Mijn naam is Debbie Vandemaele, geboren op 24/01/1989, en de reden waarom ik deze blog heb aangemaakt is: - om mijn ervaringen te kunnen delen met anderen, - mensen informatie te kunnen verschaffen, - ...
Mijn verhaal zal ik volledig neerschrijven, zoals ik het ervaar(de), hoe ik er met om ga/ging, ...
The hardest story that I've ever told..
One Of The Brightest Stars..
15-07-2010
Kennismaking met Pellenberg
Donderdag 15 juli 2010
Een lange rit stond ons voor de boeg richting Pellenberg... Na een dikke 2 uur rijden kwamen we toe op het domein... Domein?! Ja, domein. Een uitgestrekt landschap met kilometers verre uitzicht en wanneer je boven toekomt op het domein ligt daar de kliniek. Er heerst een rustige en bemoedelijke sfeer, taferele die op je netvlies worde gbrand, mr iedereen is er uiterst vriendelijk.
We melden ons aan en gaan daarna richting de wachtzaal. De secretaresse meldt ons dat de dokter 2 uur achter zit op schema dus we gaan in de cafetaria wat drinken om onze tijd te doden.
We keren terug naar de wachtzaal en na een uurtje wachten mogen we binnengaan in een kleine doktersruimte. Ik wist niet wat me te wachten stond dus de hartslag ging toch wel sneller als gewoonlijk... Een vrouwelijke arts stelt haar voor als Dr. Sinnaeve, assistente van Dr. Samson.
Ze legt uit hoe ze daar tewerk gaan, een team van doktoren; radiologen; ..., bekijken iedere situatie van de patiënt en word er overlegt wat de beste oplossing is. Hun conclusie in mijn geval was het volgende:
"De tumor is te klein om zorgen over te maken en hoogstwaarschijnlijk gaat het om een kraakbeentumor die niet meer actief is. Indien dit zou groeien, zou dit slechts 1 cm per jaar zijn. Hiermee kan men ermee leven zonder hinder. We stellen toch voor om, om de 6 maanden een controle uit te voeren. Indien er vroeger klachten van pijn worden vastgesteld word de patiënt aangemaand om een afspraak vroeger te maken. Het gaat hier om een toevallige vondst en net daarom is er geen reden tot onbezorgdheid."
Het eerste moment wist ik niet wat ik moest voelen... Ik had toch nog wat schrik omdat ik vond dat zoiets niet in mijn lichaam thuis hoorde maar anderzijds gerustgesteld omdat ik weet dat de doktoren zoiets niet zomaar zouden verkondigen. Het was dus een kwestie van te aanvaarden dat er iets zat dat er normaal niet zou moeten zitten...
