geraakt in een stad als
Bangkok. Een glimlach, een kleine rustige babbel, niks luid spreken of
wijd gesticulerend, maar bijna enkel op subtiele lichaamstaal. En jai
yen, "a cool heart", het spel meespelend in a buddist way. En dan krijg
je zoveel terug van onbeschrijfelijke kracht en schoonheid. Ik word er
melig van.
Bangkok is een stad waar allles kan. Een stad vol contrasten ook, van
wolkenkrabbers en drie verdiepingen snelwegen tot markten op
vissersbootjes en stortplaatsen die woonwijken zijn. Een cultureel
patrimonium om U tegen te zeggen en een ruimtelijke ordening die
voortdurend zal blijven groeien. 10 miljoen Thai wonen daar, en wie
zegt dat hij Bangkok kent, liegt, want zo'n stad kan je nooit helemaal
kennen. Ik weet dat er ontelbare zaken zijn die ik daar nog niet gedaan
of gezien heb, maar ik weet ook dat ik terugkeer. Tot voor kort stond
Rome op nummer één in mijn stedenlijstje, nu Bangkok, met stip. Steden
als Rome en Venetië staan stil, Bangkok beweegt.
Koh Maak is het eiland waar ik natuur heb leren herwaarderen. Luierend
in een kleine jungle tussen alle diertjes en aan de zee. Een paradijs
waar je met stilte verder geraakt dan met woorden. Met respect voor
alles wat de schepping voortgebracht heeft, dood of levend, alle leven
beweegt zich circulair.
Waarom ik Sukothai niet benadrukt heb, weet ik niet meer, maar het was
één van de hoogtepunten van de reis. Een historisch en religieus
boeddistisch zo belangrijke plaats waar je stil van wordt. En weer
zonder een woord teveel wordt je er zoveel rijker van. Het is de buddha
van Sukothai die ik het liefste zie, de rijzige glimlachende elegantie
zelve, verpersoonlijking van de goede manier van leven. Heel anders dan
die kale chinese dikkerd, die koddige happy buddha. Aan de voet van het
gebergte dat zich uitstrekt tot in China, ligt een prachtige oude stad
waar elke kant je ook kijkt, alles hemelse liefde uitstraalt. Het was
begin januari en alles voelde als een nieuw begin.
Cambodja was inderdaad crazy, toch moet ik even corrigeren dat er van
liever of beter of grager geen sprake is, terugkeren naar Thailand is
als terugkeren naar kalmte en opportunniteit. Cambodja heeft de pech
een triest verhaal mee te slepen, Thailand zit maatschappelijk veel
sterker in elkaar. Ankor Wat is een door massatoerisme herontdekte
plek, maar onder die verzengende hitte en bussen vol Koreanen op
packagedeal-reizen, schuilt een cultuur die rechtstreeks afstammeling
is van de Khmer die het machtige tempelcomplex opgetrokken hebben
tussen 800 en 1200 AD. En ook dat is een volk waar ik zoveel respect
voor in mijn hart draag. Je voelt je als een mier als je op de Bayon
staat, je mond valt open bij de rijkdom van het filligraansteenwerk van
het Banteay Samré, en dat de natuur alles overwint daar is Ta Prohm de
letterlijke uitbeelding van. Vanop Bakheng de zon onder de Cambodjaanse
horizon zien schuiven en je begrijpt heel het assenspel tussen
Noord-Oost-Zuid-West-richtingen. En weer is daar eigenlijk geen woord
voor nodig.
Als er iets is wat ik echt mis, is het wel precies die vorm van
communiceren. Hier zijn teveel woorden, teveel uitleg, teveel gepraat
en teveel lawaai, en het grootste deel ervan is meestal nietszeggend.
Of het nu gaat over communicatie tussen twee mensen, of als
alleenstaand individu in een omgeving, ik hou van sprekende stiltes.
Blikken van mensen zonder dat daar uitleg bij hoeft. Ver weg van het
discursieve taaltje waar wij West-Europeanen mee zijn opgegroeid. Veel
zeggen met weinig woorden, less is more. Er is één iemand waar ik echt
vaak aan gedacht heb in Thailand. Mijn Oma zaliger.
^ ... gisteren uit geweest. Raar. Al die cambodjanen in een discotheek gelijk den Belize indertijd, met muziek van cambodjaanse slows tot regelrechte combodja-gabber. Ze staan met zijn allen in een grote massa in een cirkel vooruit te schuifelen. Moeilijk uit te leggen, dansen kan je dat niet noemen, grappig zeker wel. Ook dansen jongens hier met elkaar slows omdat de meiden alleen oog hebben voor mannen met geld. Over het algemeen moeilijk voortbewegen als westerling daar, ik was de grootste van de club, als ik rechtstond keek ik over al die kopjes heen. En deed ik twee passen naar voor, schieten er meteen zes khmerhoertjes door de massa naar me toe. Ook grappig, in het begin, maar dat wordt je snel beu, fin ik toch. Plus bier drinken kunnen ze hier ook al niet, trakteer er ene een pint, hij doet drie slokken en begint tegen je te lallen met een tong die echt echt niet meer te verstaan is. Very strange indeed. Het is hier bloody hot, het stof komt mijn oren uit, nooit is het stil, iedereen wil je wat verkopen of zijn diensten aan bieden... Het is de drukte van een grootstad, maar dan in Turnhout zonder wegen om het zo te zeggen. Morgenvroeg trek ik terug naar Ko Maak, ik ga nog een paar dagen chillen aan zee met de thaise vrienden en hopelijk deze keer ook Flip. Ik heb zin om nog wat laidback te mijmeren over vanalles in een hangmat aan de zee voor ik naar Bangkok trek, want de laatste dagen voel ik me best stressed out. En in 2007 doe ik alleen nog waar ik zin in heb Right.
^ ...begon crazy, na de grensovergang is het dus gedaan met de goede wegen, en langs welke kant van de weg ze hier precies rijden, ik denk dat ze daar zelf ook nog niet over uit zijn. Na een slopende busreis, 7u savonds vertrokken, half vier snachts in Mo Chit Busterminal, 11u aan de grens en dan nog een taxirit van 3u cambodian style, aangekomen het religieuze en toeristische kloppend hart van Cambodja, Siemreap, Ankor Vat. Dit wordt mijn laatste stop voor ik terug naar Bangkok trek. Eerst dus nog een paar dagen die tempels op verschillende uren van de dag bezien. Andrea en ik gaan hier uiteen, dat wordt een beetje tijd ook, bij momenten krijg ik het zwaar op mijn zenuwen van haar en doet ze me aan iemand anders denken. Desalniettemin blijft het een lieverd. De trip begint te korten dus, of zo lijkt het toch al tenminste. Eén ding staat wel vast, ik zou hier graag eens een maand of zes door Zuidoost Azie trekken. Maleisie, Myanmar, Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam, Fillipijnen... zoiets. Want reizen is wel oke, alleen of in goed gezelschap, geeft me het gevoel dat ik kan ademen, shotje passie.
^ ...One night in Bangkok again dus voor oudejaar, rond twaalf uur hadden we hem door dat er wat aan de hand was, alle festiviteiten afgelast en een indrukwekkende politiemacht op Kao San Road. Dus hebben we nieuwjaar maar met een uitgebreide voet- en thaise massage ingezet, refreshing moet ik zeggen. Was ook nodig na een nachtje thaise wiskey, straf spul hebben die thai hier, bombs your head. Nu in Sukothai, I've seen the Buddha... many times. Magische plek trouwens. Maar tewarm nu om over uit te wijden en ik heb een douche nodig. Hier is ook maar 1 pc en er staat een prachtige dame aan te dringen. Vanavond de bus terug naar Bangkok en meteen op een bus naar Cambodja, Ankor Vat in de ochtendzon meepikken... Romance is never far away in the Thai land, zonsopgang of zonsondergang, maakt niet uit.
^ ... In Koh Maak dus, na twee dagen had ik het op dat door westerse middleclass badtaste verneukte stukje Thailand wel gezien, vriendelijke mensen, daar niet van, het blijft ecologisch en cultureel rampzalig gedrag... Soit, triest eigenlijk. Dat vindt ook Tontaan, de Thai door wie we op Koh Maak ontvangen werden. Zalige spot, A Little Moon genaamd, enkele bungalows, een treehouse, in de jungle dus geen weggekapt strand voor de toeristen, en superrelaxed. 's Avonds de zondsondergang zien en 's morgens opstaan voor de zonsopgang, om daarna terug onder het muskietennet te kruipen en de halve voormiddag weg te soesen. Verbazingwekkend hoe je na enkele dagen aan niks meer schijnt te denken en met zoveel respect voor het kleine wonder dat leven heet, of het nu een mier is, of een krabbetje, een slang, schorpioen, een vogel of een sprinkhaan, alles is vredig daar tussen de bomen. Geen resort zoals zovelen hier dus, want de kolonialisering is ook hier al begonnen, maar een plekje om te koesteren. En dat gebeurt dus ook. Tontaan is de lazy artist, Fa houdt de boel proper en zorgt dat afval van de natuur terug tot as wederkeert, en Andrea en ik hoeven niet meer te doen dan heel de dag te chillen en te genieten. Zaligheid. Waar dit naartoe gaat weet ik niet, maar het is alleen nog maar beter aan het worden. Benieuwd waar en hoe ik oudejaar zal vieren... Go with the flow. Peace.
^ Koh = eiland, Chang = olifant. Ik zit op olifanteneiland. Meer bepaald op de Bang Bao Pier, helemaal in het tipje van het zuiden. Nice place, het paradijs ligt vlakbij, Koh Maak is een half uurtje met de speedboot hetgeen iets voor maandag zal worden. Voor morgen zondag, 9:00u stipt heb ik me ingeschreven voor een 'discovery dive', mijn eerste kennismaking met de onderwaterwereld, en deskundig begeleid door Mark, een kurkdroge Belg die hier zes jaar geleden een duikschool is begonnen en die me de creme de la creme beloofd heeft voor morgen. Speciale gast wel, heeft toen alles in Belgie verkocht, hier een jaar of twee in de miserie gezeten met zijn pas opgestarte zaak, maar nu boert hem goed denk ik, al zal hij het zelf niet rap toegeven. Bang Bao Pier moet je trouwens het volgende bij vorstellen: echt een pier, een betonnen steiger die vanop het vasteland een baai ingaat, met daarnaast/daaraan het ene na het andere winkeltje, restaurant, guesthouse, duikschool. Het zal ooit als een vissersdorpje begonnen zijn, volgens Pa(h?), een oude thai van zestig met een lijf gelijk een kickboxer. Nu heeft het wat weg van de Rialtobrug in Venetie maar dan asian style. Vissersdorp, lekker eten dus, en dat is er boenk op. Gisteren barracuda gegeten, vandaag langoustinen a volonte die wel kreeften leken, en allemaal recht uit de zee. Die mensen van The Buddha View hebben dat trouwens goed bekeken, prachtig uitzicht, de andere eigenaars van guesthouses, o.a. een Amerikaan met een 40-tal hutjes op de bergflank die ik gisteren heb leren kennen, zijn er stikjaloers op. Als je ooit hier geraakt en het geld is op, gewoon die Jeff te pakken te krijgen, als je hem voorstelt wat mee te werken, krijg je de overnactingen er in ruil gratis bij. Maar da's niet mijn stiel dus heeft hij het met twee Zweden moeten stellen die mee op de taxi zaten. U raadt het al, vandaag heb ik dus ook ijn eerste kennismaking gehad met een palmenstrand. Verse kokosmelk, goeie fuitshakes, massages op het strand, goei muziekje (Gorillaz, ik was gelijk mee), in Belgie zou je er een moord voor doen, hier ligt dat gewoon naast de baan.
Op naar Koh Chang National Marine Park. Maar eerst nog wat chillen.
^ ...beginning to like this place. Waar ik gisteren nog alles te voet deed, kwestie van stratenplan door te krijgen denk ik dan, heb ik het nu wel door hier. Overal en altijd taxi wuiven dus, met een kaart in de hand, wijzen naar waar je moet, van het een naar het ander, klapke doen met de chauffeur en wat lachen met zijn engels. En dan wat fooi geven, die ritten hier kosten zo al minder dan tram 15 in 't stad dus ik gun ze het. Ze kennen allemaal Belgie, jaja denk ik dan, maar ze weten dan ook meteem dat het daar winter is. 't Zijn slimmerikskes. Tilman, die gigantische buddha waar je het over hebt ligt in Wat Pho, daar moet ik nog langs. De smaragden daarentegen heb ik ondertussen wel gezien, en in dat complex ook alle rare beelden getrokken die ik maar zag. Er zitten een paar felle leukerds tussen, jimbaar. Verder op de Golden Mountain een 360tje gemaakt van de stad en weer gaan eten. Ik vind het wel wat hebben dat je hier overal je schoenen moet uitdoen trouwens. Daarstraks naast een thaise flik gezeten vooraan de tempel, wie hier al geweest is herkent ze meteen. Hij zat wat naar mijn voeten te staren tot ik zijn attentie trok voor een speciaal truukje. Hielen op de grond, tenen in de lucht en alle tien op een rij kraken die kootjes. Krakkrakkrakkrakkrakkrakkrakkrakkrakkrak. Hihi, die man zijn kopje, en lachen hoor. Hard. By the way, dat dozijn wikkelbroeken dat ik mee moet brengen, one size fits all, maar in welke kleuren mensen? Aardkleuren, felle kleuren, soft tone, noem maar op. Ik heb weinig zin om er lang over na te denken, maar ik neem aan dat cap,kenny niet gauw in een roze wikkelbroek door Antwerpen zal hossen... Morgen split ik hem ik vroeg, heb ,s avonds afgesproken op het olifanteneiland, maar in januari, zo'n vier dagen voor de terugvlucht kom ik weer langs hier en doe ik alles wat nog moest gebeuren, incl. aankopen.
Okay dan, ik ben er weer mee weg. Taxi naar een foot-massagecentre waar ik over heb gelezen. Ze hebben het nodig, die voeten.
^ ...okay. Strange things going on. Ik had me voorgenomen op deze blog niet teveel te beginnen over wat ik zoal doe overdag, maar bij deze een uitzondering. Ik typ dit vanop een thais klavier ergens in een diep steegje in Bangkok. De avond is hier net gevallen, en dan wordt alles wat vreemder hier moet ik zeggen. Er beginnen millioenen lichtjes te branden overal en iedereen begint te eten en te drinken in wat eindelijk een draaglijke temperatuur wordt. Ja, het is hier vollen bak zomer. Ik begrijp dat mensen op leeftijd voor Thailand kiezen ipv Spanje om te komen overwinteren. Nothing shocking. Vriendelijke mensen, ongeloofelijk lekker eten en alles is zeer betaalbaar, om niet te zeggen goedkoop. Bewijs dat de euro ingekickt is, eerst rekende ik alles nog om naar euro, 1euro=46bhat, gemakkelijker is dus gewoon terug in belze frangen te denken, maar dat vraagt toch wat moeite zo blijkt. Soit. Goed aangekomen dus. De vlucht ddurde lang, maar dat hebben die thaise stewardesjes mooi opgelost door er flink wat eten tegenaan te gooien en af en toe een filmpje op het scherm te knallen. Na zo'n 8uur vliegen, ik zat aan het raampje, heb ik 3 vallende sterren gezien, het zal boven India geweest zijn, het deed me denken aan duizend en een nachten. En om 06:00h precies, een half uurtje voor landen, verschijnt er vanuit het donker een regenboogkleurige ring over de rand van de aardbol en begint de dag in het land van de lach. Mooi. Taxitje van de luchthaven naar een hotel willekeurig uit die Lonely Planet geplukt, wat dan het Wendy House geworden is. Niet helemaal juist, niet dat het hotel slecht is, integendeel, maar wat ver van waar zich de actie bevindt. Dus heb ik eerst een dag rondgelopen in wat de cote met de grote winkelketens blijkt te zijn, afgewisseld met straatarme buurten waar de hokjes op elkaar geplakt zijn en ze op 1meter van de spoorweg leven. En allemaal glimlachen ze die Thai. Gisterenavond op een goedgevulde maag totally jetlaged in mijn bed gekropen en vanmorgen bij het krieken opgestaan, met een leuk berichtje op mijn gsm en klaar om in de stad te verdwalen. En bij momenten is dat bijzonder goed gelukt, in Chinatown bijvoorbeeld. En dus nu in dat andere centrum van Bangkok, vlakbij waar al die backpackers zitten, weliswaar zonder backpack. Beetje sociaal lopen zijn zometeen denk ik. We zien wel, eerat lekker eten, en altijd gewoon blijven lachen. Morgen nog eens Bangkok en vrijdag trek ik richting Trat, om 's avonds in Koh Chang te belanden, op de Bang Bao Pier moet ik zijn. Jan Snick verwacht me en heeft zijn beste kamer klaar. De man klonk al fijn aan de telefoon, lekker Antwerps accent erop. Ik ben es benieuwd. Dus alles okay down here. Ik vermaak me lekker. Hm, lekker. Eten. ...
^ ...woensdag 14 februari moet ik
in het kader van de lessen kunstgeschiedenis een spreekbeurt geven van
een 20-tal minuten over één beeldend werk uit de kunstgeschiedenis van
de periode na de tweede wereldoorlog tot eind jaren 70.
Eigenlijk
wil ik dit werk bespreken, maar het is van 1996, en dat mag niet wegens
te nieuw ofzo denk ik. Dus dat doe ik hier dan binnenkort.
Even een lijstje: kunst in
dienst van de totalitaire regimes, entartete kunst, abstract
expressionisme, cobra, art brut, informele en abjecte kunst, nouveau
réalisme, pop art, hyperrealisme, arte povera, zero, privé-mythologie,
minimal art, conceptuele kunst, performances, happenings, videokunst,
land art. Die laatste acht stromingen
schrap ik eigenlijk al, heb ik weinig voeling mee, en er zijn
boeiendere zaken te vertellen over boeiendere werken.
Aan welk werk denkt U zo meteen? Ik ben benieuwd, reacties graag.
^ ... toen ik elf was, was ik verliefd op Elisa Waut. Dat herinner ik me sinds maandag terug, omdat ik voor de tweede keer in een week Four Times More te horen kreeg. Ofwel is het toeval, maar ik denk dat ze dat prachtige nummer weer wat airplay gaan geven...
^
gisteren avondje kortfilmfestival gedaan. Twee blokken meegepikt, de
Graphic Adventures Special in The Labo en later het eerste programma
van de Animation Nations. En er zaten enkele
pareltjes tussen.
- In het braziliaanse Tyger duikt een grote tijger op in het midden van een stad. Heerlijk.
- het kubistische "90°" van Premium Films, lichtjes outdated maar toch verassend.
- De videoclip van "Go with the Flow" van de QOTSA, door het Londens collectief Shynola. (Wat "making of 'Go with the flow'" info hier.)
- Human Space Invaders, zwitserse geestigheid met pixels (www.notsonoisy.com)
- Apple on a Tree, over een appel die graag mens wou zijn.
- de videoclip van Recloose's "Mana's Bounce"
- "Pika - Pika" van het japanse Tochka, speelt met beelden met lange sluitertijd.
- in "Rock Wars" van Ugly Pictures passeert zowat elke bekende CD-hoes uit de muziekgeschiedenis.
- een pixelated voetbalmatchke in "Park Football" van Grant Orchard (www.onedotzero.com)
Soit, een massa grafische stuff van hoge kwaliteit én vindbaar op het net dus.
Video staat niet stil, ook al is zogezegd elk verhaal al verteld, qua
techniek en stijl valt er nog het één en ander aan te boren.
Ik vroeg iets meer onlangs, gisteren heb ik een beetje meer gekregen. Fijn zo.
^ En dringend!
Want ik heb zin om in een grote blok ijs te veranderen. Of in een beer, dan ging ik nu in winterslaap. Of in allebei.
Een beer in een blok ijs in winterslaap.
^ Gisteren verjaarde jimbaar en naar oude goede gewoonte was daar een brunch aan gekoppeld. Lang ga ik er niet over uitwijden, maar ik heb er bijna 12u gezeten en het was plezant. Aanvankelijk entertainment door de bengels, het hoort er stilaan elk weekend toch even bij. Leren pokeren van een echte en hem dan maar gelijk in zijn shortje gezet. En cap Kenny heeft me wat boekentips gegeven, dus binnenkort hier weer doorbijten op lekker lange cultuurhistorische beschouwingen...
Verder nog even melden dat de oude pekfabriek naast Plaza Real uitstekende feestjes oplevert. Fijne setting, lekkere pils, goeie muziek en leuke meiden (k). Alledaags geluk ligt soms dan toch voor het rapen, zo lijkt. Thanx to Door en Flip om mij uit mijn luie zetel te sleuren, het was nog eens nodig.
Dont let Virgo fool you though. It is easy to mistake the shyness
of the Virgo as aloofness, when really all it is that they are more
comfortable with intellectualizing and dialoging than spilling their
dark emotional secrets. It is for this reason that watching and
touching them is the best way to create an intimate physical
connection, rather than over eloquent speech. They want to be held when
they need to feel loved, fed when they are hungry, and kissed when they
feel passionate. They are an earth sign, and thus feel most at home
with their five senses, so they are also known to be hot in bed.
***Warning, withholding of affection as a means to argue or get
something from a Virgo, will inevitably backfire. Instead of motivating
them it will reduce the reason that they want to do something for you
in the first place. They will feel unloved when not touched, and they
will lose interest in an attempt to protect themselves. Always bribe
your Virgo with love and sex, never with negatives.
^
^
